บทที่ 62 หญิงสาวที่กระโดดลงมา

เย่เฟิงกวาดตามองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะมีแค่ชายหนุ่มรูปงามคนนั้นที่อยู่บริเวณนี้ปราศจากเงาของหลงหวางเอ๋อโดยสิ้นเชิง ซึ่งมันทำให้เรื่องง่ายขึ้นเยอะสำหรับเย่เฟิง เขาไม่ต้องมาคอยกังวลว่าหญิงสาวจะเข้ามาจู่โจมเข้าแบบก่อนหน้านี้

เย่เฟิงเดินตามหลังชายหน้าบากและเจ้าอี้เปยอย่างช้าๆ ชายหนุ่มลอบสังเกตุชายหนุ่มคนนั้นที่ดูเหมือนเขากำลังพยายามรังควาญคู่รักคู่หนึ่งอยู่

“ว่าไงล่ะ ฉันหลงเสียนคนนี้มีเงินอยู่เยอะแยะเลยนะ แค่ไปนอนกับฉันสักคืนให้สักหนึ่งหมื่นก็ยังได้ ตกลงไหม?”

ชายหน้าหล่อเหลาหรือหลงเสียนคนนั้นกีดขวางคู่รักหนุ่มสาวอย่างไม่สนใจอะไร ท่าทียโสโอหังของเขาแสดงออกมาขณะที่พูดกับผู้หญิงที่น่ารักคนนั้น

“คุณจะบ้าเหรอ ช่วยหลบไปด้วยค่ะ?”

หญิงสาวน่ารักคนนั้นดุว่าชายหนุ่มอย่างไม่รุนแรงนัก เธอใส่เสื้อเชิทสีขาวกระโปรงสีดำที่ดูเข้ากันอย่างสวยงาม ดูเหมือนว่าเธอพึ่งออกมาจากโรงแรมพร้อมกับแฟนหนุ่มของเธอ เพียงแค่ลองฟังจากเสียงหญิงสาวก็รู้ว่าหลงเสียนเป็นตัวน่ารังเกียจในสายตาของหล่อน

“ไม่เอาน่า ทุกคนต่างก็มีราคาเป็นของตัวเองทั้งนั้น ถ้าหนึ่งหมื่นไม่พอสองหมื่น ไม่สิสามหมื่นเลยเป็นอย่างไรล่ะ?”

หลงเสียนหัวเราะเสียงดัง “เห็นมั้ยว่าสำหรับฉัน ผู้หญิงสวยงามฉันยอมจ่ายให้ในราคางามเลย”

พูดจบหลงเสียนก็มองชายหนุ่มคู่รักของหญิงสาวคนนั้นอย่างดูถูก

“นี่คุณ มันไม่ตลกแล้วนะ”

ชายหนุ่มคนนั้นมีลักษณะสูงใหญ่และแข็งแรง เมื่อเห็นหลงเสียนพูดจาไร้สาระมากเข้าเขาก็ขยับเอาตัวมาบังหน้าแฟนสาวพร้อมกับจ้องมองชายหนุ่มหล่อเหลาคนนั้นอย่าข่มขู่ “ขอโทษซะ แล้วฉันจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้น…”

“ว้าว นี่นายกล้าขู่ฉันงั้นหรือ”

ใบหน้าที่มีใฝอยู่ใต้คางของเขายิ้มเย้ยหยั่น “นี่แกน่ะ ฉันพึ่งจะมาถึงที่นี่ แล้วฉันก็กำลังขาดผู้หญิงด้วย แฟนของแกน่ารักถูกใจฉันดี เพราะฉะนั้นแกหุบปากไปได้แล้ว ขอฉันยืมแฟนแกสักคืนนึงมาเล่นสนุกหน่อยโอเคไหม เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาหรอกนะ ฮ่าๆๆ”

คำพูดของเขาเรียกความสนใจต่อผู้คนที่เดินผ่านไปมา สายตาพวกเขาเหล่านั้นแสดงถึงความรังเกียจเดียจฉันต่อหลงเสียน แต่ถึงแม้พวกเขาจะเห็นเรื่องแย่ๆเช่นนี้เกิดขึ้นก็ไม่มีใครสักกคนที่กล้าเดินออกมาพูดอะไร ใครล่ะที่อยู่ๆจะกล้าแกว่งเท้าไปหาเสี้ยนด้วยตัวเอง คู่รักหนุ่มสาวอีกคู่หนึ่งที่อยู่บริเวณนั้นพยายามเดินเลี่ยงออกไปทางถนนเพราะความกลัวต่อหลงเสียน

แฟนหนุ่มของหญิงสาวจ้องมองหลงเสียนด้วยความโกรธ สีหน้าของเขาถมึงทึง เขาจะทนต่อไปได้อย่างไรในเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าพูดจากับแฟนของเขาเช่นนี้?

“พี่ใหญ่เย่?”

ชายหน้าบากผู้เห็นเหตุการณ์เช่นกันหันมามองเย่เฟิง เขาไม่ต้องการให้เย่เฟิงไปยุ่งเรื่องคนอื่นมากนัก

“ไม่ต้องไปสนใจ เดี๋ยวเราเข้าไปเปิดห้องไว้ก่อนสามห้อง อี้เปยช่วยหาซื้อเสบียงแถวนี้ให้ฉันที หลังจากกินเสร็จฉันจะได้ออกเดินทางเลย”

เย่เฟิงเดินตรงเข้าไปยังโรงแรมโดยเพิกเฉยหลงเสียนและคู่รักหนุ่มสาวคนนั้นอย่างสิ้นเชิง ชายหนุ่มคิดกับตนเองว่ายังไงก็ตามหลงเสียนคงไม่กล้าที่จะฉุดหญิงสาวคนนั้นกลางที่แจ้งเช่นนี้ ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องเข้าไปสอด ถ้าเลือกได้เขาอยากหลีกเลี่ยงหลงเสียนไว้ก่อน

ชายหนุ่มเข้าไปเปิดห้องอย่างรวดเร็ว ส่วนอี้เปยออกไปซื้อเสบียงตามลำพัง เมื่อจัดการเรื่องห้องเสร็จทั้งชายหน้าบากและเย่เฟิงเข้าไปในห้องที่ติดกกันเพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ที่นี่ระยะหนึ่ง

ห้องอยู่บนชั้นสามสภาพโดยรวมค่อนข้างดูดี แต่เย่เฟิงไม่ได้สนใจมากนักเขากลับเลือกที่จะมองหาทางออกจากที่นี่ ชายหนุ่มคิดว่าจะใช้หน้าต่างเป็นทางออกกระโดดลงไปชั้นล่างเพื่อไม่ให้ใครพบเห็น พิจารณาจากระดับพลังยุทธของเขาตอนนี้กระโดดจากชั้นสามที่สูงประมาณสิบเมตรยังถือว่ามีความเสี่ยงอยู่ เขาลองพยายามคิดหาถึงวิธีทางอื่น

เย่เฟิงลงมือปลอมแปลงโฉมตนเอง ครึ่งชั่วโมงต่อมาเจ้าอี้เปยกลับมาจากการซื้อของ เขาได้เนื้อแห้ง บิสกิตและน้ำแร่รวมไปถึงสิ่งของเล็กน้อยอื่นๆที่ถูกใส่ไว้ในกระเป๋าเป้เดินทางใบเล็ก ทั้งหมดนี้เพียงพอสำหรับคนทั่วไปที่จะอยู่ได้อย่างน้อยถึงสามวัน สำหรับเย่เฟิงเขาสามารถอยู่ได้ถึงหนึ่งอาทิตย์จากเสบียงเหล่านี้

เย่เฟิงหยิบกระเป๋าเป้สีดำจากเจ้าอี้เปยมา ทันใดนั้นเขานึกอะไรบางอย่างออกจึงถามเจ้าอี้เปย “ข้างนอกนั่นเป็นอย่างไรบ้าง เกี่ยวกับชายหนุ่มคนนั้น”

“ตอนที่ผมกลับมาพวกเขาก็หายกันไปหมดแล้วครับ”

เจ้าอี้เปยรู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร เขาตอบกลับด้วยรอบยิ้ม “ผมว่าเจ้านั้นคงเป็นคนบ้าแหละ อยู่ๆมาหาผู้หญิงข้างทางด้วยวิธีแบบนี้ ต่อให้เป็นโสเภณีจริงๆคงยังไม่อยากจะตกลงกับเข้านั่นเลย หืม พี่เย่ทำไมเงียบไปล่ะครับ?”

เย่เฟิงไม่ได้กล่าวอะไร แต่เริ่มรู้สักกังวลขึ้นมา

โดยนิสัยส่วนตัวแล้วเขาไม่ใช่คนดีซะทีเดียวนัก ถ้ามีใครสักคนตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายเย่เฟิงจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่โดยพื้นฐานอารมณ์ของเขาอ่อนไหวได้ง่ายมาก ชายหนุ่มจึงเริ่มเป็นห่วงเกี่ยวกับคู่รักหนุ่มสาวนั้นขึ้นมา

หลงเสียนมาจากโลกของผู้ฝึกวรยุทธ์ แล้วเขาพึ่งมีเรื่องบาดหมางกับชายหนุ่มที่ดูท่าทางแข็งแรงนั่น ผลที่ออกมาคงดูไม่สวยแน่ๆ แต่เนื่องจากเจ้าอี้เปยไม่ได้เห็นสองคนนั้นอยู่ต่อแปลว่าหลงเสียนน่าจะจากไปแล้ว

เขากลับไปที่ห้องคนเดียว ชายหนุ่มไปเอาหน้ากากของเขามาเก็บใส่เป้สีดำ ทันใดนั้นจากนอกหน้าต่างของเขาได้ยินเสียงกระจกแตกขึ้นมา!

ตามด้วยเสียงผู้หญิงกรีดร้องแล้วจบด้วยเสียงวัตถุหนักๆตกกระทบพื้นอย่างรุนแรง จากนั้นเสียงร้องของหญิงสาวก็เงียบไป!

เย่เฟิงย่นคิ้ว เขารีบเก็บของทั้งหมดวิ่งไปที่หน้าต่างในทันที เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ด้านล่างเต็มไปด้วยเลือดและไร้ซึ่งลมหายใจ

“นั่นไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรอกหรือ?”

ใจของชายหนุ่มเย็นเยียบ เสือสีขาวและกระโปรงสีดำ ผู้หญิงที่พึ่งมีเรื่องกับชายหล่อเหลาคนนั้น หลงเสียน สภาพขณะนี้ทั้งชุดและกระโปรงของเธอฉีกขาดเต็มไปหมด เย่เฟิงเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่

“อย่าบอกนะว่า เจ้าหน้าหล่อจากตระกูลหลงคนนั้นเป็นคนทำน่ะ?”

ทันทีที่เย่เฟิงคิดออกเช่นนั้นความโกรธเกรี้ยวปะทุขึ้นมาในหัวใจเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้แน่ชัดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่ แต่การบังคับทำให้คนโดดลงมาจากตึกเช่นนี้ เจ้าบ้านั่นไม่สนใจอะไรเลยงั้นหรือ

ในโลกเทวะเย่เฟิงเห็นความตายของผู้คนมามากมาย หรือแม้กระทั่งหลังจากมาที่โลกใบนี้เขาก็ยังเห็นภาพเช่นเดิมเกิดขึ้นเรื่อยๆ แต่เหตุการณ์คราวนี้แตกต่างออกไป ผู้หญิงที่ตายเป็นหญิงสาวที่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลยแม้แต่น้อย!

ตรอกด้านหลังของโรงแรมโดยปกติไม่มีคนผ่านไปมาเท่าไหร่นัก แต่เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงกรีดร้องพวกเขาต่างเข้ามามุงดูจากนั้นหลายคนเริ่มกดโทร 120 ต่อสายหาตำรวจ

เลือดที่เจิ่งนองบนพื้นไม่ได้ทำให้เย่เฟิงสีหน้าแปรเปลี่ยนเลย กลับกันชายหนุ่มใส่ชุดกีฬาสีดำที่เขาหยิบมาจากรถฮัมเมอร์แล้วใส่หน้ากาก

ชายหนุ่มไม่ได้กระโดดออกจากทางหน้าต่าง เขาเดินออกจากห้องอย่างเงียบๆโดยที่แม้แต่เจ้าอี้เปยหรือชายหน้าบากก็ไม่ได้สังเกตุ เย่เฟิงเดินลงบันไปมาถึงล็อบบี้ของโรงแรม ในโรงแรมนี้มีลิฟท์ทั้งหมดสามตัว เขาหลบอยู่ด้านข้างของลิฟท์ตัวหนึ่ง

ถ้าเจ้าสวะหลงเสียนอยู่ออกมาเย่เฟิงจะฉวยโอกาสนี้ปลิดชีพมันด้วยดาบของเขาซะ! ถึงอย่างไรแหวนดาบมังกรโบราณของเขาก็เป็นอาวุธอันแสนสะดวกที่ไม่เหลือร่องรอยเวลาใช้ออก ดาบนี้ถูกสร้างด้วยเจินฉีเมื่อใช้เสร็จก็ไม่มีใครสามารถสืบหาหลักฐานจากมันได้อีก

ถ้าเสร็จทุกอย่างแล้วเขาจะมุ่งหน้าไปที่ภูเขาเพื่อหาสุสานโบราณตามแผนเดิม

ข่าวของหญิงสาวที่กระโดดลงมาจากโรงแรมกระจายไปอย่างรวดเร็ว กลุ่มคนตามวิ่งไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในที่สุดประตูลิฟท์ก็เปิดออกแต่กลับไม่ใช่หลงเสียนที่ออกมาแต่เป็นชายหนุ่มที่ดูแข็งแรงคนนั้นในสภาพบอบช้ำ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกะวนกะวาย นั่นมันแฟนหนุ่มของหญิงสาวที่กระโดดลงมาไม่ใช่หรือ?

“ลิลลี่ ลิลลี่… ไอเจ้าสัตว์นรกนั่น…”

ชายหนุ่มที่แข็งแรงคนนั้นกระสับกระส่ายตะโกนชื่อหญิงสาวเสียงดังพร้อมกับวิ่งไปด้านหลังโรงแรมอย่างสะบักสะบอม

เมื่อเขาเห็นเลือดที่เจิ่งนองไปทั่วพร้อมกับร่างของหญิงสาวที่ไม่เคลื่อนไหวนอนจมกองเลือด ราวกับโดนสายฟ้าฟาด ชายหนุ่มทรุดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

………………………

แปลโดยทีมงานGSI

Teepo_V : หลงเสียน นายไม่ตายดีแน่ -*-