281

Ep.281

 

“คราวนี้ถึงตาฉันบ้างล่ะ!”

 

ซูเฉินยิ้มเยาะ พุ่งเข้าหาเผ่าวิญญาณ

 

ครั้งนี้เขาไม่ได้พุ่งไปเปล่าๆ แต่ได้เปิดใช้งาน [รองเท้าเพิ่มความเร็ว] ส่งผลให้ความว่องไวทะลุถึงขีดสุด วูบไหวราวกับภูติผีก็มิปาน พริบตาเดียวปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเผ่าวิญญาณ

 

“เจ้า ..!” เผ่าวิญญาณตกใจตับแทบแตก ความกล้ามลายหาย มุมปากเริ่มสั่นเทา

 

ความเร็วของซูเฉินนั้นเหนือกว่าผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 อย่างสิ้นเชิง ก่อนที่มันจะมีเวลาทันได้ถอนพลังจิตกลับมาเพื่อปกป้องตัวเอง ในสายตาก็พรั่งพราวไปด้วยแสงสีทองแล้ว

 

ปงงง! กร๊อบ ..!

 

หมัดของซูเฉินกระแทกเข้าเต็มอกเผ่าวิญญาณ ระเบิดร่างของมันตัวขาดครึ่ง

 

แม้เผ่าวิญญาณจะเป็นถึงปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 5 แต่ร่างกายของมันแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่รุนแรงของซูเฉิน เป็นธรรมดาที่ไม่อาจต้านทาน

 

“อ๊ากกกกก!”

 

เผ่าวิญญาณกรีดร้องน่าสังเวช ร่วงกลิ้งไปกับพื้นอย่างแรง โครงกระดูกที่เหลือเพียงครึ่งเดียวแยกออกจากกันอีกครั้ง เหลือแค่ส่วนศีรษะที่ยังคงสภาพสมบูรณ์

 

ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ก้มลงมองเผ่าวิญญาณด้วยความสนใจ เอ่ยคืนคำพูดเดิมกลับไป “เผ่าวิญญาณอย่างแกก็พอมีความสามารถอยู่บ้างนี่ โดนโจมตีจนมีสภาพแบบนี้ แต่กลับยังมีชีวิตอยู่”

 

เผ่าวิญญาณตรงหน้าเขา แม้จะเหลือหัวเดียวโด่เด่ ทว่าคู่เปลวไฟสองดวงในลูกตากลับยังไม่ดับลง ยังคงแผ่กลิ่นอายแห่งชีวิตออกมา

 

“มนุษย์ ปล่อยข้าไป แล้วข้าจะมอบบางอย่างเป็นการแลกเปลี่ยน” เผ่าวิญญาณกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

 

ท่าทีเย่อหยิ่งและอวดดีก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวอย่างลึกล้ำ

 

“ก็ลองบอกมาสิ ว่าไอ้ที่จะใช้แลกเปลี่ยน มันคืออะไร?” ซูเฉินปาดจมูกเขา

 

ปัจจุบันเผ่าวิญญาณไม่ต่างจากปลาบนเขียง จะฆ่าจะแกงขึ้นอยู่กับความเมตตาของเขา

 

ส่วนสาเหตุที่ซูเฉินยังไม่ลงมือ เป็นเพราะสนใจเล็กน้อยในคำพูดของอีกฝ่าย

 

ที่มันเอ่ยถึง คงเป็นหินพายุสายฟ้าใช่หรือไม่? ถ้าใช่ ก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาหา นั่นคงช่วยประหยัดเวลาได้มาก

 

“ข้าขอใช้หินพายุสายฟ้าจำนวน 100 ก้อน ซื้อชีวิตตัวเอง” เผ่าวิญญาณกัดฟันกล่าว

 

แม้หินพายุสายฟ้าจะล้ำค่า แต่ก็ไม่นับเป็นสิ่งใดหากเทียบกับชีวิตน้อยๆของมัน

 

หากใช้สิ่งนี้ซื้อชีวิตได้ นับว่าคุ้มค่ามาก

 

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่ามันเพ้อฝันเกินไป

 

ด้วยอุปนิสัยของซูเฉิน เขาจะปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร?

 

“บอกที่อยู่ของหินพายุสายฟ้ามา แล้วฉันจะปล่อยให้แกไปสบายแบบไม่ทรมาน” ซูเฉินจ้องมองเผ่าวิญญาณ น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ดวงตาฟุ้งไปด้วยเจตนาฆ่า

 

“หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า … ”

 

ได้ยินวาจาข่มขู่คุกคามของซูเฉิน เผ่าวิญญาณกลับหัวเราะออกมา “ต้องการให้ข้ามอบหินพายุสายฟ้าทั้งๆที่ต้องตายอยู่ดี … เจ้าช่างฝันเฟื่อง!”

 

ในเมื่อซูเฉินไม่ยอมปล่อยมันไป แล้วเหตุใดมันต้องมอบหินพายุสายฟ้าให้ด้วยเล่า?

 

จะอย่างไรก็ตาย เช่นนั้นก่อนที่มันจะตาย ก็ก่อกวนและสาปแช่งซูเฉินให้สาแก่ใจที่สุดแล้วกัน

 

“มีความกล้าไม่เลว ฉันหวังว่าแกยังคงปากแข็งต่อไป”

 

สีหน้าของซูเฉินมืดมนลง สิ้นเสียง เขาก็เหยียดมือ สะบัดประกายสายฟ้าออกมา พุ่งเป็นเส้นเล็กๆยิงเข้าใส่หัวของเผ่าวิญญาณ

 

“เวทย์สายฟ้า! นี่เจ้าเป็นปรมาจารย์มนตราด้วย?”

 

เผ่าวิญญาณเพียงเอ่ยปาก แต่แล้วมันก็กรีดร้องคร่ำครวญเนื่องจากโดนไฟช็อต

 

แม้ซูเฉินจะปลดปล่อยเวทย์สายฟ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ท้ายที่สุดแล้ว ข้างในสายฟ้ามันผสานไปด้วยอำนาจของ [สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งความป่าเถื่อน] ดังนั้นพลังทำลายล้างไม่อาจดูแคลน

 

ทุกข์ทรมานจากสายฟ้า กลิ่นอายของเผ่าวิญญาณแห้งเหือดลงอย่างรวดเร็ว ซบเซาจนถึงขีดสุด เปลวไฟในเบ้าตามันสลัวลง ราวกับจะวูบดับได้ทุกเมื่อ

 

ซูเฉินไม่พูดอะไรมากความ ยกมือขึ้นและดีดนิ้ว ครั้งนี้ปรากฏเปลวไฟสีแดงเล็กๆขึ้นที่ปลายนิ้วเขา

 

แม้จะเป็นเพียงเปลวไฟเล็กๆ แต่อำนาจที่แฝงอยู่ในเปลวไฟมันร้อนแรงมาก

 

“มาดูกันว่าแกจะหุบปากต่อไปได้อีกนานแค่ไหน” ซูเฉินเบ้ปากเล็กน้อย ตั้งท่าเตรียมสะบัดเปลวไฟ

 

“ข้าบอกแล้ว! มันอยู่ข้างในถ้ำ โปรดให้ข้าได้จากไปอย่างสงบเถิด!”

 

ครั้งนี้เผ่าวิญญาณหวาดกลัวจริงๆ ยอมสารภาพออกมา