Ep.32
หน้าอกของหลิวเว่ยกระเพื่อมขึ้นลง สีหน้ากลายเป็นบิดเบี้ยว กัดฟันร้องคำรามออกมา “ฆ่ามัน! ฆ่ามันให้ฉัน!”
ชายหนุ่มหัวแบนที่อยู่ข้างๆฉีกยิ้มดุร้ายออกมา ปรี่เข้าหาซูเฉิน ง้างมือพร้อมชก
“อ๊าาาา!”
หยางเฉียนกรีดร้องตื่นตระหนก ไม่อาจทนดูซูเฉินถูกทำร้าย หลับตาปี๋
ขณะเดียวกัน แววตาของซูเฉินทอประกายเย็นยะเยือก เตะกวาดออกไป
ตามมาติดๆด้วยเสียงร้องโหยหวนน่าสมเพช ชายหัวแบนถูกงัดจนตัวลอย ปลิวออกจากถ้ำ เลือดกระเซ็นเป็นสายในอากาศ
ซูเฉินออมแรง บดขยี้ฝ่ายตรงข้ามด้วยความเร็วและพละกำลังครึ่งหนึ่งของผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 … แต่แค่นั้นก็มากพอแล้ว
ชายหัวแบนไม่ทราบถึงความแข็งแกร่งของซูเฉิน ดังนั้นชิงเปิดโจมตี ถือเป็นการนำความอัปยศอดสูมาสู่ตัวเองแท้ๆ
“พี่เฉินแข็งแกร่งขนาดนี้เลยหรอ?” ดวงตาของหยางฮ่าวเบิกกว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
ต้องรู้นะว่าชายหนุ่มหัวแบนเมื่อครู่เป็นถึงนักสู้หมายเลขหนึ่งในมือหลิวเว่ย แต่อีกฝ่ายกลับถูกเตะตัวปลิวไปอย่างง่ายดาย
แม้ได้เห็นกับตาตัวเอง แต่หยางฮ่าวยังสงสัยว่าตนอาจตาฝาดไป
“ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ฉันงงไปหมดแล้ว .. ” ได้ยินเสียงพึมพำของหยางฮ่าว หยางเฉียนก็ลืมตาขึ้น ภาพที่เธอเห็นคือชายหนุ่มหัวแบนหมอบอยู่กับพื้นเหมือนหมาตาย ขณะที่ซูเฉินไม่บุบสลายใดๆ ใบหน้าของเธอตกตะลึงกลายเป็นแข็งทื่อ
“ไอ้หนู .. กล้าดียังไงมาทำร้ายคนของฉัน!”
หลิวเว่ยสั่นไปทั้งตัว เหลือบมองชายหนุ่มหัวแบนที่นอนแผ่บนพื้น ไม่ทราบว่ายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว
ซูเฉินไม่เพียงทำให้เขาต้องอับอายด้วยคำพูดเท่านั้น แต่ยังกล้าสั่งสอนลูกน้องเขา มีหรือหลิวเว่ยจะยอมกล้ำกลืนฝืนทนได้
ณ ขณะนี้ เขาลอบสาบานอย่างเงียบๆ ว่าวันนี้จะต้องฆ่าซูเฉินให้จงได้ มิฉะนั้นคงไม่อาจบรรเทาความเกลียดในหัวใจ
ซูเฉินก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม ตบหน้าอีกฝ่ายโดยไม่มีการแจ้งเตือนใดๆล่วงหน้า
เพี๊ยะ!
เสียงตบดังก้องไปทั่วถ้ำหิน หลิวเว่ยถูกฟาดจนหน้าหัน ครึ่งซีกบวมเป่ง และเริ่มพองแดง
ใบหน้าหลิวเว่ยน่าเกลียดยิ่งกว่าเดิม คล้ายหมูที่กำลังถูกเชือด
เห็นฉากนี้ หยางเฉียนกับหยางฮ่าวอ้าปากค้าง ในสมองของสองพี่น้องราวกับมีเสียงหึ่ง หึ่ง ดังอื้ออึง
ซูเฉินไม่เพียงมอบบทเรียนให้ชายหัวแบน แม้แต่หลิวเว่ยก็ยังถูกเขาทุบตี ตอนนี้เกิดปัญหาใหญ่แล้ว
“นี่แกบังอาจตบหน้าฉัน? รู้รึเปล่าว่าพ่อของฉันคือหลิวซีหรง … กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้!!” หลิวเว่ยยกมือขึ้นแนบแก้มข้างที่บวม ถูกทุบตีทีเดียวกลายเป็นขาดเขลา พูดตะกุกตะกัก
“ไสหัวไป! ถ้ายังกล้าส่งเสียงครืด ครืด(คางคกร้อง) อีก ฉันจะฆ่าแกซะ!” จิตสังหารของซูเฉินแผ่ออกมา
หลิวเว่ยสั่นสะท้านด้วยความกลัว หุบปากลงอย่างเชื่อฟัง จากนั้นหันหลัง รีบจากไปโดยไม่เหลียวกลับมามอง
“รอก่อนเถอะ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!” พอวิ่งหนีมาได้ไกลแล้ว หลิวเว่ยถึงค่อยกล้าประกาศล้างแค้น
ซูเฉินคร้านเกินกว่าจะใส่ใจ กลับไปนั่งบนเตียงไม้อีกครั้ง
หลังจากเกิดเรื่องขึ้น เขาไม่มีความคิดจะจากไปในทันทีอีกแล้ว
หยางเฉียนเหลือบมองท่าทีมั่นอกมั่นใจของซูเฉิน ต้องถอนหายใจออกมา “คุณทำร้ายหลิวเว่ย พ่อของเขาจะมาแก้แค้นอย่างแน่นอน คุณควรรีบหนีไปจะดีกว่า”
หลิวซีหรงเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 และยังเป็นผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งแห่งเทือกเขาฮวงเจ๋อ แม้แต่หยางหลิงเทียนพ่อของเธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้
ต่อให้ซูเฉินมีความแข็งแกร่งอยู่บ้าง แต่ในความคิดของเธอ ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้วิวัฒนาการ ดังนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิวซีหรง หากยังรั้งอยู่ที่นี่ จุดจบคงเหลือแค่ความตาย
“พี่เฉิน พี่สาวผมพูดถูกแล้ว พี่รีบหนีไปดีกว่า” หยางฮ่าวกล่าวด้วยความวิตกกังวล
“แล้วพวกนายจะเป็นยังไงถ้าฉันออกไป?” ซูเฉินลูบจมูก
แน่นอนว่าเขาจะไม่จากไป จุดประสงค์ของการปล่อยหลิวเว่ยเมื่อครู่ ก็เพื่อให้อีกฝ่ายไปลากคนที่อยู่เบื้องหลังมา
คิดตัดหญ้าต้องถอนถึงโคน มิฉะนั้นพอถึงหน้าฝนพวกมันจะงอกขึ้นใหม่ แต่หากชักรากถอนโคนไปแล้ว ต่อจากนี้ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีก
“พวกมันไม่กล้าแตะต้องเราหรอก ตรงกันข้าม ถ้าคุณยังไม่รีบไป คุณตายแน่” หยางเฉียนกระวนกระวายใจ
ที่ซูเฉินล่วงเกินหลิวเว่ยก็เพราะเธอ ฉะนั้นเธอไม่สามารถยืนดูซูเฉินรอความตายได้
“หลิวซีหรงเป็นแค่ผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 จริงๆใช่ไหม?” ซูเฉินยังคงเยือกเย็น เอ่ยถามเสียงเรียบ
