บทที่ 20
“พวกเราถอยคนละครึ่งทางแล้วกัน ข้าขอเป็นเจ้านายเจ้าแค่ร้อยปี หลังจากนั้นยินดีปลดปล่อยเจ้าเป็นอิสระ ร้อยปีไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับเจ้า ใช่ไหม?”
ฉินห่าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนรู้สึกว่าที่อีกฝ่ายไปตกปากรับคำ อาจเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี
“เช่นนั้นก็พอได้ ภายในร้อยปี ตราบใดที่เจ้าไม่บังคับให้ข้าทำอะไรที่ขัดต่อประสงค์ของข้า ก็ไม่ใช่ปัญหา ”อสูรหมาป่าแผดสวรรค์เบื่อที่จะเอาหัวโขกประตูแล้ว มันครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนตอบตกลง
หนึ่งร้อยปี สำหรับตัวมัน นับเป็นช่วงเวลาอันแสนสั้น เหมือนแค่การหลับตาบำเพ็ญเพียรตื่นหนึ่ง ลืมตามาก็ครบแล้ว
และยังไม่นับถึงสิ่งที่สำคัญที่สุด คือมันไม่เชื่อว่ามนุษย์ผู้นี้จะทำลายผนึกได้
“ตกลงตามนั้น ภายในสองปี ข้าจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง” ฉินห่าวพยักหน้า คราวนี้เขาไม่บังคับให้อีกฝ่ายสาบานก่อน เขาไม่กลัวอีกฝ่ายกลับคำ เพราะเขามั่นใจ สองปีต่อจากนี้พลังรบของเขาคงแข็งแกร่งไร้เทียมทานเกินกว่าจะแพ้ใครแล้ว
เขาหันไปหาแพนด้า ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ากินเกือบหมดแล้วนี่? ข้าไม่นึกว่าเจ้าจะชอบมันขนาดนี้ แต่น่าเสียดายที่เมื่อข้าจากไป เจ้าคงไม่มีโอกาสได้กินมันอีกแล้ว”
แพนด้าผู้มีความสุขที่ได้กินตั้งแต่แรกเริ่ม เวลานี้รอยยิ้มค่อยๆ จางหายไป ก้มมองบิสกิตแสนอร่อยในมือ และแป้งทอดสีทองกรอบๆที่ชุบอยู่บนไผ่ จู่ ๆ ก็รู้สึกไร้รสชาติขึ้นมา
“เอาล่ะ ข้าจะไปแล้ว” ฉินห่าวโบกมือ ยกขาขึ้นแล้วเดินออกมา
“ช้าก่อน! ข้า … ข้าว่าข้าสามารถยอมติดตามเจ้าได้ซักห้าสิบปี … ไม่สิ หนึ่งร้อยปี! ” แพนด้าพูดอย่างรวดเร็ว
“ได้สิ แต่แค่สัญญาปากเปล่ายังไม่พอ สาบานเลย ข้ามีนามว่าฉินห่าว” ฉินห่าวพูดอย่างจริงจัง แต่ในใจตอนนี้แทบคลั่งที่แผนสำเร็จแล้ว
หากได้สองมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่มาครอง ต่อไปถึงฐานบำเพ็ญเพียรเขาจะตัน แต่ก็สามารถให้พวกมันสู้แทนได้!
“ข้าขอสาบานต่อสวรรค์และปฐพี ขอยอมรับฉินห่าวเป็นเจ้านายเป็นเวลาหนึ่งร้อยปี ขอแค่มีของอร่อยๆให้กิน และไม่บังคับให้ข้าทำสิ่งที่ขัดต่อประสงค์ ข้ายินดีทำเพื่อเขาทั้งหมด หากมีการกลับคำ ขอให้สายฟ้าสวรรค์ผ่าตาย!”
แพนด้ายกอุ้งเท้าขึ้นข้างหนึ่ง พูดอย่างเคร่งขรึม
ครืนนนน！
คำสาบานสำเร็จ!
อสูรหมาป่าแผดสวรรค์เงียบ มันเกิดความรู้สึกว่าน่าจะมีอะไรบางอย่างผิดปกติ?
“งั้นก็ไปกันเถอะ”
ฉินห่าวมีความสุขมาก เขาพอใจกับการเดินทางครั้งนี้มาก
“ก็ไปสิ แต่ข้าขอลดฐานบำเพ็ญเพียรก่อน”
เห็นท่าทีตื่นเต้นของแพนด้า ฉินห่าวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อนที่มันเอ่ยคำเราอสูรเทพไม่มีวันตกต่ำกว่ามนุษย์ก็ต้องกลอกตา
เหอๆ เพราะเห็นแก่ความอยากอาหารแท้ๆ
“เรียบร้อย ไปกันเถอะ ”
“ลาก่อนเจ้าหมาโง่ อยู่เฉยๆที่นี่ต่อไปแล้วกัน เราอสูรเทพขอตัวลา!” ก่อนที่แพนด้าจะจากไป มันไม่ลืมยั่วโมโหอสูรหมาป่าแผดสวรรค์
“………”
เฝ้ามองร่างหนึ่งสูงหนึ่งเตี้ย หนึ่งอ้วนหนึ่งผอมเดินจากไป อสูรหมาป่าหัวเราะเบาๆ “ด้วยสติปัญญาของเจ้า หลังจากสาบานแล้วก็เตรียมตกเป็นตัวทำเงินให้กับชายผู้นั้นได้เลย”
…
ในพื้นที่ส่วนลึก แพนด้าคือหนึ่งในตัวตนที่มีสถานะสูงสุด อีกตนคือเซียวเทียน ดังนั้นการเดินทางขากลับจึงง่ายดายมาก
แพนด้าเพียงใช้แรงกดดันบนของตัวเอง ก็สามารถฆ่าสัตว์ร้ายในขอบเขตแก่นทองคำไปได้ไม่น้อย เรียกได้ว่าสามารถเก็บเกี่ยวได้เป็นจำนวนมาก
เมื่อมาถึงทางเข้าของพื้นที่เสี่ยงส่วนลึก แพนด้าหยุดฝีเท้า ฉินห่าวเหลียวมองมัน ฝ่ายแรกถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “ข้าอยู่ที่นี่มานานมาก เลยลำบากใจเล็กน้อยถ้าต้องออกไป”
“เจ้าสองตนอาศัยอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” ฉินห่าวสงสัย
“ข้าจำไม่ได้ อย่างน้อยกว่าหนึ่งหมื่นปี หรือมากกว่านั้น” แพนด้ายกอุ้งเท้าขึ้นเกาหัว
“งั้นใครเป็นคนผนึกเจ้า?” ฉินฮ่าวพยักหน้า มากกว่าหมื่นปีมันเป็นเวลานานมากจริงๆ มันนานเกินไปด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เขายังอยากรู้เรื่องราวของผู้ที่สามารถผนึกเจ้าสองตนนี้เอาไว้ได้
“อันที่จริงข้าเป็นแค่ผู้ประสบภัยที่โดนลูกหลง ตอนนั้นวุ่นวายมาก ข้ากำลังนอนอยู่ในถ้ำ แต่พอตื่นมาก็รู้สึกตัวว่าออกไปไหนไม่ได้แล้ว มีแค่การลดฐานบำเพ็ญเพียรลงเท่านั้นถึงจะออกไปได้” แพนด้าส่ายหัว แล้วมันก็พูดว่า
“แต่เจ้าหมาโง่น่าสงสารยิ่งกว่า มันถูกผนึกโดยเหล่าผู้ยิ่งใหญ่หลายคนร่วมมือกัน”
“แล้วทำไมพวกเขาไม่ฆ่ามันซะล่ะ?” ฉินห่าวขมวดคิ้ว การผนึกนั้นยากกว่าการฆ่ามาก
“เหอเหอ ในบรรดาเผ่าหมาป่า เซียวเทียนนั้นค่อนข้างพิเศษกว่าตัวอื่น หากฝืนกระทำเดี๋ยวจะกลายเป็นปลาตายอวนขาด และเหล่าผู้ยิ่งใหญ่รับความเสี่ยงไม่ได้” คล้ายแพนด้าจะรู้จักหมาป่าเซียวเทียนเป็นอย่างดี และยังรู้เรื่องราวของเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนเยอะมากๆ
