Ep.245

 

เมื่อต้องต่อสู้ไปพลาง คอยระวังหมอกดำไปพลาง หญิงชุดดำกับซอมบี้ชายก็เริ่มเสียเปรียลงทุกที เกรงว่าอีกไม่นานพวกเขาคงพ่ายแพ้

 

“ซอมบี้ผิวดำนั่นค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว” ซูเฉินพึมพำ เหลือบมองบนหน้าจอควบคุม

 

แล้วเขาก็พบว่าบนจอ มีจุดสีดำ น้ำเงิน และแดงอย่างละหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวอยู่

 

ภาพนี้ทำให้ซูเฉินเข้าใจในทันที ว่าซอมบี้ผิวดำหมึกนั้น แท้จริงแล้วเป็นพวกต่างเผ่า

 

แต่มาจากเผ่าพันธุ์ไหนยังไม่ทราบ

 

“เสี่ยวจือ ไปดูกันเถอะ” ซูเฉินสั่ง

 

เหตุผลที่มาที่นี่ก็เพื่อล่าซอมบี้ มันคงจะเสียเวลาหากเอาแต่เฝ้าดูต่อไปเรื่อยๆ

 

“รับทราบ”

 

[รถศึกอัจฉริยะ] เริ่มเดินเครื่อง ขับเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล

 

สิบวินาทีต่อมา มันก็มุ่งมาถึงเบื้องหน้าของกลุ่มมนุษย์และคลื่นซอมบี้

 

การปรากฏตัวของ [รถศึกอัจฉริยะ] ดึงดูดความสนใจของทั้งสองฝ่ายทันที

 

ต้องขอบอกว่า การมาเยือนของ [รถศึกอัจฉริยะ] ดูน่าเกรงขามมาก มันเคลื่อนเข้ามาคล้ายไม่สนใจคลื่นซอมบี้หรือกลุ่มมนุษย์อย่างสิ้นเชิง

 

เห็นฉากนี้ ซอมบี้ผิวดำหมึกและตัวแทนฝั่งมนุษย์ก็หยุดสู้กัน ทั้งสามมองไปยัง [รถศึกอัจฉริยะ]

 

เอี๊ยดดดด ..!

 

ตามมาติดๆด้วยเสียงเบรกอย่างกะทันหัน [รถศึกอัจฉริยะ] จอดลงขวางหน้าทั้งสองฝ่ายเอาไว้

 

จากนั้น ประตูรถถูกเปิดออก ซูเฉินก้าวลงมาอย่างช้าๆ

 

ในพริบตา ทุกสายตาจับจ้องไปยังซูเฉิน

 

“เขาเป็นใครกัน? ต้องมีความกล้าขนาดไหนกันถึงบุกเข้ามาในสนามรบแบบนี้?”

 

“เขาดูเด็กจัง แถมยังหล่อมากด้วย!”

 

“หล่อแล้วมีประโยชน์อะไร! เข้ามาวุ่นวายแบบนี้ เดี๋ยวซักพัก เขาก็จะไม่เหลือใบหน้าหล่อๆแบบนั้นอีกต่อไป”

 

 

ทางฝั่งมนุษย์ เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปหล่อลงจากรถ ก็เริ่มกระซิบกระซาบ

 

“มนุษย์ เจ้ามาที่นี่ทำไม?” ซอมบี้ผิวดำหมึกมองซูเฉิน แค่นเสียงเย็นชา

 

ในสายตามัน ซูเฉินยังเด็กมาก และจากอายุไม่น่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งอะไร

 

อย่างไรก็ตาม แม้อยู่ต่อหน้ากองกำลังซอมบี้นับหมื่น แต่ยังกล้าบุกเข้ามาด้วยท่าทียังคงสงบไม่เสื่อมคลาย เรื่องนี้ทำให้ซอมบี้ผิวดำหมึกสับสนเล็กน้อย

 

“มีจุดประสงค์เดียวเท่านั้นที่มา” ซูเฉินจ้องมองซอมบี้ผิวดำหมึก แสยะยิ้ม กล่าวปนเสียงหัวเราะว่า “นั่นคือฆ่าแก!”

 

ทันทีที่ประโยคนี้ถูกเปล่งออกมา ฝูงชนบังเกิดความโกลาหล

 

“ให้ตายเถอะ ไอ้ประสาทนี่มาจากไหนกัน! จะอวดดีเกินไปหน่อยไหม?”

 

“ออกจะหล่อแท้ๆ ไม่น่าโง่เลย เสียดายจัง”

 

“คนหนุ่มสาวที่ไม่เคยผ่านความเจ็บปวด หรือความทุกข์ทรมานก็เป็นซะแบบนี้ ไม่รู้จักฟ้าสูงดินต่ำ!”

 

“เขากล้าพูดจาใหญ่โตถึงขนาดนี้ได้ยังไง?”

 

 

มนุษย์เกือบทุกคน จ้องมองซูเฉินด้วยสายตาโง่งม

 

พวกเขาเห็นพ้องเป็นเสียงเดียวกัน ว่าซูเฉินจะต้องตายอย่างแน่นอน

 

“น้องชาย นายควรรีบออกไป ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่นายจะมีส่วนร่วมได้”

 

หญิงชุดดำไม่ทราบว่าเหตุใดซูเฉินถึงได้อวดดีนัก แต่เห็นแก่ที่เป็นมนุษย์ด้วยกัน เธอเลยเอ่ยปากเตือน

 

“คิดหนีตอนนี้? ถามเราราชารึยังว่าอนุญาตหรือไม่?” ซอมบี้ผิวดำหมึกเยาะหยัน ในดวงตามันทอประกายเย็นยะเยือก

 

ซูเฉินขู่ว่าจะฆ่าพวกมัน คำนี้ได้ยินชัดเจน

 

อย่างไรก็ตาม เปิดตัวทำทีว่าเป็นผู้แข็งแกร่ง เสร็จแล้วจะจากไปง่ายๆกระนั้นหรือ?

 

คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงมีอภิสิทธิ์เช่นนั้น?

 

ช่วงเวลานี้ ซอมบี้ผิวดำหมึกตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าภูมิหลังของซูเฉินจะเป็นใคร มันก็จะฆ่าอีกฝ่ายให้จงได้

 

“แล้วฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะไป?” ซูเฉินปาดจมูกเขา กล่าวอย่างไม่แยแสว่า “ดูเหมือนแกต้องการจะงัดกับเหล็กแข็งอย่างฉัน รู้รึเปล่าว่านั่นคือการแส่หาที่ตาย? ”

 

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดจากปาก เป็นอีกครั้งที่ฝั่งมนุษย์เกิดเสียงฮือฮา

 

“เหอ เหอ เจ้าหมอนี่ไม่ใช่แค่อวดดีแล้ว กระทั่งนิสัยยังก้าวร้าว”

 

“แสร้งแสดงว่าเป็นผู้แข็งแกร่งไม่พอ ยังหลอกตัวเองว่าจะฆ่าพวกซอมบี้ได้อีก!”