ลง 163 164
Ep.163
เกือบสองชั่วโมง ซูเฉินถึงเก็บชิ้นส่วนทั้งหมดครบ
ส่วนใหญ่ถูกแปลงเป็นแต้มพลังงาน จนปัจจุบันแต้มพลังงานทั้งหมดเกินเลข 3 ไปแล้ว มีอยู่มากถึง 3358 แต้มพลังงาน
“จุดหมายที่จะได้แลกเปลี่ยน [กายาเทพอสูรนิรันดร์ ] เหลืออีกไม่ไกลแล้ว” รอยยิ้มปรากฏขึ้นตรงมุมปากของซูเฉิน
แม้ยังเหลือช่องว่างอีกกว่า 6,000 แต้ม แต่ห้ามลืมนะว่ากองกำลังซอมบี้ของจิ่นเฟยซีมีจำนวนมากกว่า 100,000 ตัว ตราบใดที่พวกมันที่เหลือถูกฆ่าตายหมด การแลกเปลี่ยน [กายาเทพอสูรนิรันดร์] ก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม
ตั้งสติสักพัก ซูเฉินถอนหายใจ หันไปช่วยคนอื่นๆขุดหินพลังงาน
มีซอมบี้มากกว่าหมื่นตัวถูกฆ่าตาย หวู่หยางและคนอื่นๆแม้ก้มหน้าขมักเขม้น แต่จนถึงตอนนี้พวกเขายังขุดได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
จนกระทั่งฟ้าเริ่มมืดลง หินพลังงานทั้งหมดก็ถูกขุดออกมา
ซูเฉินเรียกทุกคนขึ้นไปบนรถ แล้วขับออกจากที่นี่
“เสี่ยวจือ มุ่งหน้าไปยังสถานชุมชนชางเยว่ และจอดพักเมื่ออยู่ห่างราวๆ 3 กิโลเมตร” ซูเฉินสั่ง
สถานชุมชนชางเยว่ เป็นไปได้สูงว่าอาจถูกจิ่นเฟยซียึดครองไปแล้ว ที่นั่นจะต้องมีซอมบี้เหลืออยู่เป็นจำนวนมาก
จุดประสงค์ของซูเฉินที่ไปที่นั่นก็เพราะต้องการฆ่าซอมบี้ทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มืดแล้ว บวกกับการสังหารและเก็บกวาดซอมบี้นับหมื่นตัว ทุกคนล้วนเหนื่อยล้า
ดังนั้นซูเฉินตั้งใจจะพักผ่อนในคืนนี้ แล้วค่อยทำภารกิจกวาดล้างซอมบี้ในสถานชุมชนชางเยว่เมื่อรุ่งสาง
[รถศึกอัจฉริยะ] ขับออกไปอย่างช้าๆ ระหว่างนั้นซูเฉินหยิบอาวุธที่ดรอปได้ก่อนหน้านี้ แจกจ่ายทุกคน
“ตั้วตั้ว ฉันขอมอบ [ปืนพกเพาส์] ให้กับเธอ จะได้มีอาวุธคอยช่วยพี่สาวทั้งสองในอนาคต” ซูเฉินกล่าวพลางวาง [ปืนพกเพาส์ เลเวล 1 ] ลงในมือสือตั้วตั้ว
“ขอบคุณพี่เฉิน!” สือตั้วตั้วรับ [ปืนพกเพาส์ เลเวล 1 ] หันหลังวิ่งไปทางหยางเฉียนและตันหลิน ตะโกนด้วยความตื่นเต้น “พี่สาวตันหลิน พี่สาวหยางเฉียน หนูได้ปืนด้วยล่ะ!”
ยามใดที่สือตั้วตั้วเปลี่ยนอารมณ์เป็นดุร้าย เธอจะกลายเป็นนางมารน้อย กระทั่งมนุษย์ผู้ใหญ่ เด็กสาวก็ยังกล้าฆ่า
แต่ยามอยู่กับหยางเฉียนและตันหลิน เด็กสาวกลับกลายเป็นอีกลุคหนึ่ง อยู่ในฐานะน้องสาวที่น่ารักของทั้งสอง
ซูเฉินรู้ดี ว่าเด็กสาวน่ารักสดใสคนนี้ คือธรรมชาติที่แท้จริงของสือตั้วตั้ว
ทว่าท่ามกลางหายนะวันสิ้นโลก สือตั้วตั้วจำเป็นต้องพยายามอย่างหนักเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเอง
เพราะเด็กสาวรู้ดี ว่าหากเธอไม่โหดร้าย ก็จะไม่สามารถเอาชีวิตรอดในโลกใบนี้ได้
จากนั้น ซูเฉินหยิบ [ดาบเหล็กดาวตก] และ [มีดเหล็กทมิฬ] ออกมาพร้อมกัน มอบให้หวู่หยางและหยางหลิงเทียนตามลำดับ
ทั้งสองมีความสุขมาก ฉีกยิ้มจนขอบปากเกือบสูงขึ้นไปชนกับใบหู
“หยางฮ่าว เฉาหราน มานี่สิ” ซูเฉินกล่าว
“พี่เฉิน พวกเรามาแล้ว”
เฉาหรานกับหยางฮ่าวรู้ว่าซูเฉินกำลังจะมอบอาวุธให้พวกเขา จึงก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า
“กริซนี่เป็นของคุณ ส่วนโล่นี่เป็นของนาย”
ซูเฉินแจกจ่ายตามความเหมาะสม มอบ [กริซอเวจี] ให้เฉาหราน [โล่ชารจ์พลัง] ให้หยางฮ่าว
“พี่เฉิน เจ้าสิ่งนี้ทำงานยังไง?” หยางฮ่าวรู้สึกงงเล็กน้อย
แม้เขาจะรู้ว่าสิ่งที่ซูเฉินมอบให้ยังไงก็เป็นของดี แต่ก้มลงมองไปยังแผ่นจานขนาดเท่าฝ่ามือ เขาก็ยังรู้สึกว่ามันธรรมดาเกินไป
“ใส่หินพลังงานลงไป แล้วกดสวิตช์ … ” ขณะกล่าว ซูเฉินสาธิตให้ดู
เมื่อเห็นโล่พลังงานสีฟ้าปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา หยางฮ่าวถามด้วยความประหลาดใจว่า “พี่เฉิน นี่มันมีไว้สำหรับป้องกันใช่ไหม?”
ซูเฉินพยักหน้า “มันสามารถทนต่อการโจมตีเต็มกำลังของผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 ได้”
“จริงๆหรอ?” ดวงตาของหยางฮ่าวสว่างไสวขึ้นทันที
หันไปหาหยางหลิงเทียนแล้วกล่าวว่า “คุณพ่อ พ่อช่วยทดสอบให้ผมหน่อยจะได้ไหม?”
หยางหลิงเทียนกลืนน้ำลาย มองหยางฮ่าวด้วยความว่างเปล่า แอบคิดกับตัวเองว่า ‘ทำไมบิดาต้องทำด้วย เกิดโล่พลังไม่ทำงานขึ้นมาเล่า?’
“งั้นไม่เป็นไร ลุงหวู่ ช่วยแทงผมที” เมื่อเห็นหยางหลิงเทียนไม่ขยับ หยางฮ่าวก็หันไปขอร้องหวู่หยาง
