ตอนที่ 59 ขอความช่วยเหลือ

เมื่อจี้เซียกับจี้โจ้ว รู้ว่าพวกเขี้ยวโลหิตปรากฏตัวอีกครั้งนอกหุบเขาสายน้ำเย็น พวกเขาระเบิดความโกรธออกมา และพากันออกไปตามล่าพวกเขี้ยวโลหิตตลอดทั้งวัน แต่ก็ไม่พบล่องลอยของพวกเขี้ยวโลหิต จี้โจ้วทำได้เพียงแค่พูดให้จี้ฮ่าวสบายใจว่า พวกเขี้ยวโลหิตคงกลัวการที่เขามาอยู่ที่นี่ ทำให้พวกเขาหนีไปแล้ว

แต่จี้ฮ่าวไม่คิดว่ามันจะง่ายแบบนั้น แต่ในเมื่อไม่พบล่องลอยของเขี้ยวโลหิต เขาทำได้พียงแค่เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ

ครึ่งเดือนผ่านไป หุบเขาเงียบสงบอย่างน่าแปลกใจ ไม่มีอะไรผิดปรกติเกิดขึ้น

จี้ฮ่าวเริ่มฝึกตามปรกติของเขาเหมือนๆกับทุกวัน

ตอนรุ่งสางก่อนพระอาทิตย์ขึ้น จี้ฮ่าวตื่นขึ้นมานั่งขัดสมาธิอยู่บนยอดเขา เพื่อรอดูดซับพลังจากแสงอาทิตย์ และพลังงานบริสุทธิ์จากธรรมชาติ

ในแต่ละวัน จี้ฮ่าวจะกินเนื้อสัตว์ป่าจำนวนมากในมื้อกลางวัน และในตอนบ่ายเขาฝึกความแข็งแกร่งทางร่างกาย ภายในเวลาครึ่งเดือน จี้ฮ่าวควบคุมพลังของเขาได้อย่างสมบูรณ์ ทุกๆวัน เลือดนักรบขั้นสูงจะค่อยๆถูกจี้ฮ่าวดูดซับพลัง และพลังสายเลือดกาทองของจี้ฮ่าวพัฒนาขึ้นอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกับพลังพิเศษของเขา

ในเวลากลางคืน จี้ฮ่าวจะเรียนรู้เรื่องยาและวิชาปรุงยา ไม่ก็ฝึกการต่อสู้ กับจี้เซียและจี้โจ้ว ทั้งจี้เซียและจี้โจ้วต่างก็เป็นสุดยอดนักรบในดินแดนทางใต้ พวกเขาไม่มีทักษะพิเศษอะไรในการต่อสู้ พวกเขาใช้เพียงสัญชาตญาณเหมือนกับสัตว์ป่า

ภายใต้การฝึกสอนที่เข้มงวดของจี้เซียและจี้โจ้ว จี้ฮ่าวเริ่มสะสมประสบการณ์การต่อสู้ เขาค่อยๆกลายเป็นผู้ใหญ่ที่กล้าหาญและเด็ดเดี่ยว เขามีจิตวิญาณที่ได้รับสืบทอดมาจากตอนเขาเมื่อชาติก่อน

ทักษะการต่อสู้ได้ส่งผ่านมาจากตัวเขาเมื่อชาติก่อน สัญชาติญาณแห่งการฆ่าของชิงหลง และความสามารถของจี้ฮ่าวในชาตินี้ค่อยๆผสานเข้าด้วยกัน ด้วยการฝึกที่เข้มข้นของจี้ฮ่าวในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา ถึงแม้ระดับพลังของเขาจะไม่ได้เพิ่มขึ้นมากนัก แต่ความสามารถในการต่อสู้ การตัดสินใจ ความเด็ดขาดของเขาเพิ่มขึ้นมาก

ตอนเวลาพลบค่ำ

จี้ฮ่าวยืนอยู่บนกำแพง และกำลังยั่วงูสีเงิน 2 หัว

งูพิษยาวกว่า 10 ฟุตเคลื่อนที่ไวราวกับสายลม แต่จี้ฮ่าวก็จ้องไปที่งูนั้นอย่างไม่ลดละ ขณะที่กำลังถือกิ่งไม้ยาว 8 ฟุต คอยเคาะและฟาดไปที่งู ไม่ว่างูนั่นจะรวดเร็วขนาดไหน มันก็ไม่สามารถเข้ามาใกล้จี้ฮ่าวได้แม้แต่นิ้วเดียว

นักรบกาอัคคีและซินหยี กลุ่มใหญ่กำลังตะโกนเชียร์จี้ฮ่าว

“ฮ่าว สมแล้วที่เป็นลูกของพี่เซีย พลังของเขาถึงระดับนักเวทย์ขั้นต้นตั้งแต่อายุเพียงแค่นี้ ข้าคิดว่าแม้แต่เผ่านกกระเรียนก็คงไม่มีเด็กที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้!”

“ใช่ แถมเขายังเป็นผู้ใช้เวทย์มนตร์ มันหาได้ยากมากในดินแดนทางใต้ ที่ส่วนมากมีแต่นักรบ”

“ใช่ เปรียบเทียบกับจี้ฮ่าวแล้ว ข้ามันน่าอับอายมาก ข้ายังเป็นแค่นักรบฝึกหัดระดับ 12”

“เจ้างูพิษสีเงิน 2 หัว ข้าไม่กล้าแม้แต่จะจ้องมองมันด้วยซ้ำ บอกข้าหน่อยทำไมเขาถึงกล้าที่จะเล่นกับมันได้ขนาดนั้น”

ระหว่างที่พวกเขากำลังตะโกนเชียร์ นักรบซินหยีที่อยู่บนหอสังเกตการณ์ก็ตะโกนขึ้นมา พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ป่า

“เฮ้ ตรงนั้นเหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้น! ข้าเห็นเลือด เหมือนจะมีใครได้รับบาดเจ็บอยู่ตรงนั้น!”

ในป่าที่อยู่ไกลออกไป นกกระจอกบินขึ้นฟ้าด้วยความตกใจ นักรบบนกำแพงเริ่มตะโกน ในป่าต้องมีคนกำลังวิ่งหรือมีการต่อสู้เกิดขึ้น แล้วทำให้นกพวกนั้นตื่นกลัว

จี้ฮ่าวสูดลมหายใจเข้าลึก เขาใช้กิ่งไม้ฟาดไปที่งู 2 หัว มันกระเด็นลอยไปไกลหลายไมล์ และโดดขึ้นไปบนหอสังเกตการณ์

“วู้วว ~ โฮฮ ~~”

นักรบบนหอสังเกตการณ์ส่งเสียงตะโกนอย่างต่อเนื่อง

ในดินแดนทางใต้ การตะโกนลักษณะนี้หมายความว่าพื้นที่นี้ตกอยู่ภายใต้การครอบครองของเผ่าใดเผ่าหนึ่ง และกำลังบอกศัตรูว่าอย่าเข้ามาใกล้บริเวณนี้ ในทางกลับกันมันก็สามารถใช้เป็นสัญญาณบอกพวกพ้องให้รู้ทิศทางของเผ่าตนเอง

หลังจากเวลาผ่านไปชั่วครู่ ชายที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดเดินโซเซออกมาจากป่า และมุ่งตรงมาที่หุบเขาสายน้ำเย็น

จี้ฮ่าวปลดปล่อยเนตรกาทองและมองไปที่เขา ชายคนนั้นเปลือยท่อนบน และมีลอยสักรูปเสือดาวสีแดงอยู่บนหน้าอกของเขา

เขาเป็นคนจากเผ่าเสือดาวอัคคี เผ่าเสือดาวอัคคีเป็นเผ่าขนาดกลางที่อยู่ใต้อิทธิพลของเผ่ากาอัคคี เขตแดนของพวกเขาอยู่ทางเหนือของเผ่ากาอัคคี นักรบของเผ่าเสือดาวอัคคีจะกล้าหาญและมีทักษะการต่อสู้สูง พวกเขาค่อนข้างใกล้ชิดกับเผ่ากาอัคคี ทุกครั้งที่เผ่ากาอัคคีมีศึกกับนาคาทมิฬ พวกเขามักจะออกรบเป็นทัพหน้าอยู่เสมอ

“เขาคือพี่น้องจากเผ่าเสือดาวอัคคี!”

จี้ฮ่าวตะโกนไปที่นักรบที่ยืนอยู่บนกำแพง

“รีบไปช่วยเขาเร็วเข้า!”

“โฮ! โฮ!”

นักรบ 2 คนตะโกนออกมา พวกเขาขึ้นไปขี่สัตว์พันธสัญญาของพวกเขา และวิ่งไปช่วยผู้บาดเจ็บด้วยความเร็วสูงสุด

“ฮีฮี….”

เสียงหัวเราะที่ชั่วร้ายดังออกมาจากในป่าข้างหลังนักรบเผ่าเสือดาวอัคคี ตามมาด้วยเสียงเสียดสีของอากาศ ลูกธนู 2 ดอกพุ่งออกมาจากป่า ตรงเข้าไปหลังของนักรบเผ่าเสือดาวอัคคีในชั่วพริบตา

“มันกล้าใช้ธนูต่อหน้าข้างั้นรึ? ข้าชิงหยิงนักธนูที่หล่อที่สุดในประวัติศาสตร์”

ชิงหยิงตะโกน เขาหยิบลูกธนูขึ้นมา 2 ลูก และยิงตรงไปที่นักรบเผ่าเสือดาวอัคคี

ลูกธนูที่ห่อหุ้มด้วยแสงสีฟ้าของชิงหยิง เคลื่อนที่ในชั่วพริบตาผ่านอากาศพุ่งไปชนกับลูกธนู 2 ลูกที่พุ่งออกมาจากป่า

นักรบเผ่าเสือดาวอัคคีหมดแรงล้มลงกับพื้น เขาพยายามยกหน้าขึ้นมา และพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

“ช่วยพวกเรา! ช่วยเผ่าของเราด้วย! พวกเผ่าจระเข้โลหิตกับเผ่ากบผี มันบุกจู่โจมเผ่าเรา เมื่อ 2 วันก่อน ภูเขาทองคำทมิฬเรียกคนหนุ่ม และนักรบที่แข็งแกร่งของพวกเราไป!”

หลังจากได้ยินเสียงคร่ำครวญของชายผู้นั้น นักรบเผ่ากาอัคคีทั้ง 2 ร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธ