วันนี้ลง 153 154
Ep153
ระหว่างที่คนอื่นๆกำลังขุดหินต้นกำเนิดพลังงาน ซูเฉินมิได้อยู่เฉย
เขานำ [เตาอเนกประสงค์] ออกมา เริ่มชำแหละหมูป่ากระหายเลือด แล้วย่างเนื้อพวกมัน
มนุษย์มิใช่เหล็ก พวกเขาจำเป็นต้องดื่มกิน หากขาดอาหารไปสักมื้อแล้วหิวโหย อาจเสียกำลังใจได้ ดังนั้นต้องดื่มกินให้เพียงพอ
อีกอย่างตอนนี้มันเป็นเวลาเหมาะที่จะทำอาหาร ซูเฉินจึงรับหน้าที่เป็นพ่อครัวในมื้อนี้
ไม่นาน กลิ่นเนื้อหอมๆก็ลอยฟุ้งไปทั่วถ้ำ
หยางฮ่าวได้กลิ่นเนื้อ กำลังใจของเขาลุกโชน ความเร็วในการขุดถ้ำเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก
ซูเฉินเสียบเนื้อหมูย่างเป็นร้อยไม้ จนรู้สึกว่ามันคงพอแล้ว จึงค่อยหันไปเปิด [พื้นที่เพาะปลูก] เพื่อตรวจสอบดู
ข้างใน [พื้นที่เพาะปลูก] หากไม่นับ [เมล็ดพันธุ์ไม้ผลแข็ง] และ [เมล็ดพันธุ์ผลระเบิด] ที่ไม่ได้ปลูกแล้ว เมล็ดพันธุ์อื่นๆปลูกไว้อย่างละหนึ่งต้น
ปัจจุบัน ต้นโคคา-โคล่า และต้นสไปรท์ ที่เพิ่งปลูกไป พวกมันออกผลแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น แต่ละต้นยังออกดอกสิบผล ทุกลูกมีขนาดใหญ่เท่าลูกมะพร้าว
ซูเฉินหยิบมันออกมาอย่างละลูก แล้วเริ่มตรวจสอบดู
ไม่นานเขาก็เข้าใจ ว่า ผลโค้ก และผลสไปรท์ รูปลักษณ์ภายนอกทุกอย่างเหมือนกันหมด เปลือกนอกของมันมีไว้ห่อหุ้มน้ำผลไม้ข้างใน และรสชาติก็เหมือนกับโค้กและสไปรท์จริงๆ
ซูเฉินกินเนื้อหมูย่าง ระหว่างกินยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม คงไม่ต้องบรรยายว่ามันน่ารื่นรมย์แค่ไหน
ชั่วพริบตาหนึ่งเขาถึงขั้นคิดเลยเถิดว่า การถูกส่งมายังหายนะในวันสิ้นโลก จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้น ตรงกันข้าม มันค่อนข้างสะดวกสบายเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เขาฉุกคิดได้ทันที ว่าเหตุผลหลักที่ทำให้เขาสะดวกสบายเช่นนี้ เป็นเพราะเศษชิ้นส่วน
หากไม่มีเศษชิ้นส่วน ซูเฉินไม่ทราบว่าเขาคงกำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอดอยู่ที่ไหน หรือเขาจะกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว กลายเป็นแค่ศพเดินได้ที่ไร้จิตสำนึก
หลังจากได้สติกลับมา ซูเฉินก็เรียกสมาชิกคนอื่นๆ “ทุกคนพักกันก่อนเถอะ อาหารเย็นพร้อมแล้ว”
สือต้าหนิว , เฉาหราน และหยางฮ่าว สามนักชิมพุ่งเข้าหาซูเฉินเป็นกลุ่มแรก หยิบเนื้อย่างขึ้นมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย
แม้ตั้งแต่มาอยู่กับซูเฉิน พวกเขาจะได้กินบาร์บีคิวทุกวัน ทว่าชายหนุ่มทั้งสามคนทำตัวราวกับไม่เคยได้กินเนื้อสัตว์มานานกว่าหนึ่งปีเต็ม ตะกละตะกลามเหมือนหมาป่า ไม่มีมารยาทใดๆทั้งสิ้น
“กินช้าๆ บาร์บีคิวยังมีอีกเยอะ เดี๋ยวติดคอ” ซูเฉินหัวเราะ กล่าวติดตลก
“อือๆ เอ้าไอแอวอี่เอิน ..”
สือต้าหนิวงึมงำรับคำ แต่ความเร็วในการกินกลับไม่ลดลงเลย
ซูเฉินอดส่ายหัวไม่ได้ ไม่กล่าวห้ามปรามอะไรอีก จากนั้นเด็ดผลไม้สองสามลูกจาก [พื้นที่เพาะปลูก] แล้วนำมันออกมา
คนอื่นๆเคยเห็นผลไม้ของซูเฉินมาก่อนแล้ว แต่ผลโค้กและผลสไปรท์ เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
“พี่เฉิน ผลไม้สองชนิดนี้ชื่ออะไร?” หยางฮ่าวถามด้วยความสงสัย
ซูเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ย “มันเรียกว่าเครื่องดื่มผลไม้ ปกติแล้วจะไม่ใช้กิน แต่ใช้ดื่ม”
ดื่ม? มันมีไว้ดื่มเนี่ยนะ?
ทุกคนเริ่มสนใจขึ้นมา
“พี่เฉิน ขอผมชิมหน่อยได้ไหม” หยางฮ่าวถูมือ เริ่มอดใจไม่ไหว
ซูเฉินยิ้ม เพราะตั้งแต่ที่นำมันออกมา เขาก็ตั้งใจจะแจกจ่ายให้ทุกคนได้ลิ้มลองอยู่แล้ว
ไม่รอช้า ซูเฉินรินน้ำอัดลมใส่แก้ว แล้วแจกจ่ายทุกคน
หยางฮ่าวเริ่มจากจิบน้ำโค้กดูก่อน
หลังจากมันไหลเข้าปาก คิ้วของเขาย่นเล็กน้อย แต่แทบจะในทันทีหลังจากนั้น ใบหน้าของเขาก็เผยถึงความเพลิดเพลิน เดาะลิ้น เอ่ยแสดงความคิดเห็นว่า “มันมีรสชาติแปลกๆ แต่อร่อยจริงๆ”
จริงๆใช่ไหม?
ดวงตาของทุกคนเป็นประกาย
ยกแก้วขึ้นแตะริมฝีปาก เอ่ยพร้อมกัน
“มันวิเศษจริงๆ”
“น้ำสไปรท์รสซาบซ่านหนักหน่วง สรุปแล้วฉันว่าสีใสอร่อยกว่าเยอะ”
“หรอ แต่ฉันว่าสีดำอร่อยกว่านะ”
เสียงหัวเราะเฮฮาดังสะท้อนไปทั่วทั้งถ้ำ
