1/8
Ep.147
ฮือ .. ฮือ ..!
เหล่าซอมบี้ระดับต่ำในตงเฉิงเองก็ได้กลิ่นนี้เช่นกัน เกิดความปั่นป่วนในคราเดียว เสียงคำรามร้อนรนคล้ายทนไม่ไหวดังก้องไปทั่วทุกหนแห่ง
สำหรับซอมบี้เหล่านี้ พวกมันไม่ค่อยมีสติปัญญามากนัก สัญชาติญาณที่เด่นชัดที่สุดคือการเดินหาอาหาร ทว่าด้วยแรงกดดันจากใจกลางเมือง ทำให้พวกมันไม่กล้าเข้าไปใกล้
ดังนั้น ด้วยความรู้สึกอึดอัดกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ เลยได้แต่ระบายออกมาเป็นเสียงคำราม
…
ห่างจากเมืองตงเฉิงไปราวๆ 100 กิโลเมตร ณ เขตทุ่งหญ้าแห่งหนึ่งในพื้นที่รกร้าง สุนัขขนเหลืองตัวใหญ่นอนนิ่งไม่เคลื่อนไหว
เจ้าสุนัขขนเหลืองตัวนี้ หากไม่นับเรื่องขนาด มันก็เหมือนกับหมาที่เลี้ยงกันทั่วไปในชนบท อย่างไรก็ตาม ขนบนร่างมัน มันขลับคล้ายถูกทาด้วยน้ำมัน คู่ดวงตาสีดำสว่างไสว ทอประกายไปด้วยไหวพริบ หากไม่ใช่เพราะหน้าท้องที่กระเพื่อมขึ้นลงทุกๆสองสามนาที มันคงดูเหมือนหินไร้ชีวิต
ไม่นานนัก เสียงสวบซาบพลันดังขึ้น เสียงนี้บ่งบอกว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้มัน
ได้ยินเสียงนี้ ตัวสุนัขขนเหลืองไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตาม กล้ามเนื้อทั่วตัวของมันเกร็งแน่นขึ้น ชัดเจนว่ากำลังเตรียมพร้อมโจมตี
จากนั้น ตรงบริเวณพงหญ้าเบื้องหน้า งูเห่าที่ทั้งตัวปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำ ลำตัวยาวประมาณ 2 เมตรเลื้อยออกมา แม้งูเห่าที่ยาวประมาณนี้ จะพอสามารถพบเห็นได้ในยุคที่โลกยังสงบสุข ทว่าแรงกดดันที่ออกจากตัวมัน กลับสูงส่งยิ่งกว่าฉู่เซวียนในตอนนี้เสียอีก
หรือกล่าวคือ งูเห่าตัวนี้มีพลังรบในระดับลอร์ดขั้นกลาง!
และสิ่งที่น่าตกใจที่สุดก็คือ มีรอยนูนเล็กๆสองจุดบนหน้าผากงูเห่าตัวนี้ อีกทั้งยังมีกรงเล็บน้อยๆสี่ข้างบริเวณช่วงท้อง ทำให้มันดูคล้ายมังกรในตำนาน!
แต่ในตอนนั้นเอง ร่างสุนัขขนเหลืองเปรียบดั่งกระบี่แหลม กระโจนเข้าใส่งูเห่าทันที
แม้ตัวมันจะเป็นถึงลอร์ดขั้นกลาง แต่ด้วยความว่องไวของสุนัขขนเหลือง งูเห่ากลับไม่มีเวลาทันได้ตอบสนอง
ฟ่อ!
งูเห่าส่งเสียงขู่ แต่สุนัขขนเหลืองไม่หวาดกลัวสักนิด มันฝังเขี้ยวยาว 7 นิ้วลงอย่าแม่นยำ
กร๊อบ!
ตามด้วยเสียงกระดูกถูกบด ร่างของงูเห่าร่วงลงกับพื้น กลิ่นอายแห่งชีวิตบนร่างเหือดหายไป
งูเห่าระดับลอร์ดขั้นกลาง เมื่ออยู่ภายใต้เงื้อมมือของสุนัขขนเหลือง ไม่น่าเชื่อจริงๆว่ามันจะทำอะไรไม่ได้เลย!
“เหอ เหอ สุดท้ายก็มาได้ซักที ที่ยอมรออยู่ตรงนี้มาทั้งอาทิตย์ไม่เสียเปล่าแล้ว!”
คล้ายในที่สุดกับดักที่วางไว้ก็สัมฤทธิ์ผล สุนัขขนเหลืองพูดถ้อยคำของมนุษย์ออกมา เปล่งเสียงสบายๆออกจากปากตน
แม้นี่จะเรียกว่าเป็นการลอบโจมตีก็ตาม ทว่ามันคือการโจมตีเพียงครั้งเดียวปลิดชีพลอร์ดขั้นกลาง!
สามารถพูดได้เลย ว่าพลังรบของสุนัขขนเหลืองตัวนี้ต้องน่าสะพรึงกลัวเอามากๆ!
“อืม ใช้ได้ เนื้อของสัตว์กลายพันธุ์ระดับลอร์ดเคี้ยวหนึบดี แถมยังให้พลังงานไม่เลว” สุนัขขนเหลืองพยักหน้า ระหว่างกินยังคงประเมินไม่หยุด
“แต่ดูเหมือนว่าฉันจะกินสัตว์กลายพันธุ์ระดับลอร์ดที่นี่หมดแล้ว ได้เวลาเปลี่ยนที่ซักที ”
จู่ๆสุนัขขนเหลืองคล้ายคิดอะไรบางอย่างออก มันกล่าวอย่างครุ่นคิด
แม้งูเห่าตัวนี้จะยาวถึงสองเมตร แต่มันไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้น ลำตัวหนาพอๆกับกำปั้นทารกเท่านั้น สุนัขขนเหลืองกัดสองสามคำก็เหลือครึ่งเดียวแล้ว
แต่ในตอนนั้นเอง สายลมหอบหนึ่งผ่านมา พัดยอดหญ้ารอบๆพริ้วไหว เกิดเสียงกรอบแกรบ
“หือ? กลิ่นนี้มัน ..?”
ในตอนนั้นเอง จมูกของสุนัขขนเหลืองกระตุก ดวงตาของมันเบิกกว้างราวระฆังทองแดง
2/8
Ep.148
ในวันสิ้นโลก สำหรับพวกสัตว์กลายพันธุ์ส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะกลายพันธุ์ไปในทิศทางไหน แต่ความสามารถเดิมที่ติดตัวมาตั้งแต่แรกจะยังคงอยู่ อีกทั้งยังเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล
เช่นเดียวกับสุนัขขนเหลืองตัวนี้ นอกจากพลังรบมหาศาลแล้ว ก่อนการกลายพันธุ์ ประสาทรับกลิ่นของมันโดดเด่นเป็นอย่างมาก สามารถรับกลิ่นอาหารที่อยู่ห่างออกไปเป็นเป็นหลายกิโลเมตรได้
และเวลานี้ สุนัขขนเหลืองที่เปี่ยมไปด้วยพลังรบ จมูกของมันกำลังกระตุกอย่างแรง บนใบหน้าแสดงพฤติกรรมคล้ายกำลังเพลิดเพลินแบบมนุษย์ออกมา “นี่มันอะไรกัน? ทำไมถึงได้หอมขนาดนี้ อาา!”
วินาทีถัดมา จู่ๆสุนัขขนเหลืองคล้ายคิดอะไรบางอย่างออก พริบตานั้นร่างมันหายวับไปจากจุดเดิม ทิ้งไว้เพียงภาพติดตาพร่าเลือน นอกจากนี้ยังมีเสียงตะโกนอย่างตื่นเต้นดังมาจากไกลๆ “อาหารอร่อย! รอฉัน! รอก่อนเถอะ!”
ส่วนซากงูเห่าอีกครึ่งที่เหลือ ถูกสุนัขขนเหลืองทิ้งไว้โดยไม่เหลียวหลังกลับมามองอีกเลย
…
อีกด้านหนึ่ง
กลางเมืองตงเฉิง
หลังจากที่ฉู่เซวียนโรยเครื่องปรุงทั้งหมดในมือเขาลงบนเนื้อเสียบไม้ กลิ่นหอมอันเข้มข้นก็ฟุ้งไปทั่ว เหล่าซอมบี้ระดับสูงทนไม่ไหวอีกแล้วตอนนี้ ทั้งหมดกลืนน้ำลายอย่างแรง ดวงตาของพวกเขาตรึงอยู่กับเนื้อเสียบไม้เบื้องหน้าฉู่เซวียน
เชื่อได้เลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะมีผู้แข็งแกร่งอย่างฉู่เซวียนกับอี้อี้อยู่ที่นี่ เกรงว่าเหล่าซอมบี้ระดับสูงคงไม่สามารถทนไหว กระโจนเข้าแย่งชิงพวกมันไปแล้ว
“อีกนิดเดียว ใกล้จะสุกได้ที่แล้ว” ฉู่เซวียนมองประกายแวววาวบนเนื้อเสียบไม้ พยักหน้าพูด
“สหายฉู่ พวกเราขอกินเลยได้ไหม”
ซอมบี้ตัวหนึ่งอดถามขึ้นมาไม่ได้ ระหว่างที่พูด ดวงตาของเขาไม่เคยเบนออกจากเนื้อเสียบไม้เลย สีหน้าท่าทีเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
ซอมบี้ที่เหลือพยักหน้าเช่นกัน แสดงพฤติกรรมไม่ต่างจากตัวแรกมากนัก
“ต้องให้เจ้าภาพเปิดงานก่อนสิ” ฉู่เซวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ยื่นไม้แรกให้อี้อี้
“อี้อี้ เธอเป็นคนแรก”
ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของอี้อี้ยิ้มหยี่เป็นจันทร์เสี้ยว “ขอบคุณพี่ชาย”
“เอ้านี่ นี่ของเธอ” ฉู่เซวียนยื่นไม้ต่อไปให้ มู่อ้าวซวง
มู่อ้าวซวงไม่เกรงใจ หลังจากรับมาแล้ว รอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่สามารถสั่นคลอนจิตใจก็เผยให้แก่ฉู่เซวียน
รอยยิ้มนี้ แม้จะอยู่ในสภาพซอมบี้ ก็ยังงดงามเป็นพิเศษ
“ทั้งคู่ลองกินดูว่ารสชาติเป็นยังไง ฉันพึ่งลองทำครั้งแรก” ฉู่เซวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่สนใจเหล่าซอมบี้ระดับสูงที่กำลังน้ำลายไหล
อี้อี้กับมู่อ้าวซวงพยักหน้า จากนั้นกัดเบาๆลงบนเนื้อ
“อื้มมม”
ทันทีที่เนื้อเข้าปาก ดวงตาของทั้งสองเบิกกว้าง ส่งเสียงร้องออกมาพร้อมกัน
จากนั้น ทั้งสองคล้ายรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ต้องสั่นสะท้านไปทั้งตัว ก่อนค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ คล้ายกำลังรับประการณ์อันยอดเยี่ยม
เห็นภาพนี้ เหล่าซอมบี้ระดับสูงที่เดิมร้อนใจอยู่แล้ว ก็ยิ่งเกิดอาการกระสับกระส่ายเข้าไปใหญ่
อย่างไรก็ตาม ฉู่เซวียนยังไม่ได้อนุญาต พวกเขาเลยไม่กล้าก้าวเข้าไปเช่นกัน
“เอาล่ะๆ ทุกคนมากินเถอะ” ฉู่เซวียนสังเกตเห็นพฤติกรรมของซอมบี้เหล่านั้นก็ยิ้มออกมา พร้อมหลีกทางให้พวกเขา
เห็นภาพนี้ เหล่าซอมบี้ระดับสูงนับสิบกรูกันเข้าไปทันที เนื้อเสียบไม้ถูกจับจองอย่างรวดเร็ว
“มีมากพอสำหรับทุกคน ไม่ต้องแย่งกัน …” ฉู่เซวียนเห็นภาพนี้ ได้แต่ร้องเตือน
แต่ไม่นาน เสียงของ ฉู่เซวียนก็จมหายไปใต้เสียงโวยวายของเหล่าซอมบี้
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันได้สองไม้!”
“ส่วนฉันสาม … ไม่สิ สี่ไม้ต่างหาก!”
“บ้าจริง ทำไมโชคร้ายแบบนี้ ฉันไม่ได้เลยซักไม้”
“เฮ้ยแกน่ะ มีตั้งสี่ไม้ แบ่งมาให้ฉันซักครึ่งนึงสิ … ”
