Ep.173
การสังหารซอมบี้แค่หลักพันต้นๆ ไม่เพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการของซูเฉินได้
ขณะนี้ เขากำลังมองหาที่อยู่ของซอมบี้ตัวอื่น
ไม่นาน หลังจากไล่หาไปเรื่อยๆ ซูเฉินก็พบว่าบนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง มีสถานชุมชนที่เรียกว่า ‘เมืองหวังเยว่’ ซึ่งมีจุดสีแดงจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ที่นั่น คำนวณคร่าวๆก็ 7,000 – 8,000 ตัว
อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ซูเฉินรู้สึกแปลกใจมาก
นั่นคือในเมืองหวังเยว่ ไม่ได้มีแต่ซอมบี้จำนวนมากเท่านั้น แต่ยังมีมนุษย์อาศัยอยู่เช่นกัน แถมยังมีมากถึง 4,000 – 5,000 คน
ตามหลักเหตุผลแล้ว ซอมบี้และมนุษย์เป็นเหมือนน้ำกับไฟ ทันทีที่เจอหน้ากันก็กระโจนเข้าสู้ตาย ไม่มีทางอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขในชุมชนโดยเด็ดขาด
แต่จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ซูเฉินคาดเดาว่าในหมู่ซอมบี้ น่าจะมีซอมบี้ที่มีสติปัญญาปะปนอยู่ด้วย มันเลยสามารถควบคุมซอมบี้ตัวอื่นๆได้
ยิ่งไปกว่านั้น กำลังรบฝ่ายมนุษย์และกำลังรบฝ่ายซอมบี้อยู่ในสภาวะก้ำกึ่ง ยังไม่มีฝ่ายไหนสามารถโค่นอีกฝั่งได้อย่างเด็ดขาด เรียกว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์เขม่นกัน
คิดถึงเรื่องนี้ ซูเฉินหันไปถามหวู่หยางว่า “หัวหน้าหวู่ คุณเคยได้ยินเรื่องเมืองหวังเยว่ไหม?”
“ฉันได้ยินมาว่าเมืองหวังเยว่เคยเป็นเมืองใหญ่มาก่อน และมันมีขนาดเล็กกว่าเมืองคิงคอง แต่สุดท้ายถูกซอมบี้เข้าโจมตีในเวลาต่อมา”
หลังตอบคำถาม หวู่หยางก็ฉุกคิดขึ้นได้ เอ่ยถามว่า “นี่พวกเราจะไปเมืองหวังเยว่กันใช่ไหม?”
ซูเฉินพยักหน้า “เมืองหวังเยว่มีซอมบี้อยู่ 7,000-8,000 ตัว ผมจะไปล่าพวกมัน”
“ปริมาณกำลังดีเลยนี่” หวู่หยางพึมพำ
การต่อสู้กับกองกำลังซอมบี้ของจิ่นเฟยซี นับว่าเป็นการเปิดหูเปิดตาเขา ให้ได้แง้มออกจากกะลา เห็นโลกภายนอกกับตาตัวเอง ดังนั้นซอมบี้แค่ 7,000-8,000 ตัว ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกังวลแม้แต่น้อย
“เสี่ยวจือ ไปที่เมืองหวังเยว่ มุ่งหน้าด้วยความเร็วเต็มพิกัด” ซูเฉินสั่ง
“พี่เฉิน พวกเราจะไปล่าซอมบี้กันใช่ไหม?” หยางฮ่าวก้าวเข้ามาร่วมวงสนทนา รู้สึกฮึกเหิมขึ้นทันที
ซูเฉินยิ้มและกล่าวว่า “ใช่ คราวนี้พวกเราจะไปที่เมืองหวังเยว่”
“พี่เฉิน ที่นั่นมีซอมบี้กี่ตัว? คราวนี้พวกเราก็จะได้ร่วมสู้ด้วยใช่ไหม?” เฉาหรานกับสือต้าหนิวก้าวเข้ามาเช่นกัน
‘เจ้าพวกนี้เปลี่ยนไปรึเปล่านะ?’ ซูเฉินงึมงำกับตัวเอง
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาพบว่าหยางฮ่าวและอีกสองคน เริ่มสนใจที่จะล่าซอมบี้มากขึ้นเรื่อยๆ
เป็นเพราะความแข็งแกร่งที่พัฒนาขึ้น เลยต้องการแสดงฝีมือใช่หรือไม่?
เขาสับสนไปพักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็คร้านจะคิดหาความจริงจากมัน อธิบายว่า “ครั้งนี้เป็นซอมบี้ 7,000 – 8,000 ตัว พวกนายน่าจะได้แสดงฝีมือ”
ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของหยางฮ่าวและอีกสองคนเป็นประกาย
ทั้งสามเดินแยกออกมาล้อมวงกัน กล่าวกระซิบกระซาบ แต่ก็ยังเสียงดังพอให้ซูเฉินได้ยิน
“คราวนี้มาแข่งกันว่าใครจะฆ่าซอมบี้ได้มากที่สุด!”
“ครั้งก่อนฉันชนะ ถ้าครั้งนี้ฉันชนะอีก ก็ยอมรับได้แล้วว่าพวกนายมันกาก!”
“หยุดพูดเถอะ ครั้งก่อนเพราะนายมีค้อนสวรรค์หรอก แต่พวกเราไม่มีอาวุธวิเศษอยู่ในมือเลย ไม่แปลกที่จะฆ่าได้น้อยกว่า”
“ใช่ คราวนี้มาแข่งกัน”
“แข่งก็แข่งดิ ใครกลัว!”
…
ได้ยินแบบนั้น ซูเฉินก็หัวเราะอย่างว่างเปล่า ดูเหมือนทั้งสามคนกำลังประชันกันว่าใครจะฆ่าซอมบี้ได้มากกว่ากัน
เขาถอนหายใจ แล้วเลิกสนใจอีก
ซูเฉินเดินไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่นั่งคนขับ เตรียมจะพักผ่อน
แต่ในตอนนั้นเอง สัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้น
“คำเตือน ปรากฏฝูงซอมบี้อยู่ข้างหน้า ห่างออกไปราวๆ 1 ไมล์ มีจำนวนประมาณร้อยตัว”
ซูเฉินเหลือบมองไปยังหน้าจอควบคุมส่วนกลาง และในไม่ช้าก็เห็นจุดสีแดงนับร้อยจุด
อีกทั้งกลางวงล้อมจุดสีแดง ยังมีจุดสีน้ำเงินอีกราวๆสิบจุดปะปนอยู่ด้วย
อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ซูเฉินรู้สึกประหลาดใจ
เขาพบว่าจุดสีแดงบนหน้าจอควบคุมส่วนกลางหายไปอย่างต่อเนื่อง ขณะที่จุดสีน้ำเงินยังคงจำนวนเท่าเดิม ไม่ลดลงเลย
นี่แสดงให้เห็นว่ามนุษย์ทั้งสิบคนเป็นผู้ฝึกฝน และพวกเขากำลังล่าซอมบี้
“เสี่ยวจือ กลุ่มซอมบี้พวกนั้นอยู่บนเส้นทางรึเปล่า?” ซูเฉินเอ่ยถาม
หากอยู่บนเส้นทาง เขาจะได้ใช้โอกาสนี้แวะไปสังเกตมนุษย์กลุ่มนั้น
แต่หากไม่ ก็แค่ปล่อยผ่าน ไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมสนุกใดๆ
