ไซตามะต่างโลก Ep.8 – โร๊คทาวน์
“ถึงขั้นสมบัติล้ำค่าเลยหรอ มันจะยอกันมากเกินไปแล้ว”
ไซตามะส่ายมือปฏิเสธด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า “ฉันก็แค่มีงานอดิเรกเป็นฮีโร่ และทำในสิ่งที่ตัวเองพอจะสามารถทำได้ก็เท่านั้นเอง”
“ฮะฮ่าฮ่า! ตอบได้ดีนี่นา! คนหนุ่มแบบนายนี่นับวันยิ่งหาได้ยากนะรู้ไหม?”
การ์ปหัวเราะร่า ตะโกนออกมา “ฟังนะ ด้วยระดับพลังของนาย ตราบใดที่นายเลือกจะใช้มันในทางที่ถูกต้องแล้วล่ะก็ มันจะเป็นกำลังรบสำคัญของความยุติธรรมเลยเชียวล่ะ!”
ไซตามะยกมือขึ้นมาอุดหู รอสักพักให้เสียงมันแผ่วลง ค่อยเอ่ยถาม “ว่าแต่พวกเราจะไปที่ไหนกัน?”
“ไปศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ!”
การ์ปตบไหล่ไซตามะ “ถึงแม้ว่าฉันจะมีคุณสมบัติสามารถแนะนำนายให้เข้าร่วมกับกองทัพเรือได้เลยโดยตรงก็ตาม แต่ฉันก็ยังจำได้นะ ว่าฮีโร่น่ะ จะไม่ยอมรับความสัมพันธ์ในรูปแบบเจ้านาย – ลูกน้อง ถูกไหม? ดังนั้น ฉันเลยจะพานายไปลงทะเบียนที่ศูนย์ใหญ่ก่อน แล้วจากนั้นค่อยมาจัดการเรื่องสาขากองทัพเรือกัน ว่านายสมควรจะประจำอยู่ที่ไหนดี”
ไซตามะกระพริบตาปริบๆ “อ่า ชั้นตอนมันฟังดูยุ่งยากจัง ถ้างั้นก็ขอรบกวน ..”
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนา จู่ๆก็มีทหารคนหนึ่งรีบร้อนวิ่งออกมาจากห้องโดยสารเรือ
“พลโทการ์ป!”
นายทหารตะเบ๊ะแสดงความเคารพ “ผมได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากสาขาฐานทัพเรือที่อยู่ใกล้ๆ ควรจะทำอย่างไรดีครับ!”
สัญญาณขอความช่วยเหลือ?
การ์ปนิ่งงันไปครู่ ก่อนจะเร่งก้าวเข้าไปในห้องโดยสาร ตะโกนถามเจ้าหน้าที่สื่อสารทันที “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ฉันจำได้ว่าใกล้ๆกับเมืองโร๊คทาวน์มีสโม๊คเกอร์อยู่ไม่ใช่หรอ ทำไมถึงไม่ส่งเรื่องนี้ไปให้เขากัน!?”
เจ้าหน้าที่สื่อสารที่กำลังสนทนาผ่านเด็นเด็นมูชิอยู่ เมื่อเห็นการ์ปเดินเข้ามา เขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “รายงาน! คนที่ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมาหาพวกเรา ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นนาวาโทสโม๊คเกอร์ครับ!”
“ว่าไงนะ!?”
การ์ปตกใจเมื่อได้ยินข่าวนี้
เพราะสโม๊คเกอร์น่ะ เป็นถึงลูกศิษย์ของอดีตพลเรือเอก ‘แขนดำเซเฟอร์’ แถมยังเป็นผู้ครอบครองพลังจากผลปีศาจโมคุโมคุ(ควัน)สายโลเกีย!
ซึ่งในครึ่งแรกของแกรนไลน์ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่สโม๊คเกอร์จะพ่ายแพ้!
และนั่นคือเหตุผลที่ทางศูนย์ใหญ่กองทัพเรือส่งเขาไปประจำตำแหน่งที่โร๊คทาวน์
แต่ตอนนี้ …
เจ้าเด็กที่แสนจะดื้อรั้นและบ้าบิ่นนั่น กลับส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมาอย่างกระทันหัน?
นี่แสดงว่ามันจะต้องเป็นเรื่องร้ายแรงจริงๆ
การ์ปไม่ลังเลเลยที่จะฉกเด็นเด็นมูชิมา ตะโกนถามปลายสาย “สโม๊คเกอร์ มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? ใครกันที่ทำร้ายนาย ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”
“อั๊ก … ”
เสียงจากปลายสายของเด็นเด็นมูชิฟังดูอ่อนล้า ส่งผลให้ในหัวใจของการ์ปบังเกิดลางสังหรณ์ร้ายแรงมากขึ้น
“คนที่โจมตีผมก็คือ … ”
“พลเรือเอก … ”
“อาโยคิยิ .. !”
เสียงยังไม่ทันจะตกลง ปลายสายของเด็นเด็นมูชิก็เงียบไป
เกิดอะไรขึ้น …
นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่!?
เป็นอาโยคิยิงั้นหรือที่ทำร้ายสโม๊คเกอร์ มันจะเป็นไปได้ยังไง
แม้จะเกิดคำถามขึ้นมากมายในจิตใจของการ์ป แต่การกระทำของเขามันกลับไม่แสดงถึงความลังเลออกมาเลยแม้แต่น้อย
การ์ปตัดสินใจทันที หันไปตะโกนลั่น สั่งผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา “รีบค้นหาตำแหน่งสัญญาณจากเด็นเด็นมูชิเร็วเข้า! จับสัญญาณได้ก็เหนี่ยวนำทิศทางของมันไว้ แล้วแล่นเรือตามไปด้วยความเร็วสูงสุด!”
พริบตาที่คำสั่งนี้ถูกส่งออกไป ตลอดทั้งเรือก็เริ่มวุ่นวายทันที
นับว่าโชคดีจริงๆที่นี่คือเรือรบของการ์ป ดังนั้นอุปกรณ์ต่างๆจึงถูกตระเตรียมเอาไว้อย่างเพรียบพร้อม เพียงไม่นาน ทหารเรือที่รับผิดชอบในการสอดแนมสามารถแกะพิกัดของสัญญาณจากเด็นเด็นมูชิมาได้
แล้วทิศทางเรือก็ถูกเปลี่ยนเส้นทาง เรือรบทั้งลำแล่นตรงไปยังตำแหน่งเป้าหมายอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ ไซตามะจึงค่อยมีโอกาสได้เอ่ยแทรก “โทษทีนะ … มีเรื่องอะไรงั้นหรอ?”
“ฉันรู้สึกสังหรณ์ร้ายขึ้นมาน่ะสิ”
การ์ปเดินวนไปมาในห้องโดยสาร ใบหน้าชราเคร่งขรึมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ไซตามะ ดีจริงๆที่เวลานี้มีนายมาด้วย …สถานการณ์ทุกอย่างมันดูผิดเพี้ยนไปหมด นาวาโทกองทัพเรือถูกโจมตี แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าคนที่ลงมือคือพลเรือเอกอย่างกระทันหัน … ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นจริงๆ ”
ไซตามะคิดเกี่ยวกับมัน “พลเรือเอกแห่งศูนย์ใหญ่? การ์ปซัง ทำไมไม่ลองติดต่อทางศูนย์ใหญ่แล้วถาม-”
การ์ปส่ายหัว เอ่ยเสียงจม “ฉันได้ทำการติดต่อไปแล้ว และพบว่าอาโอคิยิยังคงอยู่ในศูนย์ใหญ่ เขาไม่ได้ออกไปไหนเลยเมื่อเร็วๆนี้ ดูเหมือนคงต้องรอจนกว่าพวกเราจะไปถึงซะแล้วล่ะ คำตอบของความจริงทั้งหมดถึงปรากฏ”
…
โร๊คทาวน์
เมืองแห่งการเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด
เนื่องจากมันเป็นเมืองที่อยู่ใกล้กับแกรนไลน์มากที่สุด ดังนั้นโจรสลัดจำนวนมากจึงเลือกที่จะแวะเวียนเข้ามาเทียบท่าในเมืองนี้
อย่างแรกก็เพื่อเติมเสบียงและวัสดุอื่นๆ อีกอย่างก็คือมาเพื่อต้องการจะเยี่ยมชมสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ราชาโจรสลัด ‘โกลด์ ดี โรเจอร์’ ถูกประหาร
เฉกเช่นเดียวกันกับในยามที่พระเยซูถูกตรึงกางเกง ที่ได้กลายมาเป็นความเชื่อของศาสนาคริสต์
นี่เองก็เป็นพิธีกรรมของพวกโจรสลัดเหมือนกัน ที่จะต้องแวะเวียนมารับชมแท่นประหารของราชาโจรสลัด ก่อนที่จะออกเดินทางเข้าสู่แกรนไลน์
แม้ว่าที่นี่จะมีสโม๊คเกอร์อยู่ และโจรสลัดจำนวนมากก็ได้ถูกเขาจับตัวไปส่งเข้าคุกแล้วก็ตาม
แต่พวกโจรสลัดก็ยังคงทยอยกันหลั่งไหลมาที่นี่ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
โร๊คทาวน์จึงได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองแห่งความครึกครื้น เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา
…
หลังจากได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือไปประมาณครึ่งชั่วโมง เรือรบของการ์ปก็ได้มาจอดเทียบท่าของโร๊คทาวน์
อย่างไรก็ตาม ท่าเรือที่ในครั้งอดีตเต็มไปด้วยความครึกครื้น บัดนี้กลับกลายเป็นรกร้าง
มันว่างเปล่า และไร้ซึ่งผู้คน
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ .. ”
หนึ่งมือพาดตรงราวระเบียง การ์ปเอี้ยวตัวกระโจนลงจากเรือ หันมองซ้ายมองขวา “ทำไมถึงไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย”
ในขณะนั้นเอง หน้าต่างบานหนึ่งในตึกก็ค่อยๆถูกแง้มเปิดขึ้นอย่างเงียบๆ ตามต่อด้วยดวงตาข้างหนึ่งที่ลอบมองตรงมายังการ์ป และเมื่อเจ้าตัวเห็นเรือรบกับเสื้อคลุมที่เบื้องหลังเขียนว่า ‘ความยุติธรรม’ ของการ์ป ในหัวใจเขาก็เต้นครึกโครม และรีบปิดหน้าต่างทันที
ทว่าการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ จะหลบเร้นไปจากสายตาของการ์ปได้อย่างไร?
ในพริบตา ร่างของการ์ปก็วูบตรงไปยังหน้าต่างบานนั้นทันที หนึ่งมือง้างหมัดและชกตู้ม! เข้าไปคว้าชายเชื้อของชายที่กำลังคิดหลบหนีมาได้สำเร็จ!
“ปล่อยนะ … วางฉันลงเดี๋ยวนี้!”
ชายคนนั้นดิ้นรนขัดขืนด้วยความหวาดกลัว อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปจากกำปั้นเหล็กของการ์ปได้เลย “ฉันเป็นคนนักธุรกิจธรรมดาๆนะ คุณในฐานะกองทัพเรือไม่สามารถมาข่มเหงกันแบบนี้ได้ … ”
“ข่มเหงงั้นหรอ?”
การ์ปจ้องมองเข้าไปในดวงตาของชายคนนั้น ยิ้มหยันด้วยความเย็นชา “อย่าคิดว่าฉันจำแกไม่ได้นะ … เพราะในอิสต์บลูเองแกก็ยังเป็นที่รู้จักอยู่บ้างเหมือนกัน -ล็อค!”
“บ้าชิบ! นี่แกรู้ได้ยังไงกัน!!”
ล็อคตวาดกลับมาคำหนึ่ง กรงเล็บแหลมที่ถูกเก็บซ่อนผุดออกมาจากในถุงมือของเขา ฟาดหลังมือเฉือนเข้าใส่ท้องน้อยของการ์ป “ไปลงนรกซะเถอะ ไอ้สารเลวกองทัพเรือ! ต่อให้แกแก่จนเท้าก้าวลงโลงไปครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ท่านล็อคผู้นี้ก็ไม่คิดออมมือหร- พลั่ก!!”
ยังไม่ทันได้พูดจนจบ ช่วงท้ายของประโยคล็อคก็ถูกกำปั้นของการ์ปซัดเปรี้ยง! เข้าปลายคางซะก่อน
บอกได้เลยว่าเวลานี้ กระทั่งกระดูกคางก็คงแตกละเอียด!
ในแววตาฟุ้งไปด้วยความสยองเกล้า ล็อคเบิกตามองชายแก่ตรงหน้าด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
บ้า … จริง
ไอ้แก่นี่ … แรงเยอะเป็นบ้า มันเป็นใครกันแน่วะ?
“ตอบฉันมาอย่าโกหก!”
การ์ปย่ำลงบนหน้าอกของล็อค ตวาดถามด้วยความโกรธ “รีบบอกฉันว่าเร็วว่ามันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมท่าเรือถึงไม่มีคนอยู่เลย แต่ขณะเดียวกัน แกที่เป็นโจรสลัดที่มีชื่อเสียง ทำไมถึงได้มาซ่อนตัวอยู่ที่นี่?”
ล็อคสั่นสะท้าน แต่ก็ไม่มีเวลาจะทันได้ตอบคำถามออกไป
เพราะในตอนนั้นเอง จู่ๆพื้นดินก็เริ่มจับตัวไปด้วยน้ำแข็ง
พร้อมกันกับการปรากฏตัวของชายวัยกลางคนที่สวมแว่นกันแดดทรงกลมเดินออกมาจากมุมถนน
“การ์ปซัง … ”
อาโอคิยิซุกสองมือไว้ในกระเป๋า คู่ดวงตาที่กำลังจ้องมองอีกฝ่ายผ่านแว่นกันแดดฟุ้งไปด้วยความเย็นชา “ยินดีต้อนรับสู่โร๊คทาวน์”
*ถ้าวันนี้ทันก็จะลงอีกตอนให้
