Ep.323
“เมืองทงเทียน … ซือยี่?” ซูเฉินหรี่ตาลง เอ่ยทวนซ้ำ
เป็นความจริงที่เขามีความบาดหมางกับเมืองทงเทียน ว่าแต่ไอ้ซือยี่นี่ใครกัน?
เป็นไปได้ไหมว่า มันคือคนที่เมืองทงเถียนส่งมากำจัดเขา?
หลังจากไตร่ตรองอยู่สักพัก ซูเฉินก็ได้ข้อสรุปว่าไม่น่าเป็นไปได้
เพราะแม้เขาจะฆ่าคนจากเมืองทงเทียนไปไม่น้อย แต่อีกฝ่ายไม่รู้รายละเอียดของเขา และไม่มีทางรู้ด้วยว่าเขามายังเขตหยูหลินแล้ว
ที่สำคัญที่สุดก็คือ หากรู้จริงๆ ก็ไม่น่าจะส่งแค่ทหารยามไม่กี่คนมาสร้างปัญหา
ในระหว่างนั้นเอง ซูเฉินพลันฉุกคิดถึงคนๆหนึ่ง เอ่ยถามเสียงเย็นว่า “ซือยี่ใช่คนที่สวมชุดขาว และขับรถฐานทัพสีดำรึเปล่า?”
“ใช่ นั่นแหละเขา!” ทหารยามอัปลักษณ์ตอบอย่างไว
ถึงจุดนี้ ซูเฉินกัดฟันด้วยความเคียดแค้นในหัวใจ
หากไม่ใช่เพราะซือยี่สั่งให้ก่อกวนเขา ซูเฉินจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้อย่างไร?
“เป็นมันจริงๆด้วย” ซูเฉินพึมพำ
เดิมที เขาไม่คิดยุ่งกับชายชุดขาวแล้ว แต่ไม่นึกเลย ว่าอีกฝ่ายกลับเป็นฝ่ายมายั่วโมโหเขาซะเอง
ทางไปสวรรค์มีไม่ไป ดันเลือกเคาะประตูนรก
เป็นแกเองนะที่มองหาความตาย ถึงเวลาอย่าตำหนิคนอื่นก็แล้วกัน
“ส่งหินพลังงานทั้งหมดที่แกได้รับในวันนี้มา” ซูเฉินกวาดสายตามอง กล่าวน้ำเสียงเย็นชา
ในเมื่อปล้นครั้งหนึ่งแล้ว จะทำอีกครั้งก็ไม่เสียหาย ในเมื่อเขากำลังคิดสร้างปัญหาให้ลุกลามใหญ่โต ก็ขอทำจนถึงที่สุดเลยแล้วกัน
“ท่านอาวุโส หินพลังงานเหล่านั้นไม่ใช่ของพวกเรา!” ทหารยามอัปลักษณ์ทำสีหน้าขมขื่น
พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มทหารยาม มีหน้าที่แค่เก็บรวบรวมหินพลังงานแล้วส่งต่อไปอีกทอด
หากพวกเขาไม่มีหินพลังงานกลับไปให้ ทั้งหมดจะต้องถูกลงโทษ
“ถ้าไม่อยากให้ งั้นก็ไปลงนรกซะ!”
ซูเฉินไม่เสียเวลาพล่ามกับเขา ก้าวไปข้างหน้า กวาดลูกเตะระเบิดหัวทหารยามอัปลักษณ์ทันที
ทหารยามที่เหลือหวาดกลัวจนหน้าซีด พวกเขาอดไม่ได้ต้องชักฝีเท้าถอย
ชายหนุ่มเบื้องหน้าผู้นี้ บอกว่าจะฆ่าก็ฆ่าทันที พวกเขาไม่ต้องการกลายเป็นปลาเน่าในบ่อ แล้วพบจุดจบเช่นเดียวกับทหารยามอัปลักษณ์
“พวกแกที่เหลือ มอบหินพลังงานมา แล้วฉันจะยอมไว้ชีวิต”
ซูเฉินเลื่อนสายตาไปยังทหารยามคนอื่นๆ แววตาทอประกายเย็นเยียบ
ทันทีที่สบสายตากับซูเฉิน ทหารยามตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
พวกเขาทั้งหมดเข้าใจดี ว่าหากไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของซูเฉิน มีโอกาสเป็นไปได้สูงที่จะเสียชีวิต
หลังจากมองหน้ากัน คนหนึ่งก็วิ่งออกไป แล้วกลับมาพร้อมถุงผ้าในมือ
เมื่อเขามาหยุดเบื้องหน้าซูเฉิน ก็ยื่นถุงผ้าด้วยสองมือ ก้มหัวโค้งตัว กล่าวด้วยความเคารพว่า “เรียนอาวุโส วันนี้พวกเราได้หินพลังงานมา 1,700 ก้อน ทั้งหมดอยู่ในนี้”
ซูเฉินหยิบถุงผ้า แล้วโยนมันเข้าไปในถุงเก็บของโดนไม่คิดนับ จากนั้นเดินกลับไปยัง [รถศึกอัจฉริยะ]
แต่ก่อนที่จะจากไป จู่ๆเจ้าตัวก็หัวเราะเสียงดัง ประกาศว่า “บิดาคือโม่เฉิงกงแห่งภูเขาฉีหลิน ถ้าใครไม่พอใจ ก็มาตามตัวฉันที่ภูเขาฉีหลินได้”
ว่าจบ [รถศึกอัจฉริยะ] ก็ขับจากไปอย่างสง่าผ่าเผย
รอจนซูเฉินหายไป ทหารยามที่เหลือล้อมวงกันเพื่อหารือ
“หัวหน้าตายแล้ว หินพลังงานก็ถูกขโมยไป พวกเราจะเอายังไงกันต่อดี?”
“ฉันว่ารีบกลับไปรายงานเถอะ”
“ใช่ กลับไปรายงานเรื่องนี้กัน โดยเฉพาะเรื่องที่พวกภูเขาฉีหลินอาละวาด!”
…
ไม่นานหลังจากที่ซูเฉินจากไป ก็มีรถฐานทัพขับออกมาจากอุโมงค์
เจ้าของรถฐานทัพคือชายชราหงอกขาว เมื่อเห็นศพทหารยามนอนกองกับพื้น ใจเขาก็สั่นสะท้าน
แม้เขาจะไม่รู้ว่าทหารยามเสียชีวิตลงได้อย่างไร แต่ก็พอเดาได้คร่าวๆ ว่าน่าจะเป็นฝีมือของโม่เฉิงกงแห่งภูเขาฉีหลิน
“นี่มันบ้าชัดๆ! เขาอาละวาดหนักเกินไปแล้ว” ชายชราหงอกขาวถอนหายใจด้วยอารมณ์จากก้นบึ้งของหัวใจ้
นับแต่อุโมงค์ที่นำไปสู่เขตหวงหลินถูกเปิดออก ไม่เคยมีสถานการณ์ที่ทหารยามถูกฆ่าตายมาก่อน
ไม่นึกฝันเลย ว่าวันนี้มันจะเกิดขึ้นสองครั้งติดๆกัน
โม่เฉิงกงแห่งภูเขาฉีหลิน คล้ายไม่เห็นขุมกำลังหลักของเขตหยูหลินอยู่ในสายตาเลย
ความเย่อหยิ่งเช่นนี้ ชายชราหงอกขาวเพิ่งเคยพบเคยเจอเป็นครั้งแรกในชีวิต
