GOS ตอนที่ 91 – ฐานสาขาที่ 1 ในเขตเวสต์บลู

 

บรรยากาศโดยรอบพลันเย็นลง

 

ชิ้ง–!

 

โรจาเก็บโฮโนะสึกิลงในฝัก ก่อนที่จะจ้องมองไปยังโรบินพลางขบคิดเล็กน้อย

 

โรจายังคงหยุดยืนอยู่นิ่งๆ ส่วนโรบินก็ไม่คิดที่จะขยับเขยื้อนเช่นกัน แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง โรจาก็เดินไปตรงหน้าโรบิน ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างหยิกแก้มของเธอ แล้วยืดมันออกเบาๆ พร้อมกับกล่าวว่า

 

“ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่”

 

“เอ๋?”

 

โรบินที่จมอยู่ในความสิ้นหวัง และไม่คิดที่จะต่อต้านใดๆ จู่ๆเมื่อเธอได้ยินคำพูดของโรจา เธอก็เผยให้เห็นถึงความรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ยังคงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

 

โรจาจ้องมองไปยังโรบิน พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

 

“ไปซะสิ หรือเธอจะอยากให้ฉันจับตัวเธอ?”

 

“นี่คุณ …”

 

โรบินจ้องมองโรจาด้วยความตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าโรจาไม่คิดที่จะจับเธอ ซึ่งเป็นผลลัพธ์เดียวที่เธอไม่เคยคาดคิด!

 

“ฉันไม่สนใจที่จะช่วยเจ้าพวกรัฐบาลโลกหรอก”

 

โรจายักไหล่ให้โรบินก่อนที่จะกล่าวต่อว่า

 

“อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่าถึงแม้เธอต้องการที่จะถูกจับ แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะจับตัวเธออยู่ดี”

 

เกี่ยวกับโอฮาร่าที่ถูกทำลายโดยยุทธการบลัสเตอร์คอลซึ่งเป็นคำสั่งของรัฐบาลโลกนั้นเขาไม่สนใจมันเลย และเขาก็ไม่คิดที่จะช่วยพวกรัฐบาลโลกเช่นกัน

 

หากโรจาอยากจะจับใคร เขาก็จะจับ! แต่หากเขาต้องการที่จะปล่อยใคร เขาก็จะปล่อย! ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น!

 

เมื่อได้ยินว่าโรจาพูดแบบนั้น ใบหน้าของโรบินก็เผยให้เห็นถึงความตกตะลึง ดวงตาคู่โตของเธอเป็นประกาย ก่อนที่จะหันหลังเดินจากไปโดยไม่ลังเลใดๆ

 

แน่นอนว่าเธอไม่ต้องการที่จะถูกจับ

 

ครั้งหนึ่งอาโอคิยิ เคยปล่อยให้เธอหนีรอดออกมา ซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำไปด้วยเหตุผลอะไร และตอนนี้โรจาก็ไม่มีความคิดที่จะจับเธอ โรบินไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมโรจาถึงไม่จับเธอ แต่อย่างไรเสียมันก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี

 

ประโยคที่โรจากล่าวว่าไม่สนใจที่จะช่วยรัฐบาลโลกได้ดังก้องอยู่ในหัวใจของโรบิน เป็นครั้งแรกที่เธอเกิดความรู้สึกแปลกๆ แม้แต่ดวงตาของเด็กสาวก็ยังเผยให้เห็นถึงประกายความรู้สึกที่หลากหลาย

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับคนในกองทัพเรือที่พูดออกมาแบบนั้น

 

โรบินค่อยๆออกห่างออกไปจากใจกลางเมือง ก่อนที่เธอจะชะลอฝีเท้าลง แล้วหันไปมองรอบๆ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังเมืองเล็กๆพลางระรึกถึงฉากเมื่อครู่ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมาว่า

 

“ยังหนุ่มอยู่ แต่กลับมีความแข็งแกร่งมากมายขนาดนั้น นอกจากนี้ยังบอกว่าไม่สนใจที่จะช่วยรัฐบาลโลก .. จริงๆแล้วคุณเป็นใครกันแน่ …”

 

 

“ค่าหัว 79 ล้านแบรี่ ก็เท่ากับ7900แต้มคุณูปการ … รางวัลนำจับของเธอยังมากกว่ารางวัลนำจับของพวกโจรสลัดตลอดเส้นทางที่ผ่านมารวมกันเสียอีก”

 

โรจาจ้องมองไปยังทิศทางที่โรบินเดินจากไป ก่อนที่จะส่ายหัวเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เพียงแค่เขาเดินทางมาถึงเขตทะเลเวสต์บลู ก็ได้พบเจอกับโรบิน ดูเหมือนว่าการเดินทางในเขตทะเลเวสต์บลูครั้งนี้จะไม่น่าเบื่อเสียแล้ว

 

จากนั้น

 

ท่าทีของโรจาก็พลันเปลี่ยนเป็นไม่แยแส ก่อนที่เขาจะเดินหายเข้าไปในใจกลางเมือง ครู่ต่อมา พลันเกิดเปลวเพลิงลุกโชนขึ้นไปถึงชั้นฟ้า พร้อมๆกับตึกมากมายที่พังทลายลง และผ่านไปไม่นานทุกอย่างก็สงบลงในที่สุด

 

โจรสลัดหลายร้อยคนรวมไปถึงองค์กรนักฆ่าใต้ดินคนอื่นๆ ล้วนถูกโรจาปราบปรามลงอย่างง่ายดาย

 

หลังจากที่เก็บกวาดความวุ่นวายทั่วทั้งเกาะเสร็จ โรจาก็กลับขึ้นไปบนเรือรบ และเมื่อเติมเสบียงทั้งอาหารและน้ำจืดเรียบร้อยแล้ว เรือรบจึงได้แล่นออกจากเกาะมุ่งไปยังสถานีปลายของพวกเขาซึ่งก็คือ ฐานสาขาที่ 1 ในเขตทะเลเวสต์บลู

 

 

ณ ฐานสาขาที่ 1 ในเขตทะเลเวสต์บลู

 

ในช่วงเวลานี้ทั้งหมดเต็มไปด้วยบรรยากาศที่น่าเบื่อหน่าย เนื่องจากพลเรือตรีที่เป็นผู้บัญชาการฐานได้พ่ายแพ้ให้แก่กลุ่มโจรสลัดอย่างไม่คาดฝัน ทำให้ไม่เพียงแต่ชื่อเสียงของฐานที่ถูกโจมตีอย่างหนัก แต่พวกเขายังกลายเป็นตัวตลกของฐานอื่นๆอีกด้วย

 

ในกรณีนี้จึงเป็นธรรมดาที่คนภายในฐานกองทัพเรือสาขาที่ 1ไม่มีใครมีความสุข

 

แต่บรรยากาศในวันนี้แตกต่างจากวันก่อนๆ

 

ในวันนี้ฐานสาขาที่ 1 ตกอยู่ในสภาวะตึงเครียด เพราะพวกเขาได้รับข้อมูลมาว่าผู้บัญชาการฐานคนใหม่กำลังจะมาถึง

 

สำหรับผู้บัญชาการฐานคนใหม่ ทั้งเจ้าหน้าที่และทหารเรือทั้งหมดไม่มีใครรู้ข้อมูลเกี่ยวกับเขาเลย หัวใจของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย

 

พวกเขาไม่รู้ว่าผู้บัญชาการฐานคนใหม่จะแข็งแกร่งหรือไม่ และมีอุปนิสัยเป็นอย่างไร พวกเขาไม่รู้อะไรเลย

 

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้บัญชาการฐานที่ไม่มีใครรู้จัก จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาจิตใจให้ยังคงสงบเยือกเย็นเอาไว้ได้

 

ที่ท่าเรือของฐานสาขาที่ 1 ทุกคนได้มารวมตัวกันเพื่อรอต้อนรับการมาถึงของผู้บัญชาการคนใหม่

 

“พลเรือตรีไทกะ ผู้บัญชาการคนใหม่จะแข็แกร่งรึเปล่า …”

 

ทหารเรือยศนาวาเอกได้จ้องมองออกไปยังท้องทะเลอันไกลสุดลูกหูลูกตาย และอดไม่ได้ที่จะถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

 

แน่นอนว่าในฐานสาขาที่ 1 มีพลเรือตรีอยู่เช่นกัน แต่เขาเป็นเพียงแค่หัวหน้าสาขาและไม่แกร่งแกร่งเทียบเท่ากับพลเรือตรีจากศูนย์ใหญ่ ถึงแม้จะมียศเดียวกัน แต่ความจริง ตำแหน่งของเขาต่ำกว่าโรจาอยู่ระดับหนึ่ง

 

“ผู้บัญชาการฐานคนใหม่ถูกส่งตรงมาจากศูนย์ใหญ่ ดังนั้นเขาจะต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก”

 

พลเรือตรีไทกะกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ ตัวเขาในตอนนี้ไม่มีความสุขเลย เพราะในตอนแรกไทกะคิดว่าเขาจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการฐาน แต่ในตอนนี้ผลได้ปรากฏออกมาชัดเจนแล้วว่าเขายังคงได้ดำรงตำแหน่งเป็นหัวหน้าสาขาเช่นเดิม

 

“ฉันหวังว่าผู้บัญชาการฐานคนใหม่จะฟื้นฟูชื่อเสียงของฐานสาขาที่ 1 ของพวกเราที่กำลังตกต่ำให้กลับคืนมา”

 

นาวาเอกอีกคนได้จ้องมองไปยังท้องทะเลก่อนที่จะพึมพำออกมาเบาๆ

 

และในตอนนั้นเอง

 

ดวงตาคู่หนึ่งก็เป็นประกาย ก่อนที่จะตะโกนออกมาว่า

 

“ดูนั่นเร็ว เขามาแล้ว!”

 

เมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว

 

ทุกคนก็ได้หันไปมองยังทิศทางสายตาของคนที่ตะโกนออกมา ก่อนที่จะเห็นเงาดำๆปรากฏขึ้น

 

เงาดำๆค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ — เงาดำๆที่ว่านั่นคือเรือรบของกำลังแล่นอย่างเชื่องช้า

 

เรือรบค่อยๆแล่นเข้าไปยังท่าเรืออย่างช้าๆ ก่อนที่จะเทียบท่าลงในที่สุด

 

คนแรกที่เดินลงมาจากเรือรบคือชายที่สวมเครื่องแบบพลเรือตรี ซึ่งก็คือโรจานั่นเอง

 

หลังจากที่เห็นการปรากฏตัวของโรจา  ทุกคนในฐานสาขาที่1 ก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง! โดยเฉพาะอย่างยิ่งหัวหน้าสาขาที่ในขณะนี้ได้เผยให้เห็นถึงความตกใจถึงขีดสุด!

 

นี่มันไม่ถูกต้อง!

 

ด้วยรูปลักษ์ของโรจา เห็นได้ชัดว่าเขายังคงเด็กเกินไป และน่าจะยังอายุต่ำกว่า 20 ปี ถ้าไม่มีตัวอักษร ยุติธรรม อยู่เบื้องหลังและพู่บนไหล่ซึ่งเป็นตราประจำตัวของพลเรือตรี พวกเขาก็คงคิดว่าโรจาเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ทหารเรือธรรมดาๆ

 

“นี่คุณคือ … ผู้บัญชาการฐานคนใหม่ที่ถูกส่งตัวมาใช่หรือไม่?”

 

ถึงแม้ว่าโรจาจะสวมเครื่องแบบยศพลเรือตรี ซึ่งบ่งบอกสถานะของเขาชัดเจนอยู่แล้ว แต่พลเรือตรีไทกะที่เป็นหัวหน้าสาขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

 

โรจาจ้องมองไปยังเจ้าหน้าที่และทหารเรือของฐานสาขาที่ 1 ก่อนที่จะกล่าวว่า

 

“ถ้าทางศูนย์ใหญ่ไม่ส่งใครมาอีก คำตอบของฉันคือ ใช่”

 

ไทกะเผยให้เห็นถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่จะโค้งคำนับโรจา แล้วกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า

 

“ฐานสาขาที่ 1 ในเขตทะเลเวสต์บลู มีหัวหน้าสาขาที่เป็นพลเรือตรี 1 คน นาวาเอก 6 คน และนาวาโท … ทั้งหมดได้มารวมตัวกันที่แล้ว โปรดลองตรวจสอบด้วยตัวเอง”

 

สิ้นเสียงของไทกะ เจ้าหน้าที่และทหารเรือทุกคนในฐานสาขาที่ 1 ก็โค้งคำนับให้โรจา

 

เจ้าหน้าที่และทหารเรือที่อยู่บริเวณด้านหลังไม่สามารถมองเห็นโรจาได้ แต่พวกนาวาเอกและนาวาโทสามารถเห็นเขาได้อย่างชัดเจน พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าผู้บัญชาฐานคนใหม่จะยังดูอ่อนเยาว์ขนาดนี้

 

“ดีมากที่มารวมตัวกัน”

 

โรจาเหลือบไปมองพวกเขาก่อนที่จะพยักหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่และทหารเรือของฐานสาขาที่ 1 ยังคงเป็นบุคคลากรที่มีคุณภาพอยู่บ้าง และไม่จำเป็นที่จะต้องให้เขาจัดระเบียบหรือสั่งการใดๆให้ยุ่งยาก