Ep.215
[รถศึกอัจฉริยะ] เร่งความเร็วเต็มพิกัด ใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงหน้าเมืองที่มีขนาดพอๆกับสถานชุมชนเทียนหนาน
“ผู้อาวุโส ที่นี่แหละคือสถานชุมชนฮั่วหลาง” ชายหน้าไหม้แดด กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ดูเหมือนเขากำลังจินตนาการเลยเถิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ จึงตกอยู่ในอารมณ์ยุ่งเหยิง
ซูเฉินกวาดสายตามองประตูเมือง ขณะนี้ พบว่ามีทหารยามเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่มีผู้คนทยอยเข้าออกไม่น้อย
เมื่อ [รถศึกอัจฉริยะ] ปรากฏขึ้น มันก็ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที มีหลายคนชี้นิ้วมา
“ลงไปดูกันเถอะ”
ซูเฉินลุกจากที่นั่ง ก้าวนำลงจากรถเป็นคนแรก
หยางฮ่าวและสหายตื่นเต้นยินดี พวกเขาไม่ยอมพลาดโอกาสนี้อย่างแน่นอน เฝ้าติดตามซูเฉินอย่างใกล้ชิด
ตันหลินและสาวๆก็เดินลงจากรถเช่นกัน พวกเธอพูดคุยสนุกสนาน
“พวกนายสามคนก็ไปเถอะ”
เห็นทั้งสามเกร็งเป็นท่อนไม้ หวู่หยางก็เรียกเตือนสติ
ชายหน้าไหม้แดดกัดฟัน มองโจวหยุนและอีกคนก่อนถอนหายใจ “ลงเถอะ”
เอาจริงๆนะ เขาไม่อยากลงจากรถเลย
เพราะเมื่อลงจากรถแล้ว ก็ต้องเผชิญหน้ากับคนของสถานชุมชนฮั่วหลาง กลายเป็นเป้าสายตาอย่างไม่ต้องสงสัย
อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายสั่งแล้ว หากพวกเขาไม่ทำ อาจถูกฆ่าตายทันที
ระหว่างซูเฉินและฝูงชนเดินจากรถไปยังประตูเมือง ทันใดนั้นรอบด้านเต็มไปด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
เนื้อหาที่สนทนากัน ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของตันหลินและหยางเฉียน
เพราะท้ายที่สุดแล้ว ทั้งคู่เป็นสาวงามระดับเฟิร์สคลาส เป็นธรรมดาที่จะดึงดูดความสนใจของทุกคน
“สหายทั้งหลาย พวกคุณมาทำอะไรที่สถานชุมชนฮั่วหลาง?”
รอจนซูเฉินและคนอื่นๆเข้ามาใกล้ ทหารยามผุดลุกขึ้น ก้าวออกมาและเอ่ยถาม
เขาเฝ้าประตูเมืองตลอดทั้งปี ดังนั้นคุ้นเคยกับชาวเมืองในชุมชนเป็นอย่างดี
ซูเฉินและคนอื่นๆล้วนแปลกหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนของที่นี่
เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มคนไม่ทราบที่มา จำต้องตั้งสติให้พร้อม
ขณะที่ซูเฉินกำลังจะพูด ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าหยาบกระด้างแต่ร่างกายกำยำก็เดินออกมาจากประตูเมือง
เมื่อเขาเห็นโจวหยุนและอีกสองคน คิ้วก็ขมวดเข้าหากันทันที หันไปมองชายหน้าไหม้แดด แล้วฉีกยิ้ม “เฉินตง แกได้เอาแร่มาด้วยรึเปล่า? ที่เสนอหน้ามาคงเพราะอยากเอามาให้ท่านลุงผู้นี้ถึงที่ใช่ไหม?”
ตั้งแต่แวบแรกที่เห็นชายกำยำ สีหน้าของเฉินตงแปรเปลี่ยนไปอย่างบ้าคลั่ง กล่าวอ้ำๆอึ้งๆ “หัวหน้าฟาง พวกเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อส่งแร่”
“ไม่ได้มาส่งแร่? งั้นมาทำซากอะไร?” ชายกำยำจ้องเขม็ง ปากเริ่มสบถคำหยาบออกมา
เฉินตงรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว หันไปขอความช่วยเหลือจากซูเฉิน
“ไอ้หมอนี่เป็นใคร?” ซูเฉินถามเสียงเรียบ
“ผู้อาวุโส เขาชื่อฟางปิน เขานี่แหละที่ชอบไปปล้นแร่ที่บ้านของพวกเราบ่อยๆ”
เฉินตงกลัวจนไม่กล้าเอ่ยปาก โจวหยุนเลยเป็นคนตอบแทน
ซูเฉินพยักหน้า เบนสายตามองฟางปิน
ในเวลาเดียวกัน ฟางปินก็สำรวจซูเฉินและคนอื่นๆเช่นกัน ทันทีที่เขาเห็นตันหลินและหยางเฉียน แววตาพลันลุกไหม้ไปด้วยความร้อนรุ่ม
“งดงามมาก!”
ฟางปินกลืนน้ำลาย ก้าวตรงเข้ามา ขณะเดียวกันเอ่ยว่า “เฉินตง เรื่องแร่ฉันยอมให้ผัดผ่อนไปก่อนได้ แต่ผู้หญิงสองคนนี้ต้องไปกับฉัน”
“หัวหน้าฟาง แบบนั้นไม่ได้!” เฉินตงเริ่มร้อนรน
ซูเฉินและคนอื่นๆล้วนเป็นผู้วิวัฒนาการ หากฟางปินกล้าอวดดี จะต้องเกิดการต่อสู้กันขึ้นอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นพวกเขาก็จะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย
“ไสหัวไปให้พ้น! ถ้าฉันเอ่ยปากแล้วว่าต้องการใคร ก็ไม่มีใครปฏิเสธได้!” ฟางปินตวาดเกรี้ยวกราด
นี่คืออาณาเขตของสถานชุมชนฮั่วหลาง ณ ที่แห่งนี้ ตัวเขาเสมือนดั่งราชาที่จุติลงจากสรวงสวรรค์ หากเขาต้องการคว้าตันหลินและหยางเฉียน สองสาวงามมาครอบครอง เขาก็ต้องได้
ตันหลิน หยางเฉียนหน้าตาบูดบึ้ง ทั้งสองสบตากัน คว้า [ปืนพกเพาส์] ออกมาพร้อมกันโดยไม่ต้องนัดหมาย เล็งไปทางฟางปิน
ดวงตาของซูเฉินทอประกายเย็นยะเยือก ขณะเดียวกันปลดปล่อยพลังจิตออกมา เอ่ยกับเฉาหราน “เฉาหราน เจาะลูกตาสุนัขของมันซะ!”
