Ep.116

เห็นสองสาวงามพูดคุยกันด้วยเสียงหัวเราะ เข้ากันได้ดี ทุกคนตกตะลึงไปเล็กน้อย

สถานการณ์นี่มันอะไรกัน?

พวกเธอไม่ได้เป็นคู่แข่งความรักกันหรอกหรือ?

ฉากนี้ควรจะเป็นพวกเธอเผชิญหน้าตบตีกันรึเปล่า?

ซูเฉินไม่เข้าใจ แต่อย่างน้อยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“พี่เฉิน!”

ขณะนี้ หยางฮ่าววิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น

ซูเฉินส่งสัญญาณให้หยางฮ่าวว่าไม่ต้องมา แล้วเดินไปข้างหน้าพร้อมกับทุกคน

เมื่อหมาป่ากลายพันธุ์ทั้งสามเห็นซูเฉิน ทุกตัววิ่งไปข้างกายเขา เอาหัวถูๆขากางเกงอย่างสนิทสนม ไม่ต่างจากหมาปั๊กสามตัว

“เจ้านาย”

[นักรบจักรกล] ก้าวเข้ามาทักทายซูเฉินด้วยความเคารพ

หวู่หยางและคนอื่นๆเมื่อเห็นว่า [นักรบจักรกล] พูดได้ ทั้งหมดจ้องมองมันด้วยความประหลาดใจ

“หยางฮ่าว เกิดอะไรขึ้น?” ซูเฉินเอ่ยถาม

เขาจำได้ว่าก่อนจะจากไป ได้กำชับให้หยางฮ่าวและคนอื่นๆหลบอยู่แต่ในถ้ำ

แล้วทำไมถึงยังออกมาอีก?

คงเกี่ยวข้องกับชายแปลกหน้าสามคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามใช่หรือไม่?

“พี่เฉิน ซอมบี้พวกนั้นถอนตัวไปหลังจากพี่ออกไปได้ไม่นาน แล้วต่อมาสามคนนี้ก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาต้องการจะขโมยหินพลังงานของพวกเรา ดังนั้นพวกเราเลยต้องออกมา” หยางฮ่าวฟ้องด้วยความขุ่นเคือง

ซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์เสียชีวิตลงที่นี่ และหินพลังงานกว่าครึ่งไม่มีโอกาสได้ขุด

เมื่อพบพานกับความมั่งคั่งเช่นนี้ ใครเล่าจะไม่หวั่นไหว

พอเข้าใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ซูเฉินมองชายแปลกหน้าสามคน “พวกคุณเป็นใคร ทำไมถึงขโมยหินพลังงานของพวกเรา?”

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ในเมื่อซอมบี้เหล่านี้เป็นฝีมือพวกคุณ งั้นพวกเราจะไปทันที” ในบรรดาสามคนนั้น ชายชราคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน

ว่าจบ เขาก็รีบพาอีกสองคนจากไป

ก่อนที่ซูเฉินจะมา เขามีความคิดที่จะฉกฉวยสมบัติเหล่านี้จริงๆ

อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันฝั่งซูเฉินมีคนอยู่มากมาย เขาตระหนักได้ทันทีว่าหากดึงดันจะได้ไม่คุ้มเสีย ดังนั้นตัดสินใจออกจากที่นี่โดยเร็ว

“พี่เฉิน พวกเขามาจากสถานชุมชนซีอาน” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะจากไป หยางฮ่าวก็รีบพูด “ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดข่มขู่เรา เลยเผยสถานะออกมา”

“สถานชุมชนซีอาน … ” ดวงตาของซูเฉินเปล่งประกาย ร้องตะโกนทันที “หยุดเดี๋ยวนี้!”

เขายังจำได้แม่น ว่าในตอนที่กำลังออกล่าซอมบี้ในเหมือง มีสามคนจากสถานชุมชนซีอานต้องการขโมยหินพลังงาน พวกมันจึงถูกเขาฆ่าตายทั้งหมด

เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามเป็นคนจากสถานชุมชนซีอานเช่นกัน งั้นก็ต้องมาพิจารณาดูว่าจะปล่อยไปดีหรือไม่

ชายชราหยุดเดิน สีหน้าปรากฏร่องรอยของความมืดมน เอ่ยถามกลับไปว่า “ต้องการอะไรอีกหรือ?”

แม้สถานชุมชนซีอานจะไม่ใช่สถานชุมชนขนาดใหญ่ แต่กำลังรบของพวกเขาก็ใช่ว่าจะอ่อนแอ

ด้วยสถานะนี้ ซูเฉินคงไม่กล้าล้ำเส้น

“โจวกวงแห่งสถานชุมชนซีอาน พวกคุณรู้จักเขาไหม?” ซูเฉินเอ่ยอย่างเฉยเมย

“นี่คุณรู้จักโจวกวงด้วย?” ดวงตาของชายชราเปล่งประกาย กล่าวด้วยความตื่นเต้น “เขาเป็นหลานชายของฉัน คุณเจอเขาที่ไหน?”

เมื่อไม่กี่วันก่อน โจวกวงกับพวกมาที่เทือกเขาฮวงเจ๋อ แต่หลังจากนั้นกลับไม่ได้รับข่าวคราวอีกเลย

การเดินทางครั้งนี้ ชายชรามาเพื่อตามหาโจวกวง

“โอ้ ที่แท้คุณก็เป็นปู่ของโจวกวง” ซูเฉินระบุตัวตนอีกฝ่าย จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “น่าเสียดายที่เขาถูกฉันฆ่าไปแล้ว”

“อะไรนะ!?”

ชายชราตะโกน ถลึงมองซูเฉิน กำหมัดแน่นจนเสียงดังกร๊อบๆ

อย่างไรก็ตาม แม้ความโกรธจะเดือดดาลแค่ไหน แต่เขายังไม่โจมตีซูเฉิน

“เด็กคนนั้นเคยชินกับการทำเรื่องไร้สาระ สมควรแล้วที่พบโชคร้าย และจบชีวิตลงก่อนวัยอันควร” ชายชราระงับความโกรธของเขา โบกมือให้ซูเฉิน “ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว งั้นพวกเราขอตัว”

“จะไปกันแล้วหรอ?” ซูเฉินยิ้มดูแคลน หันไปเอ่ยสั่ง [นักรบจักรล] “เสี่ยวตี๋ ฆ่าพวกมัน!”