Ep.316
“เสี่ยวจือ หยุดรถ” ซูเฉินออกคำสั่ง ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย
เพ่งมองไปยังอีกฝ่ายที่ตรงเข้ามา ดูยังไงก็ไม่น่าเป็นมิตร
แต่แล้วยังไง? ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีภูมิหลังเป็นมาอย่างไร หากกล้ายั่วโมโหเขา พวกมันคงโชคร้าย ไม่ได้พบจุดจบที่ดี
ไม่นาน รถฐานทัพสีแดงก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“รถฐานทัพของเขตหยูหลินงั้นหรอ?” ซูเฉินพึมพำ
ที่เอ่ยเช่นนั้น เพราะรถฐานทัพสีแดงคันนี้มีความยาวถึง 15 เมตร แถมยังมีโลโก้หัวอินทรีทองตั้งเด่นอยู่ด้านหน้ารถ คาดว่าคงเป็นสัญลักษณ์เฉพาะของกองกำลังกลุ่มหนึ่ง
รถฐานทัพรูปทรงนี้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน จึงคาดเดาว่าน่าจะมาจากเขตหยูหลิน
เมื่อรถฐานทัพสีแดงจอดลงหน้า [รถศึกอัจฉริยะ] ก็มีทหารมากกว่า 20 คนพร้อมอาวุธครบมือก้าวลงมา
พวกเขาแต่งกายด้วยเครื่องแบบสีดำเหมือนกันหมด แต่ละคนมีใบหน้าดุร้าย คล้ายเอกลักษ์ของพวกโจรชั่วไม่ก็อันธพาล
หัวหน้ากลุ่มเป็นชายวัยกลางคนในอายุ 40 ปี ไว้เคราแพะ เขาจ้องมองไปทาง [รถศึกอัจฉริยะ] แล้วตะโกนว่า “ทุกคนที่อยู่ข้างใน ไสหัวลงมาให้บิดา!”
“ไอ้โง่นี่มาจากที่ไหนกัน? ถึงกล้าตะโกนใส่พวกเรา สงสัยจะเบื่อชีวิตแล้ว?”
“พี่เฉิน ให้ฉันลงไปสั่นสอนไอ้เวรนั่นเถอะ!”
“พี่เฉิน ฉันก็จะไปด้วย”
เห็นอีกฝ่ายหยิ่งผยองเช่นนี้ หยางฮ่าวและสหายรู้สึกมีน้ำโห พากันเอ่ยขออนุญาตออกไปสู้จากซูเฉิน
ซูเฉินผุดรอยยิ้มจาง “ลงไปดูก่อนค่อยว่ากัน”
คนอวดดีแบบนี้ เขาเคยเห็นมานักต่อนักแล้ว และชะตากรรมสุดท้ายของพวกมัน คือจบชีวิตลงในมือเขา
ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนมอบบทเรียนให้พวกมัน ยังไงก็สืบหาที่มาของอีกฝ่ายก่อนถึงจะดี
เปิดประตูรถ ซูเฉินก้าวลงอย่างช้าๆ หยางฮ่าวและสหายตามหลังมาติดๆ คนอื่นๆถูกซูเฉินสั่งให้อยู่ในรถ
เมื่อเห็นสี่หนุ่มลงมา ชายเคราแพะก็แค่นเสียงหึ! ด้วยความหยามเหยียดทันที
“สุภาพบุรุษทุกท่าน มีธุระอะไรถึงได้หยุดพวกเรา? ถ้าไม่มีคำอธิบายดีๆให้ฉัน เกรงว่าพวกคุณอาจมีปัญหาได้”
ซูเฉินกวาดสายตามองอีกฝ่าย เอ่ยถามอย่างไม่แยแส
ได้ยินแบบนั้น ทหารทั้งยี่สิบคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ไอ้หนู แกมันบ้าไปแล้ว! นี่แกกล้าขู่พวกเราหรือ? รู้รึเปล่าว่าพวกเราเป็นใคร” ชายเคราแพะหยุดหัวเราะ สีหน้าเริ่มหมองลง
ซูเฉินถูจมูก คิดในใจว่าเข้าทางล่ะ เอ่ยปากกล่าว “ก็ลองว่ามาสิฉันอยากรู้”
ชายเคราะแพะพ่นลมหายใจฮึดฮัด กล่าวอย่างภาคภูมิว่า “พวกเรามาจากกลุ่มอินทรีทอง เป็นไง ตอนนี้รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วใช่ไหม”
กลุ่มอินทรีทองเป็นกองกำลังระดับสามในเขตหยูหลิน สมาชิกที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม คือท่านหัวหน้าจินซวี่หยาง เป็นถึงผู้วิวัฒนาการเลเวล 3
ซูเฉินเคยได้ยินข้อมูลจากปากชายชราแห่งนิกายวูหยินมาก่อน เมื่อได้ยินที่มาของอีกฝ่าย ก็เบ้ปากด้วยความดูถูก “ก็แค่กลุ่มเล็กๆ” แล้วกล่าวต่อว่า “บอกจุดประสงค์ของแกมาดีกว่า เวลาของฉันมีค่า ไม่อยากเสียเปล่าไปกับพวกมดปลวก”
“บัดซบ! ไอ้ตัวอวดดี!”
ด้านหลังชายเคราแพะ ชายหนุ่มคนหนึ่งชี้หน้าซูเฉิน ตะโกนสบถสาปแช่ง
สีหน้าของคนอื่นๆก็ไม่แสดงถึงความเป็นมิตรเช่นกัน ราวกับว่าพวกเขาต้องการกินซูเฉินทั้งเป็น
แม้ว่ากลุ่มอินทรีทองของพวกเขาจะไม่ใช่ขุมกำลังใหญ่ในเขตหยูหลิน แต่ในเขตหวงหลิน สามารถเรียกว่าเป็นราชาได้เลย
แต่ซูเฉินที่มาจากเขตหวงหลิน กลับกล้าดูถูกกลุ่มอินทรีทอง และปฏิบัติต่อพวกเขาเสมือนดั่งมดปลวก
ช่างไม่รู้จักที่ตาย!
ตอนนี้ พวกเขาแค่รอคำสั่งจากชายเคราแพะ ตั้งท่าพร้อมฉีกซูเฉินเป็นชิ้นๆ
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ลงมือ เห็นแค่เพียงชายหนุ่มที่เพิ่งตำหนิซูเฉินไป ศีรษะระเบิดดังโผล๊ะ!อย่างกะทันหัน ไม่ทราบว่าตกตายได้อย่างไร?
สถานการณ์นี่มันอะไรกัน?
ทำไมจู่ๆเขาถึงตาย?
เป็นฝีมือใคร?
เผชิญหน้ากับสถานการณ์อันแปลกประหลาดนี้ ชายเคราแพะและคนอื่นๆหวาดกลัวจับใจ เบิกตากว้างหันมองไปรอบๆตลอดเวลา
ซูเฉินปาดจมูกเขา เอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ต้องมองหาหรอก เพราะฉันเป็นคนฆ่ามันเอง!”
