จี้ฮ่าวรู้สึกไร้พลัง เขาเห็นถ้ำที่เรียบง่าย บนกำแพงมีคบเพลิงนับสิบถูกแขวนอยู่ ตรงกลางมีแท่นบูชาที่ทำมาจากหิน ผนังกำแพงมีสัญลักษณ์อีกาสีทอง 3 ขาและสัตว์ที่เขาไม่รู้จักถูกเขียนไว้ ภายในแสงไฟอีกาสีทองตาเป็นประกายกำลังจ้องมาที่จี้ฮ่าว
จี้ฮ่าวสัมผัสได้ถึงความลึกลับและเก่าแก่โบราณของถ้ำนี้ เขารู้สึกราวกับถูกห่อหุ้มด้วยบรรยากาศอันไร้ตัวตน และได้ยินเสียงนับไม่ถ้วนกระซิบอยู่ข้างๆหูเขา

“แด่บรรพชน ข้าจี้เซียกำลังเสียสละเลือดของข้าให้ลูกชายเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา บรรพชนของข้า ได้โปรดอวยพรและปกป้องลูกชายข้า โปรดทำให้เขาแข็งแกร่งกว่าข้า ทำให้เขาเป็นนักรบที่ยอดเยี่ยมที่สุดในดินแดนทางใต้ ข้าต้องการให้เขากอบกู้เกียรติและชื่อเสียงของกาทองและเผ่ากาอัคคี!”
จี้เซียภาวนาเสียงดัง เขาวางจี้ฮ่าวไว้บนแท่นบูชา สายตาของเขาที่มองจี้ฮ่าวเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อลูก เขายิ้มและชักมีดออกมากรีดข้อมือของตัวเอง

ชิงฟูนั่งอยู่ข้างๆจี้เซีย นางยืนขึ้นและเริ่มท่องคาถาเวทย์มนตร์โบราณ หน้าของนางดูซีดและอ่อนแอ
หยดเลือดจากข้อมือของจี้เซีย ลอยขึ้นไปในอากาศภายใต้การควบคุมของชิงฟูมันเปลี่ยนรูปร่างเป็นกาสีทองขนาดเท่าหัวมนุษย์ ชิงฟูกรีดข้อมือตัวเองด้วยเช่นกันและส่งเลือดไปยังกาทอง

“บรรพบุรุษ เทพรวมถึงภูตผี ข้าชิงฟู กำลังของความเมตตา โปรดบันดาลให้ลูกข้ามีสุขภาพดี ปลอดภัยและมีความสุข”

หลังจากหยดเลือดของนางผสมกับกาทอง วงเวทย์นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นมา ใบหน้าของชิงฟูซีดลงไปยิ่งกว่าเดิม ทารกเกิดใหม่จี้ฮ่าวกำลังนอนอยู่บนแท่นบูชา และจ้องมาที่พ่อแม่ของเขา

ทันใดนั้นฟ้าร้องเสียงดัง และมีลมพัดเข้ามาในถ้ำ ตามมาด้วยน้ำแข็งสีดำปลายแหลมจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามา มีชาย 2 คนถูกโยนเข้ามาในถ้ำ พวกเขาคือทหารเฝ้ายามของวิหารเผ่ากาอัคคี ร่างกายของเขาถูกเจาะเป็นรูถ้วยด้วยมีดน้ำแข็ง พร้อมกับใบหน้าที่ช็อคของเขา

ชิงฟูและจี้เซียหันหลังกลับไป พวกเขาเห็นอสรพิษเขาเดียวความยาวกว่าร้อยฟุตกำลังเลื่อยเข้ามา พร้อมกับปล่อยควันสีดำและพิษออกจากปากของมัน มันเห็นจี้ฮ่าวกำลังนอนอยู่บนแท่นบูชา มันใช้หางขนาดมหึมาของมันฟาดไปที่จี้ฮ่าวทันที่

จี้เซียเสียเลือดไปมากเพื่อจี้ฮ่าว ทำให้พลังของเขาลดลงไปมาก เมื่อเขาเห็นอสรพิษ เขาคำรามออกมา แขนทั้ง 2 ข้างของเขามีเปลวไฟลุกขึ้น โล่เกร็ดมังกรและหอกไฟปรากฏออกมา หางอสรพิษห่างจากจี้ฮ่าวเพียงแค่ 1 นิ้วโดยมีโล่กันอยู่ ขณะเดียวกันจี้เซียแทงหอกไปที่หัวอสรพิษด้วยความเร็วแสง

“เจ้าเป็นใครกัน กล้าดียังไงมาบุกรุกดินแดนศักดิ์สิทธิของพวกเรา!” จี้เซียตะโกน เสียงของเขาแสดงถึงความสับสน

“เจ้าเข้ามาได้ยังไง? ที่นี่คือวิหารแม่ของเรา ที่นี่คือดินแดนศักดิ์สิทธิของเผ่ากาอัคคี!”

ขณะที่จี้เซียกำลังตะโกนไปที่อสรพิษ ตัวของมันได้ระเบิดกลายเป็นควันดำ ในควันดำมีคนปรากฏออกมา และหันมือมาทางจี้เซีย หลังจากนั้นมีดน้ำแข็งสีดำมากกว่า 20 อันพุ่งออกมาจากควันและปักไปที่จุดชีพจรพลังที่กำลังส่องแสงอยู่บนอกของจี้เซียทั้งหมด เลือดของจี้เซียสาดกระจายไปทั่วตัวของจี้ฮ่าว

ชิงฟูกรีดร้อง พร้อมกับดึงปิ่นปักผมสีดำทั้ง 3 ออกมาและขว้างไปที่เงาของคนที่อยู่ในควันดำ
ปิ่นสีดำทั้ง 3 ปักเข้าไปที่ร่างในควันดำ มันส่งเสียงคำรามออกมา และสูดลมหายใจเอาอากาศเย็นๆเข้าไป อากาศเย็นๆเหล่านั่นกลายเป็นน้ำแข็งสีดำปลายแหลม 3 อัน และพุ่งเข้าไปที่จุดชีพจรพลังทั้ง 3 ของชิงฟู

ข้างๆกองไฟ จี้ฮ่าวน้อยกำลังจ้องมองจี้คุยด้วยความสงสัยด้วยแววตาที่ใสและเป็นประกาย จี้คุยกำลังสวมปลอกแขนที่ทำจากกระดูกและเสื้อคุมทำจากหนังสัตว์
“เจ้าพวกงูเน่าพวกนั้น ข้าขอสาปแช่งดวงวิญญาณพวกแก ให้ถูกเผาโดยเพลิงของกาทองและไม่มีวันเป็นอิสระ… โอ้ดูเจ้าตัวน้อยนี่สิ ช่างเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ พลังวิญญาณของเขาแข็งแกร่งยิ่งนักถึงแม้ว่าจะเพิ่งเกิด ช่างน่าเอ็นดูนัก พวกเขาเกือบจะฆ่าเจ้า”

จี้คุยเขียนวงเวทย์ที่สลับซับซ้อนลงบนตัวจี้ฮ่าวด้วยเลือดของเขา

“เซีย พิธีขอพรยังไม่เสร็จสิ้น เลือดของเจ้าและชิงฟูคลาดจากช่วงเวลาอันเหมาะสมที่จะรวมเข้ากับเด็กคนนี้ ข้าทำได้เพียงแค่ผนึกเลือดของพวกเจ้าไว้ ผนึกนี้จะหายไปเมื่อพลังของเจ้าหนูนี่เข้าใกล้ระดับนักเวทย์ขั้นต้น เลือดของพวกเจ้าจะค่อยๆรวมเข้ากับร่างกายของเจ้าหนูนี่”

“อย่ากังวล ไม่มีอะไรมาทำลายพรสวรรค์ของเขาได้ ผนึกของข้าอาจจะส่งผลทางลบต่อความสามารถทางร่างกายในฐานะนักรบของเขา แต่มันจะไม่ส่งผลต่อพลังเวทย์ในฐานะนักเวทย์ของเขาอย่างแน่นอน ช่างเป็นวิญญาณทีทรงพลังและนักเวทย์ที่มีพรสวรรค์”

……

จี้ฮ่าวลืมตาขึ้น เขาเห็นเพดานสีดำของถ้ำ เขารู้สึกถึงขนนุ่มๆใต้ที่นอนของเขา มีรสชาติขมๆในปากของเขา ซึ่งมันคล้ายกับยาที่ชิงฟูเคยทำ เจ้าหมีอ้วนเอาหัวมาใกล้หน้าของจี้ฮ่าวและเลียไปที่หน้าของเขา เมื่อมันเห็นว่าจี้ฮ่าวตื่น

“เฮ้เจ้าอ้วน ท่านแม่อยู่ที่ไหน?” จี้ฮ่าวมองไปที่หมีและกอดมัน

ความร้อนในร่างกายของเขาเริ่มสงบลง เขาสัมผัสได้ถึงพลังของนักรบและนักบวชขั้นสูงจากพ่อแม่ของเขา กำลังลอยอยู่เหนือเปลวไฟหลากสีในจุดตันเถียน เปลวไฟกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อรวมเลือดของพ่อและแม่เขาเข้ามา

จี้ฮ่าวรู้สึกถึงพลังอันไม่สิ้นสุดจากตัวของเขา เขามองไปที่ผนังถ้ำข้างๆและสับมันด้วยมือเปล่า มือของเขาตัดกำแพงหินขาด เขารู้สึกราวกับใช้มีดตัดเต้าหู้ยังไงยังงั้น
พลังของเขาเหมือนยังไม่เพิ่มมากเท่าไหร่นัก แต่ร่างกายของเราดูแข็งแรงขึ้นมาก ยังมีพลังอีกว่า 90% ของพ่อแม่เขาที่ยังไม่ถูกปลดปล่อย

“เลือดของนักรบขั้นสูงช่างทรงพลัง!” จี้ฮ่าวกระโดดจากพื้นและเหวียงหมัด

เขามองไปรอบๆและเดินออกจากถ้ำ เขาเห็นลำธารกำลังไหลไปทางตะวันออกอย่างรวดเร็ว มันเป็นหุบเขาที่กว้างใหญ่ มันสวยงามและเงียบสงัดใต้แสงดาว

ทาสนับพันกำลังทำงานขณะที่ร้องเพลงไปด้วย ไม่ไกลออกไปมีเสียงที่ฟังดูหยิ่งยโสดังมา

“จี้เซีย เจ้าไม่ใช่หัวหน้าอีกแล้ว เจ้าก็เหมือนๆกับพวกเราตอนนี้ อะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถพูดแบบนี้กับเราได้?”