270

Ep.270

 

ในจังหวะที่ซูเฉินพุ่งเข้ามาใกล้ เต่าทรรราชหันขวับไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกัดลงบนตำแหน่งเบื้องหน้าซูเฉิน

 

ความไวของมันรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด ตวัดศีรษะไปดักรอซูเฉินแทบจะในทันที ตราบใดที่เขาก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงเล็กน้อย ซูเฉินก็จะถูกกลืนทั้งตัวลงในท้องของมัน

 

“ดูสิว่าคราวนี้แกจะรอดไปได้ยังไง!” เต่าทรราชปราณฟ้าหัวเราะอย่างมีชัย

 

ในระยะใกล้เช่นนี้ ซูเฉินไม่มีทางที่จะหลบเลี่ยง สุดท้ายต้องถูกมันกลืนเข้าไปในคำเดียว

 

“ช่างไร้เดียงสา!”

 

ซูเฉินหัวเราะเหยียดหยาม ระหว่างที่เต่าทรราชกำลังกัดปากใหญ่ลงมา พลังจิตของเขาก็แพร่กระจายออกไป

 

“พลังจิตเลเวล 4 !” เต่าทรราชปราณฟ้าสะดุ้งตกใจ

 

แม้พลังจิตเลเวล 4 จะไม่สามารถพันธนาการมันได้ แต่อย่างน้อยลดทอนความเร็วของมันลงเป็นอย่างมาก

 

ในกรณีนี้ หากคิดกัดซูเฉินกลืนลงไปในคำเดียว ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน

 

งั่ม!

 

ในที่สุดปากบนและล่างของเต่าทรราชก็หุบเข้าหากัน แต่ที่มันกัดเป็นแค่อากาศว่างเปล่า แม้แต่ชายเสื้อของซูเฉินยังงับไม่โดนด้วยซ้ำ

 

และในจังหวะนั้นเอง ซูเฉินก็ได้มาหยุดยืนอยู่เหนือหัวของเต่าทรราชปราณฟ้าเป็นที่เรียบร้อย

 

เห็นแค่เพียงอาวุธสีดำทมิฬถูกเกาะกุมด้วยสองมือเขา คมกล้าของมันผ่าตัดอากาศลงมา

 

เสมือนดั่งเทพพระเจ้าจุติมายังโลกมนุษย์ [ดาบเสริมมนตรา] ปลดปล่อยอำนาจที่มิอาจต้านทาน

 

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตายที่ใกล้เข้ามา เต่าทรราชปราณฟ้าหดคอลงด้วยความตกใจกลัว

 

เมื่อเผชิญหน้ากับแรงกดดันอันน่าทึ่งของซูเฉิน มันคิดได้ทันที ว่าวิธีที่ดีที่สุดคือการหดหัวเข้าไปในกระดองเต่า! กลายเป็นเต่าหัวหดของจริง!

 

เพียงแต่ว่า ดาบของซูเฉินนั้นรวดเร็วเกินไป ไม่ปล่อยให้มันมีเวลาได้ตอบสนอง

 

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เต่าทรราชปราณฟ้าตัดสินใจอ้าปากของมัน พ่นลูกศรน้ำออกมาเพื่อหยุดคมดาบสังหารนี้

 

ได้ยินเพียงเสียง ชิ้งงงง!

 

วินาทีที่ลูกศรน้ำพุ่งออกมา มันก็ถูกผ่าครึ่งโดย [ดาบเสริมมนตรา] ทันที

 

“มันจบแล้ว!”

 

มองไปยังลูกศรน้ำที่ถูกตัดขาดราวแผ่นกระดาษ หัวใจของเต่าทรราชหนาวสะท้าน

 

ซูเฉินสับดาบของเขาลง

 

ได้ยินเสียง ตูม! ดังขึ้น

 

ศีรษะของเต่าทรราชถูกฟันยุบเป็นรอยแยกขนาดใหญ่ เลือดสาดกระเซ็นไปทุกหนแห่ง

 

หลังจากโดนโจมตีอย่างรุนแรง เต่าทรราชรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด ในสมองมีเสียงดังอื้ออึงไม่หยุด

 

หลังจากเซไปสองสามก้าว มันก็ร่วงลงกับพื้นอย่างแรง หาดทรายสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุม

 

อย่างไรก็ตาม แม้ถูกโจมตีจนสาหัส แต่มันก็ยังไม่ตายสนิท

 

แต่นี่มิใช่ว่าการป้องกันของมันแข็งแกร่งพอที่จะต้านทานคมดาบเมื่อครู่ได้

 

ตรงกันข้าม เป็นซูเฉินที่ต้องการให้มันมีชีวิตอยู่ จึงถอนกำลังส่วนใหญ่ออกมาก่อนถึงปลายทาง

 

มิฉะนั้นแล้ว ดาบนี้คงสะบั้นศีรษะมันได้ทันที

 

ซูเฉินยกเท้าเหยียบหัวเต่าทรราชปราณฟ้า เอ่ยเสียงเย็นราวกับน้ำแข็ง

 

“ไอ้เต่าเฒ่า ฉันจะให้โอกาสแกมีชีวิตอยู่ต่อไป โดยการกลายเป็นสัตว์เลี้ยงวิญญาณของฉัน ถ้าปฏิเสธฉันจะฆ่าแก!”

 

หากต้องการล่าสัตว์ทะเลในทะเลแห่งการหลงเลือน ซูเฉินต้องมีพาหนะคอยบรรทุก ดังนั้นตัดสินใจที่จะให้เต่าทรราชปราณฟ้าเป็นสัตว์เลี้ยงวิญญาณ

 

เต่าทรราชปราณฟ้า มีร่างกายใหญ่โต อีกทั้งกำลังรบก็ยังแข็งแกร่ง หากมีมันคอยช่วย การล่าสัตว์ทะเลคงง่ายดายไม่ต่างจากการล้วงเอาของออกจากกระเป๋า

 

และหลังจากนั้น ไม่ว่าทะเลแห่งการหลงเลือนจะกว้างใหญ่ไพศาลแค่ไหน สุดท้ายก็กลายเป็นแค่ถนนให้เขาควบม้า(เต่า)ขี่ผ่าน

 

และในอนาคต หากคิดออกจากเกาะเฉียนหยูไปยังเกาะอื่นๆ ทั้งหมดคงต้องข้ามผ่านมหาสมุทร

 

อันตรายในมหาสมุทรยังไม่ทราบแน่ชัดก็จริง

 

แต่ถ้ามีเต่าทรราชปราณฟ้าอยู่ด้วย อย่างน้อยก็ช่วยให้ปลอดภัยยิ่งขึ้น

 

ได้ยินแบบนั้น ดวงตากลมโตของเต่าทรราชก็เริ่มกลอกไปมา

 

ในฐานะสัตว์ทะเลเลเวล 5 รวมไปถึงภูมิปัญญาทางจิตที่ถูกเปิดมานานแล้ว มันจึงเข้าใจความหมายในคำพูดของซูเฉิน

 

อย่างไรก็ตาม สัตว์ทะเลเลเวล 5 เองก็มีศักดิ์ศรี

 

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังเป็นผู้ปกครองของทะเลแห่งการหลงเลือน เป็นธรรมดาที่จะไม่ยอมกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของผู้อื่น

 

ภายใต้สายตาจับจ้องอันเย็นยะเยือกของซูเฉิน เต่าทรราชผลุบศีรษะเข้าไปในกระดอง หันหลังกลับ และวิ่งลงไปในทะเลแห่งการหลงเลือนทันที

 

มันคำนวณจนมั่นใจแล้ว ว่าตราบใดที่หนีลงทะเลได้ ซูเฉินก็ไม่สามารถทำอันตรายมันอีกต่อไป

 

จะคิดน่ะมันก็คิดได้อยู่หรอก แต่ความเป็นจริงมักโหดร้ายเสมอ

 

ซูเฉินมีหรือจะปล่อยให้มันได้รับโอกาสนั้นไป?

 

คำตอบย่อมชัดเจน

 

เห็นแค่เพียงมุมปากที่แสยะยิ้มบนใบหน้าของซูเฉิน จากนั้นเหยียดสองมือออกไปพร้อมกัน หนึ่งหอกนำ้แข็ง และหนึ่งบอลแสงสีเขียวพุ่งเข้าใส่ร่างของเต่าทรราชปราณฟ้าในทันที

 

ตรึงมันแน่นิ่งอยู่ในตำแหน่งเดิม