Ep.341
ชายชราผอมแห้งกระจ่างแก่ใจ ว่าเขาได้พบคนรวยเข้าให้แล้ว ดังนั้นไม่คิดเกรงใจซูเฉิน รับหินพลังงานเหล่านั้นไว้ด้วยความยินดี
ซูเฉินใส่ผลไม้ห้าหยางลงในถุงเก็บของแล้วถามว่า “เถ้าแก่ ถามอะไรหน่อยสิ ตลาดแห่งนี้ชื่อว่าอะไร?”
“ตลาดที่ราบเทียนซาง”
จิตใจของชายชรากำลังเบิกบานแจ่มใส สมาธิมัวแต่จดจ่ออยู่กับหินพลังงานในมือ ตอบกลับมาอย่างเป็นกันเอง
“ตลาดแห่งนี้ พวกพ่อค้าเป็นคนจัดตั้งขึ้นเอง หรือว่าถูกสร้างขึ้นโดยขุมกำลังใหญ่?” ซูเฉินยังคงถามต่อไป
“แน่นอน มันถูกก่อตั้งโดยขุมกำลังใหญ่ อาศัยแค่กำลังของพวกเรา ถ้าไม่มีขุมกำลังใหญ่สนับสนุน ป่านนี้โดนกำจัดสิ้นซากไปนานแล้ว”
ชายร่างผอมกล่าวถึงจุดนี้ เขาก็เงยหน้ามองซูเฉิน แล้วกล่าวว่า “น้องชายคงไม่ใช่คนท้องถิ่นใช่ไหม?”
“ใช่ ผมมาจากเขตหวงหลิน” ซูเฉินพยักหน้า
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” ชายชราร่างผอมเข้าใจในที่สุด
เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับเขตหวงหลินมาก่อน เล่ากันว่าเขตนั้นเป็นสถานที่แห้งแล้งมาก เทียบไม่ได้เลยกับเขตอุดมสมบูรณ์อย่างหยูหลิน
หายากมากๆที่คนจากเขตหวงหลินจะใจกว้างเช่นซูเฉิน
“ขุมกำลังไหนหรือที่เป็นคนก่อตั้งที่นี่?” ซูเฉินถามอีกครั้ง
“สถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่ในอาณาเขตของขุมกำลังนิกายขวงฉี” ชายชราร่างผอมตอบตามตรง
นิกายขวงฉีอยู่ในเขตหยูหลิน คนธรรมดารู้จักในฐานะหนึ่งในสามขุมกำลังหลักแห่งเขตหยูหลิน แต่ที่ไม่ค่อยรู้กันก็คือ พวกเขามีขุนเขาเทียนฉีคอยให้การสนับสนุน
นอกจากนี้ บนภูเขาเทียนฉียังมีผู้แข็งแกร่งของเผ่าวิหคเหินพำนักอยู่อีกด้วย
หรือสรุปก็คือ สถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่ในเขตอิทธิพลของเผ่าวิหคเหิน
ซูเฉินค่อยๆถามอย่างใจเย็น “ผมได้ยินมาว่ามีเมืองจินอาอยู่ใกล้ๆที่นี่ ที่นั่นมีซอมบี้หลายหมื่นตัว คุณไม่กลัวว่าจู่ๆพวกมันจะบุกเข้ามาฆ่าหรอ?”
ชายชราร่างผอมบางยิ้ม และอธิบายว่า “ขุมกำลังหลักในเขตหยูหลิน ล้วนมีสนามหญ้าเป็นของตัวเอง พวกเขาได้บรรลุข้อตกลงกันแล้ว ดังนั้นไม่สามารถบุกมาฆ่าแกงกันตามอำเภอใจได้ หากมีใครฝ่าฝืน ก็จะถูกโจมตีจากขุมกำลังอื่นๆ”
เมื่อเข้าใจสถานการณ์คร่าวๆแล้ว ซูเฉินก็กล่าวร่ำลาชายชราผอมแห้ง เดินเข้าไปในตลาดกับทุกคน
“พี่เฉิน พวกเราอยากแยกไปดูทางนู้น”
หลังจากเดินเตร่ไปสักพัก หยางฮ่าวก็เดินเข้ามาขออนุญาตซูเฉิน
เมื่อพิจารณาแล้วว่าที่นี่ไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ ซูเฉินก็อนุญาต ขณะเดียวกันหยิบหินพลังงานออกมาเป็นจำนวนมาก แจกจ่ายให้ทุกไปซื้อสิ่งที่พวกเขาต้องการ
“ขอบคุณพี่เฉิน!”
หยางฮ่าวกับเฉาหรานมีความสุขมาก รีบวิ่งแยกหายไป
สือต้าหนิวไม่ต้องการพลาดโอกาสนี้เช่นกัน วิ่งตามทั้งสองไป
หวู่หยางกับหยางหลิงเทียนมองหน้ากัน พากันเดินเข้าร้านขายอาวุธ
ส่วนซูเฉินพาสองสาวงามตันหลินและหยางเฉียนเดินไปตามถนน
ทั้งสามหยุดพูดคุยและหัวเราะไปตลอดทาง แต่เมื่อเดินผ่านหน้าแผงลอยร้านหนึ่ง ซูเฉินก็หยุดฝีเท้าลง
นี่คือแผงขายสมุนไพร ร้านเป็นแบบผ้าหยาบปูบนพื้น ด้านบนมีสมุนไพรหลากหลายชนิดวางอยู่
สมุนไพรเหล่านี้ส่วนใหญ่แล้วมักนำไปใช้ในการกลั่นเม็ดยา หรือไม่ก็รักษาอาการบาดเจ็บ
ตอนแรก ซูเฉินก็ไม่สนใจมันหรอก
อย่างไรก็ตาม ในจังหวะที่กำลังเดินผ่าน เขาสังเกตเห็นความผันผวนอ่อนๆของพลังจิตที่เล็ดลอดออกมาจากสมุนไพร
มีสมุนไพรไม่กี่ชนิดที่สามารถสร้างพลังแห่งจิตวิญญาณได้ ดังนั้นนี่ไม่ใช่สินค้าธรรมดา
ซูเฉินปลดปล่อยพลังจิตของเขา กวาดเข้าไป และพบที่มาของพลังจิตสายนี้อย่างรวดเร็ว ปรากฏว่ามันมาจากใบไม้สีน้ำตาลที่ไม่เด่นสะดุดตาอะไร
“เถ้าแก่ นี่คือใบอะไร?”
ซูเฉิน หยิบใบไม้ขึ้นมาในมือ ยกมันขึ้นสำรวจดู เอ่ยถามเจ้าของร้าน
เจ้าของร้านแผงลอยเป็นชายชราอายุประมาณ 70 ปี เขากระพริบตาปริบๆแล้วกล่าวว่า “มันตกลงมาจากพืชชนิดหนึ่ง”
ซูเฉินพยักหน้า ส่งใบไม้นี้ลงไปใน [พื้นที่เพาะปลูก] แล้วคุยกับต้นผลอายุวัฒนะ
“เสี่ยวโซ่ว นายรู้ที่มาของใบไม้นี้ไหม?”
ต้นผลอายุวัฒนะเพ่งมองมันครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆก็อุทานด้วยความตื่นเต้น “เจ้านาย นี่คือใบของต้นผลแก่นแท้!”
