วันนี้ลง 115 116

Ep.115

[รถศึกอัจฉริยะ] ขับเคลื่อนไปยังจุดหมายโดยไม่เจออุปสรรคใดๆอีก จนในที่สุดก็ใกล้ถึงเทือกเขาฮวงเจ๋อ

[รถศึกอัจฉริยะ] แจ้งเตือน “เจ้านาย พวกเรากำลังจะถึงปลายทางแล้ว”

ซูเฉินกำลังหลับตานอนพักผ่อนอยู่บนที่นั่งคนขับ ลืมตาขึ้นและมองออกไปนอกรถ

“ทำไมพวกซอมบี้ถึงหายไป แล้วทำไมหยางเฉียนกับคนอื่นๆถึงได้ออกมา?” กวาดมองเพียงครั้งเดียว คิ้วของซูเฉินก็ขมวดเข้าหากัน

ในสายตาเขา สามารถมองเห็นหินก้อนใหญ่ได้อย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม ฝูงซอมบี้จำนวนมากได้หายไปแล้ว ขณะเดียวกัน สามตระกูลเฉียน , [นักรบจักรกล] และหมาป่ากลายพันธุ์สามตัวได้ออกมานอกถ้ำ

โดยฝั่งตรงข้ามพวกเขา เป็นชายแปลกหน้าสามคนกำลังยืนอยู่ ดูเหมือนว่าทั้งสองฝ่ายกำลังเผชิญหน้ากัน

การมาเยือนของ [รถศึกอัจฉริยะ] ดึงดูดความสนใจของพวกเขาอย่างรวดเร็ว

ไกลออกไป เห็นหยางเฉียนกำลังวิ่งเหยาะๆตรงเข้ามา ร้องตะโกนเสียงดัง “ซูเฉิน … ซูเฉิน … ”

เห็นภาพนี้ หวู่หยางและคนอื่นๆหันมองซูเฉินด้วยสายตาแปลกๆ

จากกิริยาและท่าทางของหยางเฉียน เดาได้ไม่ยากเลย ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากับซูเฉิน

แต่ตันหลินเป็นแฟนสาวของซูเฉินไม่ใช่หรอ?

เป็นไปได้ไหมว่าช่วงที่ห่างกัน เขามองหารักใหม่?

ยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูง

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ซูเฉินเพียบพร้อมในทุกๆด้าน เขาหล่อเหลา ทรงพลัง เช่นนั้นสาวงามใดจะไม่หลงรัก?

แต่ตันหลินจะรู้สึกอย่างไรในฐานะแฟนตัวจริงของซูเฉิน?

แบบนี้เธอจะไม่หึงเอาหรอ?

จริงดังคาด ตันหลินที่นอนอยู่ข้างกายซูเฉิน เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหมายอันลึกล้ำ “ซูเฉิน เธอคือหยางเฉียนใช่ไหม ไม่คิดเลยว่าเธอจะสวยขนาดนี้ มิน่าเล่านายถึงมอบ [ปืนพกเพาส์] ให้กับเธอ”

ซูเฉินปาดจมูก หัวเราะอย่างอายๆ “ฉันกับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน สาบานได้ว่าไม่โกหก”

ตันหลินไม่พูดอะไร ผุดรอยยิ้มหวาน เป็นความงดงามเหนือผู้ใด

เธอรู้ดี ว่าซูเฉินยืนยันแบบนี้เพื่อสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง

แต่สัญชาตญาณของผู้หญิงมันบอกกับเธอ เกรงว่าหยางเฉียนจะหลงรักซูเฉินตั้งนานแล้ว มิฉะนั้นอยู่ตั้งไกล เธอคงไม่วิ่งมาแบบนี้

[รถศึกอัจฉริยะ] หยุดลง ซูเฉินจงใจเดินจับมือตันหลินออกจากรถ

“ซูเฉิน … ”

แวบแรกที่เห็นซูเฉิน หยางเฉียนแทบอดใจไม่ไหววิ่งเข้าโผกอดเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นว่าซูเฉินกับตันหลินเดินจูงมือกัน ทำตัวสนิทสนม ฝีเท้าพลันหยุดกึก รอยยิ้มบนใบหน้ากลายเป็นแข็งทื่อ แววตาแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างรุนแรง

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” ซูเฉินเดินมาหาหยางเฉียน เอ่ยถามด้วยความห่วงใย

หยางเฉียนพยักหน้าราวกับคนสูญเสียจิตวิญญาณ “ไม่เป็นอะไร”

การแสดงออกของหยางเฉียนตกอยู่ในสายตาของตันหลิน นี่ยิ่งทำให้เธอมั่นใจมากเข้าไปอีก ว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของเธอถูกต้อง

ตันหลินถอนหายใจเบาๆ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดีพี่สาวหยางเฉียน ฉันชื่อตันหลิน ได้ยินซูเฉินพูดถึงคุณมากนานแล้ว แต่ฉันไม่นึกเลยว่าคุณจะสวยขนาดนี้”

หากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงอื่น ตันหลินจะไม่ตอบสนองแบบนี้อย่างแน่นอน

ในทางกลับกัน หยางเฉียนดูต่างออกไปจากคนอื่นๆ

ก่อนหน้านี้ ในช่วงที่ซูเฉินพูดถึงหยางเฉียน เธอพบว่าซูเฉินคล้ายมีความรู้สึกที่ดีต่อหยางเฉียน

เป็นความรู้สึกดีๆ แบบที่ไม่ใช่กับเพื่อนทั่วไป

แม้ซูเฉินจะพยายามปิดซ่อนมันอย่างเต็มที่ แต่เธอก็ยังสังเกตเห็นได้

ตอนแรกที่รู้ บอกตามตรงเธอสับสนอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายตัดสินใจว่าจะไปเจอหยางเฉียนก่อน

หากอีกฝ่ายดีอย่างที่ซูเฉินพูดจริง เธอก็จะไม่ห้ามปรามอะไร

เพราะการรักใครสักคนหนึ่ง มันไม่ใช่แค่การครอบครอง แต่ต้องเข้าใจกันและกัน

เนื่องจากซูเฉินและหยางเฉียนต่างรู้สึกดีต่อกัน แทนที่จะปิดกั้น จะดีกว่าไหมหากให้พวกเขาเติมเต็มกันและกัน

หลังจากตัดสินใจเลือกแบบนี้แล้ว ตันหลินก็เข้าไปทักทายหยางเฉียนอย่างกระตือรือร้น

หยางเฉียนมองตันหลินด้วยความงุนงง ขบริมฝีปากบาง กระซิบว่า “น้องสาวตันหลินยกยอกันเกินไปแล้ว เป็นคุณต่างหากที่งดงามอย่างแท้จริง”

“พี่สาวหยางเฉียนปากหวานจัง” ตันหลินหัวเราะอย่าจริงใจ