นานแล้วที่ชาวบ้านไม่ได้มีบรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ นี่เป็นของขวัญที่สร้างความประหลาดใจและดีใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าอินทรีเกล็ดมรกตจะส่งมอบลูกของตนเองให้แบบนี้ ช่างเป็นสัตว์ร้ายที่ฉลาดและรอบรู้เสียจริง
ในวันต่อมา และต่อมาอีก ที่อินทรีเกล็ดมรกตปรากฏตัวพร้อมกับเหล่าสัตว์ร้ายที่เอามาไม่หยุดหย่อน ตั้งแต่อสรพิษเวหาจนถึงช้างเขามังกร สัตว์ร้ายแทบทุกประเภทถูกส่งมาถึงที่หมู่บ้าน
หลังจากนั้นเพียงไม่กี่เดือน เจ้านกน้อยทั้งสามอ้วนขึ้นเหมือนกับลูกโป่ง พวกมันสูงเกือบจะถึงสองเมตร ปริมาณที่กินไปเยอะมากจนน่าตกตะลึงแถมยังเพิ่มขึ้นทุกวัน
“พี่ใหญ่เรียก “ต้าเผิง” พี่รองเรียก “เสี่ยวชิง” น้องเล็กเรียก “จี้ยุน” ” ทั้งหมดนี้เป็นชื่อที่ตั้งให้แก่เจ้าลูกนกทั้งสามตัว
ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันมาก เจ้าอินทรีน้อยทั้งสามตัวฉลาดมากๆ ไม่ธรรมดาราวกับมีเวทมนต์ พวกมันทั้งหมดฉลาดเกินพอที่จะสามารถเข้าใจในธรรมชาติของมนุษย์ ไม่ว่าจะพูดว่าอะไร พวกมันก็สามารถที่จะทำความเข้าใจได้ไม่ยาก เสียดายที่ไม่สามารถพูดภาษาคนได้ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ต่างมนุษย์เลยทีเดียว
แต่ดูเหมือนเจ้าน้องเล็ก เมฆม่วงจะฉลาดที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดด้วย หลังจากที่เจ้าเมฆม่วงสูงหนึ่งเมตร มันมักจะตีของปีกของมันแล้ววิ่งออกไปจากหมู่บ้านและกลับมาพร้อมกับชิ้นส่วนของเสือบ้าง หมาป่าบ้างเป็นของฝากทำให้ชาวบ้านงงเล่น
“จี้ยุน!! มานี่เร็ว” ฉีเฮ่าวิ่งนำหน้าโดยมีเมฆม่วงวิ่งตามหลังอย่างกระหาย? สร้างความอิจฉาถล่มทลายให้แก่เด็กคนอื่นๆ เจ้านกวิเศษลี้ลับมักจะทำตัวน่ารักกับเฮ่าน้อยเสมอ
“จิ๊บ จิ๊บ” เมฆม่วงวิ่งไปข้างหน้า แล้วใช้ปีกเล็กๆของมันช่วยนวดเฟ้นไปที่แผ่นหลังของเฮ่าน้อย ช่างหายากนกที่สัตว์ร้ายอย่างอินทรีเกล็ดเขียวจะแสดงพฤติกรรมสนิทสนมแบบนี้ออกมา
“มันอะไรกันฟะ เพราะเจ้าหนูแค่สอนตำรากระดูกให้เนี่ยนะ” กลุ่มเด็กยื่นปากออกมาอย่างขุ่นเคือง
เจ้าหนูน้อยผู้ถูกเข้าหานั้นยืนกรานที่จะสอนเจ้านกทั้งสามตัวด้วยตำรากระดูกที่ถูกบันทึกโดยมนุษย์ สำหรับเมฆม่วงนั้นจะกระตือรือร้นเสมอเมื่อถึงเวลาเรียน “ฉลาดกว่ามนุษย์” นับว่าเข้าใกล้คำนี้เพิ่มขึ้นทีละนิด
เจ้าหนูน้อยยกแขนขึ้น ปรากฏตัวอักษรขึ้นมาบนแขนทั้งสองข้างเรียงตัวหนาแน่นเหมือนตาข่ายเป็นแสงอำไพลุกโชติช่วง หลังจากเล็งเป้าหมายก็ปล่อยพลังเป็นรูปนกกระจิบตัวน้อยพุ่งทะยานเข้าใส่ลำต้นของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เมื่อถึงเป้าหมายพลังก็แตกระเบิดเผาไหม้ทันที
“แปะ แปะ”
เจ้า จี้ยุน ชื่นชมโดยใช้ปีกของมันทำท่าคล้ายการปรบมือ กระพริบตาที่กลมโตสดใสปริบๆทั้งยังส่งเสียงจิ๊บๆไม่หยุดหย่อนด้วยสีหน้าตื่นเต้นสุดระงับ
“ว้าว เจ้าตัวน้อยนั่นสุภาพสุดๆ อายุแค่ไม่กี่เดือนแต่กลับรู้อะไรมากมาย” กลุ่มเด็กๆพูดคุยเสียงดัง
ฟิ้ว!! เจ้านกอีกสองตัว ต้าเผิงและเสี่ยวชิง วิ่งมาเข้ามาใกล้ด้วยความรวดเร็วแล้วเอาหัวพุ่งชน?ใส่เฮ่าน้อยเต็มเหนี่ยวด้วยความอิจฉา สัตว์ร้ายที่มีความฉลาดนั้นมีความกระหายในพลังมากกว่ามนุษย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากฝึกตำรากระดูกยิ่งช่วยให้พวกมันโตเร็วยิ่งขึ้น
เมื่อหลายวันก่อน ฉีเฮ่าได้รับประโยชน์มหาศาล เพราะว่าอินทรีเกล็ดมรกตสืบสายเลือดมาจากสัตว์ร้ายโบราณ ร่างกายและกระดูกแข็งแรงโดยธรรมชาติและยังมีพลังเจตลักษณ์ที่น่าสะพรึงกลัว เฮ่าน้อยคอยสังเกตพวกมันตลอดเวลา
กระดูกของสัตว์ร้ายโบราณจะแข็งแกร่งมาตั้งแต่เกิดและมีรูปแบบที่พิเศษไม่เหมือนใครตามแต่ละสายพันธุ์ โดยจะค่อยๆแข็งแกร่งขึ้นโดยผนึกพลังเจตลักษณ์ให้มากพอ โดยทั่วไปสัตว์ร้ายจะปลดปล่อยพลังจนหมดเพื่อให้ทรงพลังมากขึ้น แต่เจ้านกทั้งสามตัวนี้พิเศษกว่านั้น พวกมันได้รับพลังจากทั้งอาหารและยาของชาวบ้านอีกทั้งพวกมันมีพลังชีวิตแบบดั้งเดิมจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ และพลังชีวิตของพวกมันทะลุขีดจำกัดเพราะตำรากระดูกอีกด้วย จึงสามารถผนึกพลังได้ตามใจนึก
ในช่วงหนึ่ง ฉีเฮ่ามักจะออกไปเที่ยวกับสามนกเสมอและเมื่อกลับมาจะพบว่าทั้งสี่ได้ทะลุขีดจำกัดของพลังไปอีกสามขั้น ทำให้ฉีหยุ่นเฟิงอารมณ์ดีมากและปล่อยให้ไปเที่ยวข้างนอกบ่อยๆ
โดยเฉพาะเมฆม่วงผู้ที่ประสบกับเหตุการณ์แห่งการสืบทอดสายเลือดนกปีศาจโบราณแม้ว่าจะได้รับมาเพียงเล็กน้อยก็ตาม แต่ก็ยังน่ากลัวอยู่หากมีโอกาสเติบโตขึ้น พลังชีวิตในร่างกายของมันสมควรถูกเรียกว่า “อักขระกระดูก”
หากข่าวสำคัญเช่นนี้หลุดออกไป คงดึงดูดให้เผ่าพันธุ์ต่างเข้าหาจนวุ่นวายเป็นแน่
เมื่อรุ่งอรุณมาเยือน แสงตะวันยามเช้าสีกุหลาบส่องผ่านหมู่หมอกลงมา ทำให้แสงตะวันดูนุ่มนวลแล้วสบายตายิ่ง เมฆหมอกเริ่มกลายเป็นสีแดงค่อยๆลอยเอื่อยไปในอากาศ
ท่ามกลางอากาศที่สดใส หยดน้ำค้างล่วงลงมากเปล่งประกายเหมือนดั่งเศษแก้ว กลุ่มชายฉกรรจ์เริ่มวางแผนเตรียมออกล่านอกหมู่บ้านหินผาอีกครั้ง
“ท่านลุงต้องระมัดระวังให้มากๆนะขอรับ” เจ้าหนูน้อย ฉีเฮ่าวิ่งนำเจ้านกเด็กทั้งสามตัวมาส่งพวกเขาอย่างกระตือรือร้น เด็กน้อยเงยหน้าส่งสายตากลมโตสดใสส่งผ่านความปรารถนาดีไปให้พวกเค้าแต่ละคน ดูเหมือนว่าเด็กน้อยจะตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมาส่งพวกเขาโดยเฉพาะ
กลุ่มของชายฉกรรจ์ที่มีชีวิตอย่างเอกอุหัวเราะออกมาด้วยความเบิกบานใจ พวกเขาเดินเข้าหยิกแก้มที่แดงเหมือนแอปเปิ้ลอย่างหมันเขี้ยว ก่อนจะเดินจากไปเข้าสู่หุบเขามืด
“จี้ยุน ให้ข้าดูอีกครั้งนะ รูปแบบการโคจรของพลังชีวิตในร่างกายเจ้า ข้ายังไม่ค่อยเข้าใจเลย”
หลังจากช่วงเช้า เฮ่าน้อยกำลังยื่นมืออันขาวผ่องและอ่อนนุ่มไปกอดคอของจี้ยุนอย่างสนิทสนม เจ้านกน้อยทำท่าผ่อนคลายแล้วเริ่มโคจรพลังแล้วผนึกอักขระแห่งกระดูกแสดงออกมาเพื่อให้เด็กน้อยมองดูได้สะดวก
“จิ๊บ จิ๊บ” ต้าเผิงไม่พอใจเล็ก ถลาเอาหัวพุ่งใส่ฝ่ามือของเด็กน้อย
“ต้าเผิงหยุดก่อน เดี๋ยวข้าจะตรวจสอบรูปแบบอักขระของเจ้าทีหลังนะ เสี่ยวชิงด้วย เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าจับปลาเยอะๆเลย แต่อย่าพึ่งมากวนข้าเลย” เด็กน้อยเข้าไปกอดคอเช่นเดียวกันเพื่อเป็นการเอาใจเจ้านกขี้อิจฉาคู่นี้
ในความเป็นจริงนั้น เจ้านกทั้งสามตัวมีความสูงท่วมหัวขอเด็กน้อยเสียอีก ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบัน เขาก็ยังเป็นเจ้าเด็กน้อยของหมู่บ้านอยู่ดี
“หวา นี่มันโคจรไปยังไงบ้างเนี่ย ดูซับซ้อนยิ่งกว่ากลุ่มดาราเสียอีก” เด็กน้อยมองไปที่พลังชีวิตที่ปรากฏบนผิวของจี้ยุนเป็นลักษณะเรียงตัวตามกระดูกภายในร่างกายของเจ้านกน้อย ดวงตาของเฮ่าน้อยเบิกกว้าง ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว
“จิ๊บ จิ๊บ”
ต้าเผิงกับเสี่ยวชิงเองก็อยากรู้อยากเห็นต่างเพ่งมองไปที่รูปแบบอักขระที่ปรากฏบนร่างกายของน้องชายตนอย่างตาไม่กระพริบ ราวกับว่าต้องการจดจำและพยายามวิเคราะห์ข้อมูลในหัวของพวกตน
“ต้าเผิง เสี่ยวชิงให้ข้าดูพลังอักขระของพวกเจ้าด้วยสิ” เด็กน้อยหันกลับไปให้ความสนใจแก่เจ้าอินทรีเกล็ดมรกตทั้งสองตัว
เขารู้สึกสนใจอย่างไม่รู้จบเมื่อมองไปที่แสงที่อุบัติขึ้นและรูปแบบพลังชีวิตที่งามสง่าที่ประดับอยู่บนเกล็ดของพวกมัน
เฮ่าน้อยครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง จากสิ่งที่เขาได้รับมาทั้งหมดในหลายวันที่ผ่านมาแล้วหลับตาพึมพำออกมา “เหมือนกันมาก ความซับซ้อนของรูปแบบพลังที่ผสานกันก็เหมือนกัน ประกายแสงที่ค่อยๆขับเคลื่อนจนพลังลี้ลับปะทุออกมาภายนอก…..”
“วู้ม!!”
เด็กน้อยวาดมือออกไปเล็กน้อยก่อเกิดประกายแสงรูปจันทร์เสี้ยวพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พลังทะยานเข้าตัดไปที่ลำต้นของต้นไม้ จนต้นไม้ล้มลงไปที่พื้นส่งเสียงดังสนั่น ฝุ่นตลบไปทั่วอากาศ
“ว้าว!! เจ้าหนูทำสำเร็จแล้ว เขาเรียนรู้พลังจากอินทรีเกล็ดมรกตได้สำเร็จแล้ว นั่นคือการผนึกอักขระอย่างแน่นอน แข็งแกร่งมากขึ้นแน่ๆ” ไม่ไกลออกไป กลุ่มเด็กๆเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด
“หุบปากได้แล้ว!!” หัวหน้าหมู่บ้านปรากฎตัวออกมาระงับความปั่นป่วนและเสียงรบกวนจากเด็กๆไม่ให้ส่งผลกระทบต่อสมาธิของฉีเฮ่าผู้ที่กำลังขบคิดอย่างลึกซึ้ง
“เมฆน้อยให้ข้าดูอีกครั้งเถอะ ข้าเข้าใจรูปแบบพลังจากต้าเผิงกับเสี่ยวชิงแล้ว” เฮ่าน้อยกอดคอของจี้ยุนไว้แล้วส่งสายตามุ่งมั่นไปให้ เข้าจะต้องเข้าใจมากกว่านี้อีกแน่นอน
เมฆม่วงส่งเสียงจิ๊บออกมายาวๆและค่อยๆผนึกเจตจนเกิดแสงส่องอำไพขึ้นบนร่างกายนกน้อย แม้ว่ามันจะยังเด็กแต่ก็สามารถแผ่บรรยากาศอันสูงส่งและเข้มแข็ง สร้างความสั่นไหวใจแก่ชาวบ้านทั้งหลาย
ความลี้ลับและซับซ้อนของพลังเจตลักษณ์ที่เคลื่อนตัวตลอดเวลาบนร่างกายทำให้เกล็ดสีม่วงเปล่งประกายจนดูโปร่งแสง ดูมีมนต์ขลังยิ่งนัก
ดวงตาเปล่งประกายสุกใสดั่งอัญมณีคู่นั้นกำลังจดจ้องไปที่การผนึกเจต ผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ เด็กน้อยยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาก่อเกิดแสงที่ลุกโชนเคลื่อนจากแขนไปที่ฝ่ามือก่อนจะซัดออกไป
“ควิ้ง!!”
ลำแสงนั้นที่ซัดออกมาเหมือนดั่งดาบที่ถูกชักออกจาฝักแล้วเกิดเสียงคล้ายเหล็กฝ่าอากาศ มีลักษณะเป็นแผ่นทรงกลมคล้ายจันทร์เต็มดวงสุกสว่างหมุนคว้างไปที่หินยักษ์สูงกว่า 56เมตร ทันทีที่โดนพลังเข้าไปหินยักษ์ก้อนนั้นก็ขาดครึ่งทันที
การตัดที่เรียบเนียนทำให้ส่วนยอดของหินยักษ์ที่หนักกว่าพันจิน(500กิโลกรัม)ที่ถูกตัดนั้นตกลงมาที่พื้นเกิดรอยยุบที่พื้นและเสียงดังสนั่น ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว
ไกลออกไป กลุ่มผู้คนที่กำลังดูอยู่ตัวแข็งเป็นหินทันที มันพลังอะไรกันฟะ กลุ่มแสงที่กลมเหมือนดวงจันทร์สามารถตัดทะลวงหินขนาดใหญ่ที่แข็งเหมือนเหล็กได้ สร้างความตกใจสุดขีดให้แก่ทุกคน
“ช่างเป็นอักขระที่แข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ!! สมแล้วที่เป็นพลังที่ได้รับสืบทอดจากพลังส่วนหนึ่งของนกปีศาจในตำนาน” ฉีหยุ่นเฟิงกล่าวด้วยอารมณ์ที่เต็มเปี่ยม “เฮ่าน้อยก็ช่างน่ากลัวยิ่งนัก แค่เวลาไม่กี่เดือน เขาก็สามารถล่วงรู้เคล็ดลับของการผนึกอักขระได้อย่างไม่น่าเชื่อ ช่างเป็นพรสวรรค์ที่น่าตกใจเสียจริง”
จี้ยุน ต้าเผิงและเสี่ยวชิงต่างตกตะลึง พวกเขายังเด็กเกินไปที่จะทำความเข้าใจในพลังอักขระ แต่ในตอนนี้พวกเขากำลังตื่นเต้นกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น
“ท่านปู่ ข้าคิดว่าข้าเข้าใจแล้วขอรับ” นัยน์ตาของเด็กส่องประกายระริกและตะโกนออกมาอย่างมีความสุข
ฉีหยุ่นเฟิงรีบเข้ามาชมเชยเด็กน้อย “พลังชีวิตที่เจ้าพึ่งใช้ออกมา ต้องเป็น “เจตจำนงค์แห่งอักขระกระดูก”อย่างแน่นอน มันทรงพลังอย่างหาได้ยากยิ่งทั้งยังแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ อย่าได้ใช้ออกอย่างพร่ำเพรื่อหากไม่จำเป็น”
เด็กน้อยกระพริบดวงตากลมโตปริบก่อนจะเกาหัวของตนแล้วเอ่ยออกมา “มันแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรือ แต่มันยังไม่สมบูรณ์เลยนะขอรับ ข้ารู้สึกได้ว่าควรมีต้นไม้และปราสาทปรากฏอยู่บนแผ่นดวงจันทร์ แต่ข้าไม่สามารถทำได้”
“อย่างน้อยที่สุดในตอนนี้ เจ้าแข็งแกร่งพอๆกับท่านลุงของเจ้า หลิงหู่กับเฟยเฉียว พลังอักขระกระดูกก็ไม่ต่างจากสมบัติล้ำค่าที่ผู้คนหมายปองหรอกนะ” ท่านหัวหน้าหมู่บ้านกล่าวด้วยความเคร่งขรึม
เด็กน้อยพยักหน้าอย่างจริงจังเป็นการตอบรับ แล้วหัวเราะคิกคักออกมาอย่างไร้เดียงสา เขายังคงฝึกต่ออย่างไม่ลดละจนใช้พลังได้เกือบสมบูรณ์แล้ว เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านรับรู้ก็ชมเชยออกมา ที่สามารถฝึกฝนสำเร็จได้ด้วยตนเอง
เมื่อดวงตะวันตกดิน ขอบฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงและแล้วกลุ่มนักล่าก็กลับมา พวกเขาได้เหยื่อกลับมาไม่มากนักสร้างความฉงนให้แก่ชาวบ้านที่รออยู่ยิ่งนัก
“เกิดอะไรขึ้นกัน!!” ชาวบ้านถามออกไปด้วยความกังวล
“ใจเย็นก่อน ไม่มีใครตายหรอก แต่บิดาของไป๋หัวได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาถูกธนูยิงเข้าที่ใกล้ๆตับ” ฉีหลิงหู่ชี้แจงออกมาด้วยสีหน้าอันน่ากลัว
“เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ” พวกผู้อาวุโสปรากฏตัวออกมา
“ก็เพราะเจ้าพวกหมู่บ้านหมาป่านั่นแหละ พวกเราไม่ได้รับข่าวเกี่ยวกับพวกมันมาครึ่งปีแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงเข้ามาในเขตล่าของพวกเราแล้วแย่งเหยื่อของพวกเรา จนทำให้บิดาของไป่หัวเกือบตาย”
