…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ค่ำคืนในเมืองสตาร์ซิตี้ แสงระยิบระยับของดวงดาวจากฟากฟ้า ถ้าหากว่ามันมีดาวหางก็คงจะช่วยเพิ่มความสมบูรณ์ของฉากตรงหน้านี้
ประตูทางเข้าโครงการเมืองประตูทิศใต้
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยฮูเชิงซี่ที่เพิ่งได้ประจำตำแหน่งนั้นตั้งใจทำงานเป็นอย่างมาก ตอนนี้เขากำลังพูดคุยอยู่กับรองหัวหน้า
“เพื่อนหยาง ก่อนหน้านี้ฉันได้ประจำอยู่ที่สำนักงานและทุกวันเองก็ยุ่งแบบไม่ได้พัก ช่วงกลางดึกเองก็ต้องทำงานอยู่บ่อยๆส่วนช่วงเช้าก็มีเรื่องให้จัดการมากมายแต่หลังจากมาที่นี้แล้วมันก็ว่างจนทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ”
ฮูเชิงซี่เองก็ได้พูดออกมาด้วยท่าทางมีความสุขและพึงพอใจเป็นอย่างมาก
รองหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยหยางบิงเองก็ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยคนรวยที่มีอำนาจมากมายซึ่งเป็นปัญหากับเราเล็กน้อย ยิ่งไปกว่านั้นคือทีมของเรานั้นมีคนอยู่มากมายและดูแลอย่างเคร่งครัด ปีนี้เองก็ยังไม่มีปัญหาอะไรเลยแม้แต่น้อย”
ฮูเชิงซี่เองก็ได้มองไปที่ประตูทางเข้าพร้อมกับแสดงความรู้สึกอิจฉาออกมา
“อ๊า ! ไม่มีเงินก็คงไม่สามารถมาอยู่ที่แบบนี้ได้แน่นอน เห้อ ทั้งชีวิตนี้ฉันจะมีโอกาสได้อยู่ที่แบบนี้บ้างหรือเปล่า ”
หยางบิงเองก็ไดก็ยิ้มออกมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะแม้ว่าฮูเชิงซี่จะเป็นหัวหน้าของหน่วยรักษาความปลอดภัยของหลงกรุ๊ปก็จริงแต่เงินเดือนของเขาก็ไม่ได้มีมากนัก อย่างน้อยถ้าจะซื้อวิลล่าที่ราคาถูกที่สุดก็คงต้องเก็บเงินไปถึง1-2ร้อยปี
“เอี้ยดดด……”
รถแท๊คซี่ได้มาจอดอยู่ที่หน้าทางเข้าของวิลล่า
ถังซิ่วที่กำลังถือกระเป๋าสัมภาระอยู่นั้นก็ได้ลงมาจากรถพร้อมกับจ่ายเงินให้คนขับแล้วเดินมาทางป้อมยาม เขาไม่ได้กลับมาที่นี่1-2เดือนแล้วและเมื่อกลับมาแล้วก็ได้รับความรู้สึกเหมือนครอบครัวอีกครั้งซึ่งทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างมาก
“หยุดก่อน มาหาใครกัน ? ”
ฮูเชิงซี่นั้นคุ้นเคยกับการทำงานที่สำนักงานใหญ่จึงได้ติดนิสัยการพูดแบบนี้มาพร้อมกับจ้องสังเกตถังซิ่วอย่างจริงจัง
คิ้วของถังซิ่วได้ยกตัวขึ้นก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ ”
“เธอ……….”
ฮูเชิงซี่เองก็กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ถูกหยุดไว้โดยหยางบิง ทันใดนนั้นหยางบิงก็ได้ยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า
“คุณถัง ยินดีต้องรับกลับ ไม่ได้พบคุณนานเลยนะครับ”
ถังซิ่วเองก็ได้แสดงท่าทางดีใจออกมาพร้อมกับพูดว่า
“ออกไปจัดการเรื่องต่างๆด้านนอกมาน่ะ เพิ่งกลบมาเมื่อกี้เอง”
เมื่อพูดจบแล้วเขาก็ได้หันไปมองฮูเชิงซี่แล้วเดินผ่านไปทันที
เมื่อถังซิ่วได้เดินจากไปแล้วหยางบิงเองก็ได้ปาดเหงื่อของเขาทันทีแล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้มฝืนๆว่า
“หัวหน้า คุณต้องเปลี่ยนท่าทางของตัวเองเดี๋ยวนี้เลย ที่นี่เป็นวิลล่าชั้นสูงของเมืองนี้ซึ่งไม่ใช่สำนักงานใหญ่หลงกรุ๊ปของเรา คนที่อาศัยอยู่ข้างในนั้นเป็นอะไรที่เราไม่สามารถไปล่วงเกินได้”
ฮูเชิงซี่เองก็ได้ขมวดคิ้วทันทีพร้อมกับถามว่า
“หมายความว่าอย่างไร ? นายเคยเจอเด็กที่บอกว่าอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อนงั้นหรอ ? ”
หยางบิงเองก็ได้พูดออกมาว่า
“ยิ่งว่าเคยเห็นอีก หน่วยรักษาความปลอดภัยของเราแทบทุกคนรู้จักเขา หากว่าเป็นคนอื่นเราก็คงไม่ฉีกยิ้มขนาดนี้แน่นอนแต่เขาคือถังซิ่วผู้ที่อยู่ในวิลล่าระดับสูงสุดในที่แห่งนี้ ”
“พูดว่าอะไรนะ ? วิลล่าระดับสูงสุดเป็นของเขา ? ”
ฮูเชิงซี่เองก็ถึงกับมองด้วยความไม่อยากจะเชื่อก่อนที่จะถามออกมา
หยางบิงเองก็ได้มองไปรอบๆและเห็นว่าไม่มีใครอยู่ดังนั้นจึงได้พยักหน้าแล้วพูดว่า
“ใช่แล้วมันเป็นของเขา ! ยิ่งไปกว่านั้นคือฉันได้ยินข่าวลือที่เชื่อถือได้มาว่า เขาไม่ได้เป็นวิลล่าหลังนี้แต่เป็นหัวหน้าหลงที่ให้เขาเองกับมือ คุณน่าจะรู้นะว่าความสัมพันธ์ของเขาและหัวหน้าหลงนั้นแนบแน่นมาก”
หัวใจของฮูเชิงซี่เองก็ได้สั่นสะท้านก่อนที่จะถามออกมาอย่างรวดเร็วว่า
“หัวหน้าหลงที่ว่าคือหัวหน้าหลงเจิ้งหยูงั้นหรอ ? ”
หยางบิงเองก็ได้พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า
“ใช่แล้วครับ หัวหน้าหลงเจิ้งหยู ยิ่งไปกว่านั้นคุณคงไม่เข้าใจหรอกเพราะคุณเพิ่งจะมาประจำการแต่เส้นสายของเขามีกว้างขวางอย่างมาก เท่าที่ฉันรู้คือมีอย่างน้อยผู้มีอำนาจ5คนที่เคยเข้ามาหาเขาที่นี่”
“ใครกัน ? ”
ฮูเชิงซี่เองก็ได้ถามออกมาด้วยความสงสัย
หยางบิงเองก็ได้พูดขึ้นว่า
“นายใหญ่หลงฮานเหวิน นายใหญ่บริษัทร้อยคุณธรรมเภสัช เฉินซีซ่ง ผู้จัดการบริษัทถังผู้สูงส่ง คังเซี่ยนและยังมีคนอื่นๆที่มาพร้อมกับผู้คุ้มกันซึ่งสถานะของพวกเขาไม่ได้น้อยไปกว่านายใหญ่เลย”
“เฮื้อกกกก…..”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับทำให้ฮูเชิงซี่ชะงักทันที
ในพริบตานั้น เขากังวลเกี่ยวกับกริยาที่เขาได้ทำไปเมื่อครู่เป็นอย่างมากหากว่าถังซิ่วไปพูดกับนายใหญ่หรือหลงเจิ้งหยูนั้นบางทีเขาอาจจะได้ออกจากงานนี้หรือไม่ก็ได้กลับไปบ้านเลยก็ว่าได้
“มีปัญหาแล้ว !”
ฮูเชิงซี่เองก็ได้พูดออกมาอย่างขมขื่น
หยางบิงเองก็ได้พูดด้วยเสียงกระซิบว่า
“หัวหน้า ไปลองพูดกับญาติของคุณดูสิ ผมรู้ว่าผู้จัดการหลงเองก็สนิทกับถังซิ่วมาก ”
ฮูเชิงซี่เองก็ได้พูดออกมาด้วยความตกตะลึงว่า
“นายหมายถึง……”
“ใช่แล้ว !”
ฮูเชิงซี่เองก็ได้พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า
“เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ”
ที่วิลล่าในเมืองประตูทิศใต้นั้น มู่ขวินปิงกำลังนั่งกอดกู่หยินเอาไว้พร้อมกับอ่านหนังสือส่วนกู่หยินเองก็กำลังฟังเพลงขณะที่ขดตัวอยู่เหมือนกับลูกแมวตัวน้อย
ณ ตอนนี้
แม้ว่ามู่ขวินปิงเองจะนั่งอยู่อย่างสบายใจก็ตามแต่กลิ่นอายที่เธอปลดปล่อยออกมานั้นก็บ่งบอกได้เลยว่าเป็นคนชั้นสูงอย่างมาก
“พี่สาวมู่ !”
สองแม่ลูกที่ได้เห็นถังซิ่วตรงประตูทางเข้านั้นก็มีความสุขโดยทันที
มู่ขวินปิงเองก็จ้องมองอย่างมีความสุขพร้อมกับยืนขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า
“กลับมาแล้วงั้นหรอ ดูเหมือนว่าเธอจะดำลงไปเยอะเลยนะแต่ก็ดูแข็งแรงดีมาก ”
ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า
“ตากแดดเยอะไปหน่อย การจะคล้ำลงนั้นเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ออกไปฝึกข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง ? แล้วอาจารย์ทั้ง4คนนั่นล่ะ พวกเขากลับไปแล้ว ? ”
มู่ขวินปิงเองก็ได้พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า
“พวกเขากลับไปแล้ว พวกเขาเก่งจริงๆเลย หลายวันมานี้พวกเขาสอนอะไรฉันมากมาย ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าการดูแลจะมีแค่เรื่องของใช้ประจำวันภายในบ้าง ทำครัวและชงชาเสียอีกแต่ไม่คิดเลยว่าพ่อบ้านและแม่บ้านระดับสูงนั้นจำเป็นต้องทำได้หลายฟังค์ชั่น อ่อใช่เรื่องที่พวกเขาเป็นแม่บ้านระดับสูงของโลกนี้มันเป็นความลับ ” ( * ขับเครื่องบิน ฯลฯ )
ทำได้หลายฟังค์ชั่น ?
ถังซิ่วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาแล้วส่ายศีรษะ
“พี่สาวมู่ ผมเพิ่งจะกลับมาจากเกาะเก้ามังกรและที่นั่นเองก็เริ่มที่จะก่อสร้างแล้วแต่เพราะอาณาเขตมันใหญ่เกินไปทำให้การจัดการก็ต้องเยอะขึ้นดังนั้นพี่สาวเองก็สามารถประเมินสถานการณ์ด้วยตัวเองได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นผมจะให้คนไปหาผู้ช่วยที่ไว้ใจได้ให้พร้อมกับส่งพวกเขาไปฝึกเช่นเดียวกันและหลังจากนั้นจะให้คุณเป็นคนจัดการ”
“ได้เลย !”
มู่ขวินปิงเองก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
ณ ตอนนี้
กู่หยินเองก็ได้ถอดหูฟังออกพร้อมกับใบหน้าน้อยๆของเธอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่เธอวิ่งมากอดถังซิ่วแล้วก็พูดว่า
“ท่านอาจารย์ ในที่สุดท่านก็กลับมาเสียที คุณย่าเองก็พูดถึงท่านไม่หยุดเลยว่าหากว่าท่านยังไม่กลับมาเธอก็จะออกไปตามหาท่าน”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า
“ข้ารู้แล้ว ย่าของเจ้าเองก็ได้โทรหาข้าหลายสายแล้วเช่นกัน”
ทันใดนั้นถังซิ่วเองก็ได้ถามมู่ขวินปิงว่า
“แล้วแม่ผมยังไม่กลับมาที่นี่งั้นหรอครับ ? ”
มู่ขวินปิงเองก็ได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า
“ยังไม่กลับมาเลย เธอยุ่งกับเรื่องที่ร้านอาหารอย่างมากและอาทิตย์หนึ่งก็มาที่นี่แค่2วันเท่านั้น”
ถังซิ่วเองก็ได้จ้องมองก่อนที่จะพยักหน้าแล้วพูดว่า
“โอเค หยินหยิน เจ้าเล่นไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวข้าจะไปอาบน้ำก่อนแล้วพาเจ้าไปเที่ยวที่ร้านอาหารของย่าเจ้าเพื่อทานของอร่อยกัน”
“ได้ค่ะ !”
กู่หยินเองก็พูดออกมาด้วยรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
มู่ขวินปิงเองก็ได้พูดออกมาทันทีว่า
“ยังมีเรื่องบางเรื่องที่ต้องรายงานกับเธอเช่นกัน ”
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยความสับสนว่า
“เรื่องอะไรงั้นหรอครับ ? ”
มู่ขวินปิงเองก็ได้พูดว่า
“อาทิตย์นี้ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลจีนเองก็ได้มาที่นี่แถบทุกวันด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดและเขาฝากให้ฉันมาบอกเธอว่าหากว่ากลับมาแล้วให้ติดต่อหาเขาทันที ”
หลี่ฮงจี้ ?
ถังซิ่วเองก็ได้คิดถึงเรื่องที่ตัวเองได้ตกลงไว้กับเขาก่อนที่จะฝืนยิ้มออกมา มะรืนนี้เขาเองก็ได้กลับไปที่เซี่ยงไฮ้แล้วเพราะว่ามันเป็นวันที่1กันยายน อย่างน้อยเขาต้องไปถึงเซี่ยนไฮ้ในตอนเย็นของวันพรุ่งนี้ แล้วเขาจะไปมีเวลาไปนั่งตรวจคนไข้ได้อย่างไรกัน ?
เขาได้คิดอยู่ครู่หนึ่ง
ถังซิ่วได้หยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมกับโทรไปหาหลี่ฮงจี้โดยทันที
“ถังซิ่ว ? ”
เสียงประหลาดใจของหลี่ฮงจี้เองก็ได้ถูกส่งผ่านมาทางปลายสาย
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ผู้อำนวยการหลี่ ผมถังซิ่วเองและเพราะว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นจึงได้กลับมาที่บ้านเกิดเมื่อเย็นวันนี้ ผมรู้ว่าคุณต้องการให้ผมไปตรวจคนไข้ที่โรงพยาบาลแต่มหาวิทยาลัยของผมเองก็จะเปิดในวันมะรืนแล้วและมันทำให้ผมไม่มีเวลาพอ เอางี้ไหม ให้ผมกลับไปรายงานตัวก่อนแล้วเมื่อมีวันหยุดเดือนตุลาคมผมก็จะมาตรวจให้ทันที ? ”
“นี่……”
หลี่ฮงจี้เองก็ได้ลังเลอยู่นานก่อนที่จะพูดออกมาอย่างขมขื่นว่า
“จะทำไงได้ล่ะ ถังซิ่วเธอห้ามยืดเวลาหลังจากวันที่1เดือนตุลาคมอีกแล้วนะ ฉันจะรอเธออยู่ที่นี่”
“พูดแล้วก็หมายความอย่างนั้น ”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่วางสายแล้วถังซิ่วเองก็ได้ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นสองโดยทันที เขาได้ขับรถพากู่หยินไปที่ร้านอาหารของแม่เขาเพราะก่อนหน้านี้ เขาเองก็ไม่ได้บอกเธอว่าจะกลับมาเมืองสตาร์ซิตี้ในวันนี้ดังนั้นเขาตั้งใจที่จะทำเซอร์ไพรส์แก่เธอ
“เบื่อจัง อ๊า !”
ที่หน้าประตูทางเข้า บั่นโฉวที่ใส่เสื้อสไตล์ตะวันตกเองก็ได้แต่ทำหน้าไม่มีชีวิตชีวาขณะที่ดิ่งซี่ผู้ซึ่งยืนอยู่ตรงกันข้ามกับเขาเองก็กำลังขบไม้จิ้มฟันอยู่และแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก
“ให้ฉันหาอะไรให้ทำไหมหากว่าพวกนายเบื่อกัน? ”
ถังซิ่วที่กำลังจูงมือของกู่หยินนั้นก็ได้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของพวกเขา
บั่นโฉวและดิ่งซี่เองก็ได้ชะงักไปทันทีหลังจากที่เห็นถังซิ่ว ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายพร้อมกับเรียกออกมาว่า
“บอสครับ ยินดีต้อนรับกลับ !”
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“เพิ่งกลับมาถึงเมื่อไม่นานนี้เอง แม่ของฉันอยู่ด้านในไหม ? ”
บั่นโฉวเองก็ได้พูดออกมาอย่างรวดเร็วว่า
“อยู่ทั้งพ่อทั้งแม่เลยครับ ให้ผมไปแจ้งพวกเขาให้ไหมครับ”
ถังซิ่วได้โบกมือพร้อมกับพูดว่า
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอง อ่อใช่ หากว่าคิดว่าการทำงานที่นี่มันน่าเบื่องั้นฉันจะหางานให้นายช่วยแบ่งเบา หากว่าพวกนายทำได้ดีฉันก็จะเพิ่มเงินเดือนให้เป็นเท่าตัว”
ดวงตาของบั่นโฉวและดิ่งซี่เองก็ได้เปล่งประกายพร้อมกับพูดว่า
“บอสครับ จะให้เราไปทำงานอะไรงั้นหรอครับ ?”
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ฉันไปพบกับแม่ก่อนแล้วเดี๋ยวเราจะมาคุยรายละเอียดกันอีกครั้ง”
