บทที่ 234 ทักษะทยานข้ามนภา
ทำไมเย่เฟิงถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้!
หลงจื่อและหลงชิงไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้ เมื่อวานนี้ เย่เฟิงต้องร่วมมือกับหลงหวางเอ๋อและหนานฟางถึงจะสามารถพิชิตหลงโม่หรันได้ แต่ในตอนนี้ เขากลับสามารถสังหารหลงโม่หรันได้ด้วยตัวคนเดียว สังหารโดยที่หลงโม่หรันไม่อาจต่อต้านได้เลยสักนิด!
ทำไมกระบี่นั่นถึงได้เร็วขนาดนี้?
พวกเขาทั้งคู่รู้สึกราวกับฝันไป
ในที่สุดก็จัดการหลงโม่หรันได้แล้ว ถึงอย่างนั้น เย่เฟิงก็ไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรมากนัก เพราะตั้งแต่ซูเฟยหยิ่งฟื้นขึ้นมา เขาก็ไม่จำเป็นต้องแยแสหลงโม่หรันหรือคนอื่นๆอีกแล้ว
สำหรับหลงจื่อและหลงชิงนั้น ในขณะที่ทั้งคู่ยังอยู่ในความตกตะลึง เย่เฟิงใช้ทักษะกรงเล็บมังกรคว้าร่างของทั้งคู่และทุบลงบนเรือสปีดโบทอย่างแรง
ทั้งสองคนมีระดับวรยุทธ์เพียง 30 ปี เมื่อต้องเจอกลับทักษะกรงเล็บมังกรระดับโดยที่ไม่อาจตอบสนองได้ทัน พวกเขาจึงถูกทุ่มลงบนพื้นเรือจนสลบไป
หากเป็นซูเฟยหยิ่งในยามปกติ เมื่อเห็นแบบนี้ เธอคงตำหนิเย่เฟิงไปแล้วที่ไม่สังหารทั้งคู่แล้วใช้ทักษะเพลิงสีแดงเผาศพให้ไม่เหลือร่องรอย
แต่ตอนนี้ ซูเฟยหยิ่งกลับไม่ได้ปริปากพูดอะไร เธอเพียงอุ้มร่างไร้สติของหลงหวางเอ๋อและเหาะมายังเรือสปีดโบท
“เฟิงเอ๋ออยู่ที่นี่นะ อาจารย์จะไปหาที่ปลอดภัยเพื่อใช้ฟื้นตัวเสียหน่อย”
ซูเฟยหยิ่งกล่าว
ฟื้นตัว?
เย่เฟิงได้ยินดังนั้นก็พลันตกใจ อาจาย์ได้รับบาดเจ็บงั้นหรอ?
แต่ยังไม่ทันจะได้สอบถามอะไร ซูเฟยหยิ่งก็ยกมือขาวผ่องขึ้นมาเพื่อควบแน่นเจินชี่สำหรับใช้ทักษะเซียนอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งเป็นทักษะสำหรับผู้ฝึกเซียนที่มีวรยุทธ์ระดับ 100 ปีขึ้นไปเช่นกัน
ทักษะเซียน – ทะยานข้ามนภา!
ปีกสีขาวบริสุทธิ์ดั่งปีกของม้าเพกาซัสพลันปรากฏขึ้นมาด้านหลังของซูเฟยหยิ่ง รูปลักษณ์ของเธอในตอนนี้จึงไม่ต่างจากเทพธิดาบนสรวงสวรรค์เลยแม้แต่น้อย
ด้วยการแตะฝีเท้าเพียงสองครั้ง หญิงสาวก็ส่งร่างตัวเองให้โผบินออกไป
ก่อนหน้านี้ ด้วยที่ชิ้นส่วนน้ำแข็งพันปีถูกฉกฉวยไป ซูเฟยหยิ่งจึงไม่ลังเลที่จะใช้ฝืนเจินชี่ปริมาณมหาศาลเพื่อใช้ทักษะดาวเคลื่อนดาราคล้อย แต่ในตอนนี้ เมื่อได้รับน้ำแข็งพันปีคืนมาแล้ว เธอจึงต้องการหาสถานที่ปลอดภัยเพื่อพักฟื้น และไม่ต้องการจะฟื้นใช้เจินชี่ไปมากกว่านี้อีก
หญิงสาวจึงเลือกใช้ทักษะทยานข้ามนภานี้ ซึ่งเป็นเป็นทักษะที่ใช้เจินชี่ในปริมาณไม่มากนัก ซ้ำยังสามารถโบยบินบนฟ้าได้อย่างต่อเนื่อง
เมื่อเย่เฟิงเงยหน้าขึ้น เขาก็มองเห็นทัศนียภาพใต้กระโปรงยาวของซูเฟยหยิ่ง จึงทำให้รู้สึกกระอักกระอวนเล็กน้อย แต่หญิงสาวโบยบินได้ไวมาก เพียงไม่นานนัก ร่างของเธอก็ห่างออกไปจนเหลือเพียงจุดเล็กๆเท่านั้น
“ไม่คิดเลยว่าอาจารย์จะได้รับบาดเจ็บ หรือจะเป็นเพราะ‘หัวหยุนเหยา’?”
หลังจากซูเฟยหยิ่งไปแล้ว เย่เฟิงก็ขบคิดอยู่ชั่วครู่
อาจารย์ของเขาบอกว่าเธอต้องการจะพักฟื้น ไม่ใช่การรักษาตัว สองคำนี้แตกต่างกันอย่างยิ่ง หากเป็นบาดแผลทั่วไป มันก็สามารถรักษาได้ไม่ยากด้วยทักษะแสงศักดิ์สิทธิ์ แต่ตอนนี้ ซูเฟยหยิ่งต้องการพักฟื้นจริงๆ
นั่นแสดงให้เห็นว่า ถ้าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ได้รับบาดเจ็บในจุดสำคัญ
เย่เฟิงคิดว่าในเรื่องนี้ หัวหยุนเหยามีความเป็นไปได้มากที่สุด ถ้าเป็นแบบนี้ เขาก็ควรต้องอยู่ช่วยอาจารย์
อืมม งั้นคงต้องให้หลงหวางเอ๋อและซูเหมิงหานอาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกัน
เย่เฟิงขบคิดในใจจากนั้นก็ส่ายหัว ซูเฟยหยิ่งคงไม่เห็นด้วยที่จะให้เขามายุ่งเรื่องนี้แน่
“งั้นช่างมันก่อนเถอะ”
เย่เฟิงส่ายหัวไล่ความคิดนี่ออกไป ก่อนจะก้มลงมองหลงหวางเอ๋อที่อยู่ในอก ซูเฟยหยิ่งได้รักษาบาดแผลของเธอแล้ว ตอนนี้หญิงสาวจึงเพียงต้องการพักผ่อน
เย่เฟิงไม่ต้องการรบกวนเธอ จึงหันความสนใจไปยังชิ้นส่วนน้ำแข็งที่อยู่ในมือ
‘เฮ้ พวกเรามาคุยกันหน่อยดีไหม?’
เย่เฟิงคร้านจะพูดออกมา จึงลองสื่อสารความคิดไปยังน้ำแข็งพันปี
“….”
น้ำแข็งพันปีไม่ตอบสนองอะไรกลับมา นอกจากความหนาวเย็นที่ปล่อยออกมาจากตัวมันเองเท่านั้น
เย่เฟิงรู้สึกราวกับว่าถือดาบสองคมไว้ในมือ มันดูใสเหมือนคริสตัล และเปล่งประกายยามสะท้อนกับแสงอาทิตย์
แต่เข้ารู้สึกได้ชัดเจนว่ามันกำลังเชื่อมโยงกับร่างกายของเขา ด้วยน้ำแข็งพันปีในมือนี้ มันสามารถเพิ่มอัตราการฟื้นฟูเจินชี่ของผู้ฝึกเซียนได้ 2-3 เท่า ด้วยคุณสมบัตินี้ มันจึงถูกจัดอยู่ในกลุ่มสุดยอดสมบัติสวรรค์ในโลกเทวะ นอกจากนั้น หากใครได้ดูดซับพลังวิญญาณในตัวมัน คนผู้นั้นจะมีระดับวรยุทธ์เพิ่มขึ้นอีก 10 ปี
แต่น่าเสียดายที่หากใครจะดูดซับพลังวิญญาณจากเจ้าสิ่งนี้ คนผู้นั้นต้องได้รับการยินยอมจากจิตวิญญาณที่อยู่ภายในเสียก่อน ซ้ำในตอนนี้ น้ำแข็งพันปีก็แทบไม่เหลือพลังวิญญาณอยู่แล้ว
‘แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ไม่งั้นมันคงถูกหลงโม่หรันดูดซับไปแล้ว’
เย่เฟิงคิดขณะหันมองไปรอบๆ
เขาพบว่าซูเฟยหยิ่งยังไม่กลับมา แต่เย่เฟิงก็พลันรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวในอก
“เย่เฟิง?”
ในที่สุดหลงหวางเอ๋อก็ฟื้นแล้ว หญิงสาวลืมตาขึ้นมองเย่เฟิง จากนั้นก็รีบหันมองไปรอบๆ เธอไม่พบร่างของซูเฟยหยิ่งแต่กลับผมร่างไร้สติของหลงจื่อและหลงชิงแทน
“เกิดอะไรขึ้น?”
หลงหวางเอ๋อถามด้วยความรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
“เธอเป็นไงบ้าง?”
เย่เฟิงเอ่ยถาม เมื่อเห็นหญิงสาวส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร เขาก็เริ่มเหล่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง
เมื่อหลงหวางเอ๋อได้ยินเรื่องทั้งหมด ดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้น
หลงโม่หรันถูกสังหารแล้ว?
ซูเฟยหยิ่งบินออกไปเพื่อหาที่พักฟื้น?
นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
หากบอกว่าซูเฟยหยิ่งเป็นคนสังหารหลงโม่หรัน หลงหวางเอ๋อก็คงพอเชื่ออยู่บ้าง แต่คนที่สังหารกับเป็นเย่เฟิง เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรอ? แน่นอนว่าที่หญิงสาวรู้สึกแบบนี้ เพราะเธอยังไม่รู้ว่าเย่เฟิงได้ฝึกฝนทักษะกระบี่ผ่ามิติแล้ว
เมื่อเห็นสายตาไม่น่าเชื่อของหญิงสาว เย่เฟิงไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มอีก “เอาไว้ลุงทั้งสองของเธอตื่นขึ้นมา เธอก็ลองถามพวกเขาดู”
หลงหวางเอ๋อมองไปยังร่างไร้สติของหลงจื่อและหลงชิง จากนั้นจึงพยักหน้าโดยไม่กล่าวอะไร ในใจของหญิงสาวมีความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยาออกมาได้ เพราะไม่ว่าอย่างไร หลงโม่หรันก็เป็นบิดาทางสายเลือดของเธอ
ในตอนนี้ ความรู้สึกของหญิงสาวได้ผสมปนเปกันไปหมด
ก่อนหน้านี้ หลงหวางเอ๋อรู้สึกอยากให้หลงโม่หรันต้องตายเป็นร้อยเป็นพันครั้ง แต่เมื่อชายคนนั้นตายไปจริงๆ ในใจของหญิงสาวก็รู้สึกว่างเปล่าราวกับสูญเสียทิศทาง
ถึงแม้หลงโม่หรันจะตายไปแล้ว เธอก็คงไม่กลับไปยังตระกูลหลงอีก ต่อจากนี้ไป เธอคงได้แค่ฝากชีวิตไว้กับเย่เฟิงเพียงคนเดียวเท่านั้น
แต่ทันใดนั้น ภาพของซูเหมิงหานที่วิ่งเข้ามาหาเย่เฟิงด้วยสีหน้าร้อนใจก็แล่นเข้ามาในความคิด
เย่เวิ่นเทียนยอมรับเด็กสาวเป็นลูกสะใภ้แล้วงั้นหรอ?
“อาจารย์กลับมาแล้ว”
เย่เฟิงกล่าว ทันใดนั้น ร่างที่งดงามก็ปรากฏขึ้นมาบนท้องฟ้า แต่ที่ด้านหลังของเธอกลับมาสองสิ่งที่ลอยตามมา
“จรวดขีปนาวุธ!”
หลงหวางเอ๋อเพ่งมอง จากนั้นก็กล่าวออกมาด้วยความตกใจ!
หญิงสาวรู้ว่าซูเฟยหยิ่งเป็นผู้ที่สอนการฝึกเซียนให้เย่เฟิง ดังนั้นเรื่องที่ทักษะที่ใช้บินได้ เธอจึงไม่รู้สึกแปลกใจมากนัก แต่เมื่อเห็นขีปนาวุธสองลูกที่ลอยตามหลังซูเฟยหยิ่งมา หัวใจเธอก็พลันบีบรัดแน่น!
……………………..
แปลโดย Solar Spark
(แปลจากเว็บ lnmtl.com และ Raw จีนโดยใช้โปรแกรมแปลภาษาช่วย)
