Ep.164

หวู่หยางมองไปยังซูเฉิน คล้ายถามความเห็นว่าเขาต้องการให้ทำหรือไม่

“หัวหน้าหวู่ สบายใจได้ อัดให้ยับไปเลย” ซูเฉินยิ้มเบาๆ

ได้ยินเช่นนั้น หวู่หยางก็โล่งใจ แต่ก็ยังกำชับหยางฮ่าวว่า “เตรียมตัวให้พร้อม ฉันจะลงมือแล้วนะ”

“ช้าก่อนลุงหวู่”

หยางฮ่าวยื่นโล่ไว้เบื้องหน้าเขา ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

เมื่อเห็นหยางฮ่าวพร้อมแล้ว หวู่หยางก็คว้า [ดาบเหล็กดาวตก] ขึ้นมา และฟันมันออกไป

บังเกิดเสียงเคร้ง! ดังสนั่น

ตกอยู่ภายใต้พละกำลังมหาศาล หยางฮ่าวล้มก้นกระแทกกับพื้น สภาพเขาดูตื่นตระหนกเล็กน้อย ทว่าไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

“โล่นี้สามารถทนต่อการโจมตีเต็มกำลังของผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 ได้จริงๆ” หยางฮ่าวรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

กระทั่งหวู่หยางที่ใช้ [ดาบเหล็กดาวตก] โจมตี ก็ยังไม่สามารถทำลายโล่พลังงานได้สำเร็จ เท่านี้ก็แสดงให้เห็นแล้ว ถึงความแข็งแกร่งของ [โล่ชาร์จพลัง]

“พี่เฉิน แล้วกริซของฉันล่ะ? มันมีคุณสมบัติพิเศษอะไรไหม?” เฉาหรานเริ่มฉุกคิดขึ้นได้ เอ่ยถามซูเฉิน

แผ่นจานขนาดเล็กของหยางฮ่าวอาจดูไม่โดดเด่น แต่กลับครอบครองพลังป้องกันที่แข็งแกร่ง ฉะนั้นกริซของเขาเองก็น่าจะมีคุณสมบัติพิเศษด้วยเช่นกันใช่หรือไม่?

“มีสิ มันคมมาก เหมาะสำหรับการเจาะหรือควักลูกตา” ซูเฉินกล่าวอย่างจริงจัง

“เอ๋?”

เฉาหรานตะลึงงัน

แม้เขาจะเคยทำลายดวงตาของผู้อื่นถึงสองครั้ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องทำแบบนั้นทุกครั้งที่เจอศัตรูรึเปล่า?

นี่เขาดูเหมือนคนชอบควักลูกตาคนอื่น แล้วจับมาห้อยเป็นเครื่องประดับหรือ?

แล้วอีกอย่าง เพื่อความสะดวกในการทำลายลูกตา เขาเลยได้อาวุธเป็นกริซเนี่ยนะ?

มองไปยังสีหน้างุนงนของเฉาหราน ซูเฉินก็ไม่คิดหยอกล้อเขาอีกต่อไป เอ่ยตามจริงว่า “การทำลายลูกตาเป็นแค่คุณสมบัติอย่างนึงของมันเท่านั้น ความสามารถที่แท้จริงของมันก็คือการเคลื่อนย้ายในชั่วพริบตา โดยมีรัศมีอยู่ในช่วงห้าเมตร”

“เคลื่อนย้ายในชั่วพริบตา?” เฉาหรานพึมพำด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ซูเฉินขอ [กริซอเวจี] มาแล้วกล่าวว่า “คุณต้องควบคุมมันด้วยความคิด เดี๋ยวฉันจะแสดงให้ดู”

สิ้นเสียง เห็นแค่เพียง [กริซอเวจี] หายวับในฉับพลัน

เมื่อมันปรากฏขึ้นอีกครั้ง ปลายแหลมของใบมีดก็จ่ออยู่เบื้องหน้าตาขวาของเฉาหรานแล้ว ห่างเพียงไม่กี่มิลก็จะสัมผัสกับลูกตาเขา

“เห็นไหม? นี่แหละความสามารถในการเคลื่อนย้ายชั่วพริบตา” ซูเฉินกล่าวเบาๆ

“พะ .. พี่เฉิน ฉันเข้าใจแล้ว พี่ช่วยเอามันออกไปจะได้ไหม” เฉาหรานยิ้มขม

ตอนนี้ [กริซอเวจี] ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา มันทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมาก มากซะจนเหงื่อเย็นผุดพรายเต็มแผ่นหลัง

หากซูเฉินเกิดควบคุมเจ้าสิ่งนี้พลาดขึ้นมา เขาไม่กลายเป็นคนพิการไปเลยหรือ?

ซูเฉินเรียก [กริซอเวจี] กลับมา วางมันคืนในมือเฉาหราน ยิ้มและเอ่ยถามว่า “คุณคิดยังไงกับกริซนี้?”

“มันแข็งแกร่งมาก เหมาะสำหรับการลอบโจมตีทีเผลอ” เฉาหรานพยักหน้าและกล่าว

ความสามารถในการเคลื่อนย้ายชั่วพริบตาไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้บ่อยครั้งนัก แต่หากเกิดขึ้นแล้วก็ยากที่จะป้องกัน มันเหมาะมากๆสำหรับการลอบโจมตีโดยที่ศัตรูไม่ทันตั้งตัว

“ใช่ไหมล่ะ ฉันรู้สึกว่า [กริซอเวจี] มันเหมาะกับนิสัยของคุณมากจริงๆ” ซูเฉินตบไหล่เฉาหราน ผุดรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมาย

หือ?

พี่เฉินหมายความว่ายังไงกัน?

นี่เขาชมฉันใช่ไหม? หรือว่าประชดกันแน่?

เฉาหรานเริ่มสับสนงุนงงอีกครั้ง

หลังจากแจกอาวุธแล้ว ซูเฉินก็หยิบ [เตาอเนกประสงค์] ออกมา เริ่มเตรียมอาหารเย็น

ภายในรถ ไม่ช้าก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะครื้นเครง

หลังจากกินดื่มกันเต็มคราบ ทุกคนก็หาที่พักผ่อนของตัวเอง

เนื่องจากพวกเขาอยู่ใน [รถศึกอัจฉริยะ] จึงไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดอันตรายใดๆ ผลอยหลับไปทีละคนอย่างรวดเร็ว

ในเช้าตรู่วันถัดมา [รถศึกอัจฉริยะ] ยังคงมุ่งหน้าสู่สถานชุมชนชางเยว่

ซูเฉินมองไปยังจอควบคุมส่วนกลาง พบว่ามีจุดสีแดงจำนวนมากภายในสถานชุมชน กะคร่าวๆมีราวๆ 10,000 ตัว

“ดูเหมือนจะเป็นวันที่ต้องสู้สุดเหวี่ยงกันอีกวัน”

จินตนาการไปถึงเศษชิ้นส่วนจำนวนมากที่กำลังจะดรอปลงมา มุมปากของซูเฉินค่อยๆยกยิ้มขึ้นอย่างช้าๆ