“ฮาฮ่า ฮาฮ่า ฮาฮ่าฮา!”

ดีหลัวหัวเราะขณะที่กำลังถูกแบกอยู่บนไหล่ของทูบ้า ปากของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาจาก

“ทูบ้าทูโอ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกป่าเถื่อนไม่กี่คนจะทำข้าเจ็บแสบได้ขนาดนี้ พวกเราเขี้ยวโลหิตจับทาสจากดินแดนทางใต้มานับไม่ถ้วน ไม่เคยมีใครทำข้าบาดเจ็บได้มาก่อน ไม่แม้แต่นิดเดียว แต่ครั้งนี้มันทำข้าเจ็บแสบจริงๆ!”

“หัวหน้า พวกเราจะกลับมาแก้แค้นอย่างแน่นอน และเราจะพาหัวหน้าดีซามาด้วย”

ดีหลัวยังคงหัวเราะต่อไป จากนั้นเขาก็กัดฟันและเริ่มสบถด่าจี้ฮ่าวต่างๆนาๆ

“หยุด!” ดีหลัวสั่ง

ทูบ้า ทูโอ และนักรบอีก 10 คนที่ตามมาข้างหลังหยุดทันที ทูบ้าวางดีหลัวลงพื้นอย่างนุ่มนวล
ดีหลัวขมวดคิ้วและจ้องไปที่กำไลสีฟ้าบนข้อมือซ้ายของเขา มีแสงสีฟ้าที่สวยงามส่องสว่างออกมา แล้วมีเสื้อคุมผ้าไหมปรากฏขึ้นบนมือของดีหลัว

ห่างออกไปไม่ไกล กาสอดแนมของจี้ฮ่าวกำลังซ่อนอยู่บนกิ่งไม้และกำลังเฝ้ามองพวกเขา เมื่อมันเห็นกำไลข้อมือนั่น ม่านตาของมันก็หดแคบลงทันที
ที่หุบเขาสายน้ำเย็น จี้ฮ่าวกำลังควบคุมกาสอดแนม เมื่อเขาได้เห็นภาพจากกาสอดแนม เขาขบฟันแน่น หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรง

“กำไลอวกาศ? กำไลอวกาศในตำนาน? ในชาติที่แล้วของจี้ฮ่าว กำไลอวกาศเป็นสมบัติที่ล้ำค่า มีอยู่แค่เพียงในตำนานเท่านั้น ถึงแม้ว่าโลกที่จี้ฮ่าวอยู่ตอนนี้จะเต็มไปด้วยพลังลี้ลับและเวทย์มนตร์ต่างๆ มันก็ถือว่าเป็นสิ่งที่หาได้ยากมากๆ ไม่มีใครแม้แต่นักเวทย์ นักบวชที่มีความรู้สูงที่จะเอ่ยถึงมันแม้แต่ครั้งเดียว เจ้าดีหลัวมันเป็นเจ้าของสมบัติในตำนานจริงๆหรอเนี่ย?” จี้ฮ่าวหัวคิดอยู่ในหัว

หัวใจเขากำลังเต้นแรง เขาอยากจะขี่เจ้ากาออกไปเดียวนี้ เพื่อฆ่าพวกเขาและชิงกำไลกลับมา แต่เขาก็ต้องหยุดคิดเรื่องนั้นทันที เมื่อเขามองไปรอบๆ หุบเขาสายน้ำเย็นที่กำลังวุ่นวาย ชิงฟูกำลังช่วยรักษาคนบาดเจ็บ ส่วนจี้เซีย จี้เปาและนักรบคนอื่นๆกำลังออกไปสำรวจป่ารอบๆเพื่อดูว่ายังมีคนดักซุ่มอยู่อีกหรือไม่

จี้เซียให้คำสัญญาด้วยเกียรติของบรรพชนไปแล้วว่าเขาจะไม่ทำอันตรายพวกดีหลัว ไม่มีทางที่เขาจะผิดคำสัญญา
แต่จี้ฮ่าวยังสามารถทำได้ ถ้าเขาต้องการที่จะไล่ตามพวกดีหลัวไป แต่เขาไม่มีทางที่จะชิงกำไลนั้นมาได้ง่ายๆ ไม่ว่ากำไลนั่นจะน่าดึงดูดขนาดไหน เขายังมีพลังไม่พอที่จะต่อกรกับพวกดีหลัวได้ ถึงแม้ว่าเขาจะให้เจ้ากาช่วยแต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี

ดีหลัวยังคงนั่งด่าจี้ฮ่าวอย่างไม่หยุดหย่อน เขาดึงตะขาบเหล็กออกมาจากกำไลและโยนมันลงพื้นพร้อมกับพึมพำคาถาบางอย่าง เริ่มมีวงเวทย์ส่องแสงขึ้นบนตัวตะขาบ ทันใดนั้นตัวตะขาบเริ่มขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว

ภายในชั่วอึดใจตะขาบเหล็กขนาดใหญ่กว่า 300 ฟุต ปรากฏตัวต่อหน้าดีหลัว ดีหลัวโดดขึ้นไปบนหลังของมันพร้อมกับคนของเขา ภายใต้การควบคุมของดีหลัว ตะขาบเคลื่อนที่ผ่านป่าไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากผ่านไป 7 นาที ตะขาบเคลื่อนที่ไปไกลกว่า 20 ไมล์ มันเคลื่อนที่ผ่านป่า ภูเขาและแม่น้ำได้อย่างรวดเร็ว จนมาหยุดพักบริเวณริมแม่น้ำ

กาสอดแนมล่อนลงบนกิ่งไม้ใกล้ๆแม่น้ำนั่น ตาสีแดงของมันจ้องไปที่ตะขาบ

กลับมาที่หุบเขาสายน้ำเย็น จี้ฮ่าวกำลังนั่งอยู่ในถ้ำมีเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก เขาถอนหายใจ โชคดีที่พวกดีหลัวไม่ได้ออกไปไกลเกินไป ด้วยพลังของจี้ฮ่าวในตอนนี้ ระยะสูงสุดที่เขาจะสามารถควบคุมกาสอดแนมได้คือราวๆ 20 ไมล์ ถ้าดีหลัวเคลื่อนที่ออกไปไกลอีกเพียงนิดเดียว กาสอดแนมจะไม่สามารถติดตามพวกเขาได้อีกต่อไป

หลังจากได้เห็นภาพจากกาสอดแนม ตัวของเขาก็สั่นไปทั้งตัวในทันที

“ไอ้เจ้าพวกสารเลวนี่ บ้าเอ้ย!”

“จี้มู่! จี้เสี่ยว! พวกมันสมคบคนนอกเพื่อมาฆ่าคนในเผ่าของตัวเอง!”

ที่ใกล้ๆแม่น้ำ นักรบกาอัคคีรูปร่างกำยำนับ 10 กำลังยืนอยู่เงียบๆ และมองไปที่ดีหลัวและคนของเขาที่บาดเจ็บและสภาพดูไม่จืด
คนที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้ากลุ่มนักรบกาอัคคีคือจี้เสี่ยว พ่อของจี้ฮู คนที่ถูกจี้ฮ่าวฆ่าเมื่อ 2 เดือนก่อน เขาเป็นคนที่ค่อนข้างมีอิทธิพลในเผ่ากาอัคคี ที่ยืนอยู่ข้างๆจี้เสี่ยวคือจี้มู่ ซึ่งเป็นพี่น้องคนหนึ่งของจี้ซู จี้มู่เป็นหนึ่งในนักรบที่แข็งแกร่งของกาอัคคี

จี้เสี่ยวจ้องไปที่พวกดีหลัว และพูดอย่างคับแค้น

“จี้มู่นี่คือพวกเพื่อนเก่าที่เจ้าบอกงั้นรึ? ไหนบอกจะแก้แค้นให้ลูกชายข้า แล้วนี่มันเรื่องตลกอะไร? ดูสภาพพวกเขาแต่ละคนสิ”

จี้่เสี่ยวกระทืบพื้นอย่างแรง แล้วขึ้นเสียง

“ข้ายอมจ่ายทองและหยกไปตั้งมาก แล้วพวกเขากลับมาในสภาพนี้?”

จี้มู่ จับไปที่ไหล่ของจี้เสี่ยวและเดินไปหาดีหลัว

“ดีหลัวสหายข้า ดูเหมือนว่างานของเจ้าจะไม่สำเร็จนะ ข้าเชื่อคำพูดของเจ้าที่จะจัดการทุกคนที่หุบเขาสายน้ำเย็น!”

ดีหลัวปฏิเสธที่จะตอบจี้เสี่ยว เขาทักทายกับจี้มู่และพูดว่า

“นี่เป็นความผิดของเจ้า เจ้าให้ข้อมูลที่ผิดพลาดกับพวกเรา เจ้าบอกว่านักรบขั้นสูงทั้ง 3 เพิ่งจะขึ้นเป็นนักรบขั้นสูงได้ไม่นานง่ายที่ทูบ้ากับทูโอจะจัดการ มีอุปสรรคเพียงแค่จี้เซียกับชิงฟูเท่านั้น แต่พวกเขาบาดเจ็บหนักยังไม่ฟื้นพลัง!”

ดีหลัวพูดไปพร้อมกับหอบและพูดต่อ

“ไม่ใช่แค่พวกเขาจะฟื้นพลังกลับมาเท่านั้น เจ้ายังไม่เคยเอ่ยถึงเจ้าเด็กสารเลวนั่นที่ทำพันธสัญญากับกาอัคคี!”

ดีหลัวจ้องไปที่จี้มู่ด้วย 2 ตาที่เหลืออยู่และพูดพร้อมกับกัดฟันว่า

“ข้าสามารถบุกหุบเขาสายน้ำเย็นและฆ่าศัตรูของพวกพวกเจ้าทั้งหมด แต่มันเป็นเพราะว่าข้อมูลที่คาดเคลื่อนของพวกเจ้า ทำให้เราประเมินพลังพวกเขาต่ำไป ข้าเสียนิ้วทั้ง 3 พร้อมกับตา 1 ดวงของข้าไป พวกเจ้าต้องเป็นฝ่ายชดใช้มันถึงจะถูก!”

“จี้มู ข้าต้องการค่าจ้าง 10 เท่าของที่ตกลงก่อนหน้านี้ ไม่เช่นนั้นข้าจะให้เจ้ารู้ถึงความน่ากลัวของเขี้ยวโลหิตว่ามันเป็นยังไง”
ดีหลัวชี้ไปที่หน้าของจี้มู่และขึ้นเสียง

จี้มู่มองไปที่ดีหลัว หน้าของเขาชาไปทั้งหน้า

“เจ้า… เจ้าแน่ใจนะ”

“มีเพียงแค่จอมเวทย์หรือนักรบที่สร้างความชอบอย่างใหญ่หลวงต่อเผ่าเท่านั้น ถึงจะได้รับอนุญาตให้ทำพันธสัญญากับอีกาอัคคีได้ แม้แต่จี้เซียยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำพันธสัญญากับอีกาอัคคี อย่างไรกันที่เจ้าเด็กนั่นมันได้….?” จี้มู่พึมพำ

หลังจากนั้นชั้วครู่ เขาหันไปหาจี้เสี่ยวและพูดว่า

“เสี่ยว ถ้าเจ้าต้องการแก้แค้นให้ลูกชาย ข้าเกรงว่าเจ้าจะต้องทำบางอย่างที่เจ้ายังไม่ได้เตรียมใจที่จะทำ ตอนนี้เจ้าจะต้องทำมัน!”

“มู่ ข้า ข้าจะไม่ทำร้ายพี่จี้เซี่ย ข้า…” จี้เสี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว ร่างของเขาสั่น มีเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากของเขา

“ข้าแค่ต้องการแก้แค้นให้ฮู่ ลูกชายสุดรักของข้า แต่ข้าจะไม่มีทางทำร้ายพี่เซี่ย!”

“แต่เจ้าทำมันเรียบร้อยแล้ว” จี้มู่มองที่จี้เสี่ยงและพูดต่อย่างข้า

“เสี่ยว การที่เจ้ามาอยู่ที่นี่ก็เหมือนกับว่าเจ้าทำร้ายจี้เซียไปเรียบร้อยแล้ว…”
จี้มู่จ้องไปที่หน้าซีดๆของจี้เสี่ยวและพูดต่อ

“แต่อย่างไรก็ตาม เจ้าไม่ต้องลงมือกับจี้เซียด้วยตัวเอง เจ้าแค่จัดการคนอื่น ส่วนจี้เซียจะมีคนลงมือแทนเจ้าเอง”

“ใครรึ?” จี้เสี่ยวถามขึ้นมาทันที

“แน่นอน มันต้องเป็นข้า…”
มีเสียงดังมาจากแม่น้ำ อสรพิษเขาเดียวค่อยๆเลื่อยขึ้นมาจากแม่น้ำอย่างช้าๆ

ติดตามผู้เเปลได้ที่ Facebook Page : https://www.facebook.com/TheMagasEra/