ขบวนกองกำลังของจี้เซียเริ่มเดินทางเร็วขึ้น หลังจากนักรบเผ่าซินหยีเข้าร่วม นักรบเผ่าซินหยีทุกคนเติบโตในป่า ผืนป่าเป็นเหมือนสนามหลังบ้านของพวกเขา ยิ่งกว่านั้นนักบวชของเผ่าซินหยีมีความสามารถในการสื่อสารกับสิ่งมีชีวิตแทบทุกชนิดในป่า และยังสามารถจัดการกับพิษได้หลากหลายชนิด
ชิงหยิงกับนักรบเผ่าซินหยีกำลังเดินอยู่หน้าขบวน ทำให้กองกำลังของจี้เซียเดินทางได้อย่างราบรื่นขึ้นมาก

“โว้ว – โฮ่ว!” ชิงหยิงตะโกนขณะที่กำลังวิ่งและห้อยโหนอยู่บนต้นไม้ เขาใช้เถาวัลย์ในการช่วยพาตัวเองไปข้างหน้า

“เฮ้ ฮ่าว! ทำไมนั่งเงียบๆทั้งวัน เจ้าดูไม่สมเป็นเด็กเลย มานี่ตามข้ามา ดูนี่! รังนกแก้วปากเหล็ก”
ชิงหยิงตะโกนพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปเป็นไมล์

จี้ฮ่าวหันหน้าไปมองต้นไม้ที่ชิงหยิงชี้ ในขณะที่ชิงหยิงยิงธนู ลูกธนูที่คมกริบหมุนผ่านอากาศ ที่ด้านหลังชิงหยิงมีแสงสีฟ้าๆรวมตัวกันกลายเป็นปีกสีฟ้า 2 ข้าง ลูกธนูถูกห่อหุ้มด้วยควันสีฟ้าและพุ่งไปไกลเป็นไมล์ในชั่วพริบตา

ต้นไม้ที่ชิงหยิงยิงไปนั้นสูงกว่าพันฟุต นกแก้วปากเหล็กนับสิบกำลังกระพือปีกอยู่รอบๆรังขนาดใหญ่ของมัน นกทั้งหมดโดนยิงร่วงโดยลูกธนูของชิงหยิง

“ว้าว! ยอดไปเลย!” จี้ฮ่าวแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เขาจ้องชิงหยิงที่ยิงธนูยอดเยี่ยมอย่างไม่น่าเชื่อ นกทุกตัวถูกยิงเข้าที่ตา โดยไม่มีขนของตัวไหนเสียหายเลยแม้แต่นิดเดียว

“แน่นอน!” ชิงหยิงพูดอย่างภูมิใจ

“ฮ่าว ข้าเป็นน้าของเจ้า! ข้าเป็นชายหนุ่มรูปงามที่สุด นักธนูที่เก่งที่สุด และนักรบขั้นสูงที่อายุน้อยที่สุดของเผ่าซินหยี”
ชิงหยิงตะโกนขณะที่กำลังกระโดดไปข้างหน้าระหว่างกิ่งไม้

ชิงหยิงยังไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขากระโดดลงไปข้างล่างเพื่อเก็บนกที่ตายเหล่านั้นมา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มส่งเสียงกรีดร้องและถอยไปข้างหลัง เพราะว่าผึ้งหน้าผีฝูงใหญ่กำลังไล่เขามาอย่างบ้าคลั่ง

“ช่วยด้วย! พี่เซียช่วยข้าด้วย! ผึ้ง! ข้าเกลียดผึ้งบ้าพวกนี้ ทำไมมันมาทำรังในหญ้าด้วย?”

ชิงหยิงวิ่งหนีไปหาจี้เซีย ผึ้งหน้าผีไม่ถือเป็นสัตว์ที่มีพิษร้ายแรง แต่ถ้าโดนมันต่อยเข้าจะมีอาการคันที่รุนแรงมาก บางคนอาจจะต้องลอกหนังทิ้งเลยทีเดียว เพราะไม่สามารถทนอาการคันได้

จี้เซียเดินตรงไปหาชิงหยิง ทั้งหัวเราะและกังวล เขาจับชิงหยิงโยนไปข้างหลังและอ้าปากพ่นไฟออกมา มันเผาผึ้งพวกนั้นเป็นเถ้าถ่านทันที

ชิงหยิงนั่งลงข้างๆจี้ฮ่าว เขายังไม่หายจากอาการตกใจกลัว

“บ้าเอ้ยยย ไอ้ผึ้งบ้าพวกนั้น” ชิงหยิงบ่นเสียงดัง

จี้ฮ่าวมองไปที่เขาหัวเราะและพูดว่า

“น้าหยิง ข้าคิดว่าท่านเป็นนักรบขั้นสูงที่อายุน้อยที่สุดในเผ่าซินหยี แล้วท่านจะมากลัวผึ้งแค่นี้ได้ไง”

ชิงหยิงเชิดหน้าขึ้นและพูดว่า

“แน่นอน ข้าคือนักรบขั้นสูงที่อายุน้อยที่สุด แต่ข้าแค่ยังไม่สามารถปลดปล่อยจุดชีพจรพลังได้”

ชิงหยิงนำความสนุกสนานมาสู้กองกำลังของจี้เซีย เขากระโดดไปมาอยู่บนต้นไม้เหมือนกับลิงไม่มีผิด

วันแล้ววันเล่ากองกำลังของจี้เซียเดินทางผ่านป่า ชิงหยิงชอบที่จะไปล่าสัตว์มากมายมาให้จี้ฮ่าว ด้วยความสามารถในการล่าอันยอดเยี่ยมของชิงหยิง ทำให้จี้ฮ่าวดูดซับพลังจากอาหารได้มากโดยใช้วิชาบูรณะสวรรค์
พวกเขาทั้ง 2 เป็นคู่หูที่เยี่ยมคนนึงล่าอีกคนนึงกินโดยวิชาบูรณะสวรรค์ของเขา ทำให้จี้ฮ่าวยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเขามีพละกำลังมากขึ้น เลือดของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังสายเลือด
ร่างกายของจี้ฮ่าวได้รับพลังจากเลือดมังกร ทำให้เขามีร่างกายที่ดีกว่าคนทั่วๆไป พวกบรรดาสัตว์ต่างๆที่เขากินเข้าไป ทำให้พลังของจี้ฮ่าวตอนนี้เกินกว่าระดับฝึกหัดแล้ว แต่เขาจงใจกดพลังไว้ที่ ระดับ 11

หลังจากที่กองกำลังของจี้เซียเดินทางผ่านเวลาไป 50 วัน มันเป็นเวลายามบ่ายที่เงียบสงัด นักรบซินหยี 2-3 คน ถอยหลังกลับมาแล้วตะโกนเสียงดัง

“พี่เซีย! พี่หยิง! พวกเราเหลืออีกแค่ 50 ไมล์จะถึงหุบเขาสายน้ำเย็น!”

ชิงหยิงกำลังเบื่อและนั่งอยู่บนหัวแมมมอธตัวจ่าฝูง แต่หลังจากที่เขาได้ยินเหล่านักรบตะโกน เขาก็ส่งเสียงร้องออกมาทันที เขากระโดดไปข้างหน้าผ่านต้นไม้และหายวับไปในป่า

จี้เซียและชิงฟูยืนขึ้นมองไปที่ป่า ด้วยความเร็วของแมมมอธพวกเขาน่าจะถึงที่หมายในอีก 2 ชั่วโมง

จี้ฮ่าวยืนขึ้นและมองเข้าไปในป่า หุบเขาสายน้ำเย็นเป็นที่ที่จี้ซูต้องการให้พวกเขามา จี้ฮ่าวตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่าจะยากลำบากขนาดไหน เขาจะต้องทำให้จี้ซูเสียใจที่ส่งเขามาที่นี่

จี้ฮ่าวหายใจเข้าลึกๆ และหันหลังกลับไปยิ้มให้ชิงฟู แล้วพยายามจะพูดบางอย่างกับนาง ทันใดนั้นเองลูกบอลไฟได้ระเบิดออกมาจากอกของเขาราวกับภูเขาไฟที่เพิ่งจะปะทุ มีไอร้อนออกมาจากกระดูก กล้ามเนื้อและอวัยวะภายในของเขา มีเลือดพุ่งออกมาจากปากหลังจากนั้นเขาก็หมดสติไป

เกราะหนังของจี้ฮ่าวถูกเผาจากอุณหภูมิในร่างกายของเขา มีวงเวทย์สีแดงนับสิบ ปรากฏบนผิวหนังของเขา วงเวทย์เหล่านั้นเริ่มสั่นอย่างต่อเนื่องและก็สลายตัวไป

“ผนึกของนักบวชจี้คุยกำลังหายไป? จี้คุยบอกว่าผนึกนี้จะหายไปเมื่อพลังของจี้ฮ่าวสูงเกินกว่าระดับนักเวทย์ขั้นต้น!” ชิงฟูและจี้เซียพูดออกมาพร้อมกัน

“สายเลือดของนักเวทย์ขั้นสูง? อืมม หนุ่มน้อย สามีภรรยาคู่นี้ คนที่เจ้าเรียกว่าพ่อและแม่ พวกเขารักเจ้ามาก… ความสัมพันธ์ทางสายเลือด? ข้าละอิจฉาเจ้าจริงๆ!”
เสียงของชายลึกลับที่อยู่ภายในช่องว่างในจิตของจี้ฮ่าวดังขึ้น