Ep.261
“มนุษย์! ยังมีอีกหลายสิ่งที่เจ้ายังไม่รู้ ฉะนั้นอย่าหยิ่งยโสให้มันมากนัก!”
ซอมบี้ชุดเขียวเหมือจะรู้ตัวว่ายังไงก็ไม่รอด ดังนั้นสลัดทิ้งความหวาดกลัวออกไป ตะโกนถากถางซูเฉิน
“แกไม่กลัวหรือว่าฉันจะถูกฉันฆ่าทิ้ง?” ซูเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขารู้สึกได้รางๆ ว่าในคำพูดของซอมบี้ชุดเขียวแฝงความหมายคุกคาม แต่ยังไงก็ตาม เขาสามารถสังหารมันเมื่อไหร่ก็ได้ตามใจต้องการ แล้วทำไมต้องเกรงคำขู่ของอีกฝ่ายด้วย?
“หึ หึ” ซอมบี้ชุดเขียวหัวเราะเย็นชา กล่าวว่า “ต่อให้ฉันยอมพูด แกก็ไม่คิดปล่อยฉันไปอยู่ดีใช่ไหมล่ะ”
ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยเช่นนั้น ซูเฉินก็ตระหนักได้ ว่าอีกฝ่ายคงรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย เลยตัดสินใจทุบหม้อข้าวตัวเอง
แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ ซูเฉินคร้านเกินกว่าที่จะคาดเดา เขายกมือไปข้างหน้าแล้วยิงใบมีดสายลม ตัดหัวซอมบี้ชุดเขียว
ขณะเดียวกับที่ซอมบี้ชุดเขียวล้มลง ซอมบี้ที่เหลือก็กลับคืนสู่สัญชาตญาณเดิม แยกเขี้ยวกระโจนเข้าหาซูเฉิน
แม้แต่ซอมบี้ในหมู่บ้าน ก็พร้อมใจกันวิ่งเข้ามาเช่นกัน
ซูเฉินร่ายเวทย์โจมตีออกไปสองสามครั้ง ก็สามารถสังหารพวกมันที่คิดเข้ามาฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย
มองไปยังลำแสงไม่กี่สายที่สะท้อนขึ้นจากบนพื้น ขณะที่เขากำลังจะเดินไปหยิบมัน ทันใดนั้นปรากฏแสงสีแดงสาดออกมาจากศพของซอมบี้เขียว พุ่งเข้าใส่ซูเฉิน
แสงสีแดงวูบไหวรวดเร็วราวกับสายฟ้า ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป ซูเฉินไม่มีเวลาทันได้ป้องกัน
อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจ
เพราะหลังจากระดับฝึกตนของเขาเพิ่มขึ้นเป็นเลเวล 4 ความแข็งแกร่งทางกายภาพของเขาก็ทนทานขึ้น นอกจากนี้ ที่สำคัญกว่าก็คือ [กายาเทพอสูรนิรันดร์] สามารถเพิกเฉยต่อการโจมตีใดๆทั้งปวงในเลเวล 4 หรือต่อให้เป็นการโจมตีของเลเวล 5 อย่างมากที่สุด ก็ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น
และแสงสีแดงนี้ แม้จะรวดเร็วฉับไว แต่ความผันผวนของคลื่นพลังที่ปลดปล่อยออกมา ไม่ใช่เลเวล 5 อย่างแน่นอน มากสุดก็แค่เลเวล 4
ดังนั้น ซูเฉินไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรทั้งสิ้น
วินาทีต่อมา แสงสีแดงก็พุ่งตรงมายังหน้าอกของซูเฉิน ราวกับกระแทกเข้าใส่แผ่นเหล็ก บังเกิดเสียงดังปัง! จากนั้นมันก็กระเด้งกลับไป
ซูเฉินหรี่ตา กวาดสายตาตรึงลงบนแสงสีแดง
ไม่นาน หนอนโลหิตที่ทั้งตัวแต่งแต้มไปด้วยสีแดงก็ปรากฏขึ้นในสายตาเขา
มองไปคล้ายหนอนตัวใหญ่ น่าขยะแขยงมาก
ซูเฉินไม่รู้หรอกว่าเจ้าหนอนตัวนี้คืออะไร แต่ในเมื่อมันกล้าโจมตีเขา แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยมันไป
พลังจิตถูกปลดปล่อยออกมา ตรึงร่างหนอนแดงตัวนั้นลอยค้างกลางอากาศ
“ผู้อาวุโส ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว ครั้งนี้ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”
หนอนโลหิตดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง เมื่อตระหนักว่ายังไงก็ไม่สามารถสลัดหลุดจากพันธนาการได้ มันก็ร้องเสียงดัง อ้อนวอนขอความเมตตา
และเสียงนี้ เหมือนกับเสียงของซอมบี้ชุดเขียวที่เพิ่งถูกฆ่าตายเลย
“เอ๋?”
ซูเฉินอุทานเบาๆ เพ่งมองไปยังหนอนโลหิต คล้ายนึกอะไรบางอย่างออก เขาแค่นเสียงเย็นชา “ที่แท้ซอมบี้ตัวนั้นก็ถูกแกควบคุม”
เสียงของหนอนโลหิตกับซอมบี้ชุดเขียวเป็นเสียงเดียวกัน แม้ซอมบี้ชุดเขียวตายไปแล้ว แต่หนอนโลหิตยังไม่ตาย
เขาเลยคาดเดาว่าน่าจะเป็นแบบนี้
“ผู้อาวุโสช่างทรงปัญญา ฉันเป็นคนควบคุมซอมบี้ตัวนั้นจริงๆ”
คราวนี้หนอนโลหิตได้รับบทเรียนแล้ว มันไม่กล้าปิดบังอะไรอีก สารภาพตามตรง
“ไม่ต้องมาประจบสอพลอบิดา!” สีหน้าของซูเฉินมืดมน กล่าวเสียงเย็นชา “แกมาจากเผ่าพันธุ์ไหน บอกความจริงมา!”
หนอนโลหิตสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว รีบตอบว่า “ผู้น้อยมาจากเผ่าโลหิต”
“แกเองก็มาจากเผ่าโลหิตด้วยหรือ? แต่ทำไมแกถึงได้ต่างจากเผ่าโลหิตตนอื่นๆ?” ซูเฉินกล่าวเสียงหม่น
เขาไม่เพียงเคยเห็นเผ่าโลหิตมาก่อน แต่ยังเคยสังหารพวกมันไปนับสิบตน
ทว่าหนอนโลหิตกลับยกอ้างว่าตัวมันมาจากเผ่าโลหิต ทั้งๆที่รูปลักษณ์ภายนอก ดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“ผู้อาวุโสเคยเจอเผ่าโลหิตมาก่อนหรือ?” หนอนโลหิตอุทานด้วยความตกใจ
“ฉันจะเคยเจอหรือไม่ ทำไมต้องบอกแกด้วย” น้ำเสียงของซูเฉินช่างหนาวเหน็บ จับจ้องหนอนโลหิต แค่นเสียงเย็น “รีบตอบคำถามของฉันเดี๋ยวนี้!”
