Ep.321

 

“ไม่ทราบท่านต้องการแก้ปัญหานี้อย่างไร?”

 

ชายกำยำเริ่มหมดความอดทน เขายอมอ่อนข้อให้แล้ว สั่งสอนลูกน้องก็แล้ว ซึ่งนั่นเพียงพอแก่การไว้หน้าซูเฉิน

 

แต่ไม่คาดคิดเลย ว่าซูเฉินยังคงดื้อรั้นไม่ยอมความ

 

แม้แต่ภูเขาฉีหลิน ก็ยังชอบรังแกคนแบบนี้ใช่ไหม?

 

พอมีที่พึ่งคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ได้ตีปลาตายตัวหนึ่งก็ยังไม่สาแก่ใจ ยังอยากหว่านแหลากอวนจับปลาไปทั้งเข่ง ไม่ยอมให้ใครไม่เจ็บตัว

 

“วิธีแก้ปัญหาก็ง่ายๆ มอบหินพลังงานทั้งหมดที่แกได้รับมาในวันนี้เพื่อเป็นการชดใช้ซะ” ซูเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

ได้ยินแบบนั้น คนรอบข้างต่างตกตะลึง

 

ชายหนุ่มผู้มาจากภูเขาฉีหลิน เวลานี้คิดรีดไถทหารยาม?

 

ต้องรู้นะว่า ผู้อยู่เบื้องหลังทหารยามเหล่านี้ ทุกคนล้วนได้รับการสนับสนุนจากขุมกำลังใหญ่

 

แต่ซูเฉินยังกล้าทำแบบนี้ มันไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อยอย่างผิดกฏแล้ว แต่เป็นล้ำเส้นกัน!

 

สีหน้าของชายกำยำมืดครึ้มลง

 

ค่าผ่านทางที่รวบรวมไว้ที่นี่ มันไม่ใช่ของเขา แต่ต้องนำไปส่งต่ออีกทอดหนึ่งเช่นกัน

 

แต่ซูเฉินกลับเอ่ยปากขอหินพลังงานทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าไม่ยอมรามือง่ายๆ

 

“นี่ท่านไม่คิดว่าตัวเองโลภเกินไปหน่อยหรือ?” ชายกำยำพ่นลมหายใจเย็นเยียบ

 

ซูเฉินปาดจมูกเขา กล่าวน้ำเสียงเรียบเฉย “แกแค่ตอบว่าจะ ‘ให้’ หรือ ‘ไม่’ ก็พอ”

 

ชายกำยำเกิดความลังเลขึ้นมาทันใด

 

ซูเฉินแม้ดูเหมือนไม่เป็นอันตรายใดๆต่อมนุษย์และสัตว์ แต่บนร่างกลับแผ่รังสีฆ่าฟันออกมา

 

ตรงจุดนี้ทำให้เขารู้สึกใจสั่นมาก

 

เขาถึงขั้นจินตนาการเลยเถิด ว่าตราบใดที่เขาเอ่ยคำ ‘ไม่’ เขาคงตายในทันที

 

“ฉันให้!” ชายร่างกำยำกัดฟันแน่น เอ่ยสั่งทหารยามคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขา “ไปนำหินพลังงานทั้งหมดของวันนี้มาให้เร็วที่สุด!”

 

ไม่นาน ทหารยามก็วิ่งเหยาะๆกลับมาพร้อมถุงผ้า

 

“ข้างในมีหินพลังงาน 2,700 ก้อนขอนายท่านโปรดรับไว้”

 

ชายกำยำหยิบถุงผ้า ยื่นส่งถึงมือซูเฉิน

 

ซูเฉินไม่แม้จะเหลียวมองมัน รับมาก็โยนใส่ถุงเก็บของทันที มุมปากยกยิ้ม “หินพลังงานพวกนี้ฉันจะรับไว้ พวกเรามาคุยเรื่องอื่นกันต่อเถอะ”

 

ความตั้งใจเดิมของเขาไม่ใช่หินพลังงานพวกนี้ แต่ต้องการสร้างปัญหาใหญ่ แล้วจะยอมจบง่ายๆได้อย่างไร?

 

เกรงว่าหากไม่ได้ฆ่าซักคนสองคน คงจากไปไม่ได้

 

“เอ๊ะ?” ชายกำยำชะงักงัน

 

ฟังจากคำพูดของซูเฉิน คล้ายปัญหายังไม่จบ

 

แต่เขาได้มอบหินพลังงานไปแล้ว การกระทำนี้เท่ากับเป็นการยอมถอยให้ก้าวใหญ่ๆเลย แล้วซูเฉินยังต้องการอะไรอีก?

 

“นายท่าน ไม่ทราบท่านต้องการอะไรอีก?” ชายกำยำเอ่ยถาม พยายามระงับความโกรธ

 

ซูเฉินชี้นิ้วไปยังทหารยามที่ด่าเขาเมื่อครู่ แค่นเสียงเบาๆว่า “เจ้าหมอนี่เคยหาเรื่องฉัน ดังนั้นมันต้องจ่ายราคา”

 

“ราคาอะไร? ฉันได้มอบบทเรียนให้เขาไปแล้ว–”

 

กล่าวถึงจุดนี้ ชายกำยำนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างออก เปลือกตากระตุก เอ่ยเสียงแหบพร่า “ท่านหมายถึง … ”

 

“แกเดาได้ถูกเผง”

 

ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับ ซูเฉินซัดหมัดระเบิดหัวทหารยามทันที

 

“เฮ้ย!!”

 

มองไปยังฉากนี้ ผู้ชมรอบข้างต่างตกตะลึง หวาดกลัวจนไม่รู้จะสรรหาคำใดมาอธิบาย

 

พฤติกรรมเย่อหยิ่งคืออะไร?

 

คำว่าเผด็จการหมายความว่ายังไง?

 

วันนี้ ซูเฉินได้ให้คำตอบแก่พวกเขาแล้ว

 

“ท่าน .. ” ริมฝีปากของชายกำยำสั่นเทาด้วยความโกรธ เดิมเขาต้องการจะด่าซูเฉิน แต่เมื่อนึกถึงสถานะและความแข็งแกร่งของซูเฉิน ก็ได้แต่กลืนคำเหล่านั้นกลับลงคอไป

 

“ถ้าพวกแกไม่พอใจ สามารถไปทวงถามเรื่องนี้ที่ภูเขาฉีหลิน แล้วตามตัวฉันได้ บิดาผู้นี้ไม่เคยเปลี่ยนชื่อ ไม่คิดเปลี่ยนแซ่ โม่เฉิงกง ยังคงเป็นโม่เฉิงกง!” ซูเฉินหรี่ตา กวาดมองชายร่างกำยำ เปล่งเสียงดูถูกดูแคลน

 

ชายร่างกำยำพยักหน้าอย่างหนักหน่วง “ตกลง ฉันจะจำคำพูดท่านไว้”

 

เป้าหมายของซูเฉินบรรลุแล้ว เขาเดินกลับไปที่รถ แล้วสั่งให้ [รถศึกอัจฉริยะ] ขับเข้าไปในอุโมงค์

 

เฝ้ารอจน [รถศึกอัจฉริยะ] หายลับไปจากสายตา ใบหน้าของชายกำยำมืดมนจนดำคล้ำ ในปากเอ่ยพึมพำเพียงสองประโยค “ภูเขาฉีหลิน … โม่เฉิงกง … ”