จี้ฮ่าวชี้นิ้วไปที่จี้ซู

“ฮาฮ่า นี่คือลูกชายของข้าเอง!” จี้เซียหัวเราะอย่างภูมิใจ

จี้ซูเดินถอยหลังมาสองก้าว หยักหน้าพร้อมกับใบหน้าที่เย้ยหยัน

“เซียพี่ข้า ท่านไม่เข้าใจหรอว่าทำไมข้าถึงท้าท่านต่อหน้าบรรพชน? นั่นก็เพราะว่าข้าแข็งแกร่งกว่าท่าน แม้แต่ลูกชายข้ายังแข็งแกร่งกว่าท่านเลย ข้าจะกลายเป็นหัวหน้าคนต่อไป”

เขาหันไปมองที่ฝูงชนแล้วพูดว่า

“ที่นี่คือดินแดนรกล้างทางใต้ ผู้แข็งแกร่งถึงจะมีสิทธิเป็นผู้นำ”

คนเผ่ากาอัคคีนับพันยืนดูอยู่อย่างเงียบๆ ชาวเผ่าอีกาอัคคีโดยมากจะเป็นคนซื่อตรงและเรียบง่าย เราสามารถดูออกง่ายๆว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ โดยดูจากสีหน้า
บางคนใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ พวกเขาเหล่านั้นเป็นคนของจี้เซีย บางคนพยักหน้าและซุบซิบกับคนข้างๆ คนพวกนั้นเหมือนจะไม่รู้จักจี้เซียดีพอ และก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่แย่
บางคนจะก็เป็นกลางกับการต่อสู้ครั้งนี้ พวกเขาไม่ได้เป็นมิตรหรือเป็นศัตรูกับ ทั้งจี้เซียและจี้ซู และมีอีกกลุ่มหนึ่งที่ทำหน้าตาเคร่งเครียด เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกของจี้ซู

จี้ฮ่าวมองไปรอบๆและหัวเราะเสียงดังขัดจังหวะจี้ซู

“จี้ซูอาข้า ถ้าจุดชีพจรของท่านพ่อข้ายังไม่ถูกทำลายล่ะก็ ข้าสงสัยว่าท่านจะยังกล้าคิดแบบนี้อยู่ไหม เลิกพูดแค่นี้เถอะ จี้หวู่ออกมา!”

สีหน้าของจี้ซูเปลี่ยนไปเงียบทันทีหลังจากได้ยินจี้ฮ่าวพูด

จี้หวู่ถือโล่และขวาน เดินออกมาพร้อมกับเสียงเหล็กกระทบกัน เขาเหมือนเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีสำหรับการต่อสู้นี้ นอกจากโล่และขวานแล้วเขายังสวมชุดเกราะเหล็กทั้งตัว บนชุดเกราะมีสัญลักษณ์บางอย่างอยู่ เป็นรูปหอคอยที่มีดวงตาสีแดงอยู่บนยอดหอคอย นอกจากนั้นเขายังสวมรองเท้าเหล็กที่หุ้มไปจนถึงเข่าของเขา มันเป็นชุดเกราะที่หนักมาก มันทำให้พื้นยุบไปตามทางที่เขาเดินผ่าน

“ฮาฮ่า จี้ฮ่าววันนี้แหละ แกเตรียมตัวตาย” จี้หวูตะโกน

“เห็นชุดเกราะของข้ารึยัง แกจะสู้กับข้าด้วยชุดเกราะห่วยๆของแกอย่างงั้นรึ?”

ขณะนั้นเองชุดเกราะของจี้หวู่ก็เริ่มเปล่งแสง จี้ฮ่าวสัมผัสได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งจากมัน

ฝูงชนที่มาชุมนุมเริ่มส่งเสียงซุบซิบกัน เมื่อเปรียบเทียบกับจี้ฮ่าว เขาสวมเพียงแค่ชุดหนังบางๆ มันทำมาจากหนังสิงโตที่เขาล่ามาเอง แล้วแม่ของเขาเป็นคนเย็บให้ และเหมือนว่านางจะประทับวงเวทย์บางอย่างลงไป

ชุดหนังแบบนี้ถือเป็นเครื่องสวมใส่แบบมาตรฐานทั่วๆไปของนักรบในเผ่ากาอัคคี ตลอดพันกว่าปีที่ผ่านมา พวกเขาต่อสู้ เลือดของศัตรูนับไม่ถ้วนไหลเปรอะเปื้อนชุดเกราะหนัง จนในที่สุดพวกเขาก็ก่อตั้งเผ่าที่ยิ่งใหญ่ขึ้นมาได้

เกราะเหล็กของจี้หวู่ถูกทำขึ้นมาเป็นอย่างดี ด้วยช่างเหล็กฝีมือดีของเผ่ากาอัคคี เพื่อมาต่อสู้วันนี้โดยเฉพาะ แต่มันเป็นเหมือนการเหยียบย้ำเกียรติของนักรบกาอัคคี ผู้คนเริ่มตะโกนไปที่จี้หวู่

“เฮ้ ลูกชายของจี้ซู อย่ามารบหลู่บรรพชนของพวกเราถอดชุดเกราะนั่นซะ”

“ลูกชายจี้ซู แสดงให้พวกเราเห็นฝีมือจริงๆของเจ้าโดยไม่พึงชุดเกราะนั่น”

“เขาชื่อจี้หวู่ใช่ไหม? เป็นชื่อที่ดีนะ แต่ช่างขี้ขลาดยิ่งนัก ฮ่าวเด็กกว่าเขาเสียอีกยังดูมีความกล้ามากกว่าเขา”

จี้หวู่ได้รับความอับอายอย่างมาก หน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เขายืนนิ่งไม่พูดอะไร จี้ซูก็พลอยขายหน้าไปด้วย เขาหันไปมองผู้คนรอบๆด้วยความโกรธ

เจียงเหยายืนอยู่ระหว่างฝูงชน นางจ้องไปที่จี้ฮ่าว มันเป็นความคิดของนางที่ต้องการให้จี้หวู่เอาชนะจี้ฮ่าวโดยใช้ชุดเกราะเหล็ก แต่นางไม่เคยคิดเลยว่ามันจะทำให้จี้หวู่ถูกลบหลู่ขนาดนี้ นางคิดว่าจี้หวู่มีสายเลือดของเผ่านกกระเรียนที่สูงทรงกว่าเผ่ากาอัคคี เขาควรจะได้รับอุปกรณ์ที่ดีกว่าคนทั่วๆไป ซึ่งเกราะเหล็กถือเป็นเครื่องป้องกันทั่วๆไปของเผ่านกกระเรียน
เจียงเหยาพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับจี้หวู่

จี้หวู่คำรามแล้วพุ่งเข้าไปหาจี้ฮ่าว พร้อมกับขวานของเขา จี้ฮ่าวจ้องมองจี้หวู้ด้วยความสงสัย จี้หวู่ได้รับบาดเจ็บสาหัสในเวลาเพียงแค่ 2 อาทิตย์เขาไม่น่าจะฟื้นฟูร่างกายได้สมบูรณ์ขนาดนี้ มันแทบจะไม่หลงเหลือล่องรอยของบาดแผล มีเพียงแค่เจียงโบที่ทำแบบนี้ได้

ไม่ใช่แค่นั้น แต่ดูเหมือนว่าจี้หวู่จะมีพลังมากขึ้นกว่าแต่ก่อนด้วยแสงที่พุ่งออกมาจากตัวของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาขึ้นมาถึงระดับ11ของนักรบฝึกหัด และปลดปล่อยขีดจำกัดทางสายเลือดได้แล้ว

นักรบฝึกหัดระดับ 10 มีระดับพลังหนึ่งแสน แต่เมื่อพวกเขาปลดปล่อยขีดจำกัดสายเลือด เขาจะมีพลังเพิ่มขึ้นอีกอย่างน้อยๆห้าหมื่น

ในตอนแรก เจียงเหยาพยายามจะเพิ่มพลังของจี้หวู่ แต่โดนจี้ฮ่าวมาขัดขว้างเสียก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจี้หวู่จะเพิ่มพลังสำเร็จแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นฝีมือเจียงเหยา น่าจะเป็นเจียงโบมากกว่า

“จี้หวู่พี่ข้า ท่านทำให้ข้าประหลาดใจมาก เหมือนว่าท่านจะเริ่มใช้พลังทางสายเลือดได้แล้ว”

จี้ฮ่าวจ้องไปที่แสงที่ปกคลุมตัวจี้หวู่อยู่ มันเป็นแสงสีแดง

“แต่มันเป็นไปได้ยังไง? ครอบครัวท่านเป็นอะไรกันแน่”

จี้ฮ่าวหันไปดูผู้คนรอบๆเริ่มพากันส่งเสียงดังและตะโกน

“นี่คือพิธีบูชาบรรพชนของเผ่ากาอัคคี ทำไมถึงมีคนที่ใช้พลังสายเลือดของเผ่านกกระเรียนมาสู้กับข้าได้”

คำพูดของจี้ฮ่าวทำให้ผู้คนพากันโกรธเกรียด นักบวชนับพันต่างพากันมองไปที่จี้หวู่

จี้หวู่เสียสมาธิไปชั่วครู่ก่อนที่ขวานเกือบจะถึงตัวจี้ฮ่าว จี้ฮ่าวหัวเราะเสียงดัง เขาเคลื่อนที่หลบการโจมตี และชกไปที่หน้าของจี้หวู่เต็มแรง จี้หวู่รู้สึกเหมือนกับว่ากะโหลกจะยุบ และฟันหลุดออกมาจากปาก เขาหลบลงไปนอนนิ่งอยู่บนพื้น