Ep.213

 

ซูเฉินไม่ลังเลเลย กระโดดลงจากรถ กวาดสายตามองไปยังอาคารหลังเล็ก ตะโกนเสียงดังว่า “พวกคุณทั้งสามคนลงมา!”

 

หวู่หยางเป็นพวกมีนิสัยขี้กังวล เดินเข้ามาข้างกายซูเฉินและเอ่ยถามทันที

 

“ซูเฉิน มีคนดักซุ่มอยู่ในอาคารงั้นหรอ”

 

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ แค่คนธรรมดาสามคน” ซูเฉินตอบกลับไป

 

เมื่อรู้ว่าเป็นแค่คนธรรมดา หวู่หยางก็ไม่ซักไซ้เพิ่มเติม กลับไปขุดหาหินพลังงานต่อ

 

ทั้งสามคนบนตึกสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของซูเฉิน

 

ริมฝีปากของเด็กชายตาโตสั่นระริก “หัวหน้า ทำอย่างไรดี เหมือนเขาจะเรียกพวกเรา”

 

ชายหน้าไหม้แดดกัดฟัน “งั้นก็ลงเถอะ ลงไปพร้อมกันนี่แหละ”

 

หากเคราะห์ดีก็แล้วไป หากเคราะห์ร้ายคงหลีกเลี่ยงเภทภัยไม่ได้ ในเมื่อถูกพบแล้ว ถ้ายังคงซ่อนตัว อาจเป็นการยั่วโทสะอีกฝ่าย

 

ไม่นาน ชายหน้าไหม้แดดและอีกสองคนก็ปีนลงมาจากบันไดหนีไฟ

 

“ผู้อาวุโสทุกท่าน พวกเราแค่ถูกซอมบี้ไล่ล่า เลยมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง โปรดอย่าเข้าใจผิดไป” ชายหน้าไหม้แดดกล่าวด้วยความกลัว

 

“พรืดดดด!”

 

สือตั้วตั้วอดไม่ไหว หลุดหัวเราะออกมา

 

เธออายุแค่เจ็ดขวบ แต่ในสายตาอีกฝ่าย เธอดันกลายเป็นผู้อาวุโสไปซะงั้น

 

“ดูคุณสิ ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ใช่ซอมบี้ซักหน่อย”

 

เห็นอีกฝ่ายตัวสั่นงันงกราวกับคนขวัญผวา ซูเฉินส่ายหัว จากนั้นมองไปยังเด็กชายตาโต เอ่ยถามว่า “นายชื่ออะไร”

 

“ท่านอาวุโส ฉันชื่อโจวหยุน” เด็กชายตาโตกล่าวเสียงสะอื้น รีบตอบกลับ

 

“เอาล่ะโจวหยุน นายมีหินรวมดาราอยู่กับตัวใช่ไหม?” ซูเฉินมองโจวหยุน และเอ่ยถาม

 

โจวหยุนชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่เคยได้ยินชื่อ ‘หินรวมดารา’ มาก่อน แต่มีแร่บางชนิดอยู่บนตัวเขาจริงๆ ดังนั้นรีบหยิบมันออกมาแล้วพูดว่า “ท่านอาวุโส เป็นแร่ชิ้นนี้ใช่หรือไม่”

 

สิ่งที่โจวหยุนหยิบออกมาคือหินขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือซึ่งมีสีดำสนิท แต่บนผิวเคลือบไปด้วยแสงดาว เปล่งแสงออกมาเล็กน้อย เพียงมองก็รู้ว่าไม่ใช่วัตถุธรรมดา

 

ดวงตาของซูเฉินเปล่งประปาย กล่าวกับโจวหยุน “ขอฉันดูหน่อย”

 

โจวหยุนวิ่งเหยาะๆไปข้างหน้า ประเคนยื่นด้วยสองมือ

 

ซูเฉินหยิบมันขึ้นมาดู แล้วกลับไปข้างใน [รถศึกอัจฉริยะ]

 

โจวหยุนและคนอื่นๆไม่กล้าเคลื่อนไหว ยืนนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่ที่เดิม

 

“เสี่ยวจือ นี่คือหินรวมดาราใช่ไหม” ซูเฉินถาม [รถศึกอัจฉริยะ] ทันทีที่ขึ้นมา

 

“ใช่ เจ้านาย”

 

ใบหน้าของซูเฉินเปี่ยมไปด้วยความยินดี “แล้วถ้าอยากอัพเกรดพลังโจมตีของตาข่ายพายุแม่เหล็ก ต้องใช้หินรวมดารากี่ก้อน?”

 

“ต้องการประมาณ 20 ก้อน”

 

ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ก้าวลงจากรถ มาหยุดอยู่เบื้องหน้าโจวหยุน

 

“โจวหยุน นายพบแร่นี่ที่ไหน?”

 

หินรวมดาราก้อนเดียวไม่พอใช้อัพเกรด ดังนั้นต้องหามาให้มากกว่านี้

 

“ผมหยิบมันขึ้นมาจากแม่น้ำใกล้ๆเนินเขาของพวกเรา” โจวหยุนตามตอบความจริง

 

“แล้วแร่นี้ยังมีอีกเยอะไหม” ซูเฉินขยับเข้าไปใกล้ ลอบถามหยั่งเชิง

 

โจวหยุนส่ายหัว “เคยมีเยอะมาก แต่ภายหลังพวกมันถูกสถานชุมชนฮั่วหลางขุดออกไปหมดแล้ว แม้แต่ของที่พวกเราเคยเก็บไว้ก่อนหน้านี้ ก็ถูกพวกมันแย่งชิงไป”

 

ได้ยินแบบนั้น ซูเฉินค่อยๆหรี่ตาลง

 

สถานชุมชนฮั่วหลางที่เอ่ยจากปากของโจวหยุน เป็นคนปล้นสะดมหินรวมดาราไป นั่นหมายความว่าสถานชุมชนฮั่วหลางเป็นที่รวมตัวของพวกโจร

 

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็เข้าทางซูเฉินอย่างไม่ต้องสงสัย

 

ในเมื่อพวกเขาสามารถปล้นคนอื่นได้ งั้นคนอื่นก็สามารถปล้นพวกเขาได้เช่นกัน

 

“หินรวมดาราที่พวกนายเก็บรวบรวมมาได้ตอนนี้ มีทั้งหมดกี่ก้อน” ซูเฉินถาม

 

“สถานชุมชนฮั่วหลางจะขอแร่จากเราทุกเดือน หากพวกเขาไม่ได้ พวกเขาก็ขู่จะฆ่าคน ทั้งตัวผมมีแค่ชิ้นเดียว” โจวหยุนกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าสลด