…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ถังซิ่วเองก็ได้ยกขาขึ้นมาเตะไปที่ฮงชางหยิงและนั่นทำให้เขาโอดครวญออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าหลังจากนั้นเขาก็ยกฮงชางหยิงขึ้นนั่งแล้วตัวเขาเองก็ไปนั่งตรงกันข้ามกับเขาแล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ฉันคิดว่าตระกูลฮงของนายยังไม่จบหรอก รู้ไหมทำไมฉันถึงคิดแบบนั้น”
ฮงชางหยิงนั้นกลัวถังซิ่วเป็นอย่างมากเขาไม่เคยเจอคนที่โหดเหี้ยมและบ้าคลั่งแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เขากำลังกังวลกับชีวิตของตัวเองมากแต่เขาเองก็ไม่กล้าขัดขืนหรือตะเกียกตะกายต่อหน้าถังซิ่ว เขาได้แต่บีบรอยยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“ทำไมงั้นหรอ ? ”
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า
“เพราะนายยังมีพ่อนายอยู่ไงล่ะ ฉันเดาว่าพ่อนายก็น่าจะยังอยู่ ? ต่อให้นายไม่สามารถเป็นชายได้อีกแล้วแต่เขาก็คงจะหาสาวๆมาผลิตทายาทได้ แน่นอนว่าหากพวกเขาทำไม่ได้ก็ถือว่าตระกูลฮงของนายโชคร้ายมากๆ ”
ฮงชางหยิงได้ร้องไห้ออกมาก่อนที่จะส่ายศีรษะไม่หยุดพร้อมกับตะโกนออกมาว่า
“พี่ชาย พี่ชาย อย่าทำให้เปลืองมือเลย ปล่อยผมไปเถอะ! ไม่ว่าพี่จะมีเงื่อนไขอะไรก็ตามตราบใดที่ผมทำได้ทำก็จะทำให้เสร็จภายในพริบตา ”
ถังซิ่วได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะถามออกมาว่า
“นายแสดงละครได้เก่งแค่ไหนกัน ? ”
ฮงชางหยิงเองก็ได้จ้องมองอยู่ก่อนที่จะพยักหน้าไม่หยุดพร้อมกับพูดว่า
“ผมจะทำให้พี่พอใจอย่างแน่นอน พี่จะให้ผมแกล้งเรื่องอะไร ?”
ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า
“โทรไปหารองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแล้วให้เขามาที่นี่ให้เร็วที่สุด จำไว้ว่าแค่เขาเท่านั้นหากว่ามีคนอื่นมาอีกฉันก็จะฆ่านายทันทีแล้วหลบหนีไป”
ฮงชางหยิงที่กำลังจ้องมองอยู่นั้นก็ได้พยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา
บ้านหรูหราในเมืองชิงเหอ
ซ่งเต่านั้นได้ตื่นขึ้นมาจากเสียงเรียกเข้า เขาได้มองไปที่นาฬิกาพร้อมกับมองไปที่มันด้วยความโกรธ เขาได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่ามันเป็นเบอร์แปลกจึงได้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกดปุ่มตอบรับแล้วพูดว่า
“ฉันซ่งเต่า นั่นใคร ? ”
“ผมเอง ฮงชางหยิง”
เสียงของฮงชางหยิงได้ถูกส่งผ่านไปทางปลายสาย
ซ่งเต่าเองก็ได้ถามออกมาด้วยความสับสนว่า
“บอสฮ่งดึกดึ่นป่านี้แล้วโทรมามีเรื่องอะไรงั้นหรอ ? ”
ฮงชางหยิงเองก็ได้พูดออกมาว่า
“บอสซ่ง จำได้ไหมว่าวันนี้ผมให้คุณช่วยเรื่องอะไร ? ตอนนี้มันมีปัญหาใหญ่แล้วและผมไม่สามารถอยู่ที่เมืองนี้ได้แล้ว ผมกำลังจะหนีไปเมืองอื่นในคืนนี้ อย่าถามให้มากความแต่แน่นอนว่าผมได้ไปล่วงเกินคนมีอำนาจเข้า ผมอยากจะขอโทษคุณจริงๆที่ลากคุณเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย”
“หมายความว่าอย่างไร ? ”
ซ่งเต่าที่กำลังหลับๆตื่นๆอยู่นั้นได้กระโดดออกมาจากเตียงพร้อมกับถามออกมาอย่างรวดเร็วว่า
“บอสซ่ง มันเกิดอะไรขึ้น ? ”
ฮงชางหยิงเองก็ได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“รายละเอียดนั้นไม่สามารถอธิบายทางนี้ได้และปู่ของผมเองก็ไม่สามารถเข้ามาจัดการเรื่องนี้ได้เพราะผมกลัวว่าจะเอาเขาเข้ามาติดร่างแหไปด้วยดังนั้นความหวังที่จะเป็นผู้อำนวยการของคุณจะต้องสูญสิ้นไปและถูกแทนที่ด้วยหายนะ คุณจะต้องติดคุกอย่างแน่นอน โอ้……มันเป็นความผิดของผม หากว่าผมสามารถชดใช้ให้คุณได้ในชีวิตนี้ผมก็จะชดใช้ให้ในภายหลัง ลาก่อน”
เมื่อพูดจบฮงชางหยิงเองก็ได้วางสายทันที
ท่าทางของซ่งเต่าตอนนี้นั้นหงายเงิบเป็นอย่างมากขณะที่ได้ยินเสียงสนทนานั้น เอาโทรไปที่แผนกผู้ป่วยภายในทันทีพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงลึกว่า
“ฉันซ่งเต่า ไปดูที่ห้องของบอสฮงชางหยิงสิว่ามีใครอยู่ที่นั่นไหม ? ”
“โปรดรอสักครู่”
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีโทรศัพท์ก็ได้ถูกยกขึ้นอีกครั้ง
ซ่งเต่าเองก็ได้ถามออกมาด้วยเสียงที่หนักแน่นว่า
“เป็นอย่างไร ? บอสฮงอยู่ที่นั่นไหม ? ”
“เขาไม่ได้อยู่ในห้องแต่มีเพียงแฟนสาวของเขาที่นอนอยู่เท่านั้น”
เสียงนั้นได้ถูกส่งผ่านมาทางปลายสาย
มนพริบตานั้นร่างกายของซ่งเต่าเองก็เย็นยะเยือก เขาต้องการที่จะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ดังนั้นถึงได้โทรกลับไปยังหมายเลขเมื่อครู่และหลังจากผ่านไปไม่กี่วินาทีก็ได้มีคนรับสาย
“บอสฮง คุณลองพูดมาให้ชัดๆว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ? ”
ฮงชางหยิงเองก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงลึกว่า
“สิ่งที่ผมควรจะพูดก็ได้พูดไปหมดแล้วยิ่งไปกว่านั้นผมจะทิ้งเบอร์นี้โดยทันที อย่าได้โทรมาหาผมอีก”
“รอก่อน !!!”
ซ่งเต่าได้ตะโกนออกมาอย่างดัง
“บอสฮง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ? ผมจะไปหาคุณทันที”
ฮงชางหยิงเองก็ได้ตอบกลับไปอย่างขมขื่นว่า
“ผมเพิ่งออกมาจากหมู่บ้านตระกูลซูมาและตั้งใจว่าจะหลบอยู่ในภูเขาแถวนี้สักพักแล้วพรุ่งนี้ก็จะหนีไปให้เร็วที่สุด”
ซ่งเต่าเองก็ได้พูดออกมาอย่างดังว่า
“รอก่อน ผมจะไปหาคุณให้เราที่สุด”
ฮงชางหยิงเองก็ไม่ได้วางสายแต่ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาช้าๆว่า
“ผู้อำนวยการฮงผมรู้ว่าคุณจะไม่หักหลังผม ! ในเมื่อคุณต้องการจะรู้ถึงข้อมูลของเขานั้นก็รีบมาที่นี่แล้วกัน ผมอยู่ที่ภูเขาแถวๆหมู่บ้านตระกูลซูยิ่งไปกว่านั้นคุณห้ามบอกคนอื่นว่าผมอยู่ที่นี่และห้ามพาใครมาด้วยอย่างเด็ดขาด”
“ได้ !”
ซ่งเต่าเองก็ได้ตอบตกลงทันทีพร้อมกับวางสายไป เขาได้ใส่เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบกุญแจรถแล้วรีบวิ่งออกนอกประตูไป
ภูเขาใกล้ๆกับหมู่บ้านตระกูลซู
ถังซิ่วเองก็ได้แตะไปที่หน้าของฮงชางหยิงเบาๆด้วยความพึงพอใจพร้อมกับพูดว่า
“แสดงได้เก่งดีเหมือนกันหนิ ดูเหมือนว่านายเองก็เล่นตลกกับฉันสงสัยว่านายเองก็คงไม่อยากให้ฉันไว้ชีวิตจริงๆแล้วหรอกมั้ง อ๊า”
นัยน์ตาของฮงชางหยิงหดลงอย่างรวดเร็วก่อนที่จะใช้พลังทั้งหมดเพื่อส่ายศีรษะของเขาแล้วพูดว่า
“ไม่แน่นอน ไม่ใช่อย่างแน่นอน !”
ถังซิ่วเองก็ได้คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาช้าๆว่า
“แค่เพียงลมปากมันไม่สามารถยืนยันอะไรได้ ไหนลองแสดงให้ฉันดูหน่อยสิ !”
ฮงชางหยิงเองก็ได้ถามออกมาว่า
“แสดงอะไรงั้นหรอ ?”
ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า
“หักขาตัวเอง”
“อะไรนะ ? ”
ร่างกายของฮงชางหยิงได้สั่นสะท้านพร้อมกับท่าทางตึงเครียดบนใบหน้าของเขา
ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาอย่างราบเรียบว่า
“หากว่านายไม่กล้าลงมืองั้นฉันก็จะช่วยเองแต่ฉันเองก็ไม่ชอบกดดันคนอื่นหรอกนะ”
ฮงชางหยิงได้ประจบออกมาทันทีว่า
“พี่ชาย…….พี่ชาย ! อภัยผมเถอะ ! หากว่าผมหักขาตัวเองก็จะต้องเป็นคนพิการไปตลอดชีวิตแน่ๆ พี่เป็นถึงผู้สูงส่งเพราะฉะนั้นให้อภัยผมเถอะแล้วผมจะไม่กล้ารังแกหรือทำเรื่องร้ายๆกับใครอีกเลยยิ่งกว่านั้นผมรับประกันได้เลยว่าหากต้องพบพี่อีกผมก็จะออกห่างให้ไกลที่สุดอย่างแน่นอน”
ถังซิ่วเองก็ได้ส่ายศีรษะพร้อมกับพูดว่า
“ฉันจะให้นายหักขาตัวเองเพราะนายไม่มีทางที่จะออกไปที่นี่ได้อย่างสงบสุขอย่างแน่นอน โอกาสรอดชีวิตนี้ฉันได้มอบให้นายแล้วส่วนเรื่องที่นายจะคว้ามันได้ไหมนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวนายเอง ฉันจะให้เวลาหนึ่งนาทีและหากว่านายยังไม่เริ่มก็เตรียมใช้ชีวิตในนรกแล้วกัน”
“ผม….”
ฮงชางหยิงได้มองไปที่ท่าทางไม่เห็นใจของถังซิ่วซึ่งทำให้ความรู้สึกหมดหวังในใจของเขาเพิ่มมากขึ้น สำหรับเขาแล้วถังซิ่วนั้นคือปีศาจ ปีศาจดุร้ายและไร้ความปราณี
เขายังไม่อยากตาย !
เขามีเงินเป็นกองภูเขา ! เขามีชีวิตที่ดีและยังสามารถอยู่สบายได้อีกหลายปี
“ผมจะหัก !”
ฮงชางหยิงได้มองไปรอบๆพร้อมกับคลานไปหยิบหินก่อนหนึ่งก่อนที่จะทุบมันลงไปที่น่องขาของเขาอย่างรุนแรง
“อ๊ากกกกก”
เสียงร้องโหยหวนได้สะท้อนไปทั่วป่าแห่งนี้
ถังซิ่วได้พยักหน้าอย่างพึงพอใจเพราะขาของยายเขาเองก็หักเช่นกันหากว่าเขาไม่ได้มีทักษะด้านการแพทย์ก็มีโอกาสสูงที่ยายของเขาจะเป็นคนพิการไปหลังจากนั้นดังนั้นสิ่งชั่วๆที่ฮงชางหยิงทำลงไปนั้นก็ต้องได้รับรู้ถึงรสชาติของมันเช่นกัน
อย่างไรก็ตามถังซิ่วไม่ได้สนใจเสียงร้องโหยหวนของฮงชางหยิงแม้แต่น้อย หลังจากที่เขาเดินไปพร้อมกับจับไปที่น่องของฮงชางหยิงนั้นก็ได้กดไปที่จุดพลังหลายจุดตรงน่องของเขา
ทันใดนั้นเสียงร้อยโหยหวนของฮงชางหยิงได้หยุดลงทันที
“เกิดอะไรขึ้น …….ทำไมถึงไม่รู้สึกเจ็บ ? ”
ท่าทางของฮงชางหยิงนั้นเปลี่ยนไปก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ เขามองไปที่น่องที่เต็มไปด้วยเลือดพร้อมกับมองไปที่ถังซิ่วด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
ไม่เจ็บ เขาไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว เขาคงคิดว่าตัวเองก็ลังตกอยู่ในความฝันแล้วด้วยซ้ำหากว่าไม่ได้เห็นน่องขาที่เต็มไปด้วยเลือดของเขา
ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาเบาๆว่า
“ในโลกนี้มันมีสิ่งที่เรียกว่าจุดพลัง ฉันได้ยับยั้งจุดพลังรอบๆแผลของนายไว้ อย่างแรกคือมันจะช่วยหยุดเลือดนายและอย่างที่สองคือมันจะไม่ทำให้นายรู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไปดังนั้นหากว่านายกล้าโห่ร้องออกมาอีกฉันก็จะเย็บปากนายซะ ”
ฮงชางหยิงได้มองไปที่ถังซิ่วได้ความไม่อยากจะเชื่อก่อนที่จะถามออกมาด้วยความตกตะลึงว่า
“นาย นายรู้จักจุดพลังด้วยงั้นหรอ ? ”
ถังซิ่วมองไปที่เขาอย่างเย็นชาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาจะต้องทำจิตใจให้เงียบสงบและรอการมาถึงของรองผู้อำนวยการซ่งเต่า แน่นอนว่าฮงชางหยิงนั้นระยำแต่รองผู้อำนวยการนั้นระยำยิ่งกว่า เขาเป็นถึงหมอในโรงพยาบาลและเกือบเรียกได้ว่าเป็นหัวหน้าของคนทั้งหมดแต่กลับปฏิบัติต่อผู้ป่วยแบบนี้ เขาได้ทำเรื่องชั่วๆเพื่อประจบคนเลวดังนั้นเขาจะต้องชดใช้
หลังจากผ่านไป20นาที
รถคันหนึ่งก็ได้มาจอดใกล้ๆกับรถland roverพร้อมกับซ่งเต่าที่ได้เดินลงมามองไปรอบๆแต่กลับไม่พบใครอยู่แม้แต่น้อย
หลังจากที่เขาเดินมาได้ครู่หนึ่งก็ได้มีร่างของปีศาจปรากฏขึ้นด้านหลังของเขาพร้อมกับทำให้เขาหมดสติทันที
ถังซิ่วได้ลากซ่งเต่าไปที่ห่างออกไปจากตรงนั้นร้อยเมตรพร้อมกับโยนเขาลงไปตรงหน้าของฮงชางหยิงแล้วพูดว่า
“ปลุกมันขึ้นมา ! เอาหินนั้นทุบไปที่ขาของมัน”
ฮงชางหยิงเองก็ลังเลก่อนที่จะหยิบหินก้อนก่อนหน้านี้แล้วทุบไปที่ขาซ้ายของซ่งเต่า ความเจ็บปวดของกระดูกที่หักนั้นได้ปลุกเซ่าเต่าขึ้นมาจากการหมดสติ เขาร้องออกมาเหมือนหมูถูกเชือดซึ่งส่งเสียงดังก้อนไปทั่วป่าแห่งนี้
“ฮง……ฮงชางหยิง!”
ซ่งเต่าเองก็ได้อาศัยแสงในตอนกลางคืนและสามารถเห็นฮงชางหยิงกำลังนั่งหอบอยู่ตรงหน้าของเขา ตอนนี้เขามองไปที่ฮงชางหยิงด้วยความไม่อยากจะเชื่อเพราะดูจากสภาพร่างกายของเขาแล้วมันช่างน่าอนาถยิ่งนัก
ฮงชางหยิงเองก็ได้พูดออกมาอย่างขมขื่นว่า
“ขอโทษด้วยครับรองผู้อำนวยการซ่ง”
ซ่งเต่าเองก็ได้มองไปที่ท่าทางของเขาพร้อมกับตระหนักได้ทันทีว่าข้างหลังเขายังมีคนอีกคนอยู่ เขาได้หันหน้ากลับไปมองที่ถังซิ่วก่อนที่ท่าทางของเขาจะเปลี่ยนไป
“ซ่งเต่า ? รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลของเมืองชิงเหอ ? เพื่ออำนาจแล้วกลับทำเรื่องที่น่าทุเรศ ? ”
ถังซิ่วได้เดินมาตรงหน้าของเขาพร้อมกับพูดออกมาด้วยท่าทางที่ไม่ใส่ใจ
ซ่งเต่าเองก็ได้ถามออกมาเสียงดังว่า
“นายเป็นใคร !”
ถังซิ่วได้หยอกล้ออกมาว่า
“ฉันเป็นใครงั้นหรอ ? ฉันเป็นผู้คุมกฎแห่งสวรรค์ผู้ซึ่งมีหน้าที่ลงโทษเหล่ามารร้าย อย่าไปโทษฮงชางหยิงเลยเพราะฉันบังคับเขาให้หลอกนายเอง! หากว่าเขาไม่หลอกนายเขาก็จะต้องตายอยู่ที่นี่ ชะตากรรมของนายจะต้องน่าอนาถกว่าเขาหลายเท่าแน่นอนหากว่าเขาต้องตาย ”