3 วันต่อมา จี้เซียและชิงฟูได้สติ ถึงแม้ร่างกายของพวกเขาจะดูเหมือนปรกติแล้ว แต่ร่างกายของพวกเขายังอ่อนแออยู่มาก จี้ฮ่าวบอกกับทุกคนว่าที่พวกเขาหายเป็นปรกติได้เพราะ ‘หนามแห่งความเป็นและความตาย’ ของชิงฟู

ภายในห้องประชุม บรรดาหัวหน้าและผู้อาวุโสต่างๆกำลังนั่งรอบกองไฟ จี้ซูถือขวานอัคคีอยู่ในมือของเขา ขณะที่จี้ฮ่าวและคนอื่นๆมองไปที่ขวานนั้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก จี้ฮ่าวนั่งอยู่ข้างๆจี้เซี่ยและกำลังจ้องมองไปที่เจียงเหยาที่ทำหน้าตาน่ากลัว

“พวกเราเผ่ากาอัคคีมีนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนทางใต้ แต่พวกเรากับไม่ค่อยมีอาวุธดีๆใช้ ให้สมกับความสามารถ” จี้ซูพูดในขณะที่ถือขวานอัคคีอยู่ในมือ

“แต่อาวุธชั้นยอดนั้นพวกเราไม่อาจจะได้มันมาฟรีๆ พวกเราต้องการทอง หยกและโลหะอื่นๆเป็นจำนวนมาก”
จี้ซูมองไปรอบๆและพูดต่อ

“ก่อนพิธีบูชา ข้ากำลังออกล่าอยู่แถวหุบเขาสายน้ำเย็น ข้าพบสายแร่ทองและหยกขนาดใหญ่ที่นั้น”

“หุบเขาสายน้ำเย็น? ข้ารู้จักที่นั้น มันอยู่ห่างจากภูเขาแห่งน้ำพุ เหมืองแร่หลักของเราไม่เกิน 200 ไมล์ เมื่อปีก่อนเหมืองแร่ที่ภูเขาแห่งน้ำพุผลิตแร่ทองให้พวกเราได้แปดพันชิ้น”
จี้เสี่ยวพูดหลังจากที่จี้ซูพูดจบ จี้เสี่ยวคือพ่อของจี้ฮูเป็นหนึ่งในคนมีอิทธิพลในเผ่า

จี้ซูพยักหน้าและพูด

“ข้าส่งคนไปสำรวจที่นั้นแล้วพบว่า แร่ที่หุบเขาสายน้ำเย็นมีปริมาณมากกว่าภูเขาแห่งน้ำพุมากมายนัก ถ้าเรามีทาสเพียงพอละก็ เราจะได้ทองอย่างน้อยสองแสนชิ้น และหยกอีกไม่ต่ำกว่าสามหมื่นชิ้นจากหุบเขานั่น”

จี้คุยหายใจลึกๆและพูดกับจี้ซู

“จี้ซู เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่”

จี้ซูยกขวานอัคคีขึ้นและมองไปที่จี้เซียที่ดูหน้าซีดและเหนื่อยอ่อนแล้วพูดว่า

“พี่ชายข้า พี่เป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า พี่ควรจะเป็นผู้รับผิดชอบในการปกป้องเหมืองแห่งนี้ มันเป็นงานที่สำคัญมากที่ข้าอยากจะให้พี่ทำ”

“ข้ารู้ว่ามันค่อนข้างห่างไกลจากภูเขาทองคำทมิฬ ข้าจึงอยากจะให้ท่านพาครอบครัวไปด้วย” จี้ซูรีบพูดก่อนที่จี้เซียจะตอบ

จี้เซียมองดูที่ขวานอัคคีและโค่งคำนับให้จี้ซูและพูดว่า

“แน่นอน ข้าจะไปที่นั้นพร้อมกับคนของข้า โปรดส่งทาสไปเปิดเหมืองให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้”

จี้ซูยิ้มและพูดอย่างนุ่มนวล

“แน่นอนพวกเราจะไม่ให้การเปิดเหมืองใหม่ต้องล่าช้า”

จี้เซียนิ่งเงียบชั่วครู่จากนั้นก็พูดว่า

“เมื่อ 3 วันก่อน มีนักเวทย์อาวุโสของเผ่านาคาทมิฬโผล่หน้ามาที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ จี้ฮู จี้เฟิงและจี้ซุยหายสาบสูญนี่…”

“ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง พี่ข้า ท่านไม่ใช่หัวหน้าของพวกเราอีกแล้ว ท่านไม่ต้องกังวลกับเรื่องพวกนี้ และค่อยป้องกันเหมืองของเราอย่างเดียวก็พอ” จี้ซูรีบพูดก่อนที่จี้เซียจะพูดจบ

จี้ฮ่าวยืนขึ้นและดึงแขนของจี้เซียเอาไว้ จี้ซู จี้เสี่ยว เจียงเหยามองไปที่จี้ฮ่าวทันที เดียวเฉพาะเจียงเหยา ใบหน้าของนางตอนนี้ดูน่ากลัวอย่างกับภูตผี ถ้านางไม่พยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเองละก็ ตอนนี้นางคงระเบิดความโกรธไปแล้ว

จี้ฮ่าวสังเกตเห็นสีหน้าของเจียงเหยาและจงใจพูดยั่ว

“ท่านอาจี้ซู ตามกฎของดินแดนทางใต้ ถ้าผู้ชายตายทรัพย์สมบัติจะต้องตกไปเป็นมรดกแก่พี่น้องของเขา ข้าบังเอิญได้พบเจียงเสวียเมื่อ 2 วันก่อน นางช่างมีหน้าตาที่น่ารักจริงๆ ข้าชอบนาง อาจี้ซู ทำไมท่านไม่ยกนางให้ข้าล่ะ?”

จี้ฮ่าวลูบไปที่จมูกพร้อมกับทำหน้าตาใสซื่อและพูดต่อ

“ถึงแม้จี้หวู่ตายก่อนจะได้แต่งงานกับนาง ถือเป็นลางไม่ดี แต่นางมีรูปโฉมที่งดงาม ข้าจะไม่ถือสา”

เจียงเหยาโกรธจนแทบจะระเบิด หน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดง นางกำหมัดแน่นจนเล็บของนางจิกเข้าไปในฝ่ามือ ตัวของนางสั่น

จี้ซูนิ่งไปชั่วครู่และพูดว่า

“ฮ่าว เจ้าพูดถูกเกี่ยวกับกฎนั่น แต่ว่าจี้หวู่มีพี่น้องหลายคน เจ้าเป็นแค่ญาติห่างๆ ข้าเกรงว่ายังไม่ถึงตาเจ้าที่จะได้แต่งงานกับเจียงเสวีย”

จี้ฮ่าวถอนหายใจและพูดว่า

“อาา…ใช่ ใช่ ข้าลืมเรื่องลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆไปเลย ข้าเข้าใจ แต่ข้าชอบนางจริงๆโปรดยกนางให้ข้า ถ้าเกิดเด็กพวกนั้นตาย”

จี้มู่เกือบจะลุกขึ้นเมื่อเขาได้ยินที่จี้ฮ่าวพูด จี้มู่คือหนึ่งในพี่น้องแท้ๆของจี้ซู ลูกของเขาก็คือลูกพี่ลูกน้องที่จี้ฮ่าวพูดถึง ในสายตาของเขาจี้ฮ่าวเหมือนกำลังแช่งให้ลูกเขาตายไวๆ

จี้ซูจับไปที่ไหล่ของจี้มู่เพื่อห้ามและกดเขาให้นั่ง จี้ซูพูดต่อกับจี้เซีย

“เอาล่ะเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ท่านควรจะรีบออกเดินทางไปหุบเขาสายน้ำเย็นตอนนี้เลย ท่านมีเวลาแค่ 2 เดือนในการทำทุกอย่างให้พร้อม เหมืองนี้สำคัญมากกับเผ่าของเรา อย่าปล่อยให้ตกอยู่ในมือของพวกนาคาทมิฬเป็นอันขาด”

จี้เซียเอามือจับไปที่หน้าอกและพูด

“ตราบใดที่ข้ายังอยู่หุบเขาสายน้ำเย็น มันจะเป็นของพวกเรา”

จี้เซียเดินออกจากที่ประชุม จี้ฮ่าวเดินตามจี้เซียออกไป

ขณะกำลังเดินผ่านป่าหม่อนจี้ฮ่าวหัวเราะเสียงดัง

“ท่านพ่อท่านเห็นหน้าของจี้ซูและพวกเขาไหม? ฮาฮ่า..!”

จี้เซียถอนหายใจและลูบหัวจี้ฮ่าวและพูด

“จี้เสี่ยวกับข้าเมื่อก่อนพวกเราสนิทกันมาก แต่ตอนนี้เขาไปเข้ากับจี้เซีย ที่ใกล้ชิดกับเผ่านกกระเรียน เพื่อผลประโยชน์ของพวกเขาเอง แต่พวกเขาไม่เคยคิดถึงประโยชน์ของเผ่า”

จี้เซียนิ่งเงียบไปชั่วครู่และพึมพำ

“ฮู เฟิงและซุย เด็ก 3 คนนั้นมีพรสวรรค์ แต่พวกเขาสมคบกับคนนอกมาทำร้ายพี่น้องของตัวเอง พวกเขาสมควรตายแล้ว”

จี้ฮ่าวไม่พูดอะไร จี้ซูและคนของเขาดูสงบนิ่งมากในช่วง 3 วันที่ผ่านมา จี้ฮ่าวรู้ว่าพวกเขามีแผนการร้ายบางอย่าง

2 ชั่วโมงต่อมาจี้เซียและกองทหารออกเดินทางจากภูเขาทองคำทมิฬมุ่งหน้าไปทางเหนือ เพื่อไปหุบเขาสายน้ำเย็นที่อยู่ห่างจากภูเขาทองคำทมิฬถึงหมื่นไมล์ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะไปถึงที่นั่นได้ภายใน 2 เดือน