GOS ตอนที่ 114 – เผชิญหน้ากับโดฟลามิงโก้
หลังจากที่จู่ๆโดฟลามิงโก้ได้บุกเข้ามายังฐานสาขาที่ 1 และกำลังที่จะเริ่มอาละวาด โรจาก็ปรากฏตัวขึ้นและสามารถควบคุมสถานการณ์ได้อย่างทันท่วงที
ยามเมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน ในมุมของของบุคคลที่สาม จะดูราวกับว่าผู้ใหญ่กำลังยืนข่มเด็ก! เนื่องจากโดฟลามิงโก้นั้นสูงกว่าโรจาเป็นอย่างมาก — ขณะที่โรจามีความสูงอยู่ในระดับมาตรฐานของคนปกติ แต่โดฟลามิงโก้กลับสูงถึงสามเมตร!
อย่างไรก็ตาม เมื่อทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน
แรงกดดันที่โดฟลามิงโก้ปลดปล่อยออกมากลับไม่ส่งผลต่อโรจาเลยแม้แต่น้อย เขายังคงยืนหยัดอย่างสงบ ไม่เผยให้เห็นถึงความรู้สึกใดๆ ราวกับว่าแรงกดดันดังกล่าว เมื่อปะทะเข้ากับโรจา มันก็พลันถูกสะท้อนกลับไปเหมือนดั่งคลื่นทะเลที่ซัดสาดใส่แนวปะการัง … ต่อให้คลื่นทะเลจะรุนแรงแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจทำลายแนวปะการังอันคงกระพันได้!
มุมปากของโรจายกสูงขึ้นเล็กน้อย เขาไม่แสดงให้เห็นถึงท่าทีตื่นตระหนกใดๆ แต่กลับยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย พลางจ้องมองไปยังโดฟลามิงโก้แล้วกล่าวว่า
“เมื่อกี้แกพูดถึงใครกันน้า .. รู้สึกว่าจะชื่อไดอาเมนเต้ใช่ไหม? ตอนนี้มันอยู่ในคุกน่ะ ส่วนเรื่องที่ว่าสบายดีรึเปล่านั้นฉันไม่รู้ แต่ที่พอจะบอกได้ก็คือ … มันยังไม่ตาย”
พริบตาที่กล่าวจบ ด้ายของโดฟลามิงโก้ก็ไม่อาจทนรับคมดาบของโรจาได้อีกต่อไป และขาดสะบั้นลง
บิซ–!
เส้นด้ายที่ขาดสะบั้นได้ปลิวว่อนไปตามคลื่นโซนิคบูมที่ระเบิดออกมาจากการปะทะเมื่อครู่ และลอยกระจัดกระจายออกไปทุกทิศทาง
คลื่นดังกล่าวได้ทำให้เสื้อคลุมของโรจาที่เบื้องหลังมีคำว่ายุติธรรมโบกสะบัดไปมาอย่างรุนแรง ขณะที่เสื้อขนสัตว์สีชมพูของโดฟลามิงโก้กลับกระพรือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ในขณะเดียวกัน แรงระเบิดจากการปะทะเมื่อครู่ ก็ทำให้ทหารเรือที่อยู่รอบๆไม่อาจฝืนยืนต่อไปได้ไหว และต่างลอยกระเด็นออกไปทุกทิศทาง
มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังคงยืนหยัดอยู่ได้ภายใต้แรงระเบิดในครั้งนี้
โรจาและโดฟลามิงโก้!
“มังกี้ D โรจา …”
โดฟลามิงโก้ยังคงนิ่งเฉยและไม่ได้โจมตีออกไปทันที ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดรูปทรงแปลกๆได้จับจ้องไปยังโรจา ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย
“ฟุฟุฟุฟุฟุ … ได้ยินมาจากสายข่าวในกองทัพเรือว่าแกมีศักยภาพมากพอที่จะได้กลายเป็นพลเรือเอก เพราะแบบนี้สินะ แกถึงได้มีท่าทีที่หยิ่งผยอง แต่จากการที่แกสามารถตัดเส้นด้ายของฉันได้ … ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินแกต่ำเกินไปหน่อย”
ท่าทีของโดฟลามิงโก้ยังคงดูขี้เล่น เขากำลังจ้องมองไปยังโรจาด้วยความสนอกสนใจ ก่อนที่จะกล่าวต่อว่า
“ดูจากท่าทีของแก … ดูเหมือนว่าแกจะรู้อยู่แล้วว่าฉันจะมา แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่หนีไปล่ะ?”
“แล้วทำไมฉันต้องหนีด้วย?”
โรจากระชับฮิรุในมือแน่น และหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะทำท่าทีเหมือนพึ่งนึกอะไรออกแล้วกล่าวว่า
“จริงสิ ฉันคงลืมไปแล้วถ้าแกไม่พูดเรื่องนี้ออกมา”
กล่าวจบ โรจาก็หันไปมองทหารเรือที่ยืนอยู่รอบๆด้วยท่าทีตื่นตระหนก ก่อนที่จะกล่าวเสริมว่า
“การต่อสู้ในครั้งนี้คงไม่ง่ายนัก เพราะฉะนั้น … มันจะดีกว่า ถ้าพวกคุณออกไปจากที่นี่ และอย่าลืมไปบอกคนในฐานว่าให้หลบหนีไปยังเกาะอื่นๆที่อยู่ใกล้เคียง”
“นี่คือคำสั่ง”
แน่นอนว่าคำสั่งนี้มันช่างฟังดูไร้สาระอย่างไม่ต้องสงสัย แต่น้ำเสียงของโรจาที่เปล่งออกมากลับดูผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ได้ยินดังนั้น เหล่าทหารเรือที่นิ่งค้างไปราวกับสมองหยุดสั่งการก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง ก่อนที่จะกล่าวด้วยความหวาดกลัวว่า
“ท่านผู้บัญชาการ … นี่ท่าน ..”
“ตรงนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง”
โรจาหันกลับมาจ้องมองโดฟลามิงโก้ และไม่เหลียวหลังกลับไปอีกเลย
แม้เป็นเพียงคำพูดที่ฟังดูแสนจะธรรมดา ที่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย แต่สำหรับเหล่าทหารเรือโดยรอบแล้ว เมื่อเห็นฉากนี้ ภายในหัวใจของพวกเขาก็พลันเกิดอารมณ์อันหลากหลาย จนยากที่จะเอ่ยอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
ตั้งแต่ที่โรจามาที่นี่ ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่ทุกครั้งที่ออกรบ ทุกครั้งเขาจะเป็นคนแบกรับความอันตรายไว้โดยลำพัง ไม่ว่าจะในตอนที่เผชิญหน้ากับกลุ่มโจรสลัดเก็กโค หรือแม้แต่ตอนที่ถูกลอบโจมตีโดยผู้บริหารของกลุ่มดองกี้โฮเต้แฟมิลี่
ทุกครั้ง เหล่าทหารเรือจะเห็นแค่เพียงแผ่นหลังของโรจาที่อยู่เบื้องหน้า และคราวนี้ก็เป็นดังเช่นครั้งก่อนๆ เมื่อถึงคราวศัตรูบุกเข้ามาถึงฐาน โรจาก็ยังคงยืนหยัดอยู่เบื้องหน้าของพวกเขา
แม้ในเวลานี้คนที่ต้องเผชิญหน้าด้วยนั้นจะเป็นโดฟลามิงโก้ แต่โรจาก็ยังเลือกที่จะยืนหยัดและไม่ถอยหนี!
เหล่าทหารเรือไม่เคยพบเจอกับผู้บัญชาการแบบนี้มาก่อนเลย
ผู้บัญชาการคนก่อนๆที่พวกเขาเคยพบเจอ ล้วนแล้วแต่ยืนอยู่เบื้องหลังและเอาแต่ออกคำสั่ง ปล่อยให้พวกเขาถืออาวุธในมือ แล้วพุ่งเข้าห้ำหั่นกับเหล่าโจรสลัดตรงหน้า!
“ท่านผู้บัญชาการ …”
ความหวาดกลัวในจิตใจของเหล่าทหารเรือค่อยๆจางหายไป ก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกตื้นตัน พวกเขาแทบจะอดใจไม่ได้ที่จะคว้าอาวุธแล้ววิ่งเข้าไปร่วมต่อสู้กับศัตรูตรงหน้า … แต่พวกเขาก็รู้ตัวดีว่าไม่ควรทำเช่นนั้น เพราะนั่นหมายถึงการเพิ่มภาระให้แก่โรจา
ดังนั้นทางเลือกเดียวก็คือถอยหนี
ไม่มีใครกล่าวอะไรออกมาอีก เหล่าทหารเรือค่อยๆถอยห่างออกไป แต่สายตาของพวกเขายังคงจ้องมองไปยังโรจาด้วยความห่วงใยและวิตกกังวล
แม้ว่าโรจะแข็งแกร่งจนน่าหวาดกลัว แต่คราวนี้คู่ต่อสู้ของเขาเป็นถึงหนึ่งในชายผู้มีชื่อเสียงที่สุดในโลกโจรสลัด — โดฟลามิงโก้!
ซึ่งกว่าเรือรบจากศูนย์ใหญ่จะมาสมทบก็คงกินเวลาไปอีกหลายชั่วโมง …
…
บริเวณท่าเรือ
โดฟลามิงโก้จ้องมองไปยังโรจาด้วยสายตาเหยียดหยาม การที่เขาไม่ได้หยุดเหล่าทหารเรือที่กำลังล่าถอย เป็นเพราะเขาต้องการแสดงให้เห็นถึงอะไรบางอย่าง … บางอย่างที่คนพิเศษอย่างเขาเท่านั้นที่มีสิทธิครอบครองมันได้!
เพราะตั้งแต่ที่โรจากล้าท้าทายเขา กล้าเผชิญหน้ากับเขาเพียงลำพัง โดฟลามิงโก้ก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อการกระทำในครั้งนี้ได้อย่างเด็ดขาด เพราะสมญานามของเขาก็คือ … ปีศาจสวรรค์ โดฟลามิงโก้!
หากเขากลัวแม้กระทั่งการถูกท้าทายจากเจ้าเด็กน้อยตรงหน้าแล้วล่ะก็ เขาก็คงไม่มีคุณสมบัติที่จะครอบครองฮาคิราชันย์! และไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นราชันของเหล่าโจรสลัด!
“ฟุฟุฟุฟุฟุ .. ต่อให้ถอยห่างไปไกลถึงเกาะอื่น มันก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี”
น้ำเสียงของโดฟลามิงโก้ช่างฟังดูชั่วร้าย แม้แต่แรงกดดันที่เขาปล่อยออกมาก็เริ่มที่จะมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ เกรงว่า หากเป็นคนธรรมดาที่ได้ยินเสียงของเขาในเวลานี้ ก็คงได้รับผลกระทบต่อจิตใจอย่างหนักและไม่อาจข่มใจให้สงบได้
โรจาจ้องมองไปยังโดฟลามิงโก้ ท่าทีของเขายังคงสงบ ไม่เผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนกใดๆแม้แต่น้อย ราวกับอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดของเขาถูกปิดกั้นอยู่ภายจิตใจ ก่อนที่เขาจะเอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า
“จะมีประโยชน์หรือไร้ประโยชน์นั้น … ไม่ใช่สิ่งที่แกจะต้องตัดสินใจ”
“อย่างงั้นหรือ?”
โดฟลามิงโก้แสยะยิ้มออกมา ก่อนที่จะปลดปล่อยแรงกดดันออกมาถึงขีดสุด พร้อมๆกับหวดลำแข้งออกไป!
การโจมตีในครั้งนี้ ไม่ได้ใช้พลังจากผลปีศาจ แต่มันเป็นการโจมตีที่ถูกเสริมด้วยโคกะที่แฝงไว้ซึ่งจิตคุกคามอันน่าเกรงขาม!
เมื่อเผชิญหน้ากับลำแข้งสีดำหมึกของโดฟลามิงโก้ หัวใจของโรจากลับไม่เผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นจนเลือดในกายเดือดพล่าน!
ความรู้สึกของโรจาในเวลานี้ เป็นเหมือนดั่งครั้งแรกที่เขาได้เผชิญหน้ากับเหลาจี
ตั้งแต่ถูกส่งมายังโลกวันพีช ดูเหมือนว่าจะเป็นระยะเวลากว่าสองปีมาแล้ว จากคนธรรมดาที่มีเพียงแค่พลังเปลวเพลิง จนบัดนี้ เขากลายเป็นคนพิเศษที่สามารถครอบครองเก็ทสึงะ เท็นโช หรือแม้กระทั่งเซมบงซากุระ …
ไม่เพียงเท่าน้น คนเกือบทั้งโลกยังรับรู้ถึงการดำรงอยู่ของเขา!
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของโดฟลามิงโก้ โรจาก็ตอบสนองกลับไปอย่างฉับพลัน ฮิรุที่ใบดาบของมันถูกเปลี่ยนเป็นสีดำหมึกได้ถูกวาดสวนกลับไปเป็นแนวนอน!
ติ๊ง—!
โคกะทั้งสองได้ปะทะกันจนเกิดเสียงดังกังวาลไปทั่ว
การปะทะกันในครั้งนี้ แม้จะเป็นเพียงการปะทะกันธรรมดาๆ และใช้แค่เพียงฮาคิกับพละกำลังเพียวๆโจมตีใส่กัน แต่มันกลับก่อให้เกิดจิตคุกคามอันน่าสยดสยองกวาดกระจายออกไปทั่ว!
จิตคุกคามทั้งสองมิใช่เพียงแค่แรงกดดันธรรมดาๆ เพราะมันคือ ..
ฮาคิราชันย์!!
เดิมทีแล้วโดฟลามิงโก้ได้เตะออกไปเพื่อฉวยโอกาสปลดปล่อยฮาคิราชันย์ มุ่งโจมตีไปยังจิตใจของเหล่าทหารเรือและโรจาเพื่อที่จะให้รู้ซึ่งว่าแท้จริงแล้วใครเป็นนายและใครเป็นบ่าว!
แต่
สิ่งที่โดฟลามิงโก้ไม่เคยคาดคิดเลยก็คือ ฮาคิราชันย์ที่เขาพึ่งปลดปล่อยออกไป กลับถูกกดดันด้วยฮาคิราชันย์ที่ทรงพลังอำนาจยิ่งกว่า!
