Ep.43

 

เกิดเสียงดัง ‘กริ๊ก’

 

มีดฝังลงในหัวโจวกวง ลึกลงไปสามส่วนของใบหน้า

 

ซูเฉินชักมีดกลับ โจวกวงล้มคว่ำกับพื้นดังตึง ตายๆทั้งที่ดวงตายังเบิกกว้าง ลักษณะไม่ต่างจากคนตายตาไม่หลับ

 

เดิมทีด้วยความแข็งแกร่งของเขา แม้สุดท้ายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูเฉิน แต่อย่างน้อยก็ยังสามารถประมือกันได้สักสองสามกระบวนท่า

 

อย่างไรก็ตาม จิตใจของเขาถูกซูเฉินครอบงำไปก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อถูกลอบโจมตี จึงโดนสังหารลงในกระบวนท่าเดียว

 

ซูเฉินกลอกตา เหลือบมองศพของโจวกวง ปรากฏรอยยิ้มเยาะบนมุมปากเขา

 

ท่ามกลางวันสิ้นโลก การเมตตาต่อศัตรูนั้นเท่ากับเป็นการทำร้ายตัวเอง

 

เขากับโจวกวงผูกปมพยาบาทกันแล้ว ดังนั้นซูเฉินไม่มีทางปล่อยเสือกลับสู่ขุนเขาได้โดยเด็ดขาด

 

สำหรับคำขู่ก่อนหน้านี้ของโจวกวง เขาไม่สนใจเลย

 

ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่ว่าสถานชุมชนซีอาน ยังไม่ทราบข่าวการเสียชีวิตของโจวกวงในทันที แต่ต่อให้รู้แล้วพวกเขาจะทำอะไรได้?

 

อย่างมากก็แค่ส่งผู้วิวัฒนาการกับผู้ศึกษาพลังเลเวล 1 หรือ 2 ไม่เกิน 20 คนมาแก้แค้น แต่มาเท่าไหร่ก็จะถูกซูเฉินฆ่าไปเท่านั้น

 

“ขุดหินพลังงานกันต่อเถอะ” หลังจากแก้ปัญหาแล้ว ซูเฉินก็หันไปกล่าวกับทั้งคู่

 

“รับทราบครับพี่เฉิน” หยางฮ่าวตอบ ก้มลงและวุ่นกับงาน มือไม้ไม่ชักช้า แต่ในหัวใจกลับมิอาจข่มให้สงบ

 

ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะมีซูเฉินอยู่ด้วยล่ะก็ ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องขุดหินพลังงาน บางทีชีวิตน้อยๆของเขาอาจไม่ปลอดภัย

 

นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาที่ถูกหลิวเว่ยกลั่นแกล้งซ้ำๆ ทำให้เขาตระหนักได้ถึงแก่นแท้ ว่าหากอยากมีชีวิตที่มั่นคงในวันสิ้นโลก มีแต่ต้องทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

 

 

ซูเฉินกับอีกสองคนร่วมแรงกัน หินพลังงานกว่า 30 ก้อนถูกขุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว บวกกับที่ค้นได้จากศพโจวกวงกับเหล่าชายฉกรรจ์ เป็นทั้งสิ้น 39 ก้อน

 

ซูเฉินเอามา 30 ที่เหลืออีก 9 เขายกให้หยางเฉียนกับหยางฮ่าว

 

“ขอบคุณครับพี่เ​ฉิน” หยางฮ่าวยิ้มร่าราวกับดอกไม้บานสะพรั่ง 

 

ได้รับหินพลังงาน 9 ก้อนในวันเดียว เขาไม่กล้านึกฝันมาก่อน ขนาดตอนที่หยางหลิงเทียนยังอยู่ เขายังไม่เคยทำได้แบบนี้เลย

 

“ซูเฉิน นี่มันมากเกินไป พวกเรารับไม่ไหว” หยางเฉียนพูดด้วยท่าทางกระดากอายเล็กน้อย

 

ซอมบี้ที่นี่ทั้งหมดถูกซูเฉินสังหาร พวกเธอเพียงช่วยขุดหินพลังงานบางส่วนเท่านั้น ซึ่งน้ำใจที่ซูเฉินมอบให้ มันมากเกินไป

 

“รับเอาไว้อย่างสบายใจเถอะ” ซูเฉินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

 

ด้วยความแข็งแกร่งที่กำลังเพิ่มพูนขึ้นอย่างต่อเนื่อง การสังหารซอมบี้เป็นแค่เรื่องง่ายดาย

 

หินพลังงาน 9 ก้อน ต้องฆ่าซอมบี้ธรรมดา 9 ตัวเท่านั้น แค่ยิงเวทมนต์ออกไปทีเดียวก็จบแล้ว

 

“พี่เฉิน พี่ยังอยากล่าซอมบี้ต่อรึเปล่า?” หยางฮ่าวถาม

 

ในความเห็นของเขา ซูเฉินล่าซอมบี้ได้ 30 ตัวแล้ว เท่ากับได้รับหินพลังงาน 30 ก้อน กอบโกยได้มากมาย สามารถกลับไปพักผ่อนได้แล้วในวันนี้

 

“แน่นอน และครั้งนี้ฉันจะเข้าไปล่อพวกมันออกมาเอง” สายตาของซูเฉินเหลือบมองไปทางอุโมงค์เหมืองที่อยู่ไกลออกไป กล่าวอย่างเฉยเมย

 

ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหยางเฉียนและหยางฮ่าวก็เปลี่ยนไป

 

“ซูเฉิน อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!” หยางเฉียนรีบห้ามปราม

 

ก็จริงอยู่ว่ากำลังรบของซูเฉินนั้นแข็งแกร่งมาก แต่มีซอมบี้หลายหมื่นตัวอยู่ในอุโมงค์ลึก นอกจากนี้บางตัวยังเป็นซอมบี้ระดับสูง

 

ในกรณีที่ซอมบี้ถูกลากออกมามากเกินไป สถานที่แห่งนี้อาจตกสู่ความพินาศ

 

“พี่เฉิน จะล่าต่อก็ได้ แต่เอาเป็นรอพวกมันออกมาดีกว่าไหม” กระทั่งหยางฮ่าวยังคิดว่าซูเฉินวู่วามเกินไป ดังนั้นลองเอ่ยเสนอ

 

“ไม่ล่ะ” ซูเฉินตอบปัดเสียงแข็ง “พวกนายซ่อนตัวอยู่ข้างนอก ถ้าเห็นว่ามีซอมบี้หลุดมามากเกินไป ก็ขอให้รีบออกจากที่นี่ทันที”

 

“แต่ .. ” หยางเฉียนกำลังจะเกลี้ยกล่อม ซูเฉินก็วิ่งเหยาะๆเข้าไปทางอุโมงค์เหมืองแล้ว

 

“พี่สาว พวกเราจะทำยังไงกันดี” เมื่อเห็นว่าซูเฉินต้องการไปล่อสหบาทาซอมบี้ด้วยตัวเอง หยางฮ่าวถามด้วยเสียงสั่นเครือ

 

“ทำตามที่เขาว่าก็แล้วกัน” หยางเฉียนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ หันหลังจูงมือหยางฮ่าวกลับเข้าไปในป่า