GOS ตอนที่ 88 – One shot One kill!
จู่ๆจ้าวแห่งท้องทะเลก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหัน ด้วยร่างกายอันใหญ่โตของมันทำให้เกิดคลื่นขนาดยักษ์ซัดสาดจนเรือแกว่งไปมา เมื่อเกิดความผิดปกติขึ้นทหารทั้งหมดที่อยู่ในห้องโดยสารจึงพากันวิ่งออกมาบนดาดฟ้า
จากนั้น
ท่าทีของทุกคนก็พลันเปลี่ยนไป เหงื่อเย็นเยียบเริ่มผุดขึ้นมาขณะที่ภายในแววตาของพวกเขาเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว
“แย่ .. แบบนี้แย่แน่ๆ!”
ถึงแม้นี่จะไม่ใช่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาแล่นเรือข้ามผ่านเขตทะเลคาล์มเบล แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาต้องเผชิญกับสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้! ใบหน้าของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นขาวซีด
ถ้าหากเป็นจ้าวแห่งท้องทะเลขนาดเล็ก พวกเขาจะไม่หวาดกลัวมันแม้แต่น้อย เพราะด้วยขนาดตัวที่ไม่ใหญ่จนเกินไปของมัน ทำให้สามารถใช้อาวุธบนเรือรบยิงโจมตีมันได้
ส่วนจ้าวแห่งท้องทะเลขนาดใหญ่ พวกมันก็จะแทบไม่สนใจเรือรบที่เป็นเพียงจุดเล็กๆในสายตา และไม่มีความคิดที่จะโจมตี เรือรบจึงสามารถแล่นหนีออกไปได้อย่างง่ายดาย
เพราะฉะนั้นกรณีที่เลวร้ายที่สุดก็คือการพบเจอกับจ้าวแห่งท้องทะเลขนาดกลางที่มีขนาดตัวเท่ากับเรือรบ!
มันเป็นการยากมากๆที่จะสู้กับจ้าวแห่งท้องทะเลขนาดกลางโดยใช้เพียงการยิงปืนใหญ่ และหากมันคิดจะไล่ตาม ต่อให้เรือรบของกองทัพมีกังหันไฟฟ้า แต่ก็ยังเป็นไม่ได้ที่จะรวดเร็วไปกว่าจ้าวแห่งท้องทะเล
บนเรือรบ
เจ้าหน้าที่บนเรือรวมไปถึงนาวาตรีและนาวาโทต่างก็ตัวแข็งค้างและเหงื่อนเย็นเยียบผุดขึ้นมาบนหน้าผาก ภายใต้ร่างอันใหญ่โตของจ้าวแห่งท้องทะเลขนาดกลาง พวกเขาไม่กล้าที่จะขยับตัวแม้แต่นิดเดียว!
เขตทะเลคาล์มเบลนั้นไม่มีลม น้ำทะเลก็นิ่งสนิท
แต่บรรยากาศตอนนี้กลับเย็นยะเยือก
เรือรบยังคงแล่นต่อไปช้าๆผ่าน ส่วนทางด้านจ้าวแห่งท้องทะเลที่โผ่ลหัวขึ้นมาเหนือน้ำก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทุกคนบนเรือรบไม่มีใครกล้าที่จะเคลื่อนไหว ทำได้เพียงจ้องมองมันและอธิฐานในใจว่า ได้โปรดอย่าเห็นพวกเขาเลย!
น่าเสียดายที่จ้าวแห่งท้องทะเลไม่ได้ตาบอด
ในตอนแรกจ้าวแห่งท้องทะเลเพียงแค่ขึ้นมาเหนือน้ำเฉยๆ มันไม่ได้พุ่งขึ้นมาเพราะเจอเรือรบ แต่เมื่อมันหันไปเห็นเรือรบแววตาของมันก็ทอประกายประหลาดใจเล็กน้อย
‘ทำไมใต้ทะเลมันถึงไม่พบสิ่งผิกปกติใดๆเลย แต่เมื่อมันขึ้นมาเหนือน้ำกลับพบเรือรบลำหนึ่ง?’
จ้าวแห่งท้องทะเลจึงตอบสนองไปตามสัญชาตญาณทันที! มันพุ่งเข้าหาเรือรบ พร้อมกับใช้หนวดที่ยาวหลายสิบเมตรยกขึ้นเหนือน้ำแล้วฟาดไปยังเรืออย่างรุนแรง!
หนวดขนาดยักษ์ที่กำลังฟาดตัดอากาศ ทำให้เขตคาล์มเบลที่ไร้ซึ่งลมพลันเกิดลมกรรโชกอันน่าหวาดหวั่น จนผู้คนที่พบเห็นรู้สึกหายใจไม่ออกราวกับว่ามีภูเขากำลังทับอกพวกเขาอยู่
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีดังกล่าว ทุกคนบนเรือรบแม้จะมีดาบและปืนอยู่ในมือ แต่พวกเขาก็ยังตะลึงค้าง ภายใต้การโจมตีอันน่าสยดสยองทำให้นิ้วมือของพวกเขาไม่กล้าแม้แต่ขยับ
ร่างของทุกคนแข็งค้างและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พวกเขาจ้องมองไปยังหนวดขนาดยักษ์ที่แฝงไปด้วยพลังทำลายมหาศาลที่กำลังจะฟาดลงเหนือหัว
อย่างไรก็ตาม
วินาทีต่อมา พวกเขากลับพบว่าหนวดขนาดยักษ์ไม่ได้ฟาดลงบนเรือรบ
“จริงๆแล้วถ้าเรือแตกมันจะเป็นปัญหาสำหรับฉันน่ะ”
ร่างของโรจาที่ไม่มีใครรู้ว่าปรากฏตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังยืนอยู่กลางอากาศขณะที่หน้าแข้งของเขาถูกบีบอัดไปด้วยฮาคิเกราะ ก่อนที่จะเตะไปยังหนวดขนาดยักษ์ของจ้าวแห่งท้องทะเล!
ทันใดนั้นพลันเกิดคลื่นลมที่รุนแรงเหมือนกันหนวดที่ฟาดแหวกอากาศลงมา
ตูม—!
วินาทีต่อมา แรงกดดันจากคลื่นลมอันน่าหวาดหวั่นทั้งสองก็ได้ปะทะกันจนเกิดการระเบิดออกมา เสียงระเบิดดังสนั่นราวกับต้องการเขย่าโลกทั้วใบ พร้อมกับเกิดคลื่นอัดอากาศที่มองไม่เห็นแผ่กระจายออกไปทั่วทุกทิศทางจนน้ำทะเลเบื้องล่างเกิดการกระเพื่อมขนาดใหญ่
ดูเหมือนว่าการโจมตีจากหนวดจะถูกต้านทานเอาไว้ได้ มันได้ถูกเตะออกไปด้วยเท้าของร่างเล็กๆของโรจาจนกระเด็นกลับไปด้านหลัง
ในช่วงเวลานี้
บนเรือรบโรจาไม่กล้าที่จะฝึกฝนเพราะกลัวว่าถ้าเขาออกแรงมากเกินไป เรือทั้งลำอาจจะพังแล้วจมลงสู่ก้นทะเลด้วยน้ำมือของเขา แต่ตอนนี้จู่ๆจ้าวแห่งท้องทะเลก็พุ่งเข้ามาโจมตี และเรือรบลำนี้ก็ยากที่จะต้านทาน โรจาจึงไม่สามารถทนอยู่เฉยๆได้
โรจารู้สึกอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก
หลังจากที่เหวี่ยงเท้าข้างหนึ่งออกไปปะทะกับหนวดขนาดยักษ์ เขาก็ไม่ได้หยุดยืนอยู่เฉยๆ มือของเขาคว้าด้ามจับโฮโนะสิกิ ก่อนที่จะดึงมันออกมาแล้วสับลงไปยังจ้าวแห่งท้องทะเลอย่างฉับพลัน!
“เก็ทสึงะ เท็นโช!”
โรจาไม่มีความแม้แต่นิดเดียวว่าควรจะเสียเวลากับมัน ดังนั้นเขาจึงใช้เก็ทสึงะ เท็นโชปิดฉากทันที คลื่นพลังรูปจันทร์เสี้ยวได้เฉือนเข้ากับผิวหนังอันหนาและแข็งแกร่งของจ้าวแห่งท้องทะเล อย่างไรก็ตาม ภายใต้คมดาบของโรจา ผิวหนังของมันก็เปราะบางราวกับเศษกระดาษ!
เก็ทสึงะ เท็นโชได้เฉือนตัดผ่านร่างของจ้าวแห่งท้องทะเลโดยที่มันไม่ทันได้แม้แต่จะเปล่งเสียง!
เงียบ
เส้นรอยเลือด เริ่มปรากฏขึ้นมาบนร่างของจ้าวแห่งท้องทะเลในจุดที่มันถูกเก็ทสึงะ เท็นโชของโรจาตัดผ่าน
ฉัวะ—!
วินาทีต่อมาเลือดสีฟ้าแปลกๆก็สาดกระจายออกมาจากบาดแผลของจ้าวแห่งท้องทะเล จนย้อมน้ำทะเลบริเวณนั้นให้กลายเป็นสีฟ้าเข้ม
บนเรือรบยังคงเงียบ เงียบมากๆ และเงียบโดยสมบูรณ์
จู่ๆร่างของโรจาก็ปรากฏตัวขึ้นเหนือเรือรบแล้วใช้เท้าเพียงข้างเดียวเตะหนวดยักษ์จนกระเด็นกลับไป ต่อมา เขาก็สามารถสะบั้นร่างของจ้าวแห่งท้องทะเลได้ในกระบวนท่าเดียว! — สังหารจ้าวแห่งท้องทะเลที่มีขนาดเท่ากับเรือรบได้ในกระบวนท่าเดียว!
เคร้ง–!
เสียงดาบในมือของเจ้าหน้าที่ทหารเรือที่อยู่บนดาดฟ้าได้ร่วงตกลงกระทบกับพื้น
ทุกคนบนเรือรบรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด ในหัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ
แข็งแกร่ง!
แข็งแกร่งมาก!
ไม่มีใครในหมู่พวกเขาเคยเห็นฉากการต่อสู้กับจ้าวแห่งท้องทะเลที่จบลงอย่างรวดเร็วขนาดนี้มาก่อน แม้แต่ทหารเรือยศสูงๆกว่าจะปราบจ้าวแห่งท้องทะเลลงได้นั้นเต็มไปด้วยความยากลำบาก!
แต่สิ่งที่โรจาทำ เขากลับเตะหนวดที่ยากต่อการป้องกันจนกระเด็น จากนั้นก็ใช้วิชาดาบกระบวนท่าเดียวสังหารจ้าวแห่งท้องทะเล!! สำหรับพวกเขาที่เป็นเพียงทหารเรือยศต่ำๆการที่จะทำได้แบบโรจามันคงเป็นเพียงแค่ความฝัน!
โรจาเก็บโฮโนะสึกิลงในฝัก ก่อนที่จะเดินลงมาบนดาดฟ้าเรือพร้อมๆกับอารมณ์ที่ไม่ดีของเขาพลันลอยหายไปกับสายลม
“ในตอนนี้ฉันสามารถสังหารจ้าวแห่งท้องทะเลได้ด้วยกระบวนท่าเดียว …”
โรจาระรึกไปถึงในตอนที่เขาไปทำภารกิจต่อสู้กับโจรสลัดซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เขายังคงเป็นเล่าบิงอยู่ หลังจากที่เข้าสู่เขตทะเลคาล์มเบล เซเฟอร์ได้ใช้สองกำปั้นในการสังหารจ้าวแห่งท้องทะเลขนาดใหญ่ โรจาอดไม่ได้ที่จะขดริมฝีปากแน่น
ในเวลานั้นเขาทำได้เพียงจ้องมองเท่านั้น แต่ในเวลาก็มาถึงทีของเขา
เหตุผลที่โรจารู้สึกว่าเขาต้องมีพละกำลังเท่ากับยศพลเรือโทจากศูนย์ก่อนถึงจะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะออกทะเลได้ นั่นก็เพราะว่าในเขตทะเลแกรนไลน์ หากเขาไม่แข็งแกร่งก็อาจจะถูกทำร้ายได้ และในการเดินทางก็อาจจะได้พบเจอกับสัตว์ประหลาดโดยบังเอิญซึ่งถ้าเขาไม่แข็งแกร่งมากพอก็คงจะไม่สามารถจัดการมันได้
“เลือดสีฟ้าพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่สามารถกินได้”
โรจาเหลือบมองไปยังท้องทะเลเบื้องล่าง เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวออกมา แต่แล้วทันใดนั้นเขาก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว! — นี่เขามีความคิดที่จะกินเลือดสีฟ้าของจ้าวแห่งท้องทะเล?? นี่เขากลายเป็นคนที่มีนิสัยเห็นแต่กินเหมือนกับลูฟี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน??
นี่มันแย่จริงๆ
โรจาไม่ลังเลใจแม้แต่น้อยที่จะโยนความคิดนี้ทิ้งไปแล้วไม่นึกถึงมันอีก ก่อนที่จะหันมามองทุกคนบนเรือดาดฟ้าซึ่งกำลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าโง่งม แล้วเดินหายเข้าไปในห้องโดยสาร
