Ep.148
ซูเฉินกับ [นักรบจักรกล] ก้าวสู่สนามรบ มุ่งหน้าเข้าสังหารฝูงหมูป่ากระหายเลือด
เมื่อเห็นมนุษย์ตรงเข้ามา หมูป่ากระหายเลือดทุกตนดีใจจนเนื้อเต้น ส่งเสียงคำรามดังสะท้อนขึ้นไปถึงฟากฟ้า
ในสายตาของพวกมัน ซูเฉินมิใช่แค่มนุษย์ แต่ยังมีสถานะเป็นอาหารแสนอร่อยอีกด้วย
พวกมันกินหินต้นกำเนิดพลังงานจนเบื่อจะแย่อยู่แล้ว ทุกตัวต้องการรสชาติแปลกใหม่มากระแทกปาก
ทันใดนั้นเอง คู่นัยน์ตาสีแดงเลือดพลันสั่นไหวไปด้วยร่องรอยของความบ้าคลั่ง
ของอร่อยเช่นนี้ ตัวใดว่องไวกว่า ตัวนั้นได้จับจอง!
ฉุกคิดได้ถึงเรื่องนี้ หมูป่ากระหายเลือดทั้งฝูง รีบวิ่งแข่งกันเข้าหาซูเฉิน
สำหรับ [นักรบจักรกล] ที่ทั้งตัวเป็นก้อนเหล็ก กินไม่ได้ ถูกพวกมันเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง
“ดูเหมือนฉันจะเป็นที่นิยมมาก”
ซูเฉินปาดจมูก เฝ้ารอจังหวะจนกระทั่งหมูป่ากระหายเลือดอยู่ห่างจากเขาเพียงช่วงแขน ตวัดคมดาบดังชิ้ง! ตัดกวาดออกไปในคราวเดียว
เคียวสีเทาขนาดใหญ่ฉีกอากาศ พริบตานั้นหมูกระหายเลือดสิบตัวจบชีวิตลงทันที
หมูกระหายเลือดตัวอื่นๆที่ตามมาติดๆ ทั้งหมดชะงักฝีเท้า คล้ายกับว่าตกใจกลัวคมดาบของซูเฉิน สายตาในตอนนี้ไม่ได้มีแต่ความตะกละ แต่มองไปยังซูเฉินอย่างระมัดระวัง
หากเป็นซอมบี้ เมื่อเห็นสหายถูกฆ่า พวกมันจะยิ่งดาหน้าเข้ามาหาซูเฉิน คลุ้มคลั่งยิ่งกว่าเดิม
อย่างไรก็ตาม พวกสัตว์กลายพันธุ์อย่างน้อยก็พอมีสติปัญญา เมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่ง สัญชาตญาณของพวกมันจะร้องเตือนโดยอัตโนมัติ
แต่หมูป่ากระหายเลือดไม่โจมตีแล้วไง? ซูเฉินก็ไม่ปล่อยพวกมันไปอยู่ดี!
เขากระชับ [ดาบเสริมมนตรา] ในมือ ผันตัวเป็นฝ่ายบุก ก้าวสังหารไปเบื้องหน้า
ใบมีดสายลมขนาดใหญ่พุ่งออกจากใบดาบ แห่งหนใดที่มันกวาดผ่าน หมูป่ากระหายเลือดราวกับแผ่นกระดาษบาง ถูกผ่าครึ่งทันที
ซูเฉินไล่ฟันไล่สับอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หมูป่ากระหายเลือดนับร้อยตัวจบชีวิตลงภายใต้คมดาบเขา
บรรยากาศโดยรอบ ไม่นานก็เริ่มโชยไปด้วยกลิ่นฉุนของเลือด
ในเวลานี้ ฝูงหมูป่ากระหายเลือดถูกซูเฉินข่มจนขวัญกระเจิดกระเจิง
นี่มันอาหารบ้าอะไรกัน?
จากการกระทำ มองยังไงก็เป็นเทพสังหารชัดๆ!
โฮฮฮฮ!
ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามสนั่นดังสะท้อนเข้ามาจากเบื้องหลังฝูงหมูป่ากระหายเลือด เมื่อเสียงคำรามหยุดลง หมูป่ากระหายเลือดทุกตัวคล้ายได้รับคำสั่ง หันหลังและล่าถอยทันที
“บัดซบ!” ซูเฉินอดไม่ได้ต้องสบถออกมา
ถ้าหมูป่ากระหายเลือดหนีไป แล้วเขาจะดรอปชิ้นส่วนจากที่ไหน?
“เสี่ยวตี๋ ไปฆ่าพวกมันให้ฉัน อย่าปล่อยให้รอดไปได้แม้แต่ตัวเดียว!” ซูเฉินตะโกน เปิดใช้งาน [รองเท้าเพิ่มความเร็ว] กุม [ดาบเสริมมนตรา] ในมือ ไล่ตามไปเช่นกัน
เมื่อเห็นซูเฉินที่เปรียบดั่งเทพล่าสังหารไล่ตามมา หมูป่ากระหายเลือดก็ตื่นตระหนก พวกมันวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย กระจัดกระจายไปทุกทิศทาง
“จะหนีไปไหน!”
เพื่อที่จะสังหารหมูป่ากระหายเลือดให้เร็วที่สุด ซูเฉินร่ายเวทย์สายฟ้า อัดฉีดเข้าไปใน [ดาบเสริมมนตรา]
จังหวะที่ฟาดฟันในแนวนอน สวรรค์และปฐพีแปรเปลี่ยนสีไป
บังเกิดเสียงเปรี้ยง! ของฟ้าผ่า จุดสายฟ้านับพันนับหมื่นเชื่อมต่อกันและกัน
ภายใต้อำนาจทำลายล้างของตาข่ายสายฟ้า หมูป่ากระหายเลือดนับร้อยตัวถูกย่างจนไหม้เกรียม
ส่วนหมูป่ากระหายเลือดที่ยังโชคดีรอดไปได้ พวกมันกรีดร้องโอดโอยด้วยความตกใจ
ช่วงเวลานี้ ไม่สนแล้วว่าจะเป็นพวกเดียวกันหรือไม่ ผู้ใดขวางทางข้า มันผู้นั้นคือศัตร!
เมื่อในสมองมีแต่ความคิดนี้ หมูป่ากระหายเลือดก็วิ่งชนกันเอง ตัวไหนวิ่งช้าถูกชนล้ม โดนย่ำตายคาที่ กลายเป็นหินรองเท้าให้ตัวอื่นเหยียบย่างสู่หนทางรอด
มองไปยังหมูป่ากระหายเลือดที่ตายไปหลายสิบตัว ทั้งยังตายด้วยน้ำมือของพวกเดียวกัน ซูเฉินก็ตะลึงงัน บังเกิดความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยตรงหน้าอกเขา
หากฉันฆ่าอย่างน้อยยังมีโอกาสดรอปชิ้นส่วน แต่นี่พวกแกฆ่ากันเอง แล้วบิดาจะได้อะไร?
ซูเฉินโกรธมาก ปรับฟังก์ชั่นของ [รองเท้าเพิ่มความเร็ว] รีดเร้นความว่องไวจนถึงขุดสุด เปลี่ยนตนเองเป็นสายลมวูบหนึ่ง
“ตายซะ!”
คมดาบฟาดฟัน บังเกิดเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า หมูป่ากระหายเลือด 70-80 ตัวตายลงทันที
จวบจนปัจจุบัน มีหมูกระหายเลือดรอดชีวิตอยู่ไม่ถึง 20 ตัวเท่านั้น แต่ถึงจะน้อย ซูเฉินก็ไม่คิดที่จะปล่ยพวกมันไป