181

ลง 181 182

Ep.181

ซูเฉินเดิมแค่ต้องการพูดคุย หากอีกฝ่ายรู้ว่าอะไรควรไม่ควร และรีบหลีกทางให้ เขาก็จะยอมปล่อยไป

แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีความตั้งใจแน่วแน่ เขาเลยเปลี่ยนใจ จัดให้ตามที่ต้องการ

ซูเฉินหันกลับมา ตะโกนไปทางรถ “ต้าหนิว เฉาหราน หยางฮ่าว พวกนายสามคนลงมา!”

สือต้าหนิวและอีกสองคนรีบลงจากรถ วิ่งมาหาซูเฉิน

“พี่เฉิน มีอะไรให้รับใช้” หยางฮ่าวเอ่ยปากเป็นคนแรก

แต่ก่อนที่ซูเฉินจะทันได้พูดออกไป ชายหน้าบากก็ระเบิดเสียงออกมาอีกครั้ง “เจ้าหนู นี่แกหูหนวกหรอ? ฉันบอกแล้วไงว่าให้ทุกคนลงมา คิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าแกหรือ?”

ได้ยินชายหน้าบากกล้าด่าซูเฉิน หยางฮ่าวและอีกสองคนตะลึงงัน หันมองไปยังชายหน้าบากด้วยสายตาราวกับมองคนที่ตายไปแล้ว

“อย่าให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียว” ซูเฉินทิ้งท้าย หันหลังเดินกลับขึ้นไปในรถ

กำจัดตัวตลกไม่กี่ตัว ไม่คุ้มค่าให้เขาลงมือ

เพียงแต่หากใช้พวกมันเป็นเครื่องมือฝึกฝนให้พวกหยางฮ่าวเพิ่มประสบการณ์ในการต่อสู้ ก็ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง

เมื่อซูเฉินหันหลังกลับ พวกหยางฮ่าวก็มองหน้ากัน แล้วเปิดฉากโจมตีทันที

เป้าหมายแรกย่อมเป็นชายหน้าบาก ก็ใครเล่าใช้ให้เจ้าบ้านี่กล้าด่าพี่เฉิน?

ถ้าไม่ฆ่ามันเป็นคนแรก จะให้ฆ่าใคร?

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันบ้าคลั่งของพวกหยางฮ่าว ชายหน้าบากตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง มุมปากของเขาสั่นระริก “สามผู้วิวัฒนาการ .. ”

เขากระจ่างแล้ว ว่าคราวนี้ตนดันไปเตะแผ่นเหล็กเข้า

และบทเรียนที่ได้รับก็แสนเจ็บปวด เพราะราคาที่ต้องจ่าย .. คือชีวิต!

ตามมาติดๆด้วยเสียงร้องโหยหวนน่าสังเวช ชายหน้าบากถูกค้อนยักษ์ของสือต้าหนิวทุบเป็นเนื้อบด

คนอื่นๆเมื่อเห็นถึงความดุร้ายและทรงพลังของพวกต้าหนิว ไหนเลยจะกล้ารั้งอยู่ แตกกระเจิงหลบหนีด้วยความหวาดกลัว

อย่างไรก็ตาม ต่อให้พวกเขาตัดสินใจหนี แต่พวกต้าหนิวก็ไม่ยอมปล่อยไป

อาศัยข้อได้เปรียบในด้านความว่องไวของผู้วิวัฒนาการ ทั้งสามไล่ตามและสังหารพวกมันทีละคน

“พี่เฉิน พวกแมลงวันหายไปหมดแล้ว” กลับขึ้นมาในรถ หยางฮ่าวรายงานสถานการณ์แก่ซูเฉิน

ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อย กล่าวว่า “เสี่ยวจือ มุ่งหน้าต่อได้”

[รถศึกอัจฉริยะ] ขับต่อไปอีก 500 เมตร ก็จอดกลางถนน

ในซากปรักหักพังทางด้านขวาของถนน มีซอมบี้หลายร้อยตัวปรากฏขึ้น

ณ เวลานี้ พวกมันแยกเขี้ยวยิงฟัน คำรามมาทาง [รถศึกอัจฉริยะ]

“ซูเฉิน ทำไมพวกมันถึงไม่เข้ามาโจมตีพวกเราล่ะ?” ตันหลินถาม

ตามสถานการณ์ปกติแล้ว ตราบใดที่ซอมบี้ค้นพบการดำรงอยู่ของมนุษย์ พวกมันจะรีบกระโจนเข้ามาฆ่าอย่างไม่ลังเล

และกลุ่มซอมบี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็กำลังขู่คำรามใส่พวกเขา แสดงว่าพบตัวพวกเขาแล้วอย่างชัดเจน แต่กลับไม่มีวี่แววว่าจะวิ่งเข้ามาเลย

ซูเฉินถอนสายตาจากพวกมัน หันมากล่าวอย่างเป็นกันเองว่า “เธอยังจำกองกำลังซอมบี้ได้ไหม”

“จำได้” ตันหลินพยักหน้า แต่แล้วหางตาก็ต้องกระตุกทันที เอ่ยตะกุกตะกัก “นาย .. นายกำลังจะบอกว่า ในกลุ่มซอมบี้ของที่นี่ มีซอมบี้ที่มีสติปัญญาอยู่ด้วยงั้นหรอ?”

ซูเฉินพยักหน้า เขาสงสัยเรื่องนี้มาซักพักแล้ว ยิ่งได้เห็นพฤติกรรมของซอมบี้ที่นี่ เขาก็ยิ่งมั่นใจ

ซอมบี้เหล่านี้คงได้รับคำสั่งอย่างชัดเจน ว่าห้ามโจมตีมนุษย์ตามอำเภอใจ

และมีเพียงซอมบี้ที่มีสติปัญญาเท่านั้น จึงจะสามารถหยุดพวกมันได้

“ซูเฉิน พวกซอมบี้ไม่เข้ามา แล้วแบบนี้พวกเราจะทำยังไงกันดี?” หวูหยางถาม

ซูเฉินหรี่ตา กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า“มนุษย์และซอมบี้ก็เหมือนน้ำกับไฟ ไม่มีทางอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ดังนั้นครั้งนี้พวกเราจะเป็นฝ่ายเริ่มโจมตีเอง”

“เข้าใจแล้ว” หวู่หยางพยักหน้า ลูบไล้ [ดาบเหล็กดาวตก] สายตาจดจ้องไปยังซอมบี้ที่อยู่นอกรถ

“ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม พวกเราจะเริ่มล่าซอมบี้กันแล้ว” ซูเฉินป่าวประกาศ ก้าวลงจากรถเป็นคนแรก

“รับทราบ!”

หยางฮ่าวส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้น เดินในท่ากระโดดตามซูเฉินไป