Ep.24

 

“จบสิ้นแล้ว .. พวกเราไม่รอดแน่!” เฉาหรานหวาดกลัวจนขวัญผวา ความท้อแท้แทรกซึมเข้ามาในดวงตาเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความหดหู่

 

ดูเหมือนว่ารถฐานทัพกำลังจะถูกทำลาย และจากนั้นพวกเขาทั้งหมดคงมิแคล้วถูกฝังอยู่ในปากของซอมบี้หมาป่า กลายเป็นโศกนาฏกรรมอันน่าเศร้า

 

“ซูเฉิน … ” ตันหลินเดินมาข้างเขา แหงนหน้ามองด้วยความเหม่อลอย

 

เพราะมันชัดเจนแล้ว ว่าครั้งนี้เธอคงต้องตายแน่ๆ แต่ตราบใดที่ได้ตายพร้อมคนที่ตัวเองรัก เธอก็ยินดี

 

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าฉันยังอยู่ จะไม่มีใครตายทั้งนั้น” ซูเฉินยิ้ม ปลอบโยนเธอ ก่อนหันไปมองหวู่หยาง

 

หวู่หยางถอนหายใจ ลูบดาบใหญ่ กล่าวอย่างหนักแน่น “ฉันพร้อมสู้แล้ว”

 

ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “หัวหน้าหวู่ รบกวนเปิดประตูรถที ผมจะจัดการกับซอมบี้หมาป่าเอง”

 

เขาไม่สามารถรอจนกระทั่งรถฐานทัพถูกทำลายได้ เพราะตันหลินจะไม่เหลือที่ซ่อนอีก ถึงเวลานั้นต่อให้เขามี [ปืนพกเพาส์] อยู่ในมือ ก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้

 

ขณะที่หากประตูเปิดออก ซอมบี้หมาป่าจะต้องหยุดโจมตี แล้วหันมาบุกเข้าทางประตูรถเป็นทางเดียวอย่างแน่นอน มีแค่วิธีนี้ถึงจะช่วยรถฐานทัพได้

 

“ห้ามเปิดเด็ดขาด!” หลี่เหลียงตะโกนแทรกด้วยความตกใจ “ซูเฉิน นายกำลังคิดจะทำอะไร พยายามจะฆ่าพวกเราหรือ??”

 

“หุบปากให้บิดา! ถ้ายังพล่ามไร้สาระอีก ฉันนี่แหละจะเป็นคนโยนแกออกไป” ซูเฉินจ้องหลี่เหลียงด้วยความเย็นชา

 

ภายใต้การจับจ้องของซูเฉิน หลี่เหลียงสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก สั่นสะท้านไปทั้งร่าง ไม่กล้าเปล่งวาจาผายลมอีก

 

“ซูเฉิน นายต้องการจะเปิดประตูจริงๆหรือ?” หวู่หยางถามย้ำ เพราะบอกตามตรงว่าเขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน

 

“เชื่อผมสิ” ซูเฉินพยักหน้า แววตามั่นคงแน่วแน่

 

หวู่หยางกัดฟันกรอด ไม่ลังเลอีกต่อไป เอื้อมมือข้างหนึ่งเปิดประตู

 

“โฮกกกก!”

 

ทันทีที่ประตูเปิดออก ซอมบี้หมาป่าที่อยู่ใกล้สุดก็หยุดโจมตี วิ่งอ้อมเข้าทางประตูรถด้วยความตื่นเต้น

 

หวู่หยางกำดาบใหญ่ในมือแน่น แต่ขณะที่กำลังจะสับลง ทันใดนั้นก็เกิดเสียงกังวานไปทั่วคันรถ

 

เห็นแค่เพียง ซูเฉินที่กำลังกุม [ปืนพกเพาส์] ด้วยมือเพียงข้างเดียว นิ้วชี้ลั่นไกเบาๆ และเกิดเสียงปัง! ปลายกระบอกปืนพ่นสะเก็ดไฟออกมา

 

ซอมบี้หมาป่าที่เพิ่งโผล่เข้ามาได้แค่ปากแหลม ศีรษะของมันเหวอะออกทันที กลายเป็นศพไร้หัว หงายหลังตกลงไปนอกรถ

 

“ได้ไงกัน!?”

 

หู่หยางตกใจมาก เขาไม่เคยเห็นอาวุธที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน เกิดเสียงดังคล้ายระเบิดคราวเดียว กลับสามารถสังหารซอมบี้หมาป่าซึ่งแข็งแกร่งเทียบเท่ากับผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 ได้

 

“หัวหน้าหวู่ คุณถอยออกมาก่อน”

 

สามารถสังหารซอมบี้หมาป่าได้ด้วยการยิงเพียงนัดเดียว ซูเฉินคล้ายได้รับยาเพิ่มความมั่นใจ กล้าหาญขึ้นหลายส่วน คราวนี้เขาเดินตรงไปหน้าประตูรถ

 

หวู่หยางยอมถอยออกมาโดยไม่เสียเวลาคิด ในเมื่อซูเฉินมีอาวุธทรงพลังเช่นนี้อยู่ในมือ การสังหารซอมบี้ย่อมเป็นเรื่องง่าย ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีก

 

เมื่อซอมบี้หมาป่านอกรถเห็นสหายตาย พวกมันก็ยิ่งโกรธแค้น แย่งกันวิ่งมาทางประตูรถอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

คราวนี้พวกมันบุกขึ้นมาทีเดียวสองตัว ซูเฉินลั่นกระสุนสองนัดแทบจะพร้อมกัน นัดแรกยิงโดนคอหมาป่า แยกหัวกับลำตัวออกจากกัน

 

อีกนัดสร้างหลุมเลือดขนาดเท่าชามข้าวบนหน้าอกซอมบี้หมาป่าตัวที่สอง จบชีวิตมันลงทันที

 

ซอมบี้หมาป่ากว่าสามตัวถูกสังหารลงในพริบตาเดียว!

 

อย่างไรก็ตาม ซอมบี้หมาป่าตัวอื่นๆกลับไม่หวาดกลัวเลย ตรงกันข้าม ยิ่งสหายของพวกมันตกตายมากเท่าไหร่ พวกมันก็ยิ่งแสดงความดุร้ายมากขึ้นเท่านั้น

 

“โบร๊ว!”

 

ซอมบี้หมาป่าทั้งหมดส่งเสียงหอน แสยะปากกว้าง ดิ้นรนผลักดันตนและพวกพ้อง ดาหน้าเข้าไปในประตูรถอย่างต่อเนื่อง

 

ปัง ปัง ปัง!

 

เสียงปืนดังกึกก้องในยามราตรีอันมืดมิด กระสุนแต่ละนัดที่ยิงออกไป เก็บเกี่ยวซอมบี้หมาป่าได้ชีวิตหนึ่ง

 

ซูเฉินจำไม่ได้แล้วว่าเขายิงไปกี่นัดแต่ให้สรุปสั้นๆ ซากศพของซอมบี้หมาป่ากองเต็มอยู่นอกประตูรถ สุมกันจนเป็นภูเขาลูกเล็กๆ

 

ขณะเดียวกัน ก็มีลำแสงอีกกว่า 7-8 สายสะท้อนประกายระยิบระยับออกมา

 

“จะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!” หวู่หยางกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ช็อกเกินกว่าจะหาคำใดมาบรรยาย

 

ด้วยเวทมนต์และความแข็งแกร่งของผู้วิวัฒนาการของซูเฉิน เดิมก็น่าหวาดกลัวมากพอแล้ว แต่ไม่เคยคิดเลย ว่าอีกฝ่ายจะครอบครองอาวุธน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ด้วย หากมองเพียงพลังโจมตีของมัน อาจถึงขั้นรุนแรงยิ่งกว่าผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 ด้วยซ้ำ

 

“ไอ้บ้าเอ๊ย! ซูเฉิน! นายมันสุดยอด .. โคตรสุดยอดเลย!”  เฉาหรานกระโดดโลดเต้น เวลานี้เขาเทิดทูนซูเฉินสุดหัวใจ

 

เดิมเขาคิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆแล้ว แต่หลังจากซูเฉินหยิบอาวุธประหลาดออกมา สถานการณ์ก็เปลี่ยนไป กลับกลายเป็นซอมบี้หมาป่าที่ถูกล่าแทน