356

Ep.356

 

สีหน้าของชายหน้าคมกลายเป็นปั้นยาก เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่พูดไม่จาอะไรซักคำ ราวกับว่ากำลังตกอยู่ในห้วงความสับสนลังเลอย่างลึกล้ำ

 

เหตุผลที่เขารีบจะจากไป เพราะเขาได้รับข่าวว่ามีผู้แข็งแกร่งจากนิกายวูหยิน ถูกสังหารหมู่ในโรงแรมห่าวเยว่

 

และผู้ร้ายก็คือชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าเขาคนนี้เอง

 

แม้แต่ถงฉวนที่เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 3 ก็ถูกสังหาร นั่นสามารถคาดการณ์ได้ว่า ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขา อย่างน้อยต้องเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 4

 

ในขณะที่ชายหน้าคมเป็นแค่ผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 เท่านั้น แล้วจะไปต่อกรกับผู้วิวัฒนาการเลเวล 4 ได้อย่างไร?

 

เห็นชายหน้าคมเงียบ ซูเฉินเริ่มหมดความอดทน แค่นเสียงเย็น “ความอดทนของฉันมีจำกัด!”

 

ใบหน้าของชายหน้าคมสั่นสะท้าน เขารู้ดีว่าหากเขาไม่ทำอะไรเลย ชีวิตของเขาคงจบสิ้นลงแค่นี้

 

เมื่อคิดได้ เขากัดฟันและหักแขนข้างหนึ่งทันที ฝึนทนต่อความเจ็บปวด และเริ่มตบหน้าตัวเองอย่างแรง

 

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ..!

 

ทุกฉาดเสียงดังฟังชัด แสดงให้เห็นว่าเป็นการตบแบบเต็มกำลัง ไม่มีการยั้งมือแม้แต่น้อย

 

ชั่วพริบตานั้นเอง คราบเลือดย้อยลงมาจากมุมปากเขา ใบหน้าครึ่งหนึ่งเริ่มปูดบวม

 

“หัวหน้า! นั่นคุณกำลังทำอะไร????”

 

หทารรักษาการณ์ทุกคนตกตะลึง

 

หัวหน้าที่มักหยิ่งทะนงและเผด็จการ กลับเริ่มทำร้ายตัวเองเพียงเพราะคำขู่ของอีกฝ่าย?

 

นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน?

 

คนรอบข้างยิ่งมองยิ่งงุนงงสงสัย

 

พวกเขายังเกิดความรู้สึกว่าฉากตรงหน้าไม่ใช่เรื่องจริง

 

หัวหน้าทหารรักษาการณ์ ทั้งๆที่อยู่บนสนามหญ้าของตัวเอง กลับถูกชายหนุ่มจากภายนอกบังคับขู่เข็ญจนตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

 

ความสมเหตุสมผลมันอยู่ที่ไหน?

 

ความน่าเกรงขามของเมืองทงเทียนไปอยู่ที่ไหนแล้ว?

 

หากเรื่องนี้แพร่กระจายอกไป พวกเขาจะไม่ถูกขุมกำลังอื่นหัวเราะเยาะเอาหรือ?

 

น่าเศร้าใจนัก! เมืองทงเทียนมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?

 

อีกด้านหนึ่ง ชายหน้าคมยังคงตบหน้าตัวเองไม่หยุด

 

สำหรับเสียงวิพากษ์วิจารณ์และสายตาอันแปลกประหลาดของผู้ชมที่กำลังมองมา เขาไม่สนใจ

 

ให้ตายเถอะ! ศักดิ์ศรีบ้าอะไร? หน้าตานับเป็นสิ่งใด?

 

เมื่อเทียบกับชีวิตน้อยๆแล้ว พวกมันไม่มีค่าอะไรเลย

 

เมื่อเห็นชายหน้าคมรู้งาน ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ถ้าแกตบครบ 100 ครั้งเมื่อไหร่ ก็กลับไปได้เลย”

 

สิ้นเสียง เขาก็กวาดมองไปรอบๆ แค่นเสียงเย็น “พวกแกทุกคนที่กำลังดูอยู่ รีบไสหัวออกไปให้หมด ถ้ากล้ามารวมตัวกันอีก ฉันจะฆ่าไม่ให้เหลือ!”

 

ระหว่างกล่าว ซูเฉินปลดปล่อยแรงกดดันออกไป โถมกดฝูงชนจนหายใจไม่ออก

 

ผู้ชมถึงค่อยตระหนักว่าแท้จริงแล้วซูเฉินคือผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังของจริง

 

พวกเขาหวาดกลัวจนต้องก้มหัวลง เริ่มหันหลังวิ่งหนีไป

 

มีศพกองหนึ่งและชายหน้าคมเป็นบทเรียนตรงหน้า หากยังกล้าอยู่ที่นี่ต่อ เกรงว่าพวกเขาคงถูกฆ่าตายด้วย

 

เฝ้ามองฝูงชนแตกฮือจากไป ซูเฉินกลับเข้ามาในรถ กินบาร์บีคิวกับทุกคนต่อ

 

ส่วนชายหน้าคม เขายังคงตบหน้าตัวเองอยู่

 

รอจนเสียงดังครบร้อยครั้ง เขาก็ก้มหัวให้ซูเฉินข้างในรถ แล้วนำกลุ่มลูกน้องจากไป

 

หลังจากกินดื่มกันจนอิ่มหนำ ซูเฉินก็หยิบทีวีสีออกมา ใส่แผ่นซีดีลงไป เริ่มฟังเพลง

 

เดิมที เขาคิดว่าเมืองทงเทียนจะส่งคนมาสร้างปัญหาอีก

 

แต่รออยู่หลายชั่วโมง ก็ยังไม่เห็นมีใคร

 

“เมืองทงเทียนอดทนอดกลั้นได้ถึงขนาดนี้เชียว?” ซูเฉินเบ้ปากเล็กน้อย

 

รู้ใช่ไหม ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย

 

ไม่ต้องกล่าวถึงการนำรถฐานทัพเข้ามาในเมือง แต่ยังมีการฆ่าผู้คนจำนวนมาก โดยเฉพาะตัวแทนจากเมืองทงเทียน

 

แล้วแบบนี้เมืองทงเทียนยังทนอยู่ได้อย่างไร? หรือว่าพวกเขากลัวตายกันจริงๆ?

 

ซูเฉินไม่เข้าใจ แต่ไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาคิดให้เสียเวลา

 

จากนั้น เขาก็หาที่นอนพักผ่อน

 

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยตลอดชั่วข้ามคืน เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ซูเฉินแหกขี้ตาแต่เช้า เริ่มเตรียมอาหารให้ทุกคน

 

วันนี้เป็นวันเปิดงานประมูล แต่ยังเหลือเวลาอีกสองสามชั่วโมงก่อนเริ่ม

 

ระหว่างรอ งั้นก็ขอเติมกระเพาะให้อิ่มท้องก่อนแล้วกัน