132

Ep.132

ระหว่างทางกลับ ซูเฉินพบเจอเรื่องไม่คาดฝัน เขาสังเกตเห็นว่าในเวลานี้ มีจุดสีน้ำเงินมากกว่าสิบจุดปรากฏขึ้นบนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง แถมตำแหน่งของพวกมันยังอยู่ใกล้กับก้อนหินใหญ่

เมื่อเขาจากไปในตอนเช้า ปากทางเข้าถ้ำไม่ได้ปิดสนิท หากมีคนบังเอิญพบเข้า มีแนวโน้มเป็นไปได้สูงว่าจะยึดถ้ำของตน

“เป็นใครอีกล่ะทีนี้?” ซูเฉินหรี่ตาพลางครุ่นคิด

ในแถบนี้ หลังการอาละวาดของคลื่นซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ คาดว่ามนุษย์ที่สามารถรอดชีวิตมาได้ คงมีไม่มากนัก

แต่ปัจจุบัน กลับมีคนนับสิบปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน ซูเฉินจึงต้องปลุกใจตัวเองให้ตื่นตัวเข้าไว้

เมื่อ [รถศึกอัจฉริยะ] ค่อยๆขับไปใกล้ก้อนหินใหญ่ หยางฮ่าวก็ร้องเตือน “พี่เฉิน ดูเหมือนจะมีคนเข้าไปในถ้ำของพวกเรา มีรถฐานทัพสองคันจอดอยู่ข้างนอก”

ซูเฉินสังเกตเห็นก่อนตั้งนานแล้ว ดังนั้นแค่พยักหน้าเล็กน้อย “ไม่ต้องกังวล พวกเราไปดูกัน”

การมาถึงของ [รถศึกอัจฉริยะ] ได้ดึงดูดความสนใจของคนที่อยู่ในถ้ำเช่นกัน

ไม่นาน ผู้คนนับสิบก็เดินออกมา ทุกคนกุมอาวุธในมือ ตั้งท่าเตรียมพร้อมรับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

หลังจากที่ [รถศึกอัจฉริยะ] หยุดลง ซูเฉินก้าวลงจากรถ หวู่หยางและหยางหลิงเทียนก็ตามลงไปกับเขาเช่นกัน

ส่วนคนอื่นๆถูกกำชับให้อยู่ในรถ

“ทุกท่าน ไม่ทราบมาจากที่ใด?” ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ทักทายผู้คนฝ่ายตรงข้าม

ชายชราที่มีรอยย่นเต็มใบหน้ามองมายังซูเฉิน กล่าวอย่างเฉยเมย “พวกเรามาจากไหน คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้ พวกคุณต่างหากมาที่นี่ทำไม?”

เห็นท่าทีไม่แยแสของอีกฝ่าย ซูเฉินปาดจมูก ชี้ไปที่ถ้ำใต้ก้อนหินใหญ่และกล่าวว่า “พวกเราเป็นคนขุดถ้ำนั้นขึ้นมา จะเรียกว่ามันเป็นที่พักชั่วคราวของพวกเราก็ได้ ฉะนั้นแน่นอนว่าต้องกลับมา”

“ถ้ำหินนี้เป็นของพวกคุณ?” ชายชราอุทานเสียงเบา จ้องซูเฉินและถามว่า “คุณมีหลักฐานรึเปล่า?”

“มีต้นแอปเปิ้ลอยู่ข้างในนั้น ผมปลูกมันเองกับมือ เรื่องนี้พอจะรับเป็นหลักฐานได้ไหม?” ซูเฉินกล่าวเฉยชา

“ถ้าแกกล้าเอ่ยปากว่าปลูกมัน งั้นฉันก็กล้าพูดว่าตัวเองเป็นคนปลูกมันเหมือนกัน!”

เบื้องหลังชายชรา ชายคนหนึ่งในชุดรัดรูปสีดำเดินออกมา คนๆนี้มองจากใบหน้าแล้วน่าจะอายุซัก 17-18 ปี ดวงตาฉายแววอำมหิต เขากวาดสายตามองซูเฉินด้วยความเย็นชา กล่าววาจาเหยียดหยาม

ชายชราหัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “ถ้ำหินนี้เห็นได้ชัดว่าไม่มีเจ้าของ ผู้มาก่อนคือผู้ได้มันไป ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว พวกคุณจงออกไปโดยเร็ว อย่าคิดหาเรื่องใส่ตัวอีก”

ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของซูเฉินค่อยๆหรี่ลง

เดิมที เขาไม่ได้สนใจถ้ำนี้ รวมไปถึงต้นแอปเปิ้ลข้างในด้วย

หากอีกฝ่ายสนทนากันอย่างสุภาพ เขาอาจยอมปล่อยไป

แต่เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามใช้น้ำเสียงดูถูกกัน ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“แบบนี้ก็หมายความว่าคุณตั้งใจจะปล้นมันจากพวกเราสินะ?” เสียงของซูเฉินเริ่มเย็นชา

หวู่หยางและหยางหลิงเทียนที่อยู่ข้างกายเขาสบตากัน หยิบอาวุธออกมาทันที

ทั้งสองต่างรู้ดี ว่าความขัดแย้งเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตราบใดที่ซูเฉินออกคำสั่ง พวกเขาจะกระโจนเข้าสู้อย่างไม่ลังเล

“ไอ้หนู นี่แกบ้าไปแล้วหรอ? กล้าคุยกับพวกเราแบบนี้ หรือไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว?” ชายชุดดำคว้ามีดขึ้นมาในมือ ตวาดขู่

“คนที่เคยพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ถึงตอนนี้ไม่เคยมีใครรอดมาได้แม้แต่คนเดียว” ซูเฉินเอ่ยพึมพำอย่างไม่แยแส

คำกล่าวนี้ไม่มีโม้เหม็นแม้เพียงน้อย ทุกคน ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้เขาขุ่นเคือง พวกมันล้วนจบชีวิตลงภายใต้เงื้อมมือซูเฉินอย่างไม่มีข้อยกเว้น

หากจะมีข้อยกเว้น ก็คงเป็นหลี่เหลียง

อย่างไรก็ตาม ชะตากรรมของหลี่เหลียงนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย อีกฝ่ายถูกทรมานอย่างถึงที่สุด

ไม่รู้ว่าตอนนี้หลี่เหลียงถูกล่า แล้วขุดหินพลังงานออกมารึยัง

“ฮะ ฮะฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทันทีที่เสียงของซูเฉินตกลง วินาทีนั้นบังเกิดเสียงหัวเราะดังสนั่นจากฝั่งตรงข้าม

ในสายตาพวกเขา ซูเฉินมองยังไงอายุก็ไม่เกิน 20 ปี อย่างมากเป็นแค่ผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 แต่ดันกล้าเอ่ยประโยคนี้ออกมาอย่างผ่าเผย ช่างน่าไม่อาย!