ไซตามะต่างโลก Ep.22 – มนุษย์ปีศาจกิง
ท่ามกลางท้องทะเล ปรากฏให้เห็นถึงเรือที่ถูกตกแต่งด้วยหัวปลาหน้าตาน่าเกลียดขนาดใหญ่ลอยลำอยู่ที่นั่น
นี่คือภัตตาคารลอยทะเลบาราติเอ
ต้องขอบคุณไซตามะ ที่ทำให้ปัญหาเกี่ยวกับโจรสลัดในอีสต์บลูลดน้อยลง จะมีบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้นที่มีโจรสลัดอย่างบากี้โผล่ขึ้นมา -แม้อวนจะใหญ่เพียงใด สามารถกวาดต้อนปลาได้มากเพียงไหน สุดท้ายก็มิอาจจับปลาได้ทั้งหมด อย่างไรก็ต้องมีบ้างที่หลุดออกไปตัวสองตัว
ยังไงก็ตาม ด้วยฝีมือของไซตามะ สภาพแวดล้อมทางทะเลนับว่ายิ่งนานก็ยิ่งค่อยๆปลอดภัยขึ้น
เรือพานิชย์หรือเรือท่องเที่ยวต่างหลั่งไหลมาทอดสมอที่นี่ เพลิดเพลินไปกับอาหารอร่อยที่พบเจอได้ยากยิ่ง ท่ามกลางท้องทะเลอันแสนน่าเบื่อ
“บอกว่าจะเลี้ยงก็จริงอยู่หรอก แต่ที่เลี้ยงน่ะแค่นาย ไม่คิดเลยว่าจะหน้าด้านมากันเยอะขนาดนี้ … ”
ภายในร้านอาหาร ไซตามะกับฟูลบอดี้นั่งแยกโต๊ะออกมา โดยมีทหารเรือของไซตามะติดตามมากินฟรีด้วย นั่งกระจายออกไปถึง 3 โต๊ะโดยรอบ
ฟูลบอดี้ปาดเหงื่อบนหน้าผาก หัวเราะฮะฮ่าในใจ “โชคดีจริงๆที่วันนี้เตรียมเงินมามากพอ … เดิมทีเงินนี่ฉันตั้งใจจะเอาไปเปย์สาวแท้ๆ ฉันมันบ้าเองที่พลั้งปากไป … เอาเถอะไว้ค่อยไปอธิบายให้เธอฟังทีหลังก็แล้วกัน”
พอกวาดตาอ่านเมนู ไซตามะก็เอ่ยปากถาม “แล้วลูกเรือของนายล่ะไปอยู่ที่ไหน? ไม่ใช่ว่าพวกเขาก็ต้องกินด้วยกันหรอ?”
“ฉันสั่งพ่อครัวไปแล้ว ว่าให้ช่วยจัดส่งอาหารสำหรับ 7 คนไปที่เรือรบด้วย”
ฟูลบอดี้ส่ายหัว “ด้วยตำแหน่งของพวกเขา มันไม่สามารถอนุญาตให้ละทิ้งเรือได้ ยิ่งในเรือมีนักโทษอันตรายที่มีค่าหัว ก็ยิ่งต้องเฝ้าระวังอย่าใกล้ชิด”
“โอ้ ลำบากน่าดูเลยนะ”
ไซตามะกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ เขาเริ่มกวาดตาหาพวกเมนูโค๊กหรือพิซซ่า บังเอิญหันไปด้านข้าง เห็นพนักงานเสิร์ฟผมทองกำลังกำลังช่วยลูกค้าหญิงเลือกเมนูอยู่ เอ่ยปากทักไปว่า “สวัสดี พอดีว่าฉันไม่เจออาหารที่ต้องการในเมนูน่ะ นี่คือร้านอาหารตะวันตกไม่ใช่หรอ มันควรจะมีเฟรนช์ฟรายรึเปล่า?”
“เฟรนช์ฟราย?”
ชายคิ้วม้วนหันมาตอบเขา เอ่ยงึมงำด้วยความสับสน “นั่นมันเมนูอะไรน่ะ ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
ไซตามะทำท่าทางประกอบ “เอ่อ .. ก็เมนูที่ใช้มันฝรั่ง หั่นเป็นชิ้นยาวๆเล็กๆ หลังจากเอาไปทอดแล้วมันจะมีสีเหลืองทอง ทั้งกรอบ ทั้งรสชาติดีมากๆ ยิ่งชิ้นไหนยาวเป็นพิเศษนะ อร่อยจนไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย”
“อาหารที่ทำจากมันฝรั่งงั้นหรอ … ”
ชายคิ้วม้วนพ่นควันบุหรี่ออกจากปากพลางขบคิด “มันฟังดูคล้ายกับพายมันฝรั่งเลย แต่ถึงมันจะไม่มีอยู่ในเมนูก็เถอะ ตราบใดที่มันเป็นอาหาร และพอจะรู้วิธีคร่าวๆ ก็ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้หรอก … รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะกลับมาเสิร์ฟให้”
ไซตามะพยักหน้า “รบกวนนายแล้ว”
รอจนกระทั่งชายคิ้วม้วนจากไป ฟูลบอดี้ค่อยเริ่มเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พูดกันตรงๆเลยนะ มีข่าวลือว่าไซตามะซังมาจากโลกอื่น หมายความว่าเฟรนช์ฟรายที่นายสั่งก็มาจากโลกอื่นด้วยใช่ไหม?”
“ใช่”
ไซตามะเอนหลังพิงเก้าอี้ สองมือเอื้อมไปประกบกันเบื้องหลังอิงศีรษะ และกล่าว “ถึงแม้ว่าโลกใบนี้จะมีสิ่งแปลกๆอยู่มากมาย อย่างเช่นเด็นเด็นมูชิที่คล้ายๆโทรศัพท์กับทีวีผสมกัน แต่พวกสื่อสิ่งพิมพ์ที่ให้ความบันเทิงหรืออาหารขบเคี้ยวกลับแทบไม่มีอยู่เลย … ไม่มีการ์ตูน ไม่มีเกม ไม่มีเฟรนช์ฟราย คิดว่าคงเป็นเพราะผู้คนอยู่ในยุคสมัยแห่งโจรสลัด พวกเขาเลยรู้สึกไม่ปลอดภัย และไม่มีเวลาศึกษา .. ”
ระหว่างกล่าว ประตูร้านก็ถูกเปิดออกอย่างกระทันหัน ตามด้วยทหารเรือที่โชกเลือดวิ่งเข้ามา
“แย่แล้วท่านร้อยโทฟูลบอดี้!”
ทหารเรืออ้าปากหอบหายใจ ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความตื่นตระหนกอย่างไม่อาจควบคุม “พรรคพวกที่เหลือรอดของกองเรือโจรสลัดครีก ‘มนุษย์ปีศาจกิง’ ได้หนีออกจากห้องขังไปแล้ว! ผมขอโทษจริงๆ พวกเรายังไม่ทันจะได้ตอบโต้ เขาก็-”
“ว่าไงนะ!”
ฟูลบอดี้ผุดลุกจากที่นั่ง กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน! ตอนที่พวกเราจับได้ มันกำลังจะตายอยู่แล้ว แล้วมันมีแรงมากพอที่จะทำลายห้องขังแล้วลอบโจมตีพวกนายได้ยังไงกัน”
ไซตามะที่นั่งอยู่ถัดมาเอ่ยถามในเวลาที่เหมาะสม “แล้วนี่ .. ต้องการให้ฉันช่วยรึเปล่า?”
“ไม่ต้องหรอก เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องถึงมือนายพลจัตวา”
ฟูลบอดี้ใส่สนับมือ เตรียมที่จะออกไปจับตัวคนร้ายหลบหนี “ ถึงแม้ว่า ‘มนุษย์ปีศาจกิง’ จะมีชื่อเสียงว่าเลือดเย็น สังหารทั้งพลเรือนและกองทัพไปมากมาย แต่เจ้าบ้านั่นมันกำลังหิวโซอยู่ ถ้าจะจัดการกับมัน แค่ฉันคนเดียวก็น่าจะพ-”
“ปัง!”
ยังไม่ทันจะจบประโยค เสียงปืนก็ดังขึ้นหน้าประตูร้านอาหารอย่างกระทันหัน
ทหารเรือที่พึ่งเข้ามารายงานตัวล้มลง แอ่งเลือดเริ่มเจิ่งนองบนพื้นล่างตัวเขา
พริบตานั้นตลอดทั้งร้านอาหารพลันจมลงสู่ความเงียบ
“ชิส์ เจ้าหมอนี่มันยังมีชีวิตอยู่ซะได้ ทั้งๆที่ฉันลอบโจมตีมันแล้วแท้ๆ เห็นได้ชัดเลยว่าตอนหนีออกมา ร่างกายของฉันยังอ่อนแอเกินไป ..”
ชายวัยกลางคนที่สวมผ้าคาดหัว ใบหน้าหมองคล้ำสกปรก ปรากฏขึ้นเบื้องหลังทหารเรือ ดวงตาหม่นหมองของเขาจ้องมองมาทางฟูลบอดี้ที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม “ขอบคุณมากนะ สำหรับอาหารของ 7 คนที่นายสั่งไปส่งที่เรือ น้ำกับอาหารพวกนั้น ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งเลย”
หากอีกฝ่ายกลับมามีกำลังวังชาแล้ว ฟูลบอดี้ก็ตระหนักชัดว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฝ่ายตรงข้าม แต่เบื้องหลังเขามีพลเรือนอยู่ แล้วในฐานะกองทัพเรือ ตนจะมุดหัว ไม่สู้ได้อย่างไร?
“ผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้องรีบหนีไปซะ!”
ฟูลบอดี้โบกมืออย่างเกรี้ยวกราด ทั้งคนทั้งร่างของเขาตึงเครียด ก้าวฉับๆเข้าหามนุษย์ปีศาจกิง “ในเมื่อฉันจับแกได้ครั้งนึงแล้ว ทำไมฉันจะจับแกอีกเป็นครั้งที่สองไม่ได้! สมบัติแห่งความชอบธรรมย่อมไม่มีวันพ่ายแพ้แก่พวกโจรสลัด!”
“มันจะเป็นอย่างนั้นรึเปล่านะ”
มนุษย์ปีศาจกิงแสยะยิ้ม เขาเหวี่ยงพลองลูกตุ้มเหล็กคู่ออกมาจากสองแขน “ฉันใช้เด็นเด็นมูชิของนายติดต่อกับกัปตันครีกที่หลบซ่อนตัวอยู่ในอีสต์บลูแล้ว และเขากำลังนำพรรคพวกที่รอดชีวิตของเรามาปล้นที่นี่ จากนั้นก็ฆ่าพวกทหารเรือทั้งหมด … แต่ก่อนหน้านั้นไหนขอฉันดูหน่อยซิว่าจะมีใครหน้าไหนสามารถจัดการกับฉ-”
กล่าวยังไม่ทันจะจบประโยค
พริบตานั้นบังเกิดเสียง ‘ปัง!’ ขึ้น
ร่างกายส่วนบนของมนุษย์ปีศาจกิงระเบิดเละเหลว!
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฟูลบอดี้หันขวับไปข้างกายเขาด้วยหัวใจที่เต้นระทึก
เมื่อกี้นี้ … เหมือนกับว่ากำปั้นของไซตามะจะเหวี่ยงออกไป
ใช่แล้ว …
เมื่อครู่นี้ต้องเป็นฝีมือของเขาแน่นอน!
ข่าวลือทั้งหมดเป็นความจริง!
ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งขนาดไหน ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านายพลจัตวาผู้ควบคุมโร๊คทาวน์ ล้วนถูกโค่นลงด้วยหมัดเดียว!
แม้ว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองจะมากกว่า 10 เมตร แต่เขาก็สามารถระเบิดการทำลายล้างอันยิ่งใหญ่ได้อย่างแม่นยำ!
หมัดของมนุษย์ สามารถทรงพลังได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ?
บังเกิดเสียงกรีดร้องดังระงม
เชฟในครัวทยอยกันวิ่งออกมา ยังไม่ทราบว่ามันเกิดเรื่องราวใดขึ้น
สภาพแวดล้อมโดยรอบอึงอลไปด้วยเสียงชวนปวดหู
ทหารเรือในสังกัดของไซตามะ เริ่มเคลื่อนไหว พวกเขาพากันไปปลอบใจคนทานอาหารที่กำลังหวาดกลัว
ไซตามะลุกจากที่นั่ง เดินตรงไปยังประตู
เขาไม่ได้เหลียวมองมนุษย์ปีศาจกิงที่บัดนี้กลายเป็นก้อนเลือด แต่กลับก้มลงเอื้อมมือไปอังลมหายใจของหทารเรือที่พึ่งถูกปืนยิงและล้มลง “เขายังมีชีวิตอยู่! รีบพาเขาไปโรงพยาลที่อยู่ใกล้เคียงที่สุดเร็วเข้า!”
“อา รับทราบ!”
ฟูลบอดี้ตื่นจากห้วงภวังค์แห่งความฝัน เขาวิ่งไปทางไซตามะ แบกทหารเรือที่กำลังใกล้ตายไว้บนหลัง และกล่าวขอโทษเล็กน้อยกับเขา “เดิมทีฉันแค่ชวนนายมาทานอาหารด้วยกันแท้ๆ ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ช่างน่าละอายจริงๆ .. ”
ไซตามะโบกมือ “ไม่เป็นไรหรอก อย่ากังวลไปเลย เอาไว้ถ้าฉันได้พบกับนายอีกครั้ง ฉันจะเลี้ยง- ไม่ดีกว่า เอาเป็นนายเลี้ยงฉันก็แล้วกัน”
ฟูลบอดี้ไม่สนใจประโยคท้ายๆ เขาเอ่ยทวนซ้ำ “หลังจากนั้น?”
“หมายความว่านี่นายจะไม่ไปกับพวกเราหรอ?”
“อา คงไปไม่ได้หรอก”
ไซตามะเหลียวไปมองรอบๆ เลือกเก้าอี้ที่อยู่ใกล้กับประตูที่สุด จากนั้นก็นั่งลง “เพราะฉันต้องรอใครบางคนที่กำลังจะมาถึงอยู่ นายพาเขาไปรักษาตัวก่อนเถอะ เอาไว้พวกเราค่อยมานัดกันภายหลัง”
