GOS ตอนที่ 64 – ตัดสินใจดีแล้ว!
“อิตโตริว … ผลาญ!”
ท่ามกลางกำแพงเพลิงที่กำลังมอดดับลง โรจาก็ได้วาดโฮโนะสึกิออกไปอีกครั้ง! เปลวเพลิงที่ห่อหุ้มใบดาบเอาไว้ได้ถูกยิงออกไปทันทีและพุ่งแหวกอากาศตรงไปยังลุจจิ!
ฟุ้ม—!
เปลวเพลิงอันน่าหวาดหวั่นได้แพร่กระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง พร้อมๆกับส่งคลื่นความร้อนพุ่งตรงเข้าหาลุจจิ!
เมื่อเห็นแบบนั้น สีหน้าของลุจจิก็เปลี่ยนไป เขาไม่กล้าที่จะปะทะกับมันตรงๆ และเลือกที่จะหลบออกไปด้านข้างแทน
แต่
วินาทีต่อมา เปลวเพลิงอีกระรอกก็พุ่งตรงไปยังเขาอีกครั้ง
ตูม ตูม ตูม—!
โรจาวาดดาบพร้อมกับยิงเปลวเพลิงออกไปอย่างต่อเนื่อง คลื่นเปลวเพลิงสีแดงฉานแผ่ขยายออกไปทั่วทุกทิศทาง และเริ่มครอบคลุมสนามฝึกจนตกอยู่ท่ามทะเลเพลิง!
นอกจากนี้คลื่นความร้อนจากเปลวเพลิงที่ขยายตัวขึ้น ยังทำให้อุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป บนชั้นสองของป้อมปราการยักษ์ก็จะกลายเป็นนรกขนาดย่อม!
ถึงแม้ลุจจิจะมีพละกำลังและความว่องไวมากแค่ไหน แต่ตัวเขาในตอนนี้ก็ทำได้เพียงแค่หลบหลีกไปเรื่อยๆ — นอกจากนี้อุณหภูมิที่พุ่งสูงขึ้นยังค่อยๆเริ่มที่จะกัดกินจิตใจของเขา!
นี่มันเป็นการโจมตีเพียงฝ่ายเดียว!
อุณหภูมิยังคงเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้อาโอคิยิ คิซารุ และทหารเรืออาวุโสคนอื่นๆจะไม่ได้รับผลกระทบจากมัน แต่เหล่าเล่าบิงและสมาชิกหน่วย CP คนอื่นๆ นั้นเริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาไม่หยุด ในขณะที่สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก!
จาบราและหน่วย CP คนอื่นๆ แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง พวกเขาไม่คาดฝันเลยว่าเล่าบิงจากกองทัพเรือจะแข็งแกร่งขนาดนี้!
ลุจจิโดนกำราบโดยสมบูรณ์! เขาแทบจะไม่มีโอกาสชนะได้เลย!!
เจ้าคนที่ชื่อโรจานั่นมันเป็นเพียงแค่เล่าบิงของกองทัพเรือจริงๆน่ะหรือ?
“พอได้แล้ว!”
เจ้าหน้าที่รัฐบาลโลกจ้องมองไปยังลุจจิที่ทำได้เพียงวิ่งหนีอยู่ท่ามกลางทะเลเพลิง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นน่าเกลียด ขณะที่หนึ่งในพวกเขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากออกมา เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ของลุจจิเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ
“หมายความว่าฉันชนะแล้วใช่ไหม?”
โรจาหยุดยิงเปลวเพลิงใส่ลุจจิ หลังจากที่กล่าวจบ เขาก็เก็บโฮโนะสึกิเข้าในฝักทันที
ในเวลาเดียวกัน
ทะเลเพลิงที่ลุกไหม้อยู่รอบๆก็ค่อยๆมอดดับลง
แน่นอนว่าคำถามของโรจานั้นไม่จำเป็นที่จะต้องได้รับคำตอบ ทุกคนสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าผลแพ้ชนะในคราวนี้ถูกตัดสินออกมาแล้ว
ลุจจิเดินออกจากสนามฝึกโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เขาจ้องมองไปยังโรจาที่ยืนอยู่ท่ามกลางทะเลเพลิงที่กำลังมอดดับลง และเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวขึ้นในแววตาของเขา
สัตว์ประหลาด … ที่แท้ในกองทัพเรือยังมีสัตว์ประหลาดแบบนี้ซ่อนตัวอยู่ …
ทุกคนในค่ายชั้นยอดนั้นต่างปรารถนาให้โรจาเอาชนะการต่อสู้ในครั้งนี้ เพื่อที่จะกู้ชื่อเสียงให้กับพวกเขา แต่เมื่อโรจาสามารถเอาชนะได้จริงๆใบหน้าของพวกเขาก็เผยให้เห็นถึงความรู้สึกเหลือเชื่อ
เมื่อครู่ พวกเขาพึ่งเผชิญหน้ากับลุจจิ และรู้สึกราวกับเผชิญหน้ากับภูเขายักษ์ที่ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้ แต่เมื่อลุจจิต้องเผชิญหน้ากับโรจา กลับกลายเป็นว่าโรจานั้นเป็นภูเขายักษ์ที่ลุจจิไม่สามารถก้าวข้ามไปได้ซะเอง!
“แน่นอนว่า … ไม่มีใครสามารถเอาชนะโรจาได้”
“ความแข็งแกร่งของโรจา อยู่คนละระดับกับพวกเราโดยสมบูรณ์..”
เหล่าเล่าบิงต่างเต็มไปด้วยความคิดที่หลากหลาย พวกเขาอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง
ในขณะที่เดรค และทหารเรือฝึกหัดคนอื่นๆที่พึ่งเข้าร่วมค่ายชั้นยอดพร้อมๆกันกับโรจา ต่างมองไปยังแผ่นหลังของโรจาด้วยใบหน้าซับซ้อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเดรคที่ทำได้เพียงแต่ทอดถอนหายใจออกมา
ช่องว่างความแข็งแกร่งระหว่างพวกเขาค่อยๆกว้างขึ้น และกว้างขึ้นเรื่อยๆ
จนในตอนนี้ โรจาได้เติบโตไปไกลเกินกว่าที่เขาจะสามารถไล่ตามได้ทันอีกต่อไปแล้ว
ใบหน้าของเจ้าหน้าที่อาวุโสหน่วย CP เปลี่ยนเป็นน่าเกลียด
หน่วย CP นั้นเป็นหน่วยข่าวกรองที่เก่งกาจ ความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นสูงกว่ากองทัพเรืออย่างเทียบไม่ติด! แถมในตอนนี้ พวกเขายังได้พบกับลุจจิซึ่งเป็นอัจฉริยะในรอบหลายร้อยปี ห้าผู้คุมกฏจึงออกคำสั่งให้เขาออกมาตรวจสอบความแข็งแกร่งของเหล่าเล่าบิงในกองทัพเรือด้วยตัวเอง!
ในตอนแรกพวกเขาแค่คิดว่าจะได้เหยียบย่ำศักศรีดิ์ของกองทัพเรือ และทำให้พวกเขาตกต่ำลง
แต่ใครจะไปคิดว่าอัจฉริยะที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าลุจจิจะปรากฏตัวขึ้น! โรจาไม่เพียงแต่สามารถเรียนรู้ฮาคิได้เท่านั้น แต่เขายังมีพลังที่สามารถควบคุมเปลวเพลิงได้ จนสามารถกำราบลุจจิได้โดยสมบูรณ์!
“นี่เธอ … เป็นเพียงแค่เล่าบิงจริงๆงั้นหรือ?”
ผู้อาวุโสหน่วย CP จ้องมองไปยังโรจา และอดไม่ได้ที่จะถามออกมา ถึงแม้ว่าดูจากใบหน้าของโรจาแล้ว เขาจะยังดูเด็กอยู่ และไม่น่าจะปลอมแปลงได้ แต่มันก็ยังยากที่จะเชื่อสำหรับเขาอยู่ดี
โรจาจ้องมองไปยังเจ้าหน้าที่รัฐบาลโลก ผู้อาวุโสหน่วย CP และลุจจิ ก่อนที่จะหันไปมองเซนโงคุ อาโอคิยิและทหารเรืออาวุโสคนอื่นๆ แล้วกล่าวออกมาว่า
“ผมเป็นเล่าบิงจริงๆ แต่ในเร็วๆนี้จะไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว”
“เธอหมายความวว่ายังไง?”
คำพูดของโรจาทำให้คิ้วของผู้อาวุโสหน่วย CP ขมวดเข้าหากัน และเผยให้เห็นถึงความสงสัย
โรจาไม่ตอบแต่กลับหันไปมองเซเฟอร์ พร้อมกับกล่าวว่า
“เซเฟอร์เซนเซย์ ขอบคุณสำหรับทุกๆคำแนะนำและการฝึกฝนตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ..”
เมื่อได้ยินคำพูดของโรจา ในตอนแรกเซเฟอร์รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเอง เมื่อเขาคิดได้ถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย!
หรือว่าจะเป็น …
วินาทีถัดมา โรจาก็กล่าวอย่างสงบ แต่น้ำเสียงของเขาฟังดูไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่น้อย
“ตอนนี้ ผมต้องการจบการศึกษา”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทุกคนในค่ายต่างเหลือบไปมองกันและกัน
ถ้าจำไม่ผิด โรจานั้นพึ่งเข้าร่วมกับค่ายชั้นยอดได้เพียง 5 เดือนเท่านั้น!
ในค่ายชั้นยอด ทุกๆคนจะสามารถอยู่ได้เป็นระยะเวลา 3 ปีเพื่อฝึกฝนและได้รับคำแนะนำโดยตรงจากเซเฟอร์ ไม่เพียงเท่านั้น พวกเขายังสามารถใช้ทรัพยากรต่างๆของกองทัพเรือ เช่น อุปกรณ์ฝึกซ้อม เนื้อคุณภาพสูงที่ช่วยเสริมสร้างพลังงาน และยังได้รับประสบการณ์จากการไปทำภารกิจต่อสู้กับโจรสลัด โดยที่ไม่ต้องกังวลว่าจะเสียชีวิตเนื่องจากมีเซเฟอร์คอยดูแลอยู่
และไม่มีเล่าบิงคนไหนที่ต้องการจะออกจากค่ายชั้นยอดเลยแม้แต่คนเดียว ในช่วง 1ปีแรก!
แต่โรจานั้นยังอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงครึ่งปีด้วยซ้ำ แต่เขากลับต้องการรับการทดสอบเพื่อจบการศึกษา …
อย่างไรก็ตาม ด้วยความแข็งแกร่งของโรจา หากเขาต้องการรับการทดสอบเพื่อจบการศึกษาก็คงไม่มีปัญหาอะไร โรจานั้นเติบโตไปไกลกว่าพวกเขาชนิดไม่เห็นฝุ่น — เขานั้นแข็งแกร่งมากพอที่จะไม่ต้องให้เซเฟอร์คอยดูแลอีกต่อไปแล้ว เหล่าเล่าบิงจึงคิดว่าโรจานั้นมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะขอจบการศึกษา
“ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม? โรจา”
เซเฟอร์สูดหายใจลึก ก่อนที่จะจ้องมองไปยังโรจาด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ความแข็งแกร่งของโรจาในตอนนี้นั้นไม่มีปัญหาถ้าหากเขาต้องการจะจบการศึกษา แต่เมื่อจบการศึกษาไปแล้วเขาจะกลายเป็นทหารเรืออย่างเป็นทางการ และจะต้องออกไปปฏิบัติภารกิจจริงๆ! ภารกิจที่เต็มไปด้วยชีวิตและความตาย โดยไม่ได้รับการปกป้องดูแลจากเขาอีกต่อไป
“ผมตัดสินใจดีแล้วครับ”
โรจาพยักหน้าอย่างจริงจัง
อะไรที่ต้องรู้ เขาก็ได้เรียนรู้มันจนหมดแล้วจากค่ายชั้นยอด ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ในค่ายชั้นยอดอีกต่อไป แม่แต่ภารกิจต่อสู้กับโจรสลัดก็ยังไม่มีความหมายสำหรับเขา
โรจาต้องการที่จะพิชิตท้องทะเลและยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกใบนี้! ไหนๆเขาก็ถูกส่งมายังโลกวันพีชแล้ว หากไม่ได้ชื่นชมทิวทัศน์จากจุดสูงสุดของโลก มันไม่นับว่าเป็นเรื่องที่น่าเสียดายหรอกหรือ?
