259

Ep.259

 

ตั้งแต่ซูเฉินสอนให้ทุกคนเล่นโต้วตี้จู่ บนรถศึกก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะตลอดทาง

 

ยิ่งกว่านั้น ต้องขอบอกว่าเสน่ห์ของโต้วตี้จู่ยอดเยี่ยมจริงๆ

 

เพราะกระทั่งหวู่หยางหรือหยางหลิงเทียนที่มีอายุพอสมควรแล้ว บางครั้งก็ยังขยับเข้ามาเล่นด้วยกัน

 

หลังจากซูเฉินเล่นไปสองสามรอบ เขาก็เปิดโอกาสให้คนอื่นเล่นบ้าง

 

เขาพูดคุยกับหยางเฉียนและตันหลินเล็กน้อย ก่อนหันไปจดจ่ออยู่กับหน้าจอควบคุมส่วนกลาง เพื่อค้นหาตำแหน่งของซอมบี้ต่อ

 

[รถศึกอัจฉริยะ] ยังคงขับไปตามเส้นทาง ส่วนคนอื่นๆเล่นโต้วตี้จู่ฆ่าเวลา

 

ในวันที่สาม สัญญาณของซอมบี้ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง แต่จำนวนของพวกมันไม่มากนัก แค่หลักร้อยเท่านั้น

 

แต่ประเด็นก็คือ ซูเฉินพบว่ามีมนุษย์หลายร้อยคนอยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับพวกซอมบี้ร้อยกว่าตัวที่นั่น

 

จากการเคลื่อนไหว ทั้งสองคล้ายไม่อยู่ในสภาวะต่อสู้กัน แต่ดูกลมกลืนกันดี

 

สถานการณ์นี้ทำให้ซูเฉินเกิดความสับสนเล็กน้อย เขาสงสัยว่ามนุษย์เหล่านั้นจะเป็นเหมือนกับในเมืองเทียนถานหรือไม่?

 

ที่หลังจากติดเชื้อซอมบี้แล้ว ก็ยังคงสติ อยู่ร่วมกันกับพวกพ้องอย่างสงบสุขได้

 

หากเป็นกรณีนั้น เขาจะไม่ฆ่าพวกซอมบี้ เพราะนอกจากแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่เปลี่ยนไปแล้ว อันที่จริงพวกเขายังรักษาอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์เอาไว้ได้

 

การฆ่าพวกเขาจึงไม่ต่างจากการฆ่ามนุษย์

 

แต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหน เอาเป็นว่าไปดูกันก่อนถึงจะรู้

 

เพราะอย่างไรเสีย ตำแหน่งของอีกฝ่าย ก็อยู่บนเส้นทางของซูเฉินพอดี ดังนั้นเขาตัดสินใจที่จะไปดู

 

“เสี่ยวจือ ล็อคตำแหน่งซอมบี้กลุ่มนี้ แล้วมุ่งหน้าไปทันที”

 

“รับทราบ”

 

[รถศึกอัจฉริยะ] เร่งความเร็วและเริ่มขับเข้าหาฝูงซอมบี้

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา [รถศึกอัจฉริยะ] ก็มาถึงหมู่บ้านเล็กๆ และจอดลง

 

ซูเฉินกวาดสายตาไปทางหมู่บ้าน เห็นแค่เพียงซอมบี้หลายตัวยืนอยู่ตรงทางแยก ทำหน้าที่เฉกเช่นเดียวกับทหารยาม

 

เมื่อพวกมันเห็น [รถศึกอัจฉริยะ] ก็ร้องคำรามออกมา

 

ซอมบี้ตัวหนึ่งกรีดร้อง หันหลังวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านทันที

 

“พวกมันทั้งหมดเป็นแค่ซอมบี้ธรรมดา”

 

ซูเฉินพึมพำ เปิดประตู ลงจากรถเพียงลำพัง ก้าวเข้าหาซอมบี้สามตัวที่เหลือบนทางแยก

 

จากปฏิกิริยาของซอมบี้เหล่านี้ เขาตัดสินได้ว่าพวกมันไม่ใช่ซอมบี้ที่มีสติปัญญา

 

นั่นหมายความว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของเขาผิดพลาด

 

ดังนั้นซอมบี้ที่นี่ จะไม่รอดไปจากเงื้อมมือเขา

 

ซอมบี้พอเห็นมนุษย์กำลังเดินเข้ามา มันก็ส่งเสียงคำรามดังขึ้น

 

แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือ ยังไม่มีซอมบี้ตัวใดพุ่งเข้าหาซูเฉิน ราวกับว่าพวกมันทั้งหมดถูกพันธนาการเอาไว้

 

สถานการณ์เช่นนี้ ซูเฉินเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่งในเมืองหวังเยว่

 

ในเวลานั้นซอมบี้ที่อยู่ในเมือง ถูกควบคุมโดยเจียงเฉิงเฟิง เช่นเดียวกันในตอนนี้

 

“ดูเหมือนว่าจะมีซอมบี้ที่มีสติปัญญาอยู่ในหมู่บ้าน” ซูเฉินหรี่ตาครุ่นคิด ปากบ่นพึมพำ

 

ในระหว่างนั้นเอง ซอมบี้กว่า 20 ตัวได้เดินออกมาจากหมู่บ้าน

 

โดยซอมบี้ที่เดินนำพวกมัน สวมใส่เสื้อคลุมสีเขียว ใบหน้ามืดมน แต่คู่ดวงตากลับเปล่งประกายสดใส

 

หลังจากมาถึงสี่แยก ซอมบี้ชุดเขียวลอบมองสำรวจซูเฉิน แต่แล้วใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที กล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพนอบน้อม “ผู้อาวุโส มาเยือนถึงบ้านตระกูลหยางของพวกเรา ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้?”

 

“หืม~”

 

ซูเฉินเลิกคิ้ว กล่าวต่อว่า “นี่แกมองระดับฝึกตนของฉันออกด้วยหรอ?”

 

หากให้กล่าวโดยทั่วไปแล้ว เป็นเรื่องยากมากที่จะระบุระดับฝึกตนของคนอื่น ทั้งๆที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไร

 

อย่างไรก็ตาม ซอมบี้ชุดเขียวกลับสามารถมองออกได้ในทันที นี่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก

 

ซอมบี้ชุดเขียวอธิบายด้วยความจริงใจ “เรียนอาวุโส ฉันมีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่ง ตราบใดที่ฉันอยู่ในระยะที่กำหนด ฉันสามารถสัมผัสถึงระดับการฝึกตนของอีกฝ่ายได้”

 

“งั้นลองบอกมาสิว่าแกรู้อะไรเกี่ยวกับระดับฝึกตนของฉันบ้าง?” ซูเฉินเริ่มสนใจขึ้นมา

 

“ขอรับ”

 

ซอมบี้ชุดเขียวหรี่ตาลงเล็กน้อย ซักพักประกายของความตื่นตะลึงก็แวบผ่านเข้ามาในดวงตาเขา

 

เขารีบเอ่ยปากว่า “ผู้วิวัฒนาการเลเวล 4 , ปรมาจารย์มนตราเลเวล 4 , ปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 4 …”

 

กล่าวถึงจุดนี้ ซอมบี้ชุดเขียวอ้าปากค้าง ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความตกใจ

 

หลังจากเพ่งมองซูเฉินอย่างตะลึงลาน เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ผู้อาวุโส ท่านเป็นผู้ฝึกตนทุกอาชีพ นอกจากนี้ ทั้งหมดยังไปถึงเลเวล 4 แล้ว”