Ep.148

ซูเฉินกับ [นักรบจักรกล] ก้าวสู่สนามรบ มุ่งหน้าเข้าสังหารฝูงหมูป่ากระหายเลือด

เมื่อเห็นมนุษย์ตรงเข้ามา หมูป่ากระหายเลือดทุกตนดีใจจนเนื้อเต้น ส่งเสียงคำรามดังสะท้อนขึ้นไปถึงฟากฟ้า

ในสายตาของพวกมัน ซูเฉินมิใช่แค่มนุษย์ แต่ยังมีสถานะเป็นอาหารแสนอร่อยอีกด้วย

พวกมันกินหินต้นกำเนิดพลังงานจนเบื่อจะแย่อยู่แล้ว ทุกตัวต้องการรสชาติแปลกใหม่มากระแทกปาก

ทันใดนั้นเอง คู่นัยน์ตาสีแดงเลือดพลันสั่นไหวไปด้วยร่องรอยของความบ้าคลั่ง

ของอร่อยเช่นนี้ ตัวใดว่องไวกว่า ตัวนั้นได้จับจอง!

ฉุกคิดได้ถึงเรื่องนี้ หมูป่ากระหายเลือดทั้งฝูง รีบวิ่งแข่งกันเข้าหาซูเฉิน

สำหรับ [นักรบจักรกล] ที่ทั้งตัวเป็นก้อนเหล็ก กินไม่ได้ ถูกพวกมันเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง

“ดูเหมือนฉันจะเป็นที่นิยมมาก”

ซูเฉินปาดจมูก เฝ้ารอจังหวะจนกระทั่งหมูป่ากระหายเลือดอยู่ห่างจากเขาเพียงช่วงแขน ตวัดคมดาบดังชิ้ง! ตัดกวาดออกไปในคราวเดียว

เคียวสีเทาขนาดใหญ่ฉีกอากาศ พริบตานั้นหมูกระหายเลือดสิบตัวจบชีวิตลงทันที

หมูกระหายเลือดตัวอื่นๆที่ตามมาติดๆ ทั้งหมดชะงักฝีเท้า คล้ายกับว่าตกใจกลัวคมดาบของซูเฉิน สายตาในตอนนี้ไม่ได้มีแต่ความตะกละ แต่มองไปยังซูเฉินอย่างระมัดระวัง

หากเป็นซอมบี้ เมื่อเห็นสหายถูกฆ่า พวกมันจะยิ่งดาหน้าเข้ามาหาซูเฉิน คลุ้มคลั่งยิ่งกว่าเดิม

อย่างไรก็ตาม พวกสัตว์กลายพันธุ์อย่างน้อยก็พอมีสติปัญญา เมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่ง สัญชาตญาณของพวกมันจะร้องเตือนโดยอัตโนมัติ

แต่หมูป่ากระหายเลือดไม่โจมตีแล้วไง? ซูเฉินก็ไม่ปล่อยพวกมันไปอยู่ดี!

เขากระชับ [ดาบเสริมมนตรา] ในมือ ผันตัวเป็นฝ่ายบุก ก้าวสังหารไปเบื้องหน้า

ใบมีดสายลมขนาดใหญ่พุ่งออกจากใบดาบ แห่งหนใดที่มันกวาดผ่าน หมูป่ากระหายเลือดราวกับแผ่นกระดาษบาง ถูกผ่าครึ่งทันที

ซูเฉินไล่ฟันไล่สับอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หมูป่ากระหายเลือดนับร้อยตัวจบชีวิตลงภายใต้คมดาบเขา

บรรยากาศโดยรอบ ไม่นานก็เริ่มโชยไปด้วยกลิ่นฉุนของเลือด

ในเวลานี้ ฝูงหมูป่ากระหายเลือดถูกซูเฉินข่มจนขวัญกระเจิดกระเจิง

นี่มันอาหารบ้าอะไรกัน?

จากการกระทำ มองยังไงก็เป็นเทพสังหารชัดๆ!

โฮฮฮฮ!

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามสนั่นดังสะท้อนเข้ามาจากเบื้องหลังฝูงหมูป่ากระหายเลือด เมื่อเสียงคำรามหยุดลง หมูป่ากระหายเลือดทุกตัวคล้ายได้รับคำสั่ง หันหลังและล่าถอยทันที

“บัดซบ!” ซูเฉินอดไม่ได้ต้องสบถออกมา

ถ้าหมูป่ากระหายเลือดหนีไป แล้วเขาจะดรอปชิ้นส่วนจากที่ไหน?

“เสี่ยวตี๋ ไปฆ่าพวกมันให้ฉัน อย่าปล่อยให้รอดไปได้แม้แต่ตัวเดียว!” ซูเฉินตะโกน เปิดใช้งาน [รองเท้าเพิ่มความเร็ว]  กุม [ดาบเสริมมนตรา] ในมือ ไล่ตามไปเช่นกัน

เมื่อเห็นซูเฉินที่เปรียบดั่งเทพล่าสังหารไล่ตามมา หมูป่ากระหายเลือดก็ตื่นตระหนก พวกมันวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย กระจัดกระจายไปทุกทิศทาง

“จะหนีไปไหน!”

เพื่อที่จะสังหารหมูป่ากระหายเลือดให้เร็วที่สุด ซูเฉินร่ายเวทย์สายฟ้า อัดฉีดเข้าไปใน [ดาบเสริมมนตรา]

จังหวะที่ฟาดฟันในแนวนอน สวรรค์และปฐพีแปรเปลี่ยนสีไป

บังเกิดเสียงเปรี้ยง! ของฟ้าผ่า จุดสายฟ้านับพันนับหมื่นเชื่อมต่อกันและกัน

ภายใต้อำนาจทำลายล้างของตาข่ายสายฟ้า หมูป่ากระหายเลือดนับร้อยตัวถูกย่างจนไหม้เกรียม

ส่วนหมูป่ากระหายเลือดที่ยังโชคดีรอดไปได้ พวกมันกรีดร้องโอดโอยด้วยความตกใจ

ช่วงเวลานี้ ไม่สนแล้วว่าจะเป็นพวกเดียวกันหรือไม่ ผู้ใดขวางทางข้า มันผู้นั้นคือศัตร!

เมื่อในสมองมีแต่ความคิดนี้ หมูป่ากระหายเลือดก็วิ่งชนกันเอง ตัวไหนวิ่งช้าถูกชนล้ม โดนย่ำตายคาที่ กลายเป็นหินรองเท้าให้ตัวอื่นเหยียบย่างสู่หนทางรอด

มองไปยังหมูป่ากระหายเลือดที่ตายไปหลายสิบตัว ทั้งยังตายด้วยน้ำมือของพวกเดียวกัน ซูเฉินก็ตะลึงงัน บังเกิดความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยตรงหน้าอกเขา

หากฉันฆ่าอย่างน้อยยังมีโอกาสดรอปชิ้นส่วน แต่นี่พวกแกฆ่ากันเอง แล้วบิดาจะได้อะไร?

ซูเฉินโกรธมาก ปรับฟังก์ชั่นของ [รองเท้าเพิ่มความเร็ว] รีดเร้นความว่องไวจนถึงขุดสุด เปลี่ยนตนเองเป็นสายลมวูบหนึ่ง

“ตายซะ!”

คมดาบฟาดฟัน บังเกิดเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า หมูป่ากระหายเลือด 70-80 ตัวตายลงทันที

จวบจนปัจจุบัน มีหมูกระหายเลือดรอดชีวิตอยู่ไม่ถึง 20 ตัวเท่านั้น แต่ถึงจะน้อย ซูเฉินก็ไม่คิดที่จะปล่ยพวกมันไป