Ep.190

ส่วน [มังกรศักดิ์สิทธิ์ขนเพลิงมายา] นั้นจะสุดยอดแค่ไหน เอาไว้ถึงวันที่สามารถแลกแต้มพลังงานได้เดี๋ยวรู้กัน

ซูเฉินไม่เสียเวลาคิดมากความ ก้มหยิบชิ้นส่วนต่อ

“คุณได้รับ [โพชั่นฟื้นฟูพลังเวทมนต์เต็มจำนวน] *1 , ชิ้นส่วนที่ต้องการ (1/1)  , จำนวนองค์ประกอบครบแล้ว คุณต้องการเลือกปลดล็อคหรือแลกเปลี่ยนเป็นแต้มพลังงาน?”

“แลกแต้มพลังงาน”

“คุณได้รับ [อัพเกรดอัญมณี] *1 , ชิ้นส่วนที่ต้องการ (1/1)  , จำนวนองค์ประกอบครบแล้ว คุณต้องการเลือกปลดล็อคหรือแลกเปลี่ยนเป็นแต้มพลังงาน?”

“ปลดล็อค”

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ชิ้นส่วนทั้งหมดก็ถูกเก็บรวบรวม

ซูเฉินลองตรวจสอบใน [ร้านค้าวันสิ้นโลก] พบว่าแต้มพลังงานทะลุเลข 9 ไปแล้ว ปัจจุบันอยู่ที่ 9036 แต้ม

เห็นตัวเลขนี้ รอยยิ้มก็ผุดขึ้นตรงมุมปากเขา

หลังจากนั้นอีกสักพักหนึ่ง ซูเฉินก็เดินขึ้นไปบน [รถศึกอัจฉริยะ] นั่งลงหน้าแผงควบคุมส่วนกลาง

หลังจากสังหารซอมบี้ในเมืองหวังเยว่ เขาก็ต้องการค้นหาที่อยู่ของซอมบี้ตัวอื่น และรวบรวมแต้มพลังงานให้ครบ 10,000 โดยเร็วที่สุด

แต่เมื่อมองไปยังหน้าจอควบคุมส่วนกลาง ซูเฉินก็ต้องขมวดคิ้วทันที

นั่นเพราะเขาไม่พบฝูงซอมบี้ที่มีจำนวนมากบนหน้าจอเลย ในทางกลับกัน กลับพบว่าในสถานที่ที่มีจุดสีน้ำเงินหลายสิบจุด มีจุดสีดำปรากฏขึ้นแทน

จุดสีดำเป็นตัวแทนของสิ่งมีชีวิตจากต่างโลก

เขายังจำได้ดี ว่าพืชโลหิตที่เคยฆ่าไปก่อนหน้านี้ ก็เป็นสิ่งมีชีวิตต่างโลกเช่นกัน

“ครั้งนี้คงไม่ใช่พืชโลหิตตัวอื่นหรอกนะ” ซูเฉินเริ่มจินตนาการ เมื่อคราวนั้นที่เขาสังหารพืชโลหิต มันไม่เพียงดรอปชิ้นส่วนเป็นสิบชิ้น แต่ยังได้รับแก่นอสูรเลเวล 3 มาด้วย

ซูเฉินลองสังเกตในจุดที่มีจุดสีดำอยู่ และพบว่าตำแหน่งของมันอยู่ใกล้กับเขามาก สมควรอยู่ในเมืองหวังเยว่นี่แหละ

เมื่อย้อนนึกไปถึงพืชโหลิตที่จับมนุษย์มาควบคุมและทรมานนับสิบคน ซูเฉินจึงพิจารณาว่าจุดสีดำนี้น่าจะเป็นพืชโลหิตเช่นกัน

ในเมื่อการฆ่ามันจะมีโอกาสได้รับของดี เป็นธรรมดาที่เขาไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป

หลังจากนั้นไม่นาน ซูเฉินลงจากรถ เดินเข้าไปหาหวู่หยางและกล่าวว่า “หัวหน้าหวู่ ผมมีบางอย่างต้องออกไปทำข้างนอก พวกคุณระวังตัวด้วย”

ยังมีหินพลังงานอีกจำนวนมากให้ขุดที่นี่ เขาไม่ต้องการให้หวู่หยางและคนอื่นๆติดตามไปด้วย

แน่นอน ก่อนจากไปก็ต้องอธิบาย

มิฉะนั้น หากผู้นำเช่นเขาหายตัวไปโดยไม่มีเหตุผล คนที่เหลือจะไม่อยู่รอจนถูกฆ่าตายหรอกหรือ?

“ไว้ใจผมได้เลย” ซูเฉินยิ้ม หันหลังเดินแยกตัวจากไป

เพื่อป้องกันว่าจะไม่มีอุบัติเหตุใดๆเกิดขึ้น เขาตัดสินใจทิ้ง [นักรบจักรกล] เอาไว้ที่นี่

[นักรบจักรกล] มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับผู้วิวัฒนาการเลเวล 4 มีมันอยู่ด้วย ก็น่าจะพอรับประกันความปลอดภัยของคนอื่นๆ

มุ่งหน้าไปตามตำแหน่งที่แสดงบนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง ไม่ช้าซูเฉินก็เดินมาถึงคฤหาสน์หลังหนึ่ง

ประตูคฤหาสน์ถูกเปิดไว้ ข้างในเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

ผู้คนหลายสิบกำลังแย่งชิงทรัพย์สินภายใน บางครั้งก็ต่อสู้กัน

เห็นฉากนี้ ซูเฉินก็อึ้งไปเล็กน้อย

เดิม เขาคิดว่าคนเหล่านี้คงถูกพืชโลหิตควบคุม แต่ภาพตรงหน้า แตกต่างจากที่เขาคิดเอาไว้อย่างเห็นได้ชัด

ซูเฉินกวาดสายตามอง เดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์

คนข้างในก็สังเกตเห็นซูเฉินเช่นกัน แต่ไม่มีใครสนใจ พวกเขายังคงแย่งชิงทรัพย์สมบัติอย่างบ้าคลั่ง

“พวกคุณหยุดก่อน ฉันมีเรื่องจะถาม” เมื่อก้าวเข้ามา ซูเฉินก็ป่าวประกาศออกไป

ชายร่างกำยำเหลียวมองเขา เมื่อเห็นว่าซูเฉินอายุยังน้อยและแปลกหน้า เขาก็เอ่ยด้วยความรังเกียจว่า “ไอ้หนู ไสตูดไปให้พ้น อย่ามารบกวนบิดาหาของ”

สายตาของซูเฉินเริ่มเย็นลง เขาเหยียดมือแล้วยิงใบมีดสายลมออกไป ตัดร่างชายกำยำแยกเป็นสองส่วน

“ซู้ดดดดด”

ภายในคฤหาสน์ คนที่เหลือสูดหายใจเย็นพร้อมกัน

ทุกคนมองมายังซูเฉินด้วยความหวาดกลัวและสับสน บางคนขี้ขลาดเกินไป สองขาสั่นเทาพยุงตัวไว้ไม่อยู่

“นายท่าน ฉันไม่ต้องการของที่นี่แล้ว ทั้งหมดยกให้คุณเลย ขอแค่ปล่อยฉันไป”

ชายชราร่างผอมบางคิดว่าซูเฉินมาที่นี่เพื่อปล้นชิงเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงเกิดความหวาดกลัว โยนของที่อยู่ในมือลงพื้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น คนอื่นๆก็ทำตาม ทั้งหมดอ้อนวอนขอความเมตตาจากซูเฉิน