2/10

Ep.62

“เดินกันต่อเถอะ” ซูเฉินไม่สนใจอีก กวักมือเรียกสามตระกูลหยาง มุ่งหน้าสู่ภายนอกหุบเขา

เฝ้ามองไปยังซูเฉินและตระกูลหยางที่ค่อยๆไกลออกไป ผู้คนนับสิบตกอยู่ในภาวะมืดแปดด้าน

แต่ในตอนนั้นเอง เสียงคำรามของสัตว์กลายพันธุ์ดังกึกก้องไปทั่วหุบเขา

บ่งบอกชัดเจนว่าสัตว์กลายพันธุ์จำนวนมากกำลังใกล้เข้ามาที่นี่

“สัตว์กลายพันธุ์อยู่กำลังจะมาถึงแล้ว พวกเราจะเอายังไงกันต่อดี?” บางคนเริ่มตื่นตระหนก ร้องโวยวาย

ชายชราขมวดคิ้ว “ไป! พวกเราเดินตามเขา!”

“แต่เจ้าหมอนั่นไม่ยอมให้พวกเราตามไปนี่!” เด็กชายตัวเล็กข้างชายชรากล่าวด้วยความกังวล

“มีเส้นทางเดียวที่ใช้ออกจากหุบเขา เรื่องนี้เขาไม่สามารถปฏิเสธได้”

ชายชราผุดรอยยิ้มร้ายกาจ จากนั้นเตือนทุกคนว่า “จำไว้ให้ดี เมื่อไหร่ที่สัตว์กลายพันธุ์ประชิดเข้ามา ถ้าพวกเราไม่รอด พวกมันก็ต้องไม่รอดเหมือนกัน”

“ใช่ พวกเราจะไม่ปล่อยให้พวกมันออกไปเสพสุขง่ายๆแบบนี้!”

“ต่อให้ตาย ก็ต้องลากพวกมันไปด้วยให้จงได้!”

ข้อเสนอของชายชราได้รับการตอบสนองเป็นอย่างดี

สีหน้าของถงเฟยที่อยู่หน้าสุดแปรเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม หลังจากฟังความคิดเห็นของทุกคน เธอเป็นคนแรกที่วิ่งตามซูเฉินและคนอื่นๆไป

อีกด้านหนึ่ง ซูเฉินและคนอื่นๆได้เดินออกจากโซนหุบเขาแล้ว เขามาถึงพื้นที่ราบในคราวก่อน

“ซูเฉิน พวกเราจะไปไหนกันต่อ?” หยางหลิงเทียนกวาดมองไปรอบๆ เอ่ยถามซูเฉิน

จากเล็กจนโต เขาอาศัยอยู่แต่ในเทือกเขาฮวงเจ๋อ ตอนนี้ถึงคราวลาจาก จึงไม่รู้จะไปที่ไหน

“อันดับแรก ไปหาที่ปลอดภัยกันก่อนค่อยว่ากัน” ซูเฉินตอบ เดิมเขามีแผนจะรีบไปยังเมืองจิงกัง แต่เมื่อพิจารณาว่าสถานที่แห่งนั้นกับที่นี่ ทั้งสองห่างกันหลายพันไมล์ หากเดินเท้าไม่ทราบต้องใช้เวลาอีกกี่วัน เขาจึงอยากหาเวลาศึกษา [รถศึกอัจฉริยะ] ก่อน

“ตกลง” หยางหลิงเทียนพยักหน้าตอบ

“มีคนกำลังมา!” ทันใดนั้นจู่ๆซูเฉินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากข้างหลัง หันกลับไปมอง ก็พบผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาทางพวกเขา

“แส่หาที่ตาย!” หลังจากเห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น สีหน้าของซูเฉินกลายเป็นมืดมน

ผู้หญิงที่วิ่งมามิใช่ใครอื่น เป็นถงเฟย

แถมยังมีคนนับสิบอยู่ข้างหลังเธอ ไม่ต้องเสียเวลาเดา คงไม่พ้นเป็นกลุ่มชาวบ้านที่อาศัยในหุบเขา

“ฉันพูดไปก็เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวางั้นสินะ?” ซูเฉินหัวเราะเย็นชา ใบมีดสายลมก่อตัวขึ้นบนฝ่ามือเขา ตราบใดที่ถงเฟยและคนอื่นๆกล้าเข้าใกล้ เขาจะสังหารเสีย

เพียงแต่ซูเฉินยังไม่ทันเคลื่อนไหว เสียงคำรามของสัตว์ร้ายหลายตัวสะท้อนมาจากทิศทางหุบเขา รวมไปถึงเสียงฝีเท้าหนักแน่นของซอมบี้ กังวานมาจากทุกทิศทาง

“ซอมบี้กับสัตว์กลายพันธุ์กำลังสู้กันอย่างงั้นหรอ?” สีหน้าของซูเฉินแข็งค้าง

การปรากฏตัวพร้อมกันของซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ เป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง

และหากเสียงที่ดังเข้ามา เป็นคลื่นซอมบี้และคลื่นสัตว์กลายพันธุ์ นอกจากตัวเขาแล้ว คนอื่นๆคงไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้

“มีซอมบี้อยู่ใกล้ๆ? แถมยังมีจำนวนมากซะด้วย หวังว่ามันคงไม่ใช่คลื่นฝูงซอมบี้หรอกนะ”

ได้ยินเสียงคำรามของซอมบี้ที่ยิ่งนานยิ่งฟังชัด ใบหน้าของหยางเฉียนก็เปลี่ยนไป

“พวกสัตว์กลายพันธุ์บุกมาถึงแล้ว!” หยางฮ่าวร้องตะโกน ชี้ไม้ชี้มือไปทางด้านหลัง

ซูเฉินหันมองตาม และเห็นร่างของพวกสัตว์กลายพันธุ์หลายสิบตัว

พวกมันแต่ละตนว่องไวมาก! ใช้เวลาไม่นานก็ไล่ตามชาวบ้านในหุบเขาทัน เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วพื้นที่ราบ

“ช่วยฉันด้วย!”

ถงเฟยตื่นตระ รีบวิ่งเข้ามขอความช่วยเหลือ

และเธอไม่ได้มาคนเดียว ลากของฝากเป็นสัตว์กลายพันธุ์สามตัวตามมาด้วยจากข้างหลัง

“ช่วยหรือไม่ช่วยดี?” หยางหลิงเทียนหันไปขอคำตอบจากซูเฉิน

“ช่วยสิ .. ช่วยให้เธอไปสบาย!” ซูเฉินกล่าวอย่างไม่พอใจ

คนหน้าด้านเช่นถงเฟย แค่คำขู่คงไม่ได้ผล พอใจอ่อนแล้วก็ทำกันแบบนี้ ยอมปล่อยไปก็ชักนำหายนะมาสู่พวกเขา

ฉะนั้น ซูเฉินจะไม่เกรงใจอีกต่อไป!