ไซตามะต่างโลก Ep.11 – เสื้อคลุมแห่งความยุติธรรม
“เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส”
ไซตามะยกนิ้วโป้ง เสยชี้ไปทางข้างหลัง “แต่โชคยังดี ที่ดูเหมือนเขาจะได้สติมาสักพักแล้ว และระหว่างนั้นก็ยังได้พูดอะไรบางอย่างกับฉันด้วย”
“ฉันขอเดานะ เขาจะต้องบอกให้นายติดต่อไปทางศูนย์บัญชาการใหญ่เพื่อขอกำลังเสริมแน่ๆเลยใช่ไหม?”
การ์ปหัวเราะฮี่ฮี่ แต่ทันใดนั้นเขาก็เหมือนจะนึกได้ถึงบางสิ่ง ดวงตาของเขาเปล่งประกาย “จริงสิ! ฉันว่าฉันนึกออกแล้วว่าควรจะให้นายไปอยู่ที่ไหนดี!”
ไซตามะ “อ๋า?”
“เจ้าหนูสโม๊คเกอร์ตอนนี้จะต้องกลับไปที่ศูนย์ใหญ่เพื่อฝึกฝนใหม่ … ”
การ์ปยิ้มกว้าง จิตวิญญาณของเขาฮึกเหิมขึ้น “และเพราะคราวนี้สโม๊คเกอร์ได้ต่อสู้กับแพทริคอย่างกล้าหาญ ดังนั้นเมื่อไหร่ที่เขาหายดี ก็น่าจะสมควรได้เลื่อนยศขึ้นเป็นนาวาเอก! แต่ขณะเดียวกัน ในระหว่างนั้น โร๊คทาวน์ก็ไม่สามารถอยู่ได้โดยไร้ซึ่งคนคอยปกป้อง และบุคคลที่จะสามารถอยู่ที่นี่ได้ก็ต้องมีความแข็งแกร่งมากพอ”
ไซตามะกระพริบตาปริบๆ “การ์ปซัง คุณกำลังจะบอกว่าให้ฉันอยู่ที่นี่งั้นหรอ?”
“ใช่ ถึงแม้ว่านายจะแข็งแกร่งมากก็ตาม แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเหมาะที่จะต้องออกไปต่อสู้ในนิวเวิลด์!”
การ์ปมองไซตามะอย่างจริงจัง กล่าวอย่างชอบธรรม “ถ้านายต้องการที่จะกวาดล้างโจรสลัดให้หมดไปจากนิวเวิลด์ มันไม่แค่การสังหารสี่โจรสลัดที่เรียกตัวเองว่าสี่จักรพรรดิแล้วเรื่องทุกอย่างจะจบ แต่ทางกองทัพเรือจะต้องเตรียมการทุกอย่างให้พร้อมซะก่อน ดังนั้น ต่อให้ส่งนายไปที่นิวเวิลด์เพื่อทำลายสี่จักรพรรดิตั้งแต่ตอนนี้เลยมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตรงกันข้าม มันจะทำให้เกิดความวุ่นวายและตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิมซะมากกว่า”
ไซตามะมองการ์ปอยู่นาน ยกมือขึ้นเกาหัว “งั้นใจจริงการ์ปซังอยากให้ฉันทำอะไร?”
สีหน้าของการ์ปแปรเปลี่ยนไปทันที เขาเปล่งเสียงคำราม “ใจจริงของฉัน แน่นอนว่าก็คืออยากให้นายคอยรักษาการณ์ที่นี่ ยิ่งถ้านายได้เจอเจ้าพวกเด็กเหลือขอลูฟี่กับเอส ที่คิดออกทะเลมาเพื่อเป็นโจรสลัด ก็อัดพวกมันให้เละแทนฉันได้เลย! จะอัดให้หน้าบวม ตามตัวฟกช้ำ เลือดออกจมูกก็ไม่เป็นไร จะหักแขนหักขาก็ได้ไม่ขัดข้อง! ถึงแม้คนอื่นๆจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา แต่ถ้าเป็นนายล่ะก็บอกเลยว่าหายห่วง …”
“ … ”
“ … ”
“ … ”
อ๊ะ? นี่ฉันพูดมากเกินไปรึเปล่านะ ..
จำต้องใช้เวลาสักพักหนึ่งเลยทีเดียว กว่าที่การ์ปจะรู้สึกตัวว่าเผลอพลั้งปากพูดอะไรออกไปบ้าง
มองไปยังดวงตาของหัวล้านที่กลายเป็นว่างเปล่า คล้ายกับว่าไม่อยากจะรับรู้อะไรมากไปกว่านี้แล้ว -แต่เอ๊ะ? ไม่ใช่ว่าดวงตาของเขาก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วหรอ!?
“แค่กๆ”
การ์ปแสร้งทำเป็นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระแอมไอสองสามครั้ง ก่อนจะนั่งลงกับพื้น แสร้งทำตัวให้ดูอ่อนแรง “อา … การต่อสู้เมื่อกี้นี้ทำเอาฉันเจ็บตัวไปน้อยเลย แค่ก! รีบพาฉันไปส่งโรงพยาบาลทหารที่ใกล้ที่สุดเร็วเข้าเถอะ เดี๋ยวก็ขาดหายใจตายไปซะก่อนหรอก .. ”
แม้ว่าการแสดงออกในเวลานี้จะเสแสร้ง แต่เรื่องอาการบาดเจ็บน่ะของจริง
ด้วยเหตุนี้ ไซตามะจึงทำการติดต่อแพทย์ทหารที่อยู่ใกล้กับเมืองโร๊คทาวน์ และเริ่มขนการ์ป , สโม๊คเกอร์ และทลูกเรือของการ์ปไปโรงพยาบาลทหารทันที
ส่วนทหารเรือที่แต่เดิมคอยรักษาการณ์อยู่ในเมืองโร๊คทาวน์ ทุกคนได้ถูกฆ่าตายจนหมดโดยฝีมือของเคาท์เรด ยกเว้นแค่สโม๊คเกอร์
ดังนั้น แม้จะทำการเกณฑ์ทหารใหม่ หรือระดมกำลังสนับสนุนมา มันจึงใช้เวลาค่อนข้างนาน
ดังนั้น ในระหว่างที่การ์ปกับคนอื่นๆเข้ารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ไซตามะจึงได้เข้ามารับหน้าที่ตำแหน่งผู้บัญชาการสูงสุดประจำฐานทัพเรือเมืองโร๊คทาวน์เป็นการชั่วคราว และเริ่มทำการกวาดล้างโจรสลัด สำแดงสมบัติแห่งความชอบธรรม
หนึ่งเดือนต่อมา เรือรบประจัญบานจากศูนย์บัญชาการใหญ่กองทัพเรือก็ได้มาถึง และรับตัวผู้บาดเจ็บจำนวนหนึ่งกลับไป
นอกจากนี้ ทางศูนย์ใหญ่ยังส่งพลเรือโทชั้นยอด และทหารเรือติดตามมาอีกเป็นจำนวนมาก
เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อรับช่วงต่อเมืองโร๊ตทาวน์
และก็เป็นดั่งที่ไซตามะได้เคยกล่าวเอาไว้อย่างชัดเจนแล้ว
ว่าฮีโร่ ไม่ยินดีที่จะยอมรับความสัมพันธ์ในรูปแบบผู้ใต้บังคับบัญชา ที่จะต้องถูกจิกหัวใช้อยู่ร่ำไป
อย่างไรก็ตาม ไซตามะน่ะยังไม่แม้จะได้เป็นทหารเรืออย่างเป็นทางการ มันเลยเป็นไปไม่ได้ที่พลเรือโทจะเชื่อฟังคำสั่งของไซตามะ ด้วยเหตุนี้ การ์ปที่ยังคงนอนอยู่ในโรงพยาบาลจึงจำต้องดีดตัวลุกขึ้นมาจากเตียง กระโจนไปบีบคอพลเรือโทโมมอนก้า ลากเข้าไปในเรือรบ และเริ่มเกลี้ยกล่อมเขา
“ฟังฉันให้ดี!”
การ์ปคว้าคอเสื้อโมมอนก้า ลากไปยืนเหนือหัวเรือต่อหน้าทหารมากมายบนเรือรบที่กำลังก้มหัวให้เขา “นับจากนี้ไป พวกนายจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของชายหัวล้าน! ส่วนฉันจะเป็นคนไปอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าเซ็นโงคุเอง! ในส่วนการแต่งตั้งทหารเรือของชายหัวล้าน เรื่องมันกำลังดำเนินการอยู่ และจะจบลงในเร็วๆนี้แหละ ฉะนั้นพวกนายไม่ได้รับอนุญาตให้สร้างปัญหากับเขา เข้าใจรึเปล่า!?”
ด้วยศักดิ์ศรีของวีรบุรุษกองทัพเรือ จึงย่อมเป็นธรรมดาที่ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นเถียงอะไร
เกรงว่าบางที คำพูดของการ์ปอาจจะมีน้ำหนักยิ่งกว่าเซ็นโงคุเสียอีก
ดังนั้น เมื่อการ์ปจากไป จึงย่อมเป็นธรรมดาที่ทหารเรือกว่า 200 คนที่ยืนอยู่หน้าไซตามะ จะพากันเรียงแถวเป็นระเบียบ และตะโกนพร้อมกัน “ท่านครับ! โปรดสั่งการด้วย!”
“อา … ”
ไซตามะขมวดคิ้ว เริ่มเกิดอาการปวดหัว “ฉันไม่ถนัดรับมือกับสถานการณ์อะไรแบบนี้เลยแฮะ .. ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบสัมพันธ์เจ้านาย – ลูกน้อง แต่อย่างน้อยเป็นฝ่ายสั่งก็ยังดีกว่าถูกสั่งล่ะนะ”
เมื่อเห็นถึงสภาวะกลืนไม่เข้า คายไม่ออกของไซตามะ ร้อยตรีคนหนึ่งก็เดินเข้ามาก็เดินเข้ามากระซิบข้างหูเขาอย่างเงียบๆ “ท่านครับ ถ้าไม่มีคำสั่งอะไร ผมจะขอพาพวกเขาออกไปเดินตรวจตราในเมือง เพื่อรักษากฏหมายและความสงบเรียบร้อย ส่วนท่าน สามารถไปไหนก็ได้เลยตามใจชอบ แต่โปรดอย่าลืมพกเด็นเด็นมูชิเอาไว้ด้วย พวกเราจะได้สามารถรายงานสถานการณ์กับท่านได้”
“ตกลงตามนี้ … ไหมครับท่าน?”
ดวงตาของไซตามะเปล่งประกายสดใส เขาตบลงบนไหล่ร้อยตรี “โอ้! นายนี่ช่างเป็นคนที่รู้ใจคนอื่นซะจริงๆ ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ?”
ร้อยตรียืดหลังตรง “รายงาน! ผมทหารเรือยศร้อยตรีประจำศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ ชื่อว่าปู้หลิน เป็นลูกศิษย์ของพลโทโอนิกุโมะ!”
“โอ้ ขอบคุณสำหรับความยากลำบากนะ”
ไซตามะทำเสียง ‘ปู้หลิน … ปู้ .. ปู้ดหลิน ปู้ดๆ’ ยกคิ้วอย่างมีความสุข “โอ้! ชื่อของนายจำได้ง่ายดีนะ พอเวลาออกเสียงแล้วมันเหมือนกับว่ากำลัง –”
“พรืด ..”
ทหารบางคนที่อยู่ด้านหลังอดกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่ได้
ปากของปู้หลินกระตุกเล็กน้อย “ท่านครับ ถ้านั่นทำให้ท่านมีความสุข … ”
“อ๊ะ ขอโทษ ขอโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ไซตามะพบว่าตัวเขาไม่สมควรที่จะล้อเลียนชื่อของคนอื่นอย่างสนุกปาก ยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชามากมายด้วยแล้ว เขาก็รีบขอโทษ พูดทิ้งท้ายแล้วหนีไปทันที “ถ้างั้นฉันจะขอออกไปเดินดูรอบๆก็แล้วกัน ยังไม่ค่อยชินสถานที่ซะด้วยสิ ส่วนพวกนาย ถ้ามีปัญหาอะไรก็อย่าลืมติดต่อฉันมาทันที ไม่ต้องสนว่าศัตรูจะแข็งแกร่งแค่ไหน ฉันจัดการได้แน่นอน”
“ครับท่าน!”
ทหารเรือตอบรับคำพร้อมกันเสียงดังก้อง
และแล้ว วันแรกในฐานะทหารเรือของไซตามะก็เริ่มต้นขึ้น
แม้ว่าทหารที่ถูกส่งมาจากศูนญ์ใหญ่จะเป็นทหารใหม่ แต่ทุกคนก็ล้วนมีความสามารถอยู่ในระดับสูง
ด้วยเหตุนี้เอง เหล่าโจรสลัด ที่แต่เดิมมักจะก่อความวุ่นวายเพราะกองทัพเรือมีกำลังต่อต้านไม่เพียงพอ ก็ถูกควบคุมเอาไว้ได้อีกครั้ง ผู้คนที่วิตกกังวลไม่เว้นแต่ละวัน จึงละความหวาดกลัวและออกมาเดินตามถนนได้ในที่สุด
ทุกอย่างค่อยๆกลับคืนสู่ความสงบ
…
สามเดือนต่อมา
การ์ปในสภาพผ้าพันแผลก็เดินทางมายังโร๊คทาวน์เป็นการส่วนตัว เพื่อส่งจดหมายแนะนำและเครื่องแบบทหารเรือให้แก่ไซตามะ
“ไซตามะ … ตอนนี้ฉันคงไม่สามารถเรียกนายว่าทหารใหม่ได้อีกต่อไปแล้ว … ”
การ์ปมอบเครื่องแบบให้กับไซตามะ พูดด้วยน้ำเสียงเชิงขอโทษเล็กน้อย “ทั้งๆที่นายเป็นคนฆ่าเคาท์เรดไปแท้ๆ และการได้เลื่อนยศขึ้นเป็นพลโทก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ในปัจจุบัน สมบัติแห่งความชอบธรรมอย่างนายนับว่าหาได้ยากยิ่ง ฉะนั้นจึงไม่เป็นการสมควรที่จะเปิดเผยตัวนายต่อสายตาของพวกสัตว์ประหลาดในนิวเวิลด์ … นี่มันช่างเป็นเรื่องน่าละอายใจจริงๆ ที่กลับเป็นฉันที่ได้รับผลงานในครั้งนี้ไป ฉันทำให้ความยุติธรรมต้องแปดเปื้อนซะแล้ว”
“โอ้ แค่เล็กน้อยเอง ไม่เป็นไรหรอก”
ไซตาะมะไม่ได้ใส่ใจอะไร เขารับเครื่องแบบมาแล้วยกขึ้นดู “เดิมทีมันก็เป็นแค่งานอดิเรกอยู่แล้ว ถ้าฉันออกหน้ารับผลงานแล้วมันเกิดปัญหามากมายตามมาในอนาคต ฉันก็คงจะทนไม่ได้เหมือนกัน”
“ยิ่งนายคิดแบบนั้น ตาแก่อย่างฉันก็ยิ่งรู้สึกละอายมากกว่าเดิม”
การ์ปถอนหายใจด้วยอารมณ์ พูดกับไซตามะ “เพราะงั้น ฉันเลยไปรับประกันกับทางกองทัพเรือ และขอให้แต่งตั้งนายเป็นนาวาเอกโดยตรง! ”
“เอาล่ะ รีบใส่เสื้อคลุมแห่งความยุติธรรมสักทีสิ ฉันอยากจะเห็นแล้วว่านายจะเป็นยังไง!”
“แบบนี้น่ะหรอ?”
ไซตามะคลี่เสื้อคลุมออก สะบัดมันกลางอากาศ แล้ววางพาดลงบนไหล่ของเขา
เสื้อคลุมแห่งความยุติธรรมโบกสะบัด ปลิวไสวไปตามแรงลม
ช่างเป็นภาพที่เจิดจ้าราวกับแสงอาทิตย์!
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ยามเมื่อมองฉากนี้ ดวงตาของการ์ปก็ดูจะชื้นขึ้นเล็กน้อย
“ไอ้หนูไซตามะ … ”
การ์ปขยี้ตา ยิ้มยิงฟัน “นายกับสองตัวอักษร ‘ยุติธรรม’ บนเสื้อคลุมนี่มันเหมาะสมกันซะจริง! ฮ่าฮ่าฮ่า”
