ลง 103 104

Ep.103

ในร้านค้า ชายหลายคนที่แต่งตัวเหมือนบริกร สะดุ้งตกใจกับเสียงอึกทึกนี้

เมื่อเห็นว่าผู้ที่พังประตูร้านเป็นคนแปลกหน้า พวกเขาก็เริ่มโกรธเกรี้ยว

“เจ้าหนู มุดออกมาจากรูไหนกัน? ถึงกล้ามาก่อเรื่องกับหอการค้าถงฟู่ของพวกเรา!” ชายคนหนึ่งตวาดลั่น ชี้หน้าซูเฉิน

ซูเฉินไม่พล่ามไร้สาระกับเขา เหยียดมือออกไป ยิงใบมีดสายลม ผ่าชายคนนั้นออกเป็นสองซีก

“ปรมาจารย์มนตรา!”

คนที่เหลือเห็นซูเฉินลงมือ สังหารพวกพ้องในพริบตาอย่างไร้ปราณี แถมยังโจมตีโดยใช้เวทมนต์ สีหน้าของแต่ละคนก็เริ่มซีดเผือดด้วยความกลัว

“ฉินหลางอยู่ที่ไหน!” ซูเฉินถลึงตามอง ตวาดถามเสียงดัง

ภายใต้การจับจ้องของซูเฉิน คนเหล่านี้รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว หนึ่งในนั้นแขนสั่นกึกๆ แต่ก็พยายามยกมันจนได้ ชี้ขึ้นไปที่ชั้นบน

“ข้างล่างเอะอะโวยวายอะไรกัน?”

แต่ในเวลานั้นเอง ชายวัยกลางคนที่มีหน้าตาลามกอนาจารได้เดินลงมา

เมื่อเขาเห็นความโกลาหลที่ชั้นล่าง และหนึ่งในลูกน้องตนถูกฆ่าตาย สีหน้าของเอาก็เปลี่ยนเป็นอึมครึม

หอการค้าถงฟู่ลงหลักปักฐานอยู่ในเมืองจิงกังมาหลายปี ทั้งยังได้รับการยอมรับว่าเป็นหนึ่งในกองกำลังที่ดีที่สุด แต่กลับมีคนกล้ามาเคาะประตูถึงที่ ไม่สิ! พังประตูถึงที่ต่างหาก นี่มันไปกินหัวใจหมีดีเสือมาหรืออย่างไร!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นว่าซูเฉินอายุยังน้อย ชายวัยกลางคนก็ไม่คิดปกปิดเจตนาฆ่าในสายตาเขา

“พี่เฉิน นั่นล่ะฉินหลาง” สือต้าหนิวกำหมัดแน่น บอกซูเฉินด้วยความโกรธ

“อ้อ ที่แท้ก็แกนี่เอง”

ฉินหลางจำสือต้าหนิวได้ เขาแค่นเสียงเย็นชา เดินลงจากบันได สายตาจับจ้องไปที่ซูเฉินอีกครั้ง “เด็กน้อย แกมาที่นี่เพื่อช่วยมันหรือ?”

“ฉันมาที่นี่เพื่อฆ่าแก!”

รอยยิ้มเยาะผุดขึ้นตรงมุมปากของซูเฉิน จากนั้นปลดปล่อยพลังจิตเข้าควบคุมฉินหลาง

รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกรัดพันด้วยพลังที่มองไม่เห็นเสียแล้ว ฉินหลางดิ้นรนสุดชีวิต แต่ก็ไร้ประโยชน์

“ปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 2!” ฉินหลางอุทานด้วยความตกใจ

ตัวเขาเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 1คนประเภทเดียวที่สามารถพันธนาการเขาโดยไม่ต้องออกแรง มีเพียงปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 2 เท่านั้นถึงจะทำได้

เมื่อตระหนักว่าตัวเองดันไปล่วงเกินศัตรูที่แข็งแกร่งเข้าให้แล้ว แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างลึกล้ำ อ้อนวอนเสียงสั่นว่า “สหาย ได้โปรดเมตตา ฉันยินดีที่จะชดใช้”

“ที่แกต้องชดใช้ไม่ใช่ฉัน!” ซูเฉินเบ้ปาก สั่งสือต้าหนิวที่อยู่ข้างๆว่า “ต้าหนิว ฆ่าเขาซะ!”

ฉินหลางถูกพันธนาการไว้ ไม่สามารถเคลื่อนไหว ดังนั้นสามารถถูกสังหารได้ทุกเมื่อ แต่นี่ก็ขึ้นอยู่กับว่าสือต้าหนิวจะกล้าลงมือรึเปล่า

“อย่าฆ่าฉัน! ได้โปรดอย่า!” สีหน้าของฉินหลางเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ ร้องโวยวายเสียงดัง

“น่ารำคาญ!”

ซูเฉินฟาดฝ่ามือไปที่คางของฉินหลาง ตบทีเดียวกระดูกกรามหลุด คางห้อยย้อยลงมา

“พี่เฉิน พี่จะฆ่าเขาจริงๆหรอ?”

สือต้าหนิวรู้สึกประหม่าเล็กน้อย มือที่กุมมีดสั่นสะท้าน

แม้ต้าหนิวจะเคยฆ่าซอมบี้มาแล้วนักต่อนัก แต่เขาไม่เคยสังหารมนุษย์มาก่อนเลย

“นายไม่ต้องทำก็ได้” ใบหน้าของซูเฉินมืดมน กล่าวเสียงหม่น “แต่จะบอกอะไรให้นะ ท่ามกลางหายนะวันสิ้นโลก ถ้านายไม่สามารถแม้จะจัดการกับศัตรูของตัวเอง นายก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะมีชีวิตอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่มีคุณสมบัติที่จะติดตามฉัน! ”

เมตตาต่อศัตรู เท่ากับเป็นการทำร้ายตัวเอง

หากสือต้าหนิวไม่กล้าแม้จะเข่นฆ่าคู่อาฆาตของตน ซูเฉินก็ไม่ยินดีที่จะให้อีกฝ่ายมาอยู่เคียงข้าง

“พี่เฉิน ฉันเข้าใจแล้ว” สือต้าหนิวกัดฟัน จ้วงมีดแทงลงตรงท้องของฉินหลาง

“ดีมาก ทำต่อไป” ซูเฉินพยักหน้า

ฉินหลางเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 พลังชีวิตของเขาแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปมาก ประจวบกับตำแหน่งที่แทงลงไม่ได้อันตรายถึงตาย เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถสังหารได้ในมีดเดียว

สือต้าหนิวชักมีดออก ขณะที่เขากำลังจะแทงมันลงไปอีกครั้ง สือตั้วตั้วพลันโร่เข้ามา

“พี่คะ ให้หนูทำเถอะ!”