Ep.300
“ฆ่า!”
เสียงตะโกนฆ่าฟันดังกึกก้องไปทั่วฟ้า
ชายผิวเข้มและคนอื่นๆหยิบอาวุธออกมาพร้อมกัน กระโจนเข้าใส่ซูเฉิน
เมื่อเผชิญหน้ากับวิกฤตถึงตาย พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากสังหารซูเฉินเพื่อเอาชีวิตรอด
ผู้คนนับร้อยร่วมมือร่วมใจกัน ด้ายเส้นบางๆ เมื่อมัดรวมกันก็กลายเป็นเชือกหนา ก่อกำเนิดแรงกดดันค่อนข้างรุนแรง
หานคุนที่อยู่ด้านข้าง ถูกแรงกดดันสะกดจนแทบหายใจไม่ออก สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เขามิได้ถอย แต่ก้าวออกไปข้างหน้าเพื่อช่วยสนับสนุนซูเฉิน
ความคิดของเขานั้นเรียบง่ายมาก สองครั้งที่ซูเฉินปรากฏตัว ล้วนมาเพื่อช่วยเหลือ ฉะนั้นเขาไม่ยอมให้ซูเฉินต้องแบกรับความโกรธเกรี้ยวของศัตรูเพียงลำพัง
เพียงแต่ว่า ทันทีที่ก้าวเท้าแรกออกไป เขาก็ถูกหวู่หยางคว้าคอเสื้อเอาไว้
“หัวหน้าหวู่ ..?”
หานคุนขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมหวู่หยางถึงหยุดเขา
รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมายผุดขึ้นบนมุมหวู่หยาง กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “พวกมันก็แค่กลุ่มมดปลวก ภายใต้เงื้อมมือของซูเฉิน ไม่มีทางสร้างคลื่นรบกวนใดๆได้ พวกเราแค่รอรับชมความสนุกก็พอ”
มดปลวก?
ผู้คนนับร้อยและผู้วิวัฒนาการอีกหลายสิบคน พวกเขาถูกปฏิบัติเหมือนว่าเป็นมดปลวกได้อย่างไร?
สองคิ้วของหานคุนขมวดมุ่น ในหัวใจเขายิ่งขบคิดก็ยิ่งสับสน
เขาเคยเห็นความแข็งแกร่งของซูเฉินมาก่อน อีกฝ่ายสามารถคว้าลมหายใจมังกรด้วยมือข้างเดียวมาแล้ว อีกทั้งยังสังหารมังกรเพลิงทมิฬเลเวล 3 ในดาบเดียว
อย่างไรก็ตาม เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพลังของผู้วิวัฒนาการหลายสิบคนที่ร่วมมือกันโจมตีในคราวเดียว ซูเฉินไม่ควรประมาทโดยเด็ดขาด
แต่นี่หวู่หยางกลับบอกว่าภายใต้เงื้อมมือซูเฉิน กำลังพลของอีกฝ่ายไม่ต่างจากมด?
ขบคิดหัวแทบแตกก็ยังไม่เข้าใจ หานคุนได้แต่จับจ้องซูเฉินไม่วางตา
และฉากต่อมา ก็ทำให้เขาต้องอ้าปากค้างจนกรามเกือบหลุด
เห็นแค่เพียงซูเฉินชกออกไป เงาหมัดอีกมากมายผุดพรายขึ้นกลางอากาศ ระเบิดอำนาจทำลายชนิดถล่มขุนเขากลบทะเล
ตามมาติดๆด้วยเสียงปะทะดังสนั่น
ตูม ตูม ตูม ….
ศัตรูคนแล้วคนเล่าล้มตัวลงไม่ขาดสาย
หลังจากเสียงตูม ตูม ดังขึ้นร้อยครั้งติดต่อกัน ชายผิวเข้มและกองพลของเขา ทั้งหมดกลายเป็นแอ่งเลือด ตายชนิดไม่สามารถตายได้อีก
อึก ..!
หานคุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สีหน้ากลายเป็นเหม่อลอย ปากอ้าค้างเปลี่ยนเป็นบื้อใบ้
เพียงหมัดเดียว แค่หมัดเดียวเท่านั้น! แต่สามารถสังหารผู้แข็งแกร่งหลายร้อยคนทั้งหมดลงได้!
แม้ได้เห็นสิ่งนี้ด้วยตาตัวเอง เขาก็ยังคงยากที่จะทำใจเชื่อ
ตอนนี้ เขาตระหนักแล้ว ว่าเมื่อเทียบกับครั้งก่อน ความแข็งแกร่งของซูเฉินเพิ่มพูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ปัจจุบัน หากให้ใช้คำหนึ่งเพื่ออธิบายถึงซูเฉิน
หานคุนคิดได้เพียงคำเดียวเท่านั้น –คงกระพัน!
…
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่โจวหยุนได้เห็นซูเฉินใช้กระบวนท่าสังหาร ตอนนี้เขาได้แต่อ้าปากค้างจนสามารถยัดหมัดทั้งหมัดเข้าไปได้
คนอื่นๆในสถานชุมชนเฝิงซีก็ตกใจกับเทคนิคหมัดของซูเฉินเช่นกัน
นอกจากกระจ่างถึงความแข็งแกร่งของซูเฉินแล้ว พวกเขายังลอบดีใจ โชคดีจริงๆที่ท่านผู้นำกับซูเฉินเป็นสหายกัน
เพราะหากเป็นศัตรู เกรงว่าต่อให้มีหานคุนอีกนับพันคนก็คงไม่คณามือเขา
“อาเฮียซู ตอนนี้เฮียเป็นผู้วิวัฒนาการระดับไหนแล้ว?”
ผ่านไปนาน หานคุนค่อยๆรู้สึกตัว เขาเดินไปหาซูเฉิน ถามด้วยความงุนงงว่างเปล่า
ซูเฉินยิ้มเล็กน้อย “เพิ่งขึ้นเป็นเลเวล 4 ได้ไม่กี่วันนี้เอง”
ซู๊ดดดดดดด!
หานคุนสูดหายใจเข้าสุดปอด
เขายังจำได้ดี ครั้งสุดท้ายที่ซูเฉินมาที่นี่ อีกฝ่ายอยู่แค่เลเวล 3 เท่านั้น ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน พัฒนาขึ้นเป็นเลเวล 4 เสียแล้ว
พรสวรรค์ในการฝึกฝนเช่นนี้ สามารถอธิบายได้ด้วยคำว่า ‘สัตว์ประหลาด’ เท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือ ตอนนี้ซูเฉินยังอายุไม่ถึง 20 ปีด้วยซ้ำ!
“พี่หาน ผมมาครั้งนี้มีเรื่องจะขอร้อง”
เมื่อเห็นว่าหานคุนยังอึ้งอยู่ ซูเฉินก็กระแอมเบาๆ เรียกสติเขา
“อาเฮียซูสุภาพเกินไปแล้ว เชิญบอกสิ่งที่เฮียต้องการมาได้เลย ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ฉันก็จะทำให้โดยไม่มีวันปริปากบ่น” หานคุนเอ่ยสัตย์สาบาน
ซูเฉินช่วยให้สถานชุมชนเฝิงซีจากหายนะถึงสองครั้งสองครา สำหรับเขาแล้วชายหนุ่มผู้นี้ไม่ต่างจากผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต
เมื่อผู้มีพระคุณร้องขอ แน่นอนว่าเขาต้องรับปาก
ซูเฉินเรียกโจวหยุนมาข้างเขา เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ชื่อของเด็กคนนี้คือโจวหยุน เขาเป็นสหายของฉัน และฉันอยากขอให้พี่หานช่วยดูแล”
หานคุนกล่าวเสียงหนักแน่น “อาเฮียซูไม่ต้องห่วง นับแต่นี้ไปโจวหยุนจะเป็นน้องชายของฉัน!”
