Ep.260
ซูเฉินยิ้ม ไม่ได้ปฏิเสธออกไป
แต่สายตาที่เขามองซอมบี้ชุดเขียวได้เปลี่ยนไป “ความสามารถของแกค่อนข้างน่าทึ่ง ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน”
“มันแค่ก็ทักษะเล็กๆน้อยๆ ไม่คู่ควรให้อาวุโสกล่าวชื่นชมหรอกขอรับ”
เมื่อได้รู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของซูเฉินแล้ว ซอมบี้ชุดเขียวก็ยิ่งแสดงท่าทีเคารพมากกว่าเดิม แต่ในขณะเดียวกันหัวใจของมันก็เริ่มกระสับกระส่าย
เพราะท้ายที่สุดแล้ว มนุษย์และซอมบี้ก็เหมือนน้ำกับไฟ หากซูเฉินต้องการฆ่าเขา เขาคงไม่มีโอกาสได้ต่อต้าน
“ความสัมพันธ์ระห่างมนุษย์ในหมู่บ้านกับแกเป็นยังไง?” ซูเฉินถามพลางจับสังเกตอาการของซอมบี้ชุดเขียว
ได้ยินแบบนั้น ร่องรอยของความตื่นตระหนกพลันปรากฏขึ้นในดวงตาของซอมบี้ชุดเขียว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เขาไม่เข้าใจเลย เห็นอยู่ชัดๆว่าซูเฉินไม่ได้เข้าไปในหมู่บ้าน แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้ว่ามีมนุษย์อยู่ข้างใน?
อย่างไรก็ตาม ซอมบี้ชุดเขียวไม่มีเวลาคิดหาคำตอบอย่างรอบคอบ เพราะสายตาที่ซูเฉินมองมา มันเริ่มบอกว่าหมดความอดทนแล้ว
“เรียนอาวุโส คนในหมู่บ้านนี้ติดโรคประหลาด พวกเขาหมดสติอย่างสิ้นเชิง ฉันกำลังพยายามหาวิธีรักษาพวกเขาอยู่” ซอมบี้ชุดเขียวตอบอย่างเร่งรีบ
ซอมบี้รักษามนุษย์อย่างงั้นหรือ?
–เรื่องนี้ไม่ตลกเลยซักนิด!
แน่นอน ซูเฉินไม่เชื่อ แค่นเสียงเบาๆว่า “สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือเวลามีคนมาโกหก และคนโกหกไม่เคยได้พบจุดจบที่ดี”
ซอมบี้ชุดเขียวรู้ว่าซูเฉินกำลังข่มขู่เขา กัดฟันแน่น อธิบายว่า “ผู้อาวุโส ที่ฉันพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เพราะเดิมทีฉันเองก็เป็นสมาชิกของตระกูลหยาง แม้ตอนนี้จะกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว แต่ฉันก็ไม่คิดทำร้ายชาวบ้านให้ได้รับอันตรายใดๆ”
คำพูดไร้สาระแบบนี้หลอกได้แค่เด็กสามขวบเท่านั้นแหละ โดยเฉพาะกับซูเฉิน นี่ไม่ต่างจากเรื่องเพ้อเจ้อ
เพราะเมื่อกลายเป็นซอมบี้แล้ว แม้คงจะสติปัญญาเอาไว้ได้ แต่ห้วงอารมณ์จะเปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อมนุษย์อีกต่อไป
แน่นอน ว่าซอมบี้ที่มีสายเลือดพิเศษในเมืองเทียนถานเป็นกรณียกเว้น
แต่ซอมบี้ชุดเขียวเบื้องหน้าเขา ไม่ได้มีสายเลือดแบบนั้นแน่นอน
นี่หมายความว่า ทุกสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเป็นเรื่องโกหกทั้งสิ้น
“ดูเหมือนว่าถ้าแกไม่ถูกทรมานซักหน่อย คงไม่ยอมพูดความจริง”
ซูเฉินแค่นเสียงเย็นชา จากนั้นปลดปล่อยพลังจิตออกมา พันธนาการซอมบี้ชุดเขียวเอาไว้
สัมผัสได้ถึงพลังที่มองไม่เห็นโถมเข้าโจมตีร่างกาย สีหน้าของซอมบี้ชุดเขียวแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก รีบร้องขอความเมตตา “ผู้อาวุโสโปรดยั้งมือ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง”
“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา!”
ดวงตาของซูเฉินหรี่ลง ควบคุมพลังจิต กระชากแขนข้างหนึ่งของซอมบี้ชุดเขียวออกโดยตรง
“อ๊าาาาา!”
ซอมบี้ชุดเขียวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
ซูเฉินไม่หวั่นไหว ขณะที่เขากำลังจะกระชากแขนอีกข้างของซอมบี้ชุดเขียว ทันใดนั้นเขาก็พบกับเรื่องอันน่าประหลาดใจ
เห็นแค่เพียงบาดแผลของซอมบี้ชุดเขียว กำลังสมานตัวด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
อัตราเร็วของมันไวมาก จนเกือบเทียบได้เลยกับสรรพคุณจากการดื่ม [โพชั่นรักษา]
“นี่แกมี ‘กายรักษา’ ด้วยอย่างงั้นหรอ?” ท่าทีของซูเฉินเปลี่ยนไป
กายรักษา ก็ตามชื่อของมัน เป็นความสามารถในการฟื้นฟูตัวเอง แล้วอีกอย่าง ความสามารถนี้ก็มีทั้งแข็งแกร่งและอ่อนแอปะปนกันไป
เคยมีข่าวลือว่า ผู้ที่ครอบครองกายรักษาในระดับแข็งแกร่ง ตราบใดที่ไม่ถูกสังหารลงด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว พวกเขาจะไม่มีวันตาย
ต่อให้แขนหรือขาขาด ก็ยังสามารถงอกใหม่ได้โดยอัตโนมัติ
ซอมบี้ชุดเขียวตรงหน้าเขา มีความสามารถในการฟื้นฟูที่ค่อนข้างอ่อนแอ มันทำได้เพียงสมานแผลเท่านั้น แต่ยังไม่ถึงขั้นสามารถงอกแขนที่ถูกตัดขาดได้
กระนั้น ก็ยังน่าประทับใจอยู่ดี
“ได้คุยกับแก ถือว่าช่วยเปิดหูเปิดตาฉันมากทีเดียว” ซูเฉินปาดจมูกเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ
ซอมบี้ชุดเขียวไม่เพียงมีความสามารถในการตรวจสอบระดับการฝึกตนเท่านั้น แต่ยังมีกายรักษาอีกด้วย
เรื่องนี้พลิกโฉมความรู้ความเข้าใจที่เขามีต่อพวกซอมบี้ไปอย่างสิ้นเชิง
