Ep.146
เดิมที หญิงชุดเหลืองกำลังหาจังหวะลอบเข้าไปสังหารตันหลินและหยางเฉียน
แต่เมื่อเห็นสองสาวฆ่าพรรคพวกของตน คนแล้วคนเล่าล้มตายเป็นใบไม้ร่วง เธอก็ตระหนักถึงปัญหาร้ายแรงที่เกิดขึ้น
ปรากฏว่าซูเฉินและคนอื่นๆในกลุ่ม ทุกคนล้วนเป็นผู้วิวัฒนาการทั้งสิ้น แถมยังมีผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 อย่างน้อยสองคนในหมู่พวกเขา
เมื่อผู้วิฒนาการหลายคนร่วมมือกันโจมตี ผลลัพธ์ของมันจักน่าหวาดกลัว สยดสยองเกินกว่าจะปลุกใจให้ลุกขึ้นสู้
หญิงชุดเหลืองกระจ่างแจ้งแก่ใจ ว่าพรรคพวกเธอ ส่วนใหญ่เป็นแค่คนเหลาะแหละธรรมดา ไม่ต้องกล่าวถึงการสังหารซูเฉินและคนอื่นๆ เกรงว่าหากหนีช้าไปคงไม่รอดชีวิตเช่นกัน
ฉุกคิดได้แบบนี้ เธอก็ไม่สนใจชายหน้าแดงอีกต่อไป หันหลังวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
แม้ซูเฉินจะไม่เคลื่อนไหว แต่เขาก็ยังคอยให้ความสนใจกับการเปลี่ยนแปลงโดยรอบ เมื่อตระหนักว่าหญิงชุดเหลืองกำลังหลบหนี เขาก็วาดมือเล็งไปทางเธอ ยิงหอกน้ำแข็งออกไป
หญิงชุดเหลืองเพิ่งจะหันหลัง หอกน้ำแข็งก็ทะลุเข้าท้ายทอย สังหารเธอทันที
มองไปยังความตายของหญิงชุดเหลือง และชายหน้าแดงที่บาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถต่อสู้ได้ เห็นแบบนี้ คนที่เหลือยังจะกล้าสู้ต่อได้อย่างไร? ทั้งหมดเตลิดหนีไปทุกทิศทาง
ซูเฉินตัดสินใจแล้วว่าจักสังหาร จะไม่ยอมทิ้งปัญหาใดๆไว้เบื้องหลัง
“คนที่รอดเท่ากับพยานรู้เห็น ฉะนั้นต้องฆ่าทิ้งไม่ให้เหลือร่องรอยของพวกเรา!”
ซูเฉินร่ายเวทย์ไม้ เถาวัลย์เขียวม้วนตามพื้นดิน เข้ารัดข้อเท้าศัตรูได้สามคน จากนั้นเปิดใช้งาน [รองเท้าเพิ่มความเร็ว] เปลี่ยนตนเป็นสายลมกรรโชกวูบหนึ่ง ไล่ตามผู้หลบหนีที่เหลือไป
ด้วยการลงมือของซูเฉิน เสียงกรีดร้องดังสะท้อนทุกหย่อมหญ้า
เฝ้ารอจนกระทั่งเสียงเงียบหายไป ซูเฉินก็กลับมาจากระยะไกลอย่างไร้กังวล
“เฉาหราน เจาะลูกตาเจ้าหมอนี่ซะ” เมื่อกลับมา ซูเฉินออกคำสั่งทันที
ชายหน้าแดงกล้าใช้สายตาล่วงเกินตันหลินและหยางเฉียน ถือเป็นการแตะเกล็ดย้อนของซูเฉิน
สำหรับคนแบบนี้ ให้ตายอย่างเดียวคงไม่ได้
“จะทำอะไร อย่าเข้ามา!” ชายหน้าแดงตกใจกลัวจนหน้าซีด
อย่างไรก็ตาม เขาถูกพันธนาการโดยพลังจิตของซูเฉิน แม้จะร้องตะโกนจนคอแหบแห้ง ก็ช่วยอะไรไม่ได้
เฉาหรานวิ่งมาข้างหน้าด้วยความสุข หยิบกริชออกมา ตวัดแทงเสียง ฟัฟ ฟัฟ!
“อ๊ากกกกกก!”
ชายหน้าแดงกรีดร้องทุกข์ทรมาน เป็นลมไป
“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความผิดที่แกเป็นคนก่อขึ้นเอง!” ซูเฉินแค่นเสียงเย็นชา จากนั้นหันกลับมายังชายสามคนที่ตกอยู่ภายใต้เวทย์ไม้ของเขา
“นายท่าน พวกเราผิดไปแล้ว”
“ได้โปรด .. ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถิด”
ชายสามคนเมื่อถูกซูเฉินกวาดมอง ทันใดนั้นรู้สึกเย็นยะเยือก ความหนาวเหน็บแผ่ซานลึกไปถึงกระดูก ทั้งหมดคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว อ้อนวอนขอความเมตตา
ซูเฉินไม่หวั่นไหว เอ่ยถามเสียงเย็น “พวกแกมาจากที่ไหน”
หนึ่งในนั้นตอบอย่างรวดเร็ว “นายท่าน พวกเรามาจากสถานชุมชนชางเยว่”
“สถานชุมชนชางเยว่?” ซูเฉินหรี่ตาลง บ่นพึมพำ ก่อนเอ่ยถามต่อว่า “แล้วพวกแกมาทำอะไรที่นี่ แทนที่จะอยู่ในสถานชุมชนชางเยว่?”
สถานชุมชนชางเยว่ เป็นสถานชุมชนขนาดกลาง ซึ่งใหญ่กว่าสถานชุมชนเทียนหนาน
อีกทั้งมันตั้งอยู่ห่างจากที่นี่อย่างน้อยก็ 200 กิโลเมตร
ในขณะที่จำนวนกลุ่มคนที่มาดักรอที่นี่ กลับมีมากเกินไป พวกเขาคงไม่ได้ยกโขยงมาเพื่อปล้นอย่างเดียวกระมัง?
เห็นได้ชัดว่ามันไม่สมเหตุสมผล
ชายคนนั้นรีบอธิบาย “เรียนนายท่าน สถานชุมชนชางเยว่ถูกพวกซอมยึดครอง พวกเราทุกคนเลยหนีออกมา”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” ซูเฉินพยักหน้าเล้กน้อย แต่ทันใดนั้นดวงตาเขาก็ต้องสั่นไหว
เพราะด้วยการป้องกันของสถานชุมชนชางเยว่ ซอมบี้ทั่วๆไปย่อมไม่สามารถตีแตกได้อย่างแน่นอน
ต่อให้เป็นคลื่นซอมบี้ขนาดเล็กก็ไม่สามารถทำได้
ตอนนี้ เขาเลยรู้สึกสงสัยขึ้นมา ว่าใช่เป็นฝีมือกองกำลังซอมบี้ของจิ่นเฟยซีใช่หรือไม่?
แต่ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ก็ตาม ครั้งนี้พวกเขาจะไปที่เทือกเขาเฟิงหลวน เช่นนั้นทำไมไม่แวะฆ่าซอมบี้ในเมืองระหว่างทางเลยเสียเล่า? จะได้เก็บชิ้นส่วนเพิ่มด้วย
